›Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε απότομα. Έτσι νιώθω και έτσι βλέπω τον κόσμο.
›Ξεκίνησα να κάνω τέχνη κάπως περιθωριακά. Τον καιρό που σπούδαζα Νομική στην Αθήνα έβγαζα φωτογραφίες και τις κολλούσα τα βράδια στους τοίχους της πόλης. Η εικόνα με τον τύπο που μοιάζει με τον Χριστό είναι ο Efrim από τους Silver Mt. Zion. Όταν τον συνάντησα, ήξερα καλά ότι δεν φωτογραφιζόταν ποτέ. Ήμουν αρκετά θρασύς. Του έδωσα ένα χαρτόνι που έγραφε ΗΟΡΕ και του ζήτησα να τον βγάλω με αυτό μια φωτογραφία. Μου είπε αμέσως ναι. Όταν τελειώσαμε ήμουν έτοιμος να του πω ότι μοιάζει πολύ με τον Χριστό, αλλά ένα μέλος της μπάντας του με σταμάτησε. Μου είπε ότι θα θύμωνε πάρα πολύ αν το άκουγε, γιατί είναι Εβραίος. Γύρισα σπίτι μου και ζωγράφισα ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του. Αυτό ακριβώς είναι που με τραβάει στην τέχνη: το ότι δεν χρειάζεσαι να δώσεις εξηγήσεις σε κανέναν για το πώς βλέπεις τον κόσμο γύρω σου.
›Στην τέχνη μού αρέσουν τα πράγματα που σου δημιουργούν μια κρίση σε σχέση με όσα πίστευες ως τώρα. Τα έργα που παρουσιάζουν παράξενους ανθρώπους με όμορφο και γοητευτικό τρόπο και τα έργα που σε κάνουν να ξεροκαταπιείς. Είδα τις προάλλες το έργο Καβαλάρηδες στη θάλασσα στο Θέατρο Σφενδόνη και τη στιγμή που μια από τις πρωταγωνίστριες ούρλιαξε ένιωσα ότι βγήκε ένα τέρας και από το δικό μου στόμα.
›Ο αγαπημένος μου δίσκος είναι το «Dok» των OVAL. Νομίζω με έχει επηρεάσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο που έχω ακούσει ή έχω δει.
›Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα μου συνέβησαν τον χρόνο που πέρασε ήταν το ότι με κάλεσε ο καλλιτέχνης Δημοσθένης Αγραφιώτης να κάνω μια ζωντανή performance με τίτλο «Ένα λεξιλόγιο για την παρηγοριά της σάρκας» στα εγκαίνια του Athens Photo Festival. Εκεί κάρφωνα κομμάτια ωμού κρέατος στον τοίχο, ενώ στα ηχεία ακούγονταν παραμορφωμένοι ήχοι από σφυρί. Στο κεφάλι φορούσα μια μάσκα-έργο της Εtten, που μου επέτρεπε να βλέπω μόνο σκιές γύρω μου. Σχημάτισα με κρέας στον τοίχο την φράση «NO GOOD». Ο κόσμος πραγματικά νόμιζε ότι είχα τελειώσει, αλλά επέστρεψα και ξεκόλλησα με τα νύχια μου το κρέας από το ένα γράμμα, αφήνοντας στο τέλος τη λέξη «NO GOD». Μετά την performance ένας παπάς μου έστειλε ένα παράξενο σχόλιο: μου έλεγε ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που είχε δει, γιατί κατ' αυτόν ερμήνευα το «όπου κυριαρχεί η σάρκα δεν υπάρχει Θεός».
›Η μεγαλύτερη απειλή που βλέπω να υπάρχει είναι η απομόνωση. Η τεχνολογία υποκαθιστά την επικοινωνία. Φωτογραφίζουμε ή βιντεοσκοπούμε τον εαυτό μας στην πιο εξιδανικευμένη του μορφή και τoν ανεβάζουμε στα διάφορα μπλογκ. Το ίντερνετ λειτουργεί τελικά ως ανακοίνωση της μοναξιάς μας.
›Αυτό που με ενδιαφέρει να εξερευνήσω μέσω αυτών που φτιάχνω είναι ο λόγος που υπάρχει αυτή η εχθρότητα ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα μας. Το σώμα μας μισεί το μυαλό μας και το μυαλό μας κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει το σώμα μας. Μου φαίνεται παράξενο, γιατί ενώ αποτελούμαστε από ένα ενιαίο σύστημα, το μυαλό μας είναι ανίκανο να ελέγξει το σώμα μας.
