Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από τις φωτογραφίσεις των Αθηναίων αλλά από την περιήγηση με τον Νίκο Ναυρίδη στην Ελευσίνα, ανάμεσα στα στάχυα από την εγκατάσταση του έργου του στο Ελαιουργείο. Θυμάμαι το πόσο ευγενικός και απλός ήταν. Από τη συνέντευξη της Κατερίνας Ιατροπούλου στον Θοδωρή Αντωνόπουλο, που προηγήθηκε της φωτογράφισης, θυμάμαι τις αφηγήσεις από την εποχή της χούντας, που με έκαναν να ανατριχιάζω.
• Αυτό που κάνει ένα πορτρέτο να ξεχωρίζει είναι η διαχρονικότητα, το να στέκει μια εικόνα πέρα από το πλαίσιο της συνέντευξης ή οποιασδήποτε ανάγκης καλύπτει τη στιγμή που γίνεται.
• Η φωτογραφία πορτρέτου είναι μια στιγμιαία ισορροπία ανάμεσα στο θέμα και τον φωτογράφο. Η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσεις για να βρεθείς εκεί είναι άγνωστη και πολλές φορές δεν την ανακαλύπτεις. Εξωγενείς παράγοντες, η κίνηση του ενός ή του άλλου, κάνουν την ισορροπία αυτή αδύνατη. Αυτή είναι η πρόκληση.
— Είναι διαφορετικό να βγάζεις κάποιον φωτογραφία για προσωπική ευχαρίστηση και διαφορετικό για δουλειά;
Για να κάνω ένα πρόσωπο να αισθανθεί άνετα μπροστά στην κάμερα, συνήθως δείχνω πρώτος τις αδυναμίες μου, τη δική μου αγωνία για το αποτέλεσμα. Μερικές φορές γελοιοποιούμαι με την αδεξιότητά μου να κινηθώ στον χώρο. Νομίζω ότι αυτό τους χαλαρώνει, κάνει την προσοχή τους να στραφεί αλλού, να φύγει από την εικόνα του εαυτού τους».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια