Ο Θανάσης Σταυράκης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς φωτορεπόρτερ της Ελλάδας. Από τον Αύγουστο του 1992 έχει εργαστεί σε μεγάλα ελληνικά μέσα, σε πρακτορεία φωτορεπορτάζ κι έχει καλύψει θέματα εσωτερικής και διεθνούς επικαιρότητας, καθώς και αθλητικά γεγονότα με αποστολές στην ελληνική περιφέρεια και το εξωτερικό. Έχει συνεργαστεί με το Έθνος, το περιοδικό ‘Εψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, με τον Ταχυδρόμο στη δεύτερη περίοδό του, όταν ήταν ένθετο στα Νέα Σαββατοκύριακο.
Από τον Απρίλιο του 2000 που ξεκίνησε να εργάζεται στο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων ΤΗΕ ASSOCIATED PRESS έχει καλύψει με αποστολές στο εξωτερικό δεκάδες ειδησεογραφικά γεγονότα παγκοσμίου ενδιαφέροντος (κοινωνικές αναταραχές, ταξίδια του Πάπα, πολιτικά γεγονότα, Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα Ποδοσφαίρου, Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Ποδοσφαίρου, Φόρμουλα 1, Παγκοσμίων και Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων μπάσκετ, κολύμβησης κ.α.). Τα τελευταία χρόνια έχει φωτογραφίσει τη μεταναστευτική και προσφυγική κρίση στην Ελλάδα με διαφόρους τρόπους, καθώς και την οικονομική κρίση στη χώρα και τις πολιτικές εξελίξεις. Από το καλοκαίρι του 2014 είναι διευθυντής των φωτογραφικών τμημάτων του ASSOCIATED PRESS για την Ελλάδα, Κύπρο, Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία.
Η αφορμή για να γίνει αυτή η κουβέντα ήταν η ιδέα που είχε για την διοργάνωση του Athens Photo World, μιας πολιτιστικής πρωτοβουλίας που επικεντρώνεται στην φωτογραφία και έχει στόχο να γνωρίσει στο αθηναϊκό κοινό τη δουλειά μερικών από τους μεγαλύτερους φωτοειδησεογράφους του κόσμου, Έλληνες και ξένους. Μετά από περιπέτειες και αναβολές, κατάφερε τελικά να γίνει πραγματικότητα και από τις 7 έως τις 19 Ιουνίου οι δημόσιοι χώροι της Αθήνας θα γεμίσουν από φωτογραφίες σημαντικών φωτορεπόρτερ, παράλληλα με την έκθεση στο ΚΠΙΣΝ, που φέτος είναι αφιερωμένη στο έργο του Γιάννη Μπεχράκη.
O ρόλος του φωτορεπόρτερ είναι να φωτογραφίζει τα γεγονότα, δεν πρέπει να είναι ούτε με τη μία πλευρά, ούτε με την άλλη. Δεν είναι πάντα εφικτό αυτό. Σίγουρα με έχει αλλάξει προς το καλύτερο γιατί έχω ζήσει πολύ δύσκολες καταστάσεις σε διάφορα θέματα, από φτώχια, ασθένειες, νύχτα, και πραγματικά σκέφτομαι και εκτιμώ τα πράγματα που έχω. Μου αρέσει που γυρνάω στην Αθήνα μετά από κάθε ταξίδι, κι ας την βρίσκω άσχημη.
«Την ιδέα την είχα το 2001» εξηγεί, «έβλεπα στα ταξίδια μου πολλές εκθέσεις σε εξωτερικούς χώρους στο Παρίσι, στο Κατάρ, και σκεφτόμουν συνεχώς ότι έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο και στην Αθήνα, εκθέσεις φωτορεπορτάζ που να μην είναι κλεισμένες σε αίθουσες, αλλά να βγαίνουν έξω στον κόσμο. Το 2008 είχα βγάλει το λεύκωμα “Θεαθήναι, η Αθήνα από ψηλά” με αεροφωτογραφίες, και έκανα στα κάγκελα του Εθνικού κήπου την έκθεσή μου, στη λεωφόρο Αμαλίας, και μετά στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ήθελα να κάνω κάτι σαν φεστιβάλ, αλλά από το 2006 και μετά δεν παίρναμε ανάσα λόγω των γεγονότων, δουλεύαμε ακατάπαυστα: κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, προσφυγικό, ήταν και χάλια τα οικονομικά και δεν υπήρχε κάποιος να στηρίξει το εγχείρημα. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να το έχω στο μυαλό μου και από το 2017 που ηρέμησαν τα πράγματα ήρθα σε επαφή με κάποιους φίλους, ώσπου στο τέλος του ’17 μίλησα με τον Γιάννη τον Μπεχράκη.
