- Μένω, εδώ και έντεκα χρόνια, επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σ’ έναν υπέροχο έκτο όροφο, με την πιο τετράγωνη και όμορφη βεράντα της Αθήνας. Από κει βλέπω τα πάντα: το όρος Αιγάλεω, την Πάρνηθα, τα Τουρκοβούνια, την Πεντέλη, τον Υμηττό και τον Άι-Γιώργη του Λυκαβηττού, εκτός βέβαια από το σημαντικότερο, την Ακρόπολη.
- Σήμα κατατεθέν της γειτονιάς μου είναι το γήπεδο του Παναθηναϊκού αλλά και το υπέροχο παλιό κουτούκι που βρίσκεται στο πλάι του γηπέδου και φτιάχνει τον πιο ωραίο μπακαλιάρο σκορδαλιά. Εννοείται ότι οι άνθρωποι εκεί μού έχουν εκμυστηρευτεί και τη μυστική συνταγή για το κουρκούτι τους.
- Η αγαπημένη μου βόλτα ξεκινά ανεβαίνοντας την Κόνιαρη, όπου κάνω μια στάση στο In Berlin και στον Παναγιώτη, τον κομμωτή μου. Όλοι ορκίζονται στα ψαλίδια και στις χτένες του. Αφού με κουρέψει και μου τριμάρει το μούσι, ανεβαίνω στον Λυκαβηττό, από τον περιφερειακό, κάνοντας μια στάση στην γκαλερί της Ιλεάνας Τούντα. Στον λόφο στέκομαι πάντα στο Πανόραμα, όπως ονομάζω εγώ το σημείο με τη θέα προς την Ακρόπολη. Είναι σουρεαλιστικό το σκηνικό εκεί πάνω: μπάτσοι, ταξιτζήδες, Αμερικανοί τουρίστες κι εγώ με το σκυλί μου.
- Ο λόφος του Λυκαβηττού κρύβει πολλά «μυστικά» σημεία. Ένα από αυτά βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του, όπου, τέτοια εποχή, πηγαίνω και μαζεύω υπέροχη ρόκα και τα πιο ωραία άγρια σκόρδα που μπορείς να φανταστείς - αυτήν τη στιγμή υπάρχει ολόκληρο λιβάδι με δαύτα. Υπάρχει κι ένα θεϊκό σημείο που δεν θα αποκαλύψω πού είναι και όπου μπορείς να κάνεις ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι με την ωραιότερη θέα στην Αττική, χωρίς να σε κοιτάει ψυχή. Επίσης, πολλοί αγνοούν την υπέροχη εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων που βρίσκεται στη νότια πλαγιά. Πρόκειται για μια μεσαιωνική εκκλησία, κολλημένη ακριβώς επάνω στον κομμένο βράχο και μέσα σ’ ένα μεγάλο σπήλαιο. Είναι τόσο μυστηριακό το μέρος, που πραγματικά ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης.
- Συχνά πηγαίνω και στο σινεμά Ααβόρα, στην Ιπποκράτους, και νιώθω πολύ τυχερός που είναι δυο βήματα από το σπίτι μου - άλλοι έρχονται από τις πιο μακρινές γειτονιές της Αθήνας. Μου αρέσει πολύ αυτός ο κινηματογράφος κι εδώ έχω δει τις πιο απίθανες ιρανικές ταινίες.
- Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, που τα γατιά της γειτονιάς γεννοβολάνε, μια και δεν είναι στειρωμένα, μαζεύω στάνταρντ 3-4 γατάκια στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Τα φροντίζω, τα ταΐζω και φτύνω αίμα για να καταφέρω να τους βρω σπίτι. Ευτυχώς, καταφέρνω και τα βολεύω κάθε φορά. Γενικά, όμως, παρατηρώ πως όλη η γειτονιά έχει κεσεδάκια με φαΐ και νερό για τα αδέσποτα της γειτονιάς. Τις προάλλες είχαν περισσέψει κάτι καλαμαράκια και γαυράκια τηγανητά. Τα γατιά έκαναν πάρτι.
- Η γειτονιά μου έχει δύο χαρακτηριστικές μυρωδιές. Αυτή του «Eau d’ Orange Verte» της Hermès από τα άνθη των πορτοκαλιών και των νεραντζιών που υπάρχουν διάσπαρτες στα πεζοδρόμια (πάντα κόβω τεράστια μάτσα για να βάλω στα βάζα του σπιτιού μου). Και η άλλη είναι η μυρωδιά από κάρι που βγαίνει από τα ισόγεια των πολυκατοικιών. Συχνά μου φέρνουν και ταπεράκια με πεσκέσια οι multi culti γείτονές μου, που με ξετρελαίνουν.
- Χαρακτηριστική περσόνα της γειτονιάς είναι η κυρία Ντίνα του τρίτου ορόφου, η οποία αναλαμβάνει χρέη χωροφύλακα, πορτιέρη και μπάτλερ. Δεν μπορείς να βάλεις γκόμενο ή γκόμενα στην πολυκατοικία χωρίς να σε ρωτήσει τα σχετικά. Ξέρει τα πάντα για όλους κι επίσης, χωρίς να της το ζητήσεις, σου κάνει θελήματα (π.χ. μου φέρνει την αλληλογραφία από την είσοδο και μου ποτίζει τα φυτά).
σχόλια