- Πρωτοήρθα στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1993. Τότε ήμουν μόλις δώδεκα ετών. Ακριβώς απέναντι από ένα παλιό αρχοντικό, τη βίλα Δρακοπούλου, νοίκιασε η μητέρα μου ένα δυάρι. Έναν χρόνο αργότερα μετακομίσαμε στη Νάξου, κάτω απ’ το Σχολικό Συγκρότημα Γκράβας. Επέλεξε αυτή την περιοχή για το φτηνό ενοίκιο και διότι ήθελε να είναι κοντά στις φίλες της, που ήταν όλες μετανάστριες. Μένω ακόμα εδώ, έπειτα από δεκαεννιά χρόνια σχεδόν.
- Για μένα η αλλαγή ήταν μεγάλη. Από τη μια είχα αφήσει πίσω μου τα άναρχα δομημένα Τίρανα, και από την άλλη είχα προσγειωθεί στη δομημένη τσιμεντοποίηση των Πατησίων. Παρ’ όλα αυτά, στα Πατήσια έβλεπες ακόμα αρχοντικά, παλιά σπίτια και λίγα πεύκα, γεγονός που δεν μου προκαλεί εντύπωση, αφού παλιά εδώ υπήρξε η εξοχή της Αθήνας. Σήμερα, έχουν απομείνει λίγα από αυτά που θυμίζουν κάτι από την παλιά Αθήνα.
- Με πιάνει θλίψη όταν συνειδητοποιώ την εγκατάλειψη που παρατηρείται στην περιοχή. Έκλεισε και το θερινό σινεμά Ηλέκτρα στην Πατησίων. Έχουν κλείσει κι ένα σωρό συνοικιακά καταστήματα, τα περισσότερα έγιναν calling center-internet από Ασιάτες μετανάστες. Οι περισσότεροι κάτοικοι έφυγαν από δω και νοίκιασαν τα σπίτια τους σε μετανάστες απ’ το Πακιστάν και την Αφρική, που στοιβάζονται δέκα-δέκα μέσα στα μικρά διαμερίσματα. Στα Πατήσια έμειναν κυρίως άνθρωποι τρίτης ηλικίας. Οι νεότεροι είναι λιγοστοί. Τους συναντώ κυρίως βραδινές ώρες, σαν τα φαντάσματα.
- Το βράδυ τo trafficking των Αφρικανών κοριτσιών στην Πατησίων μου προκαλεί μεγάλη θλίψη. Το ίδιο και η απίστευτη ξενοφοβία που νιώθεις ότι υπάρχει στην περιοχή! Τις προάλλες κάποιος γείτονας μου έλεγε ότι χρυσαυγίτες μοίραζαν χαρτάκια που έγραφαν «Ερχόμαστε να καθαρίσουμε για σας».
- Ώρες-ώρες φοβάμαι, κυρίως για τη μητέρα μου. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν πρέπει ν’ απογοητευόμαστε και να κλεινόμαστε στα σπίτια και στον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τη διαφορετικότητα που κουβαλάει ο καθένας πάνω του.
- Θέλω να πηγαίνω μόνος μου στο θερινό σινεμά Λίλα. Το έχουν τρεις παππούδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει ατμόσφαιρα αυτός ο χώρος. Ίσως είναι αυτό που λέει ο Ρίτσος: «Διαλέγουμε ένα μέρος για να μας προστατέψει από το ίδιο μας το απέραντο».
- Αν και το ζαχαροπλαστείο «Η Χαρά» είναι γνωστό για το εκμέκ του, εγώ πεθαίνω για το cheesecake. Το Καλαμπαλίκι, από την άλλη, είναι ένα κουτούκι που παίζει ρεμπέτικα στην Πάτμου κι έχουμε κάνει ωραίο κέφι εκεί. Το εξωφρενικά ‘80s κλαμπ Ένσταση στην Πατησίων είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, μια ντίσκο με πίστα. Ακριβώς στο κέντρο της υπάρχει μια φωτεινή επιγραφή που αναβοσβήνει και λέει ανορθόγραφα «Απαγορεύετε το κάπνισμα». Θαμώνες είναι κυρίως γυναίκες γύρω στα 50. Δεν το πιστεύεις, αλλά βλέπεις τρομερά ντυσίματα εκεί. Μου αρέσει να πηγαίνω και στο Μπαρ Γοβάκι στη Δροσοπούλου, δίπλα στο θέατρο Χώρα. Είναι ένα αρτίστικο μπαρ, όπου καλλιτέχνες και άνθρωποι της γειτονιάς γίνονται ένα. Το καλύτερο που έχει, όμως, η γειτονιά μου είμαι τα τρομερά κομμωτήρια των μεταναστών, όπου κουρεύεσαι με μόλις πέντε ευρώ!
σχόλια