Με τον Γιάννη γνωριζόμασταν από το 1992, όταν ήμουν 20 χρονών κι αυτός ήδη επαγγελματίας, κι αισθανόμουν δέος για αυτά που είχε κάνει. Του είπα την ιδέα μου, του άρεσε πολύ και του πρότεινα να είναι ο τιμώμενος του πρώτου φεστιβάλ. Δέχτηκε με χαρά και από τότε προσπαθούσαμε να το εξελίξουμε. Είχε αρχίσει να δουλεύει για να είναι στο Athens Photo World η πρώτη ατομική του έκθεση, τα 30 χρόνια της δουλειάς του, και ήθελε να υπάρχει και ένα μεγάλο διεθνές βραβείο 15.000 ευρώ, το οποίο θα έπαιρνε κάποιος φωτορεπόρτερ με μία δουλειά ολοκληρωμένη. Δυστυχώς ο Γιάννης δεν πρόλαβε, αλλά είχε διαλέξει την αίθουσα για την έκθεσή του κι είχε προλάβει να καλέσει αυτούς που ήθελε για τη συζήτηση που θα γίνει. Έτσι προχωρήσαμε και το βραβείο θα ονομαστεί “διεθνές βραβείο Γιάννης Μπεχράκης”. Ο Γιάννης με έφερε σε επαφή με τους ανθρώπους του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και έτσι το Athens Photo World προχώρησε σιγά-σιγά. Το ΙΣΝ έχει κάνει δωρεά για το φεστιβάλ μας για τα επόμενα τρία χρόνια».
— Πώς έγινες μέλος του Associated Press;
Δούλευα ήδη για οχτώ χρόνια ως φωτορεπόρτερ και το 2000 μου έγινε πρόταση να πάω στο πρακτορείο. Έγινα εξωτερικός συνεργάτης, εξελίχθηκα εκεί και σαν φωτογράφος και σαν άνθρωπος. Η κατάσταση στα ξένα μέσα είναι δύο level παραπάνω από της ελληνικής πραγματικότητας, και στο θέμα το οικονομικό και στο θέμα της συνεργασίας, στο πόσο σε σέβονται, κι επειδή είναι διεθνές πρακτορείο, είναι πολύ προσεκτικό σε θέματα διαφορετικότητας, σε όλα… Η βάση του είναι στη Νέα Υόρκη κι εγώ τα τελευταία πέντε χρόνια είμαι υπεύθυνος για Ελλάδα, Κύπρο, Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία. Αν αναλογιστείς τι έχει γίνει σε αυτή την περιοχή τα πέντε τελευταία χρόνια, καταλαβαίνεις πόσο απαιτητική δουλειά είναι και πόσο ψυχοφθόρα, πώς πρέπει να δουλεύουμε χωρίς ανάσα. Ο δικός μου ρόλος πλέον είναι περισσότερο του μάνατζερ, αλλά μου αρέσει πολύ. Είμαι σε ένα team που συνήθως πηγαίνει σε τελικούς Euro, Μουντιάλ. Μου αρέσει πολύ το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχω πάει σε μέρη που δεν θα πήγαινα αλλιώς ποτέ, κι είναι καταπληκτικά όσα έχω δει και έχω βιώσει. Είναι το πιο μεγάλο όφελος τα ταξίδια. Η ταχύτητα που στέλνουμε ένα θέμα σήμερα είναι ασύλληπτη, η φωτογραφία φεύγει από τη μηχανή πλέον, γιατί το Α και το Ω είναι το πόσο γρήγορα θα φτάσει η είδηση. Λίγα δευτερόλεπτα να αργήσεις να στείλεις μια απονομή κυπέλου, μία σημαντική δήλωση και έχει προλάβει να στείλει άλλος.
