Στο βλέμμα του οδηγού τραμ
Στο βλέμμα του wattman
Georges Boustany
Orient le Jour (Λίβανος), 22.06.2019
[...] Στο βλέμμα του οδηγού τραμ, υπάρχει η απόγνωση μπροστά στην απειθαρχία των ασυνείδητων οδηγών που δεν διστάζουν να του κλείσουν το δρόμο για να κερδίσουν λίγα μέτρα, και που σίγουρα τον καταριούνται κορνάροντας. Η διαδρομή, που υποτίθεται είναι χρονομετρημένη, θα διαρκέσει όλο και περισσότερο και η μέρα του θα τραβηχτεί σαν τα ρολόγια του Νταλί.
Στο βλέμμα του οδηγού τραμ, υπάρχουν οι γραμμές που διαπερνούν τον δρόμο καθώς και οι πέτρινοι κύβοι που αποπνέουν μια γοητεία που δεν συγκινεί πια κανέναν, και που σε λίγο ο δήμος θα καλύψει με άσφαλτο. Τα κατάλοιπα αυτά της κομψότητας θα αναδυθούν πάλι στο τέλος του δεκαπεντάχρονου πολέμου, όταν η Solidere θα τα ξηλώσει όλα για να ξαναφτιάξει την υποδομή. Τα απομεινάρια της γραμμής που περνάει μέσα από το Gemmayzé ξεθάφτηκαν πρόσφατα για να πουληθούν σαν παλιοσίδερα, παρά τις διαμαρτυρίες, μάταιες όσο κι εφήμερες, στα κοινωνικά δίκτυα.
Στο βλέμμα του οδηγού τραμ, υπάρχει η απελπισία βαριά σαν την φτώχεια, γιατί καταλαβαίνει όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει πως το επαγγελμά του θα δολοφονηθεί από την ίδια την ανάπτυξη που ευνόησε, κι από την συγκέντρωση, μέσα σε μερικές εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα, όλης της εμπορικής δραστηριότητας μιας πρωτεύουσας σαν την Βηρυτό.
Πιασμένοι καλά από τα καθίσματα λόγω των αδιάκοπων φρεναρισμάτων, διασχίζουμε μαζί του την πλατεία Debbas, δυό βήματα από την αρμένικη εκκλησία των Αγίων Γρηγορίου και Ηλία που διακρίνουμε αριστερά. Αλώβητη κατά παράδοξο τρόπο από τις συγκρούσεις, είναι ακόμη εδώ σήμερα, και μας επιτρέπει να τοποθετήσουμε τη σκηνή και να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει σχεδόν πια τίποτα από την μικρή πλατεία, μόλις ένα παρκάκι και μια οδική αρτηρία που τη διασχίζουμε με φούλ ταχύτητα πριν ανάψει το κόκκινο.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε μία γκρίζα μέρα του χειμώνα, ένας άνδρας στηρίζεται πάνω στην ομπρέλα του, η γυναίκα του τον κρατάει από το μπράτσο, ένας άλλος κατεβαίνει το δρόμο με τα χέρια στις τσέπες. Απέναντι, είναι ένας έμπορος στο γωνιακό κτήριο, με την επωνυμία Aziz Chemaly και Υιοί, και πουλάει γαλακτοκομικά προϊόντα "alban oua ajban". Μπροστά από τον μπακάλη, ένας άνδρας πάνω σε μοτοσικλέτα προσπαθεί ανεπιτυχώς να ανοίξει δρόμο μέσα στο χείμαρρο των αυτοκινήτων. Δύο άλλοι πεζοί διασχίζουν τον δρόμο με κίνδυνο της ζωής τους, ο ένας μάλιστα, αυτός με το μάλλινο σκούφο, ακουμπάει πάνω στο φτερό της Lincoln. 'Ολοι είναι ζεστά ντυμένοι. Η ζωή περνάει σαν μια λακκούβα νερού που εξατμίζεται σιγά σιγά εν αναμονή του κατακλυσμού.
Λίγοι μήνες έχουν μείνει στον οδηγό μας με το πηλίκιο για να βρει μια άλλη δουλειά, ως οδηγός λεωφορείου λόγου χάρη, επειδή τα λεωφορεία θα αντικαταστήσουν τα τραμ, του χρειάζεται άμεσα μια επανεκπαίδευση, να ξεκινήσει από το μηδέν ή αλλιώς να καταλήξει στο τέλος στο DHP, στο τρένο "Δαμασκός, Χομς και Προεκτάσεις". Λεωφορεία που λίγα χρόνια αργότερα, θα ανακυκλωθούν τα ίδια σε οδοφράγματα, αλλά αυτό πάλι είναι μια άλλη ιστορία.
Georges Boustany
