Μία από τις πιο ευχάριστες συναυλιακές ειδήσεις στην αρχή της χρονιάς ήταν η ανακοίνωση του ονόματος του Bug για μια εμφάνιση στην Αθήνα. Ο Kevin Martin, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είναι πάντοτε επίκαιρος τα τελευταία χρόνια, ό,τι και να κάνει.
Κατάγεται από το Ντόρσετ και οι πρώτες μουσικές του αναμνήσεις ήταν σε ένα παλιό δισκοπωλείο της περιοχής στα χρόνια του πανκ, με δίσκους συγκροτημάτων όπως οι Joy Division, οι Sex Pistols, οι Birthday Party και οι Throbbing Gristle. Όταν βρέθηκε στη σκηνή του Λονδίνου κανείς δεν περίμενε ότι θα εξελισσόταν σε έναν από τους βασικούς αλχημιστές του μπάσου στην προσπάθειά του να ενώσει το ragga με το digital dancehall, ενώ η καριέρα του θα εκτοξευόταν με την κυκλοφορία του London Zoo το 2008 στη Ninja Tune και την έξαρση του dubstep.
Ο Martin όμως δεν επαναπαύτηκε στον συγκεκριμένο ήχο. Παραμένει ανήσυχος ηχητικά μέχρι σήμερα. Πέρσι ήταν για μία ακόμη φορά η χρονιά του. Κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ με τρία διαφορετικά πρότζεκτ: ένα προσωπικό, το Sirens, ως Kevin Richard Martin, το Wrecked με τους Zonal και τη συμμετοχή της Moor Mother και, τέλος, το κορυφαίο Solitude με τους King Midas Sound.
Mε αφορμή τα δύο τελευταία η «Guardian» έκανε ένα ολόκληρο αφιέρωμα στη μεγάλη επιστροφή της dub poetry, τον πιο «αντάρτικο» ήχο που βγήκε από τη βρετανική μουσική στα '70s. Είχε δηλώσει τότε στο άρθρο ότι τη θεωρούσε μια μορφή καλλιτεχνικής διαμαρτυρίας. Εδώ και 7 χρόνια έχει φύγει από τη Βρετανία και ζει μόνιμα στο Βερολίνο με την οικογένειά του. Τον πετυχαίνω να κάνει babysitting στην κόρη του. Έχει ακόμη ένα παιδί.
Για να είμαι ειλικρινής, ντρέπομαι που είμαι Βρετανός. Δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα της Μεγάλης Βρετανίας. Ως χώρα έχει απαίσια αποικιοκρατική ιστορία και θεωρώ ότι είναι μαλάκες όσοι ισχυρίζονται ότι πρέπει κρατήσουμε την ταυτότητά μας ακέραια. Αυτά είναι βλακείες.
«Επομένως, πώς τα προλαβαίνεις όλα;» «Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι ο χρόνος» αναφέρει. «Ειδικά τώρα, που έχω γίνει πατέρας. Προσπαθώ να είμαι ο τέλειος σύζυγος, ο τέλειος πατέρας και ο τέλειος παραγωγός. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός μου. Παράλληλα, όμως, είμαι και άνθρωπος, όπως όλοι μας, και αυτή η προσδοκία της τελειότητας με κάνει τόσο άπληστο με τον χρόνο μου, ώστε γίνομαι εντελώς αντικοινωνικός.
»Δεν μετακομίσαμε στο Βερολίνο για να παρτάρουμε, βέβαια. Δεν είμαι και κανένα party animal. Περνάω τον περισσότερο χρόνο μου μέσα στο στούντιο. Έχω έναν σχιζοφρενικό τρόπο ζωής, είμαι είτε full time γονιός είτε full time μουσικός, δεν υπάρχει τίποτε άλλο ενδιάμεσα.
»Ακούγεται ακραίο, αλλά είναι κάτι που με γεμίζει και με κάνει ευτυχισμένο. Ήρθαμε εδώ για να ξεφύγουμε από το Λονδίνο και για να κρατήσω τη γυναίκα μου στην Ευρώπη. Τότε ήταν η κοπέλα μου και δεν ήθελα με τίποτα να την αφήσω να γυρίσει στην Ιαπωνία. Ήμουν ερωτευμένος κι έτσι βρεθήκαμε εδώ. Τότε, στην Αγγλία, ο Ντέιβιντ Κάμερον μόλις είχε αλλάξει τη νομοθεσία για τις βίζες και η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη για τους μη Ευρωπαίους πολίτες, οπότε υπήρχε ο φόβος να την διώξουν ανά πάσα στιγμή».