— Είναι καλός τώρα αυτός ο αγώνας δρόμου;
Είναι εξαντλητικό, σε διαλύει να χτυπάει το τηλέφωνο στις τρεις τα ξημερώματα και να πρέπει να είσαι στο θέμα σε μισή ώρα. Έχει τύχει να φύγω μέσα στη νύχτα, να έχω πάει σε άλλη χώρα και το πρωί να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου για να της πω “ξυπνήστε με τα παιδιά να πάτε σχολείο”. Η ποιότητα της φωτογραφίας είναι θέμα φωτογράφου αλλά και θέμα πρακτορείου, σε μεγάλα πρακτορεία παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο γιατί οι φωτογράφοι του είναι έμπειροι. Όταν έχεις δουλέψει για καιρό ξέρεις τι πας να τραβήξεις και γιατί, ξέρεις πώς πρέπει να το δείξεις. Με την ταχύτητα ικανοποιείς τους πελάτες που θέλουν να έχουν το θέμα γρήγορα και μετά μπορείς να κάνεις καλύτερη επιλογή και να δουλέψεις και πιο ήρεμα. Μόλις φύγουν οι 4-5 πρώτες φωτογραφίες χαλαρώνεις και μετά μπορείς να το ψάξεις κι άλλο το θέμα και να κάνεις και τις πιο artistic λήψεις.
— Η επαγγελματική φωτογραφία έχει πολύ υποτιμηθεί, πολλοί νομίζουν ότι είναι εύκολο να είσαι ρεπόρτερ.
Σε μια συζήτηση που είχα για αυτό το θέμα έδωσα σε κάποιον την φωτογραφική μηχανή και του “είπα άνοιξέ τη και τράβηξε”. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βγάλεις μια καλή φωτογραφία. Στις εκθέσεις που θα κάνουμε και στις ομιλίες θέλουμε να καταλάβει ο κόσμος τι είναι το φωτορεπορτάζ και τις δυσκολίες που βιώνουμε για να βγει μια φωτογραφία γιατί μιλάμε για φωτιές, τρομοκρατικές ενέργειες, πολέμους. Είμαι πολύ τυχερός που έχω ξεκινήσει από το 1992 και έχω ζήσει όλη αυτή την κατάσταση με το φιλμ, να ψάχνω κάποιον στο αεροδρόμιο να το πάει γρήγορα με το αεροπλάνο στην Αθήνα γρήγορα για να τυπωθούν οι φωτογραφίες. Θυμάμαι στην Ικαρία το ’93 με τις μεγάλες πυρκαγιές έχω ταξιδέψει όλο το βράδυ με το καράβι και μετά με το παπάκι που είχα τότε και έρχεται ένα ελικόπτερο με μία δημοσιογράφο και δίνω τα φιλμάκια και γυρνάνε αμέσως στην Αθήνα. Έχω ζήσει την εμφάνιση, το σκανάρισμα και τον φοβερό ήχο του μόντεμ για να τις στείλω στην εφημερίδα. Τώρα έχουμε φτάσει σε ασύλληπτες ταχύτητες. Είναι φοβερό αυτό και μου αρέσει πάρα πολύ.
— Πόσο σε έχουν αλλάξει αυτά που έχεις ζήσει στη δουλειά;
Γενικά, ο ρόλος του φωτορεπόρτερ είναι να φωτογραφίζει τα γεγονότα, δεν πρέπει να είναι ούτε με τη μία πλευρά, ούτε με την άλλη. Δεν είναι πάντα εφικτό αυτό. Σίγουρα με έχει αλλάξει προς το καλύτερο γιατί έχω ζήσει πολύ δύσκολες καταστάσεις σε διάφορα θέματα, από φτώχια, ασθένειες, νύχτα, και πραγματικά σκέφτομαι και εκτιμώ τα πράγματα που έχω. Το λέω και στα παιδιά μου αυτό. Μου αρέσει που γυρνάω στην Αθήνα μετά από κάθε ταξίδι, κι ας την βρίσκω άσχημη. Είμαστε πολύ καλά σε θέματα δημοκρατίας, έχουμε χίλια προβλήματα αλλά είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτή την ελευθερία. Τα μέρη που κυκλοφορώ στην πόλη συνήθως δεν είναι τουριστικά. Η Αθήνα έχει καταπληκτικά πράγματα και εμείς προσπαθούμε με το φεστιβάλ να γίνουμε ένα μέρος της.
— Έχεις κινδυνέψει ποτέ;
Ναι. Έχω πάει στο Βελιγράδι στους βομβαρδισμούς, στα γεγονότα του ’96 στη Κύπρο με Σολωμού, Ισαάκ. Προτιμώ να καλύπτω γεγονότα με αστική βία, παρά να είμαι στην έρημο, για πολλούς λόγους. Θαυμάζω, φυσικά, φωτορεπόρτερ όπως τον Γιάννη τον Μπεχράκη, αν δεν είχαν την τρέλα που έχει ο καθένας δεν θα βλέπαμε αυτά που έχουμε δει. Αλλά για μένα μετράει πολύ η ασφάλεια. Έχω κινδυνέψει και στην Αθήνα, όταν άρπαξα φωτιά από μια μολότοφ το 2007 και έτρεχα μέσα στην Πατησίων ημίγυμνος γιατί πέταγα όλα μου τα ρούχα. Μπορείς να κινδυνέψεις και σε ένα γήπεδο, υπάρχει ο κίνδυνος, αλλά προσέχεις και με την εμπειρία που αποκτάς. Μία φορά που πέταξαν ένα κέρμα και με χτύπησε δίπλα στο μάτι.
— Ποιες είναι οι πιο έντονες στιγμές που έχεις ζήσει σε ρεπορτάζ;
Έντονα ήταν τα δύο μουντιάλ που είχα καλύψει, στην Βραζιλία και στη Ρωσία. Στη Βραζιλία μέσα σε ένα μήνα περίπου είχα κάνει 25 πτήσεις, αλλά ήταν το κάτι άλλο, πήγα σε 8 πόλεις της Βραζιλίας. Είναι καταπληκτική χώρα η Βραζιλία, όλη η λατινική Αμερική. Και πέρσι μ’ άρεσε πολύ το ταξίδι μου στη Ρωσία. Σε 35 μέρες έκανα 19 πτήσεις. Μ’ αρέσουν και τα ταξίδια με αυτοκίνητο. Το 2016 στο Euro έκανα σε έναν μήνα εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο. Αυτά σου μένουν, το πόσο καταπληκτικά πέρασα με άλλους τους συναδέλφους στη βίλα που μας είχαν νοικιάσει για να μείνουμε.
Στο ίδιο ταξίδι, έπρεπε να καλύψω κάτι επεισόδια με Ρώσους και Άγγλους χούλιγκαν στη Μασσαλία και καταφθάνω από το Παρίσι με ένα station wagon που κόστιζε πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ (μαζί με τον εξοπλισμό ξεπερνούσε τα 150 χιλιάδες ευρώ) και όταν έφτασα είχε αποκλειστεί όλο το λιμάνι. Δεν μπορούσα να το προσεγγίσω. Εκεί λειτούργησε η ελληνική πατέντα, παρκάρω το αμάξι κάτω από ένα κάστρο στη Μασσαλία, το βάζω ανάμεσα από δύο αμάξια και το κολλάω στο πίσω αμάξι για να μην γίνει καμία στραβή και μου κλέψουν όσα κουβαλούσα. Δεν αντέχω πια την εμετική κατάσταση των ελληνικών γηπέδων, ευτυχώς με το πρακτορείο πάμε σε μεγάλες διοργανώσεις.
Η χειρότερη εμπειρία που έχω ζήσει ήταν στο σεισμό του ’99 στην Αθήνα που πήγα γρήγορα στην πολυκατοικία στη Νέα Φιλαδέλφεια που μόλις είχε πέσει. Ήμουν στο Έθνος και δεν πίστευα ότι αυτό συνέβαινε στην πόλη μου. Άλλο έντονο γεγονός είναι αυτό που συνέβη το 2011 στην πλατεία Συντάγματος. Σε εκείνη την 48ωρη απεργία και διαδήλωση ήταν αδιανόητο το πόσο δακρυγόνα είχαν πέσει σε μία τόσο μικρή περιοχή. Όλη αυτή η ένταση και η τρέλα είναι από τις καταστάσεις που θα θυμάμαι για πάντα. Υπάρχει και μία αστεία ιστορία που κάθε φορά που τη θυμάμαι γελάω: είμαστε στα Ζωνιανά με έναν Ρουμάνο συνάδελφο εικονολήπτη για να κάνουμε ρεπορτάζ. Αυτός μιλάει πολύ και όταν φθάνουμε στον Ψηλορείτη έρχονται από το πουθενά ειδικές δυνάμεις και μας σταματούν με όπλα. Αρχίζουν να ελέγχουν το αμάξι και τον συνάδελφο και αυτός δεν σταματάει ούτε λεπτό να τους μιλάει με σπαστά αγγλικά ελληνικά. Δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε, αλλά τελικά μας άφησαν να περάσουμε στο χωριό και ήμασταν από τα λίγα μέσα που δεν αποκλειστήκαμε. Φωτορεπορτάζ δεν είναι μόνο οι καταστροφές.
