των Μέρτσαντ - Άιβορι, μια σύνθεση τουΡάβι Σανκάρ, που θυμίζει ινδικό γουέστερν.Με μια εσάνς από ‘60s,ακούμε δύο υπέροχα κομμάτια των Kinks,το «ThisTimeTomorrow»και το «Powerman»,αλλά και Stonesστο «PlaywithFire».Το δίσκο κλείνει το άσχετο «ChampsElysées»του Τζο Ντασέν που τόσο πολύ έχουμεακούσει στη Ελλάδα στον καιρό του, καιανοίγει το κολλητικό «Wheredoyougoto,mylovely»,που συνοδεύει χιουμοριστικά καιμελαγχολικά την ερωτική εμμονή τουΤζέισον Σουάρτσμαν στην εξαιρετικήμικρού μήκους με τη Νάταλι Πόρτμαν, πουγυρίστηκε σε ένα δωμάτιο παρισινούξενοδοχείου και προηγείται της ταινίας- αφήστε που συνολικά είναι καλύτερηαπό αυτήν. Κατά μια έννοια, ο Άντερσονείναι ένας Ταραντίνο στη συναρμολόγησητων μουσικών αποσπασμάτων των ταινιώντου, συγκεκριμένος, ευφάνταστος καιαναπάντεχος στις επιλογές του. Πιοεσωστρεφής ωστόσο, δεν μπορεί να κάνειτο μπαμ δημιουργώντας ανάσταση σε έναμουσικό είδος. Αυτό δεν αναιρεί τηναπόλαυση που μπορεί κάποιος να αντλήσειαπό το ηχητικό του συμπίλημα.
» Απότις κλασικές, τύπου επικές εποχής, ησυνεισφορά του Γκρεγκ Άρμστρονγκ στοδεύτερο μέρος της Ελίζαμπεθείναι επίπεδη και ξεχνιέται αμέσως.Χωρίς ιδιαίτερη μελωδία ή πραγματικήδύναμη. Αντίθετα, η βασιλική σαπουνόπεραTheotherBoleynGirlείναι γραμμένη από τον αεράτο Καλιφορνέζοσυνθέτη Πολ Καντελόν, ο οποίος έχει στοενεργητικό του το Σκάφανδροκαι η Πεταλούδααλλά και το Everythingisilluminated,το ιδιότυπο μιούζικαλ του Τουρτούρο.Ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα στο βιολί καιείναι αξιοσημείωτο ότι στα 17 του χρόνιαέπαθε σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή του,ήταν σε κώμα επί ένα μήνα και όταν συνήλθεέπασχε από αμνησία και έπρεπε ναξαναδιδαχθεί σημαντικό μέρος από τημουσική που ήξερε. Ευτυχώς δεν ξέχασεπώς να μαθαίνει. Το σάουντράκ του είναιπολύ καλό.
» Τιςφετινές μουσικές επενδύσεις τουπολυγραφότατου αλλά τελικά βαρετούΤζέιμς Νιούτον Χάουαρντ τις ξέχασα τηνώρα που της άκουγα. Και το CharlieWilson'sWarκαι το TheGreatDebatersκαι το συνθετικό και αγωνιώδες IamLegend.Στο ίδιο μήκος κύματος με το τελευταίοκαι το VantagePointτου Άτλι Έρβαρσον, με κρουστά και έντασηκαι κιθαρίτσα για εκτόνωση. Επίσης εντόςκαι επί τα αυτά, το τηλεοπτικό σουξέPrisonBreakτου Ραμίν Τζαγουαντί. Προς το τίποτεκαι το MartianChildσε μουσική Άαρον Ζίγκμαν, ενώ το Renditionξεχωρίζει από το σωρό γιατί οι Πολ Χέπκερκαι Μαρκ Κίλιαν δοκίμασαν εναλλαγέςέθνικ μπιτ και κλασικής δομής στηνένταση που πρέπει να έχει ένα σάουντρακτο οποίο υπογραμμίζει περιπέτεια.Αντίθετα, ο Μαρκ Ίσαμ στην Ομίχλητου Ντάραμποντ άφησε τις ενορχηστρώσειςτου να αιωρούνται χωρίς πρωτοτυπία καισκοπό, βάζοντας και τον χορωδιακόμαϊντανό που λέγεται DeadCanDance,δηλαδή τη Λίσα Γκέραρντ, να δώσειατμόσφαιρα απειλής με μια ιδέα θρησκευτικήςαποκάλυψης, σε ένα κομμάτι με τίτλο «TheHostofSeraphim».Λίγο δήθεν ακούγεται όλο αυτό. Και στοτέλος κότσαρε και ένα θέμα μπλουζίστικοαπό τον παλιότερο ΦαύλοΚύκλο της κυρίας Πάρκερ.Άσχετο.