— Παρακολουθείς καθόλου τι συμβαίνει με το Brexit;
Για να είμαι ειλικρινής, ντρέπομαι που είμαι Βρετανός. Δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα της Μεγάλης Βρετανίας. Ως χώρα έχει απαίσια αποικιοκρατική ιστορία και θεωρώ ότι είναι μαλάκες όσοι ισχυρίζονται ότι πρέπει κρατήσουμε την ταυτότητά μας ακέραια. Αυτά είναι βλακείες.
Αν δεις το γενεαλογικό δέντρο του κόσμου που ψήφισε για να φύγουμε από την Ε.Ε., πιθανότατα οι ρίζες του θα είναι γερμανικές ή θα προέρχονται από τους Βίκινγκ. Το θεωρώ ειρωνικό και γελοίο. Είναι υπερβολική αυτή η συντηρητική δίψα για καθετί παρελθοντολογικό και για την υποτιθέμενη «χρυσή εποχή» της Βρετανίας που δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα.
Πριν από δύο χρόνια, όταν ψηφίστηκε το Brexit, πανικοβλήθηκα, επειδή δεν ήθελα να μπλέξω με βίζες, αν έπρεπε να επιστρέψω κάποια στιγμή στη χώρα. Θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου ήταν Ιρλανδός. Παρεμπιπτόντως, ήταν ένα βίαιο κάθαρμα. Έδερνε τη μητέρα μου κι εμένα συστηματικά. Η μητέρα μου τον παράτησε όταν ήμουν 8 χρονών κι εμένα με έδιωξε από το σπίτι στα 16 μου. Δεν ήξερα καν αν ζούσε.
Επικοινώνησα, όμως, με τη μητέρα μου για να δω αν υπήρχαν χαρτιά που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να κάνω αίτηση για ιρλανδικό διαβατήριο και ήμουν τυχερός. Τώρα και εγώ και τα παιδιά μου έχουμε ιρλανδική υπηκοότητα. Πάντοτε αισθάνομουν πιο συνδεδεμένος με την Ιρλανδία παρά με τη βρετανική αυτοκρατορία.
Ζούμε σε εξαιρετικά επικίνδυνους καιρούς. Αυτή η τρομακτική στροφή προς τον εθνικισμό και η ξαφνική δυσπιστία προς τη δημοκρατία είναι σαν μια βρόμικη λέξη, κάτι που δεν μπορώ να πιστέψω. Το πιο τρομακτικό με το Brexit είναι ότι δημιουργεί ένα προηγούμενο για πολλές χώρες που θα αποφασίσουν ξαφνικά να αποχωρήσουν από την Ε.Ε., η οποία θα καταρρεύσει. Σίγουρα δεν είναι ιδανική η κατάσταση, αλλά τίποτα στη ζωή δεν είναι. Σου έδινε, όμως, μια αίσθηση συλλογικού πνεύματος.
Για μένα, που μεγάλωσα τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου, ο μεγαλύτερος φόβος ήταν μήπως ο κόσμος καταστραφεί από πυρηνικό πόλεμο. Έβλεπα εφιάλτες όταν ήμουν μικρός, οπότε αυτή η συλλογικότητα ήταν κάτι σημαντικό. Τώρα αισθάνομαι ότι είναι χειρότερα τα πράγματα.
The Bug - Poison Dart feat. Warrior Queen
— Πώς βλέπεις το μέλλον της μουσικής;
Το παρόν είναι τόσο αντιφατικό αυτήν τη στιγμή, που δεν μπορώ να μιλήσω για το μέλλον. Για να επιβιώσεις ως μουσικός χρειάζεται μεγάλος αγώνας αν δεν κάνεις εμπορική μουσική ή κάποιο συγκεκριμένο είδος. Όλα τα πράγματα που αγαπούσα στο παρελθόν σε σχέση με τη μουσική είναι στον αέρα. Π.χ. πάντοτε μου άρεσαν τα βινύλια, τα πάντα σχετικά με τα άλμπουμ και τώρα ακούγομαι σαν δεινόσαυρος στα νέα παιδιά. Δεν θεωρώ ότι είναι κάτι στενόχωρο. Τουναντίον, σημαίνει ότι πρέπει να σκέφτεσαι και να κινείσαι γρηγορότερα και να έχεις συνέχεια φρέσκες ιδέες.
Αντιμετώπιζα από την αρχή τη μουσική βιομηχανία ως κάτι ελεγχόμενο. Η ειρωνεία είναι ότι τώρα φτιάχνεται περισσότερη μουσική από ποτέ. Υπάρχει ένας ωκεανός μουσικής. Ακόμα κι εγώ, που είμαι εθισμένος, προσπαθώ να καταναλώνω όσο περισσότερα μπορώ, αλλά και πάλι είναι αδύνατο να ακολουθήσω ό,τι κυκλοφορεί. Παρ' όλα αυτά, δεν έχω χάσει το πάθος μου γι' αυτή.