— Δεν ενδιαφέρει πια το προσφυγικό;
Ήμουν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Μόρια, τα πράγματα έχουν πέσει, δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε. Έχει λίγο κόσμο παραπάνω από όσους χωράει, αλλά οι καταστάσεις είναι πιο ανθρώπινες. Βέβαια, αυτό μπορεί να αλλάξει μέχρι το καλοκαίρι, ποτέ δεν ξέρεις. Η Λέσβος έχει κάπως ηρεμήσει, η Σάμος έχει ακόμα μεγάλο πρόβλημα. Γενικώς, επειδή το έχουμε παρακολουθήσει πολύ σαν πρακτορείο, βλέπω ότι έχουν φύγει αρκετοί και πολλοί προσαρμόζονται και ενσωματώνονται στην ελληνική κοινωνία. Για τους μεγάλους σε ηλικία είναι πολύ δύσκολη η προσαρμογή, αλλά τα παιδιά και οι πιο νέοι έχουν αρχίσει και προσαρμόζονται. Έχουν ελαττωθεί και τα κονδύλια που δίνονται.
Η θεματολογία του προσφυγικού έχει πέσει γενικώς, ώσπου να φτάσει ένα άλλο μεγάλο καραβάνι. Αυτό που γινόταν το 2015 ήταν ασύλληπτο, τον Μάιο να φτάνουν 400 άτομα την ημέρα και τον Αύγουστο, μετά το δημοψήφισμα, να φτάνουν 10 χιλιάδες άτομα σε όλη την Ελλάδα. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι είχε έρθει η μεσαία τάξη και οι άνθρωποι είχαν μαζί τους μετρητά, το πρώτο κύμα δεν ήταν φτωχό. Σε πολύ κόσμο έκανε εντύπωση που έρχονταν με τόσο ακριβά κινητά. Φωτογράφισα πολύ κόσμο τότε, και ήταν πολλοί αυτοί που πάθαιναν πολιτισμικό σοκ όταν έφταναν στον Πειραιά. Ειδικά όσοι έρχονταν από το Αφγανιστάν. Δεν είχαν δει ξανά ποτέ θάλασσα ή γυναίκα λιμενικό να δίνει οδηγίες σε άντρες. Ήταν πολύ μεγάλες οι διαφορές κουλτούρας. Μέσα στο λεωφορείο για τον ηλεκτρικό του Πειραιά με ρώτησε κάποιος “πάει Γερμανία αυτό;”.
— Έχεις ποτέ αυτολογοκριθεί; Να πεις ότι εγώ αυτό δεν το βγάζω.
Όχι. Γενικώς δεν γίνεται λογοκρισία. Η πολιτική του πρακτορείου δεν σου επιτρέπει να επέμβεις στην φωτογραφία, μόνο επιλέγεις. Οι καινούριες φωτογραφικές μηχανές είναι τόσο καλές που σχεδόν δεν πειράζουμε τίποτα, κάνουμε τα πολύ βασικά του φωτισμού και του contrast και τίποτα άλλο. Βασικό είναι όλα να γίνονται πολύ γρήγορα. Προσθέτουμε μόνο λεζάντες στις φωτογραφίες και τις στέλνουμε αμέσως. Αυτό που λέω σε ομιλίες και όπου διδάσκω είναι ότι στη λεζάντα από τα διεθνή πρακτορεία πρέπει να υπάρχουν πληροφορίες για τα 5 W: «Who? Where? What? When?» στην πρώτη πρόταση στη δεύτερη εξηγείς «Why?».
H περιγραφή είναι ουδέτερη, αλλά ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη φωτογραφία όπως θέλει, για να δει ένα γεγονός από την δικιά του σκοπιά. Έστειλα φωτογραφία που αστυνομικός ρίχνει γροθιά σε διαδηλωτή και μετά έστειλα και φωτογραφία που του ρίχνει γροθιά ο διαδηλωτής. Το τι θα διαλέξει ο πελάτης είναι στο χέρι του. Από μας φεύγει ουδέτερη ειδησεογραφική λεζάντα με περιγραφή του γεγονότος και μόνο. Έχουμε πολλούς και διαφορετικούς πελάτες όπως μπορείς να φανταστείς. Το πρακτορείο μας δημοσιεύει κάθε χρόνο τα ethics, την δεοντολογία του, που είναι βίβλος για τους νέους δημοσιογράφους.
