Δυσπιστία, δυσαρέσκεια, δυσφορία: Aυτό είναι το δυσοίωνο ρεφρέν της προεκλογικήςεκστρατείας που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες και θα μοιάζει τη Δευτέρα σαν ήπιακακό (αλλά σύντομο πάντως) όνειρο. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι βιώνουμε τατελευταία σπαράγματα της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας. «Κωστάκης εναντίονΓιωργάκη: η ρεβάνς», λοιπόν, ή αλλιώς Ελληναράκος Φλωράκος εναντίον Απολογητή(μέχρι κατατονίας) της Πολιτικής Ορθότητας. Χλιαρά, καλά ενδεχομένως, παιδιά,που δεν προσφέρονται για έντονες απόψεις και συναισθήματα (θετικά ή αρνητικά).Διστακτικοί συνεχιστές μιας παρωχημένης παράδοσης, που προκαλεί βαρυστομαχιάόσο και τα «ιστορικά» επώνυμά τους. Και στη γωνία περιμένουν μια Μητσοτάκη κιένας Βενιζέλος (Τρικούπης δυστυχώς δεν παίζει). Και τι έγινε, δηλαδή; Αυτόείναι το πρόβλημα; Θα προτιμούσατε δηλαδή Αβραμόπουλο και Διαμαντοπούλου; Τοθέμα είναι ότι το βάρος της «απαξίωσης και της ισοπέδωσης του πολιτικούσυστήματος» δεν φέρουν πλέον αποκλειστικά οι αποκαλούμενοι κατά καιρούςαπολίτικοι, μηδενιστές και νεόπτωχοι εσχάτως, και γενικά όλες οι συκοφαντημένεςαπό τους πατερούληδες της μεταπολίτευσης φυλές, αλλά η πλειοψηφία των Ελλήνων.Μαζί σιγοντάρει και η παραπαιδεία των τηλεοπτικών media, η οποία είναι η τελευταία που δικαιούται ναμιλάει. Έβλεπες στο απολιθωμένο debateκάποιους γνωστούς «δημοσιογράφους» οι οποίοι έκαναν τους αρχηγούς τωνκομμάτων να φαντάζουν σύγχρονοι, φωτισμένοι πολιτικοί ηγέτες. Και δεν είναιμόνο φυσικά ο Καρατζαφέρης ή ο Αιμίλιος Λιάτσος το πρόβλημα. Ουδείς άμοιροςευθυνών στη συντήρηση αυτής της πολιτικής παθολογίας, αυτού του καθεστώτος,που, όπως έγραψε πρόσφατα ο blogger (τιφριχτός προσδιορισμός κι αυτός) «Πετεφρής» στην ιστοσελίδα του, «...έχει μιατέλεια επικοινωνιακή αυτάρκεια και δύναμη και χαρακτηρίζεται από τη συνεχήτακτική καταγγελίας του. Παραοικονομία,μεσάζοντες, οικοπεδοφάγοι, δουλέμποροι, λαμόγια, μιζαδόροι, αυθαίρετα βρίσκονταιπολύ συχνά στα χείλη αυτών που είναι μέσα στο σκατό, οι οποίοι μάλιστα, την ώραπου βρίζουν το μπάχαλο, δεν έχουν την εντύπωση ότι αποτελούν εδραίο μέρος του».
Είναι εθνικό σπορ να κυνηγάμε μάταια την ουρά μας και μετά να τραβάμε καιμια ξεγυρισμένη θεωρία συνομωσίας, όπως ρίχνουμε μια ζεμπεκιά. Το τρίπτυχο «πατρίς- θρησκεία - οικογένεια» ζει και βασιλεύει, την ώρα που σπάμε διαρκώς ρεκόρδαπανών για τον εξοπλισμό της χώρας, κι αντί όλα αυτά να είναι αυτονόητααποτελούν ακόμα ταμπού-ογκόλιθο, που δεν μπαίνει καν στην επίσημη προεκλογικήσυζήτηση. Είναι πραγματικά αστείο που οι δύο κομματικοί βασικοί πόλοι διαχείρισηςτης εξουσίας (επί της ουσίας ένας, αλλά ας μην πάμε εκεί τώρα) διατείνονταιαυτάρεσκα ότι «ο τόπος δεν αντέχει πειραματισμούς». Μα μόνο πειραματισμούςαντέχει πλέον. Ακόμα και ένας «απολίτικος μηδενιστής κοσμοπολίτης» τοαντιλαμβάνεται, και αυτό αποτελεί όχι μόνο υγιή αλλά και πατριωτική αντίληψη. Καιπατριωτική ψήφος σημαίνει οτιδήποτε ενισχύει το ξεκόλλημα από αυτές τιςαβάσταχτα εσωστρεφείς νοοτροπίες και την εθνικιστική παραμύθα και προσδοκά ηχώρα να κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά στη διεθνή κοινότητα των δυνάμεων τηςπροόδου. Το ερώτημα (αν και όχι επιτακτικό κατά τη γνώμη μου) είναι αν αυτή ηδυναμική απαξίωσης θα εκφραστεί στις κάλπες. Η επιθυμία υπάρχει, από την άλληόμως τι να απαντήσεις και στο μέσο καλοπροαίρετο τύπο που σε ρωτάει εύλογα και μεαγωνία: «Ωραία λοιπόν, και τι να ψηφίσω δηλαδή;». Ξέρω και ‘γω, ρε φίλε, ζήσεεπικίνδυνα...Κόφ' το σύριζα, ενάντια, ξώφαλτσα - ό,τι σε φωτίσει ο Θεός, τέλοςπάντων. Ή και κάτι ακόμα πιο περιθωριακό (για τα ελληνικά ήθη), όπως τη ΦιλελεύθερηΣυμμαχία (Φλώροι Σκεπτόμενοι θα μπορούσαν επίσης να λέγονται, και δεν το λέωυποτιμητικά), που λέει απλώς τα ευκόλως εννοούμενα που διαρκώς παραλείπονται(διαχωρισμός κράτους - εκκλησίας, πλήρης εξυγίανση του δημόσιου τομέα,αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας και ταλοιπά) αλλά αξίζει μια εύφημο μνεία έστω για τα καλόγουστα βιντεάκια τηςπροεκλογικής της καμπάνιας. Ό,τι και να προκύψει από τις κάλπες πάντως, τοβέβαιο είναι ότι οι μικροί εμφύλιοι πόλεμοι που βιώνουμε καθημερινά θα ενταθούνκαι θα έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που θα εκφραστούν οι νεαροί ψηφοφόροι, οιοποίοι πατρονάρονται αλύπητα με αφαιρετικούς και κενούς νοήματος προσδιορισμούςόπως γενιά «των SMS» (λεςκαι υπάρχει Έλληνας που δεν καψουρεύτηκε κεραυνοβόλα όλες τις υπηρεσίες τηςκινητής τηλεφωνίας διαδοχικά) «των μπλογκ» ή «των μαύρων Prada»(!). Και μην κολλάτε και πολύ στουςπιτσιρικάδες, γιατί σύντομα θα μεγαλώσουν και τότε θα μας πάρει όλους οδιάολος, που λέει και το κωλοπαιδάκι στο γνωστό (όσο και ατυχέστατο καιφασιστικών αποχρώσεων) τηλεοπτικό σποτάκι της Greenpeace.
σχόλια