— Σε μια συνέντευξή σου ακουγόσουν αρκετά απαισιόδοξος σχετικά με τη ρέγκε και το χιπ-χοπ; Γιατί αυτό;
Ήταν οι βασικές μου επιρροές από τη στιγμή που αγόρασα το πρώτο άλμπουμ των Public Enemy, όταν κυκλοφόρησε, και ανακάλυψα τον Prince Far I – τότε ήμουν 17. Τώρα όμως δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο σ' εμένα. Όταν ερωτεύτηκα αυτά τα είδη, τα θεωρούσα το μέλλον της μουσικής. Εδώ και 5 χρόνια, ίσως και παραπάνω, έχουν γίνει και τα δύο παγκόσμια φαινόμενα, με αποτέλεσμα η ρέγκε να έχει χάσει τη μοναδικότητά της και αυτό το βρίσκω απογοητευτικό.
Αντίθετα, το ενδιαφέρον με το χιπ-χοπ είναι ότι έχει γίνει κάτι σαν το πανκ, ένας καταλύτης για την ανικανοποίητη νεολαία, ένα μέσο για να διαμαρτυρηθεί. Αυτό δείχνει η άνοδος του αφρικανικού, λατινοαμερικάνικου και ασιατικού χιπ-χοπ, ότι δηλαδή το μήνυμα είναι σημαντικότερο και, όπως συζητούσαμε πριν, είναι η εποχή που χρειάζεται να μιλήσουμε για πολλά θέματα. Επομένως, θεωρώ ότι είναι πιο απαραίτητο από ποτέ.
Προσωπικά, εδώ και χρόνια έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για το indie και το post-rock, που δεν φαίνεται να λένε τίποτα, ούτε στιχουργικά ούτε ηχητικά. Για μένα, όμως, ο τρόπος που οι ράπερ (είτε είναι χιπ-χοπ, grime ή drill) μεταλλάσσουν τη γλώσσα και αναπτύσσουν νέους κόσμους συνέχεια αλλά και το γεγονός ότι αυτό που ραπάρουν αποκτάει παγκόσμια και προσωπική σημασία είναι κάτι συναρπαστικό.
Σίγουρα δεν βλέπεις να γίνεται κάτι ανάλογο με διάφορα ροκ συγκροτήματα. Αν αισθάνεσαι αποκομμένος από την κοινωνία, δημιουργείς τον δικό σου κώδικα και αυτό κάνουν τα μαύρα παιδιά που μεγαλώνουν σε λευκές, ισχυρές χώρες. Δημιουργούν τις δικές τους υποκουλτούρες, τη δική τους γλώσσα, για να επιβιώσουν μέσα σε μια λευκή κουλτούρα που δεν τα καταλαβαίνει. Αυτή η γλώσσα δεν μένει ποτέ στάσιμη.
The Bug - Skeng feat. Killa P & Flow Dan
— Τι σου δίνει έμπνευση;
Η αγάπη για τη ζωή και μια εμμονή με τη μουσική απ' όταν ήμουν μικρός. Η μουσική είναι στο αίμα μου. Το γεγονός ότι ο κόσμος είναι τόσο χαοτικός, που είναι αδύνατο να βγει νόημα, με ωθεί στη δημιουργία παράλληλων κόσμων για να μπορώ να ταξιδεύω και να επικοινωνώ με τους άλλους μέσω του ήχου.
Πάντοτε είχα πρόβλημα με την επικοινωνία, όπως και αρκετός κόσμος, αλλά το να γνωρίζεις ότι η μουσική είναι ένας τρόπος να συνδεθείς με τον άλλο είναι κάτι υπέροχο. Επίσης, προσπαθώ συνεχώς να αναπτύσσω έναν προσωπικό ήχο, τη στιγμή που η μουσική στην πλειοψηφία της είναι πολύ ρεφορμιστική. Πάντοτε ήμουν με το μέρος των φρικιών και των αντικομφορμιστών. Για μένα η ζωή είναι μουσική και το αντίστροφο.
— Τι θα μας παρουσιάσεις στην Αθήνα;
Θα είναι μία από τις σπάνιες φορές που δεν θα φέρω κάποιον MC μαζί μου. Θα εξερευνήσω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Θα είναι σαν μια μηχανή χρόνου, αλλά με πολλή ένταση, ίσως περισσότερη απ' ό,τι όταν δουλεύω με κάποιον MC, επειδή, όταν έχεις κάποιον μαζί σου, πρέπει να του δίνεις χώρο. Χωρίς αυτόν παλεύεις μόνος σου με τη μουσική σου.
O Bug θα εμφανιστεί μαζί με τους Giant Swan στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5) στις 21 Φεβρουαρίου, με είσοδο 15-22 ευρώ
σχόλια