- Στην Αλεξανδρούπολη όπου μεγάλωσα δεν είχα καμία επαφή με την τέχνη. Η πρώτη ταινία που είδα ήταν ο Σούπερμαν Ι. Από παιδάκι ήθελα να κάνω χορογραφία -όχι χορό- χορογραφία. Δεν ξέρω πώς μου 'χε έρθει. Μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς και κάναμε παραστάσεις στο πεζοδρόμιο. Ήθελα να βάζω τα άλλα παιδιά να κάνουν πράγματα κι εγώ να τους λέω τι να κάνουν.
- Πήγα στη Γυμναστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Δεν πίστευα πως υπήρχε περίπτωση να κάνω ποτέ το όνειρό μου να γίνω χορογράφος πραγματικότητα. Μετά έμαθα πως υπήρχε η Κρατική Σχολή Χορού στην Αθήνα κι αποφάσισα να δώσω εξετάσεις χωρίς να έχω καν κάνει χορό - εκτός από κάτι σεμινάρια. Με δέχτηκαν ως εξαιρετικό ταλέντο στη χορογραφία. Πέρασα λόγω αυτοσχεδιασμού και γραπτής έκθεσης. Τα βρήκα πάρα πολύ δύσκολα στη σχολή. Έπρεπε να αναπληρώσω πάρα πολλά χρόνια εμπειρίας και τεχνικής που δεν είχα.
- Όταν τέλειωσα, έφυγα για τη Νέα Υόρκη για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Merce Cunningham. Δεν είχα ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό. Αν δεν έχεις δει τίποτα και ξαφνικά βρίσκεσαι στο Χάρλεμ, είναι σαν να είσαι σε ένα άλλο σύμπαν. Προσγειώθηκα και νόμιζα ότι είμαι στο BladeRunner.
- Για να σπουδάζω δούλευα: σερβιτόρα σε εστιατόρια, και σπικάζ ζωδίων. Υπήρχε μια γραμμή που πλήρωνες και άκουγες το ζώδιό σου σε όποια γλώσσα ήθελες. Κάθε εβδομάδα ηχογραφούσα όλα τα ζώδια στα ελληνικά.
- Στη Νέα Υόρκη έκανα τη μεγάλη στροφή. Είδα ότι αυτό που μου λέγανε στην Ελλάδα, αυτό το «ξεκίνησες μεγάλη και δεν μπορείς να γίνεις χορεύτρια, μπορείς να γίνεις δασκάλα», δεν υπήρχε. Οι άνθρωποι χόρευαν και μπορεί να ήταν κουτσοί, στραβοί, άσχημοι, χοντροί, χωρίς παιδεία. Υπήρχε αυτό το «anything goes». Δεν υπήρχε ο κανόνας ότι επειδή εσύ είσαι έτσι, δεν μπορείς να κάνεις αυτό. Το θέλεις; Θα το κάνεις.
- Κάποια στιγμή ένιωσα ότι στη Νέα Υόρκη υπήρχε μια τρομερή υπερπληροφόρηση από άσχετα πράγματα. Ένιωθα πως ήμουν Ελληνίδα και ήθελα να δημιουργήσω στην Ελλάδα κι από κει να βγω προς τα έξω. Να κάνω μια δουλειά που να απευθύνεται στον οποιοδήποτε.
- Γύρισα το 1996 -μετακόμισα στο Μεταξουργείο πριν γίνει αυτό που είναι τώρα- κι άρχισα καριέρα χορογράφου με τη sinequanon. Ήταν πολύ ωραία χρόνια και αθώα. Είχα πάρα πολλή όρεξη να δημιουργήσω. Δεν σταματούσα πουθενά. Δούλευα στο Rock ‘n' roll σερβιτόρα κι από τα χρήματα αυτά ζούσα και χρηματοδοτούσα και τα υπόλοιπα. Δούλευα μέχρι τις 5 το πρωί και μετά πήγαινα στην πρόβα.
- Μετά άρχισα σιγά σιγά να χορογραφώ για το θέατρο. Η πρώτη μου χορογραφία ήταν η Ηλέκτραμε τη Λυδία Κονιόρδου στην Επίδαυρο. Από τότε ζω με τα χρήματα που βγάζω από τις χορογραφίες μου για το θέατρο και την όπερα. Για τα δικά μου έργα υπάρχουν μόνο οι επιχορηγήσεις κι αυτές δεν φτάνουν.
- Το 2002 έφυγα από τη sinequanon. Είχε μεγάλο συναισθηματικό κόστος αυτό. Ήταν σαν οικογένειά μου. Καλλιτεχνικά όμως είχα πλέον φτάσει εκεί που μπορούσα να φτάσω. Μετά άρχισα τη δική μου ομάδα, την Quasi Stellar. Σημαίνει «σχεδόν αστρικό».
- Πάντα με ιντριγκάρει το ανθρώπινο στοιχείο στα έργα μου. Θέλω να νιώσω πως παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια ποιητική γραφή στην παράσταση, οι θεατές μπορούν να ταυτιστούν με τους χορευτές: πως δεν είναι «οι τέλειοι» -πάντα νέοι, όμορφοι και καταπληκτικοί. Γι' αυτό και δεν δουλεύω μόνο με χορευτές αλλά και με ηθοποιούς, με μουσικούς...
