> Γεννήθηκα στον Χολαργό. Μέχρι να γίνω τεσσάρων χρόνων μέναμε στη Δροσοπούλου, κοντά στο Πεδίον του Άρεως. Θυμάμαι πολύ έντονα ένα «μουσικό κουτί» δίπλα στη λίμνη με τις πάπιες, που με πέντε δραχμές έπαιζε ένα παιδικό τραγουδάκι. Ήθελα να το ακούω συνέχεια. Από τότε, εκτός από τα χρόνια που σπούδαζα, έζησα και μεγάλωσα στο Γαλάτσι και εκεί μένω ακόμα.
> Η μητέρα μου δούλευε γραμματέας σε εταιρεία υγραερίων, ο πατέρας μου σε γκαράζ. Βινύλια στο σπίτι υπήρχαν πολλά, κυρίως ελληνικά, αλλά δεν θυμάμαι από ποιους καλλιτέχνες, για να είμαι ειλικρινής. Οι δικοί μου δούλευαν πολλές ώρες κι εγώ έμενα κυρίως στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Ο παππούς μου άκουγε πολύ κλασική μουσική κι έτσι άρχισα να ακούω κι εγώ.
> Έκανα πιάνο για λίγο καιρό. Με τρέλαινε το να μπορώ να βγάζω μελωδίες που άκουγα. Είχα αυτό που λένε «μουσικό αυτί». Όμως, δεν έμαθα ποτέ να διαβάζω νότες. Έγραφα «ντο», «ρε», «μι» πάνω από τις νότες και μάθαινα το κομμάτι απ’ έξω.
> Το πρώτο μου τραγούδι το έγραψα το 1996 με τους Διαρρήκτες, το πρώτο μου συγκρότημα, που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Στην πρώτη μας ηχογράφηση, όταν ήμασταν ακόμα πιτσιρίκια, είχα ηχογραφήσει τις μουσικές με δυναμικό μικρόφωνο των 1.200 δραχμών σε κασέτα από ένα μικρό πιανάκι Yamaha, που το έχω ακόμα. Έπειτα, σε διπλό κασετόφωνο έπαιζαν οι μουσικές από τη μία κασέτα και με το ίδιο μικρόφωνο ηχογραφούσαμε στην άλλη. Βρισκόμασταν μια ολόκληρη μέρα και στο τέλος της είχαμε έτοιμη μια κασέτα. Ηχογραφούσαμε κάθε Ιούνιο μόλις τέλειωνε το σχολείο και όλη τη χρονιά δουλεύαμε γι’ αυτήν τη μέρα. Είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω.
> Εκτός από τους Διαρρήκτες, συμμετέχω και σε ένα ακόμα συγκρότημα, τους Ladose. Εκεί είμαστε ο Κριτής, ο Λόγος Απειλή, ο Μπούκλας, ο Wester κι εγώ. Η ιδέα είναι διαφορετικές φωνές και απόψεις, από διαφορετικές περιοχές, με διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες, να συνυπάρξουν μουσικά, με τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο. Δεν θέλουμε κανένας δίσκος να μοιάζει με τον προηγούμενο. Στα σόλο άλμπουμ του ο καθένας έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του και τις σκέψεις του. Στους Ladose είναι σαν να αναμειγνύεις διαφορετικά χημικά στοιχεία. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει από την ένωση.
> Το ψευδώνυμο «Ραψωδός Φιλόλογος» μου το κόλλησαν κάποιοι από την παρέα μου γιατί το είχα πει σε κάποιους στίχους, σε κάποια παλιά κομμάτια. Ε, μετά μού έμεινε. Αλλά ποτέ δεν κάθισα πραγματικά να σκεφτώ καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Ήταν επιλογή νοοτροπίας fast food. Πήρα από τα έτοιμα.
> Ήμουν στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων, αλλά η αλήθεια είναι πως παραμέλησα πολύ τις σπουδές μου για χάρη της ραπ. Μονοπώλησε και μονοπωλεί τον χρόνο και τη σκέψη μου εδώ και πολλά χρόνια. Δυστυχώς, επιλέγοντας, ως έφηβος τότε, ποια επαγγελματική πορεία θα ακολουθούσα, περίμενα άλλα πράγματα από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και άλλα συνάντησα. Ενώ θεωρώ υπέροχο το αντικείμενο και τις δυνατότητες που σου ξεκλειδώνει στην κλασική σκέψη, διανόηση και γραμματεία, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς δεν κατάφερε να με εμπνεύσει. Ο άνθρωπος που θα μπει σε μια αίθουσα να διδάξει πρέπει να είναι ερωτευμένος με αυτό που κάνει για να μπορεί να το εξασκεί ως λειτούργημα. Νιώθω mc, όχι καθηγητής. Δεν θα ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτό.
