» Τελικά ο Ανγκ Λι έκανε τηνέκπληξη και απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία από τα χέρια του Αμπντελατίφ Κεσίς και της ταινίας πουάρεσε στους κριτικούς και τον κόσμο, το La GraineetleMulet (κατά λέξη, το σιτάρι και οκέφαλος). Έπρεπε να το περιμένουμε όμως. Το Προσοχή Πόθος διαθέτει χαρακτήρες και αισθητική, και τουςαναπτύσσει με χρονική εμπιστοσύνη και διεξοδικό χειρισμό. Ο πρόεδρος της κριτικήςεπιτροπής Ζανγκ Γιμού βρίσκεται πολύκοντά σε γούστο και νοοτροπία. Άρα, αναμενόμενο. Με τίποτε όμως δεν περίμενα,ούτε εγώ ούτε και κανείς άλλος, τον Μπραντ Πιτ, αντί του Τόμι Λι Τζόουνς ήακόμη του συμπρωταγωνιστή του Κέισι Άφλεκ, στη βράβευση του ανδρικού ρόλου.Αρτίστικη επιλογή, αλλά από μάτια εντυπωσιασμένα με την κόντρα εμφάνιση. Τότεστους Δώδεκα Πιθήκους τι θα έπρεπε να κάνουν, τούμπες;
» Αντίθετα, η Κέιτ Μπλάνσετ,ως Ντίλαν της μεταβατικής και ντρογκαρισμένης περιόδου, ήταν απόλαυση. Υποδύθηκεέναν συμβολικά ανδρόγυνο Ντίλαν, ανέπτυξε ουσιαστικά σημεία χαρακτήρα καιενδείξεις διαλόγου και κατάφερε να ενώσει το αποσπασματικό παζλ μιας φιγούραςμε σκοτεινά κίνητρα και μορφή υδράργυρου σε μια προσωπικότητα καίρια στηνταινία, και σημαντική για την εξέλιξη της πλοκής. Όλο το I Am NotThere του Τοντ Χέινς, υπέροχο, δύσκολοστην εκτέλεση και περισσότερο έργο του σκηνοθέτη παρά αγιογραφία στοντραγουδιστή, περνάει μέσα από την Μπλάνσετ και απογειώνεται μετά από τηνεμφάνισή της.
» Στο φινάλε προβλήθηκε και η διασκευή των 12 Ενόρκων, της κλασικήςταινίας του Λιούμετ, όπως την εμπνεύστηκε και την προσάρμοσε ο Νικίτα Μιχάλκοφ, με τον τίτλο «12». Πήρε μια στέρεα ιδέα καιδιαπέρασε την ιστορία της παρακμής της ρωσικής αυτοκρατορίας μέσα από τους 12τύπους που καλούνται να κρίνουν ένα νεαρό Τσετσένο για το φόνο του Ρώσουπατριού του. Η άμεσή τους απόφαση είναι να τον καταδικάσουν και να πάνε σπιτάκιτους, γιατί έχουν και δουλειές. Ένας έχει αντίρρηση και τους πείθει σταδιακά,μέσα από προσωπικές ιστορίες, να ανακαλέσουν και να ξανασκεφτούν ποιοι είναι,από πού προέρχονται και πώς κατάντησαν. Με καθαρά αμερικανική τεχνική αλλάβαθιά πίστη στην περίφημη ρωσική ψυχή, ο Μιχάλκοφ είναι μια μοναδική περίπτωση:συνειδητοποιημένος εθνικιστής, νοσταλγός της παλιάς καλής Ρωσίας του πνεύματοςκαι της λογοτεχνίας και του φρονήματος και της ευγένειας, ψώνιο της πολιτικήςκαι της εξουσίας (έχει κυνηγήσει και αποσπάσει υψηλά δημόσια αξιώματα),δημιουργός που άγεται και φέρεται από το μεγαλοϊδεατισμό και την ανάγκη του νααλλάξει τις εξισώσεις με το διδακτισμό, αλλά τρομερός σκηνοθέτης, που ο χρόνοςδεν έχει κουράσει ή δαμάσει. Τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του και ηεπιτροπή, που απαρτιζόταν αποκλειστικά από σκηνοθέτες, καθάρισε και μ' αυτόν.
» Αυτό που έχει σημασία στην ταινία είναι η αρχική παλιά κεντρική ιδέα. Η προκατάληψη σχετίζεται άμεσα με τηνέλλειψη χρόνου ή μάλλον με την άρνηση των προκατειλημμένων να διαθέσουν χρόνογια να αναγνωρίσουν και να καταρρίψουν το πρόβλημα που δεν καταλαβαίνουν, είτεμιλάμε για έναν άγνωστο (άρα και επικίνδυνο για μας και την κοινότητα) είτε γιαένα προσωπικό κόλλημα, μια υποκριτική συμπεριφορά που κουκουλώνουμε. Και αυτότο είχε καταφέρει το 12 Angry Men από το 1957.
» Τελικά, δυο έξυπνες και απροσδόκητες κινήσεις διανομής έφεραν δυοεπιτυχίες το καλοκαίρι που μας πέρασε στις αίθουσες. Ένας έγχρωμος Χίτσκοκ, καιπάλι από τα τέλη της δεκαετίας του 50 (ΣτηΣκιά των Τεσσάρων Γιγάντων), και μια ξεχασμένη παλιά γαλλική ταινία,καθόλου καλλιτεχνίζουσα, H Πισίνα,που δεν υπήρχε πουθενά σε DVD και είχεκαιρό να παιχτεί στην τηλεόραση, έκαναν πολύ καλά εισιτήρια και ξεπέρασανπολλές από τις καινούργιες παραγωγές και πολλά από τα ηχηρά ονόματα. Μου έφερεστο νου το καλοκαίρι των ταινιών, όταν η υπολογισμένα σωστή κίνηση να βγουν οιταινίες του Ντασέν με τη Μελίνα πάτωσε, ενώ οι προπολεμικές κωμωδίες με τουςαδελφούς Μαρξ προκάλεσαν ουρές.
σχόλια