- Σιγά σιγά κάναμε ένα απίστευτο άνοιγμα στο εξωτερικό και πλέον τα τελευταία 4 χρόνια τα έργα μουThebeautySeries3 soliκαι Superluxπεριοδεύουν ασταμάτητα. Έχουμε πάει σε φεστιβάλ στη Βραζιλία, στην Κολομβία, στην Ιταλία, στο Ισραήλ, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ολλανδία, στη Σουηδία.
- Είναι πολύ διαφορετικό να παίζεις στο Μιλάνο από το να παίζεις στο Ρίο ή στην Μπογκοτά. Καταλαβαίνεις τις πολιτιστικές διαφορές κάθε λαού, ασχέτως με το πόσο ενημερωμένοι είναι ή όχι. Ας πούμε, όταν παίξαμε στο Σεράγεβο, υπήρχε μια συγκίνηση. Δεν έφευγαν μετά το τέλος της παράστασης, κάθισαν μέσα στην αίθουσα άλλη 1 ώρα. Στην Αβινιόν μπορεί να σηκωθούν και να σε αποδοκιμάσουν. Μου 'χει τύχει να 'μαι χορεύτρια σε παράσταση του Jan Fabre και το μισό κοινό να ουρλιάζει «μπράβο!» και το άλλο μισό να πετάει ντομάτες. Το κοινό της Κορέας δεν χειροκροτεί αν δεν εμφανιστεί ο ερμηνευτής μπροστά του. Οι Άγγλοι πίνουν ποτό και μιλάνε δυνατά. Οι Κολομβιανοί είναι απίστευτα ήσυχοι.
- Οι Παραολυμπιακοί ήταν η πιο τέλεια εμπειρία της ζωής μου. Ήταν δύσκολο να επικοινωνήσεις χορεύοντας για ανθρώπους που έχουν στερηθεί πράγματα από το σώμα τους και να 'ναι όλο αυτό μια εμπειρία λυτρωτική. Επίσης δεν υπήρχαν χρήματα για την Παραολυμπιάδα, ήταν ένα θέαμα με 600 χορευτές που ήρθαν οικειοθελώς επειδή γουστάρανε. Και είχαμε μόνο 3 εβδομάδες προετοιμασίας. Αλλά όλοι μας θέλαμε τρελά να το κάνουμε. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα όταν τέλειωσε η τελετή: Μπήκαν όλοι οι αθλητές μέσα στο στάδιο κι άρχισαν να χορεύουν όλοι μαζί και να μας φιλάνε, να μας αγκαλιάζουν.
- Μένω στα Άνω Πετράλωνα σε ένα κτίριο του ‘70 κάτω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Είναι γειτονιά με διώροφα σπίτια, ξέρω τον απέναντι, παίζουν τα παιδιά μας... Πηγαίνω στην ταβέρνα απέναντι από το σπίτι μου - στο στέκι του Κούβελου ή στην Κάππαρη, που είναι λίγο πιο κάτω, στην Πλατεία Μερκούρη, ή στον Οικονόμου στην Τρώων, πάω θερινό σινεμά στο Ζέφυρο, κάνω βόλτες στου Φιλοπάππου.
- Λατρεύω το κέντρο της Αθήνας. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να ζω στα προάστια. Βγαίνω για καφέ στο Μαγκαζέ ή στο Στυλ στου Ψυρρή. Μου αρέσει να κάνω επαγγελματικά ραντεβού για φαγητό στο Ιντεάλ ή στον Ελαιώνα στην Ακαδημίας.
- Αφορμή για την καινούργια μου παράσταση Electricgirlήταν ένα άρθρο των «New York Times» του 1884. Ήταν η εποχή που η Αμερική περνούσε από το φωταέριο στον ηλεκτρισμό. Υπήρχε μια εταιρεία, η Electric girl lightning company που πουλούσε την καινούργια της εφεύρεση: Νοίκιαζε κοπέλες με τη μέρα, την εβδομάδα ή το μήνα, οι οποίες φορούσαν ένα λαμπατέρ στο κεφάλι τους, είχαν μπαταρίες ενσωματωμένες στα ρούχα τους και μπορούσες να τις νοικιάζεις για να φωτίζουν το σπίτι σου δίνοντάς τους προφορικές οδηγίες. Στην παράσταση υπάρχουν ένας άντρας και μια γυναίκα που με κώδικα telemarketing προσπαθούν να μας πουλήσουν αυτή την εφεύρεση. To άλλο κείμενο της παράστασης είναι ένα ποίημα του Walt Whitman, το «I sing the electric body».
- Ο Whitman λέει πως «αν κάτι είναι ιερό, είναι το ανθρώπινο σώμα». Μιλάει για το ανθρώπινο σώμα σαν να είναι η υπέρτατη τελειότητα, το πιο τέλεια φτιαγμένο μηχάνημα.
Οι Αθηναίοι /
Αποστολία Παπαδαμάκη
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
Ένα διαμέρισμα του ’70 που απορρίπτει οτιδήποτε παλιό
Demure: Η λέξη της χρονιάς για το 2024
Starata: Οι χωριάτικες πίτες των Εξαρχείων που μας έμαθε ένας σταρ σεφ
Θεσσαλονίκη: Νέα καταγγελία για το 424 - Φαντάρος πήγε για επέμβαση θυροειδούς και πέθανε
Στα 94 του, ο βαθύπλουτος Γουόρεν Μπάφετ έχει μια συμβουλή -απόσταγμα σοφίας- για γονείς και παιδιά
σχόλια