> Η ελληνική χιπ-χοπ σκηνή δεν έχει μόνο νόημα ύπαρξης, έχει θέση, πολυδιάστατο λόγο και άποψη. Αλλά έχει και μια τεράστια βιτρίνα που αποτελείται από άριστους επαγγελματίες μεν, οφθαλμοφανώς ατάλαντους δε, που βρέθηκαν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή και δυστυχώς η άποψη του κόσμου για τη μουσική μας είναι λανθασμένη εξαιτίας αυτών των ανθρώπων. Ελάχιστες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, υπήρξαν τόσα χρόνια. Όχι ότι στο underground η κατάσταση είναι καλύτερη, αλλά τουλάχιστον εκεί οι καλοί ξεχωρίζουν. Ο πραγματικός πυρήνας των Ελλήνων χιπ-χοπ ακροατών είναι πάρα πολύ αυστηρός και δεν συγχωρεί την ξεφτίλα.
> Ο καινούργιος δίσκος μου έχει τον τίτλο «Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας». Τον ονόμασα έτσι γιατί ο φόβος για κάτι είναι συνήθως μεγαλύτερος από αυτό το ίδιο το κάτι. Γιατί η ανάγκη του να εξαρτάσαι από κάτι είναι πιο επικίνδυνη από αυτό που σε εξαρτά. Γιατί για να ακρωτηριάσεις τις αδυναμίες σου πρέπει πρώτα να τις εντοπίσεις, να τις αποδεχτείς και να είσαι προετοιμασμένος για το πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σου σε περίπτωση απώλειάς τους.
> Δεν χρησιμοποιώ πολλές βρισιές στα τραγούδια μου. Βρίζω εκεί που θα έβριζα και στην κανονική μου ζωή. Ό,τι λέω με τους φίλους μου, δηλαδή. Το θέμα είναι να σου βγαίνει φυσικά και να το νιώθεις. Δεν θα πεις ποτέ, ας πούμε, «α, ρε, ιερόδουλη ζωή».
> Δεν μου αρέσει να κρίνω ανθρώπους από την εμφάνιση, γιατί είναι το πιο παραπλανητικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Μπορεί να ντύνεσαι σαν καραγκιόζης και να έχεις περιεχόμενο ή να είσαι κομψός και να μην έχεις τίποτα να προσφέρεις. Πάντως, αισθητικά δεν μου άρεσε ποτέ όλη αυτή η υπερβολή των περισσότερων ράπερ. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ποιους προσπαθούν να μιμηθούν.
> Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι το Κάθε μέρα πιο κοντά, Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυο φορές του Ίρβιν Γιάλομ. Αποτυπώνει απίστευτα τον τρόπο που δύο άτομα που ζουν ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις, τις αντιλαμβάνονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
> Η χιπ-χοπ είναι μια μουσική με αστικές ρίζες κι αυτό φαίνεται στα τραγούδια, αλλά είναι χαζό να πιστεύει κάποιος ότι τελειώνει εκεί. Για μένα πηγή έμπνευσης αποτελούν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις. Τα περισσότερα τραγούδια μου τα έχω γράψει μακριά από την Αθήνα.
> Στην Αθήνα μού αρέσει να κάνω τεράστιες βραδινές βόλτες με το αμάξι, όταν η πόλη είναι άδεια. Επίσης, να πηγαίνω σε μεταμεσονύχτιες προβολές στον κινηματογράφο και να περπατάω ακούγοντας μουσική με τις ώρες, όταν έχει καλό καιρό.
> Περιμένω πάντα την έμπνευση κι αυτή πάντα με κάνει να περιμένω περισσότερο, πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναέρθει. Αλλά πάντοτε επιστρέφει, σε ανύποπτες στιγμές. Τουλάχιστον, ως τώρα.
> Αυτό που έχει καθορίσει απόλυτα την αισθητική μου είναι το χιπ-χοπ. Μεγάλωσα διαμορφώνοντας άποψη μαζί του. Έχω μάθει να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από αυτό.
σχόλια