Μένω στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε μια σχετικά ήσυχη γειτονιά, κοντά στο άλσος, περιτριγυρισμένη από πολλά δέντρα και λουλούδια. Εδώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι Μικρασιάτες στην καταγωγή γονείς μου και εδώ είναι το σπίτι μου από τότε που γεννήθηκα, με εξαίρεση 15 χρόνια που έζησα στην Καλιφόρνια.
- Τα μικρασιατικά σπίτια, οι μονοκατοικίες με τις κεραμοσκεπές και τους κήπους και γενικά η ρυμοτομία της περιοχής που έχει φτιαχτεί τον περασμένο αιώνα είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της γειτονιάς. Η περιοχή παλιότερα λεγόταν Ποδονίφτης, από το ομώνυμο ρέμα, και το 1932 ονομάστηκε Νέα Φιλαδέλφεια από την πόλη Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας.
- Το άλσος είναι μια όαση στην περιοχή. Πηγαίνω πολύ συχνά βόλτα με τα πόδια ή για ποδήλατο και το καλοκαίρι στο θερινό σινεμά που βρίσκεται μέσα στο άλσος. Αν και το έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του (δεν προσέχουν καθόλου την παιδική χαρά, έχουν αδειάσει τη λίμνη κ.λπ.), δεν παύει να είναι ακόμα όμορφο, γεμάτο πεύκα και αγριολούλουδα, ένας σημαντικός πνεύμονας για την πόλη μου.
- Εκτός από το άλσος, μου αρέσει πολύ και ο πεζόδρομος στην πλατεία Πατριάρχου. Εκεί πηγαίνω συχνά για καφέ (αν και παραγγέλνω χυμό), παίρνω την καλύτερη τυρόπιτα της Αθήνας και όχι μόνο, στον «Θείο Φάνη» παγωτό και φανταστικές σοκολατίνες από το Σιντριβάνι (είμαι γνωστή λιχούδω) και απίστευτο κοτόπουλο καλαμάκι από το Πας γυρεύοντας, για να πάει καλά η μέρα. Κάθε Τρίτη έχει λαϊκή αγορά και από εκεί ψωνίζω φρούτα και λαχανικά.
- Κάθε Πρωτομαγιά έχει παζάρι σε όλη τη Δεκελείας για δύο μέρες – εγώ, προσωπικά, το απεχθάνομαι γιατί γεμίζει σκουπιδαριό ο τόπος. Μικρή, θυμάμαι, κάθε χρόνο έφερναν κάτι Τσιγγάνοι μια μεγάλη σκηνή με ένα κλουβί, στο οποίο έβαζαν μια γυναίκα που μεταμορφωνόταν σε γορίλα. Όσες φορές και να το είχα δει, πάντοτε στρίγγλιζα και ορμούσα προς την έξοδο.
- Υπήρχε μια καφετέρια, το Palmier, τότε που υπήρχε το γήπεδο της ΑΕΚ «Νίκος Γκούμας» (το κατεδάφισαν το 2003, μετά τις καταστροφές του σεισμού το 1999), στην οποία σύχναζαν όλοι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Πήγαινα κι εγώ εκεί μικρό κοριτσάκι – μεγάλη φαν της ομάδας και με είχαν μασκότ. Βλέπεις, ως πιτσιρίκι ήμουν αγοροκόριτσο. Μετά που μεγάλωσα λίγο άρχισαν και τα φλερτ.
- Είναι πολλά τα γκράφιτι στη Νέα Φιλαδέλφεια, τα πιο πολλά με την ΑΕΚ βέβαια, αλλά είδα ένα πρόσφατα και γέλασα πολύ: «Ο κώλος της Μαντόνα έπεσε. Ο φασίστας πότε;».
- Στη γειτονιά μου έζησαν και μεγάλωσαν διάφορες προσωπικότητες. Δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα όλα τα ονόματα, θυμάμαι κάτι ηθοποιούς: Γιώργος Φούντας, Έλενα Ναθαναήλ (κολλητή της μάνας μου), Σταύρος Ξενίδης, Εύα Κοταμανίδου, Μαρίκα Τζιραλίδου, ο παλιός ρεμπέτης Χρηστάκης και πολλοί άλλοι.
- Κάτι λίγο ντροπιαστικό και όχι τόσο «μυστικό» που μοιράζεται η περιοχή εδώ και χρόνια είναι η εταιρεία δολοφόνων που το 1986-87, με επικεφαλής τον τότε δήμαρχο της Νέας Χαλκηδόνας Χρήστο Παπαδόπουλο, αρχηγείο ένα σπίτι κάπου εδώ στη γειτονιά και με διάφορους συνεργάτες έβρισκαν και σκότωναν ηλικιωμένους ανθρώπους και τους έκλεβαν την περιουσία. Ο πατέρας μου έχει το ίδιο όνομα με τον αρχηγό, οπότε με ρωτούσαν συχνά στο σχολείο «ρε, είσαι η κόρη του δολοφόνου;» και άρχιζε το βρίσιμο και οι μπουνιές.
- Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην περιοχή, θα έριχνα όλες τις καινούργιες πολυκατοικίες-εκτρώματα και θα έκλεινα τις κιτς καφετέριες.
- Το μόνο τραγούδι που μου θυμίζει και θα μου θυμίζει για πάντα τη γειτονιά μου είναι το εξής: «ΑΕΚ ολέε, ΑΕΚ ολεε, ΑΕΚ ολέε ολέε ολέεεε!».
σχόλια