Πάει λοιπόν κι ο περιβόητος γάλλος φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ. Στα 76 του έφυγε («εξαφανίστηκε» θα προτιμούσε ο ίδιος) ο γκουρού του μεταμοντερνισμού (θα τρίζουν τα κόκαλά του…), ο φετιχιστής της σημειωτικής της αποπλάνησης, ο σατράπης του Κολεγίου της «Παταφυσικής», ο νονός (προς μεγάλη του δυσαρέσκεια) του Matrix. Ο άνθρωπος που σ’ ένα από τα τελευταία περιπετειώδη επεισόδια της σκέψης του είχε περιγράψει πολύ γλαφυρά την τυφλή και μακάρια προέλαση του φιλελεύθερου κοινοβουλευτικού καπιταλισμού στα 90s, τη δεκαετία που «τα γεγονότα έκαναν απεργία». Απεργία που έσπασε θεαματικά με την πτώση των Πύργων, οπότε συνέβη το «απόλυτο γεγονός» (ειδικά σε αντιδιαστολή με το απόλυτο «μη γεγονός» – τον εντελώς στημένο πρώτο πόλεμο του Κόλπου δηλαδή) και από τότε περάσαμε σε άλλη διάσταση της πραγματικότητας. Ή της μη πραγματικότητας, όπου εν ολίγοις δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και βιώνουμε μια κουλτούρα του αέναου τέλους τη στιγμή που τα μέσα (της εξουσίας) αγιάζει ανύπαρκτος σκοπός. Όταν τον ρωτούσαν τα τελευταία χρόνια πού βρίσκεται διανοητικά, απαντούσε «Transfini» (πέρα από το άπειρο). Υπήρξε εξαίρετος «αφοριστής» (όπως κι ο Ρολάν Μπαρτ εξάλλου) αλλά και ιδανική παρέα, όπως θα υπέθετε κανείς για ένα φιλόσοφο που εμφανίστηκε με χρυσό λαμέ κουστούμι στο Λας Βέγκας για να απαγγείλει ποιήματά του, και έχει συμπεριλάβει στις ανθολογίες «χαλαρών» σημειώσεών του από τα 80s και τα 90s –με τίτλο Cool Memories– αποσπασματικά φλασάκια όπως τα παρακάτω:
Περί της πολιτικής εμμηνόπαυσης (ο ίδιος φοβόταν μόνο την έλευση της «ονειρόπαυσης»): «Η δημοκρατία είναι η εμμηνόπαυση της δυτικής κοινωνίας, η μεγάλη κλιμακτήριος του κοινωνικού σώματος. Ο φασισμός είναι η μεσήλικη λαγνεία του».
Περί ερωτικής προσμονής: «Η μαγική στιγμή είναι η στιγμή που μια γυναίκα βγάζει τα παπούτσια της και ξαφνικά γίνεται μικρότερη μπροστά στα μάτια σου. Γίνεται υπέροχα μικροσκοπική και την ίδια στιγμή το πρόσωπό της αλλάζει. Δημιουργεί οικειότητα στην πιο σαγηνευτική μορφή της».
Περί οικιακού ιδρυματισμού: «Γινόμαστε σαν γάτες, υποχθόνια παρασιτικοί, απολαμβάνοντας μια αδιάφορη οικιακή ύπαρξη. Τα ιστορικά μας πάθη έχουν αποσυρθεί στη λάμψη της τεχνητής θαλπωρής και τα μισόκλειστα μάτια μας αναζητούν την κατασταλτική παρέλαση των τηλεοπτικών εικόνων».
Περί καθιστικής ύπαρξης: «Μια μέρα θα σηκωθούμε κι η ραχοκοκαλιά μας θα μείνει πίσω, κολλημένη στην πλάτη του καθίσματος».
Περί μόδας: «Αυτό που τίθεται εκτός μόδας περνάει στην καθημερινή ζωή. Αυτό που εξαφανίζεται από την καθημερινή ζωή αναβιώνει στη μόδα».