» Τοίδιο έκανε ο Μαρκ Σάιμαν, με πολύ καλύτερααποτελέσματα, που πολλοί μπερδεύουν μετον Ίσαμ, στο δεύτερο μέρος του σάουντρακαπό το BucketList.Αφού συνέθεσε τις τυπικές συνοδευτικέςγέφυρες και τα τελικά κρεσέντι για τηδραματική κομεντί, έπαιξε στο πιάνο καιηχογράφησε τα πιο γνωστά θέματά του απότο σινεμά - είναι ένας συνθέτης πουαγαπάει το πιάνο, τις παιχνιδιάρικεςσυνθέσεις, το σινεμά και προφανώς τονΧένρι Μανσίνι, τις ρομαντικές κομεντίκαι την κρουνερίστικη τζαζ. Ξεχωρίζειφυσικά το «AWinkandaSmile»που έχει ερμηνεύσει ο Χάρι Κόνικ από τοSleeplessinSeattle,η εισαγωγή από το AddamsFamily,το υποψήφιο για Όσκαρ «BlameCanada»από το SouthParkπου ακούγεται αγνώριστο και πιο καθαρόστη μελωδία του, καθώς και το ζωηρό θέμααπό το CitySlickers.Το αγαπημένο μου είναι από μια πιοάγνωστη ταινία του Μπίλι Κρίσταλ, τομελό δραματάκι για τον κόσμο των standupκωμικών με τίτλο MrSaturdayNight.Και ξαφνικά πετάει το «Goldfinger»του Τζον Μπάρι και ακόμη απορώ πούκολλάει. Κάποιο λόγο θα είχε, δεν μπορεί...Στο ελαφρύ τζαζ κλίμα, ο Πολ Ίνγλισμπι(δεν τον γνωρίζω) συνέθεσε σουίνγκ καιενίοτε διασκεύασε στάνταρ, όπως το«T'ain'twhatyoudo»,παρουσιάζοντας μια χαμηλόφωνη καικαλόγουστη δουλειά με χιουμοριστικούςυπαινιγμούς που προφανώς ταιριάζει στοπνεύμα του ανεξάρτητου μικρού φιλμ μετη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ.
» Γιατο ThereWillbeBloodτου Τζόνι Γκρίνγουντ τα είπαμε.Αριστούργημα. Τα Όσκαρ το παρέβλεψαν,δεν είναι στο ύφος τους. Ένα από ταυποψήφια τραγούδια ήταν το «RaiseitUp»,καλό γκόσπελ χωρίς εμφανές ρεφρέν, μεκλιμάκωση και απολαυστικά χορωδιακά.Όλο το σάουντρακ του AugustRushείναι ωραίο και εκλεκτικό. Περιλαμβάνειαπό τη μουσική του Μαρκ Μανσίνα, τραγούδιαπου ερμηνεύει ο Τζόναθαν Ρις Μέγιερς,Τζον Λέτζεντ και Λίον Τόμας. Δεν θα έλεγατο ίδιο για το ρομαντικοειδές P.S.ILoveYou,όπου από το καψουρεμένο ποπ ροκ ύφοςξεχωρίζει ένα απλό ερωτικό, το «MySweetSong»από την Τόμπι Λάιτμαν, και πάλι με γκόσπελπινελιές κρυμμένες κάτω από έναν σόουλμανδύα.
σχόλια