— Οι αμοιβές πώς είναι σήμερα;
Εδώ και 19 χρόνια δεν ζω την ελληνική πραγματικότητα σε επίπεδο συνεργασιών και μισθολογικά. Οι αμοιβές στα ξένα μέσα είναι παραπάνω από καλές, σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα. Αλλά ανήκω στην ελληνική νομοθεσία, οπότε οι παρακρατήσεις που γίνονται είναι αυτές που ισχύουν για κάθε Έλληνα. Η εποχή της φούσκας έχει τελειώσει, έχουν αλλάξει τα δεδομένα και αυτό που θα γίνει είναι να παραμείνει η ποιότητα και όσοι επιμένουν. Στην ελληνική πραγματικότητα, όταν μιλάω με φίλους που δουλεύουν σε οποιοδήποτε μέσο η πρώτη ερώτηση που κάνω για πλάκα είναι «θυμήθηκαν να σε πληρώσουν;». Είναι πολύ ψυχοφθόρο να βλέπεις να κυλάει το χρήμα και εσύ να μην πληρώνεσαι. Αν είναι δυνατόν, είναι ασύλληπτο. Το άλλο φοβερό είναι να έχεις μεγάλη εμπειρία και οι μισθός σου να έχει πέσει πάρα πολύ, ή να σε διώχνουν για να πάρουν πιο νέους. Είναι θλιβερό.
— Έχει αλλάξει η είδηση;
Οι ειδήσεις, γενικά, έχουν αλλάξει. Ο μικρός μου γιος που είναι 12 με ρωτάει “αυτό τώρα είναι είδηση;”. Τα μέσα απλά πρέπει να γεμίσουν χρόνο και χώρο κάπως, δεν αξιολογείται η είδηση όπως παλιά. Δεν υπάρχουν πλέον και εσωτερικές παραγωγές, όλοι παίρνουν τις ίδιες ειδήσεις από πρακτορεία και έχουν τα ίδια πράγματα. Τέσσερις μέρες να κάνει απεργία το αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων και δεν θα έχει είδηση κανείς. Μου αρέσει που εφημερίδες σαν τη Lifo κάνουν δικά τους θέματα, είναι τα μόνα που τις διαφοροποιούν από τον σωρό. Με στενοχωρεί επίσης που τα περισσότερα sites κάνουν πρόχειρες μεταφράσεις που δεν βγάζεις κανένα νόημα. Όταν ψάχνω για ενημέρωση μπαίνω μόνο σε site που είναι έγκυρα. Πρέπει να ψάχνεσαι και να μην τα κατεβάζεις όλα αμάσητα. Είναι ένα σωρό αυτοί που έχουν πεθάνει στο ίντερνετ χωρίς καμία επιβεβαίωση.
— Πώς βλέπεις τους νέους φωτορεπόρτερ;
Βλέπω πολλούς και στη σχολή και μπορώ να σου πω ότι παραμένουν ανήσυχοι και δυναμικοί. Ζηλεύω την νεανική φρεσκάδα και τον χρόνο που έχουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Με εκπλήσσουν από τις κουβέντες μαζί τους το πόσο ανήσυχοι είναι, αλλά με θλίβει το πόσο έχει πέσει το επίπεδο του ελληνικού τύπου. Φτάνω πριν από λίγο καιρό στο Σύνταγμα επειδή είχαν βάλει βόμβα σε ένα περίπτερο έξω από το υπουργείο οικονομικών. Είναι τρεις τα ξημερώματα και δεν υπάρχει κανείς να το καλύψει. Έχουν κόψει τα κανάλια τις βάρδιες και έπρεπε να ξημερώσει για να ενημερωθεί ο κόσμος. Ρωτάω το πρωί «ρε παιδιά τι έγινε, γιατί δεν ήρθε κανείς;». «Έχουμε εσάς τώρα», μου είπαν…
Info:
Athens Photo World 2019, 7-16/6, λεπτομέρειες για τις εκθέσεις και τις εκδηλώσεις στο www.apw.gr