Περί Michael Jackson: «Είναι το θείο βρέφος της πρόσθεσης, ένα έμβρυο που περιλαμβάνει όλα τα είδη μετάλλαξης που επινοήσαμε για να μας σώσουν από τους σεξουαλικούς και φυλετικούς περιορισμούς μας».
Περί ακατάσχετης στατιστικολογίας: «Όπως τα όνειρα, έτσι κι η στατιστική είναι μια μορφή ευσεβών πόθων».
Περί υπερβολικής δόσης πληροφορίας: «Η πληροφορία μπορεί να μας πει τα πάντα, να μας δώσει όλες τις απαντήσεις – απαντήσεις σε ερωτήσεις που ποτέ δεν κάναμε».
Περί του ορισμού… της «τσούλας»: «Αποκαλώ τσούλα εκείνη τη γυναίκα η οποία είναι ικανή να σου την κοπανάει διαρκώς μόνο και μόνο από διαστροφή –χωρίς να υπάρχει ερωτική αναγκαιότητα–, επειδή υποκύπτει πρόθυμα στον αγνό πειρασμό να ξεγλιστρά από τα δάχτυλά σου».
Περί αναζήτησης αδελφής ψυχής: «Αυτό που είναι βαθιά χαραγμένο μέσα μας είναι αυτή η αναγκαιότητα να περιμένουμε τα πάντα από κάθε καινούρια γνωριμία. Στο μυαλό μας είμαστε όλοι παρθένοι και ελπίζουμε, πέραν κάθε λογικής, να βρούμε το πεπρωμένο σε κάθε καινούριο πρόσωπο που συναντάμε».
Περί πολιτικών: «Δε χρειάζεται να επιτίθεσαι στους πολιτικούς, έχουν ήδη εγγεγραμμένη την αυτοκαταστροφή στα γονίδιά τους. Απλά δεν πρέπει ποτέ να μπεις στον πειρασμό να τους βοηθήσεις».
Περί μνημείων αγνώστου: «Θα έπρεπε να υπάρχουν Μνημεία Αγνώστου για όλους, όχι μόνο για τους στρατιώτες: μνημείο άγνωστης στριπτιτζούς, άγνωστου τηλεθεατή, άγνωστου ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας, άγνωστου αλκοολικού κ.λπ.».
Περί μάταιου αντιαμερικανισμού: « Η ανοησία του αντιαμερικανισμού! Λες και ο αμερικανισμός –όπως η ίδια η νεωτερικότητα άλλωστε– δεν διατρέχει πλέον κάθε κοινωνία, κάθε έθνος και κάθε άτομο στην εποχή μας».
Περί σοβαρότητας: «Πρέπει κάποιος είτε να μην είναι αλλά να φαίνεται σοβαρός, είτε να είναι αλλά να μη φαίνεται. Όσοι είναι και φαίνονται σοβαροί, είναι ασήμαντοι».
Περί του… φυσικού νόμου της βαρεμάρας: «Όταν η γλώσσα και η σκέψη τρέχουν με διαφορετικές ταχύτητες, προκύπτουν ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Η βαρεμάρα ενσκήπτει όταν η γλώσσα και η σκέψη κινούνται με τον ίδιο ρυθμό».
Περί νοήματος των πραγμάτων: «Υπάρχει κάτι γελοίο στη διαδικασία “ανάλυσης των πραγμάτων”. Αλλά το χειρότερο είναι να δίνεις νόημα σε κάτι που δεν έχει. Είμαστε όλοι υποκριτές».
Περί ήπιας μελαγχολίας: «Η ζωή δεν είναι για απελπισία. Μπορεί να πει κανείς ότι γενικά η ζωή είναι ήπια μελαγχολική. Κάτι θολό στο φως του ήλιου, κάτι απροσδιόριστο στη γλώσσα, δίνουν στη ζωή μια μελαγχολική διάσταση. Αλλά η απελπισία δεν δικαιολογείται…».
σχόλια