›Η τέχνη είναι το γέμισμα του κενού. Μερικές φορές για να γεμίσει αυτό το κενό κουράζεσαι πολύ. Αλλά οι ωραιότερες εμπειρίες που έχω ζήσει δεν είναι εκεί έξω, αλλά μέσα στο σπίτι μου, γεμίζοντάς το.
›Η επιτυχία είναι συνδεδεμένη στο μυαλό μου με την αλήθεια. Όσο πιο αληθινός είσαι, τόσο περισσότερο ο κόσμος μπορεί να συνδεθεί με το έργο σου, οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι αυτό. Επειδή όλα επιτρέπονται σήμερα, το έργο τέχνης για μένα είναι το «άγνωστο». Ό,τι, δηλαδή, δεν εξηγείται με δυο λόγια. Δεν είναι σλόγκαν η τέχνη.
›Δεν είναι ανάγκη να κάνεις το ίδιο πράγμα με τον άλλο για να σε καταλάβει. Λόγου χάριν, ένας μουσικός από τη Χιλή, ο élansson, μου έστειλε ένα μήνυμα στο MySpace και μου είπε ότι του αρέσουν τα σχέδιά μου και θα ήθελε να κάνω φωνητικά σε ένα του τραγούδι. Δεν είχα καταλάβει γιατί μου ζήτησε κάτι τέτοιο, αφού λειτουργούσα μόνο σαν εικαστικός. Ηχογράφησα λοιπόν τα φωνητικά με το μικρόφωνο της κάμεράς μου και του τα έστειλα. Μετά πωρωθήκαμε τόσο πολύ και οι δύο με το αποτέλεσμα, που φτιάξαμε το δικό μας σχήμα μέσω ίντερνετ, τους «A glepner for fenrir». Ευτυχώς για το συγκρότημα, ο υπολογιστής του δεν έπαθε τίποτα με τον σεισμό στη Χιλή. Έπεσε, αλλά προσγειώθηκε πάνω στα βιβλία του.
›Μου αρέσει να περπατάω τα βράδια στους δρόμους της Αθήνας. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά τα βράδια νιώθεις ότι η πόλη είναι περισσότερο δική σου.
›Είμαι υπέρ του να διασκεδάζεις με αυτοσχέδιο τρόπο. Από το να πίνεις την μπίρα σου καθισμένος στο πεζοδρόμιο στο Ψυρρή, μέχρι το να χοροπηδάς πάνω στα αμάξια. Ποτέ δεν έχαψα το παραμύθι της κατασκευασμένης διασκέδασης.
›Ένα παιδί δεν έχει πολλές επιλογές σε σχέση με το πώς θα μεγαλώσει και πού θα βρεθεί. Από τα λίγα πράγματα που ελέγχει είναι το αν θα φάει ή όχι. Αυτή είναι η δύναμή του. Η σιωπηλή εικόνα του παιδιού που διαλέγει να πάει στο δωμάτιό του νηστικό, οι ώρες που περνάει πάνω στην καρέκλα του σκεπτόμενο όλον τον κόσμο κλεισμένο στο δωμάτιό του είναι ένας υπεραπλουστευμένος τρόπος να εξηγήσω την ψυχολογία μου και την έντασή μου την ώρα που δημιουργώ.
›Ασχέτως αν μπορώ να προσδιορίσω την έννοιά του, το παράξενο με τον έρωτα είναι ότι η έλλειψή του σε κάνει δυστυχισμένο.
›Μου αρέσει που σε μεγάλο βαθμό έχω κρατήσει μια ανωνυμία. Το να διατηρείς κάποια ανωνυμία είναι συνώνυμο του να φοράς μάσκα. Σου δίνει μια παράξενη αίσθηση του κινδύνου. Θα έλεγα ότι δημιουργός και έργο είναι κάτι σαν τη σχέση του κυνηγού με το θήραμα. Όταν ο κυνηγός σκοτώνει το θήραμά του, κόβει και τρώει ένα κομμάτι από την καρδιά του, για να δείξει ότι το σέβεται. Με αυτό τον τρόπο ο κυνηγός χρησιμοποιεί το θήραμά του για να έρθει σε επαφή με τον ίδιο του τον εαυτό. Το κομμάτι του εαυτού του, δηλαδή, που του είναι άγνωστο. Οπότε, στην ουσία δαγκώνει και τρώει κομμάτι της ίδιας του της καρδιάς. Αυτό είναι και το έργο του. Αλλά ο κυνηγός μπορεί να είναι κυνηγός μόνο όταν φοράει τη μάσκα.
›Τι με έχει διδάξει η ζωή; Να μην κατουράω κόντρα στον άνεμο!
σχόλια