● Στα Ιλίσια νιώθεις μια αύρα από παλιά αστική Αθήνα, μια παρένθεση κέντρου μέσα στο κέντρο, μικρά δρομάκια που θυμίζουν Ευρώπη και ταυτόχρονα είναι μία γειτονιά από αυτές που σε ξέρει και η περιπτερού και ο υδραυλικός της γωνίας. Η πιο χαρακτηριστική οδός της περιοχής είναι η Παπαδιαμαντοπούλου: στον ίδιο δρόμο συγκατοικούν θέατρα, εμπορικά μαγαζιά, καφέ, τυροπιτάδικα, η ζωή και ο θάνατος - λόγω των νοσοκομείων.
● Τον τελευταίο καιρό έχω δει «αριστοκρατικές» κυρίες να ψάχνουν στα σκουπίδια το πρωί, έναν κλέφτη να τραβά το κολιέ μιας κυρίας και δίπλα έναν σoφέρ ν’ ανοίγει την πόρτα της Μερσεντές της κυρίας Ντενίση.
● Η αγαπημένη μου βόλτα είναι στη λαϊκή της γειτονιάς κάθε Παρασκευή πρωί, διασχίζοντας την πράσινη γαλήνη του πάρκου Συγγρού, ενός από τα πιο «κρυφά» πάρκα της Αθήνας, το οποίο εκτιμούν πολύ οι αρχιτέκτονες, γι’ αυτό και πολλοί μένουν γύρω του. Η πρωινή υγρασία μου ανοίγει την όρεξη να γεμίσω το καρότσι με τα πιο φρέσκα λαχανικά, φρούτα και μυρωδικά που έχει να μου προσφέρει η κάθε εποχή.
● Το μυστικό της γειτονιάς μου είναι το κατάστημα «Τσάμπα Όλα» στην Παπαδιαμαντοπούλου, η σπηλιά του Αλί Μπαμπά σε ό,τι αφορά τα είδη σπιτιού. Αντί να τρέχω στο ΙΚΕΑ ή στο Praktiker για να βρω κάτι χαριτωμένο που θα μου αλλάξει τη διάθεση, πάω στο «Τσάμπα Όλα», όπου βρίσκω την πιο τέλεια κούπα ή το σούπερ μπολάκι για το μούσλι μου σε τιμές σοκ και δέους.
● Από το μπαλκόνι μου βλέπω τον Λυκαβηττό στο πιο κολακευτικό του προφίλ να προβάλλει πίσω από τα δωμάτια
του ΝΙΜΙΤΣ στη Βασιλίσσης Σοφίας και, γυρνώντας, πανοραμικά, στο βάθος δεξιά, να δεσπόζει ο Πύργος της Πανόρμου, μέσα από τις κεραίες των μπροστινών πολυκατοικιών.
● Τα Ιλίσια είναι από τις λίγες περιοχές της Αθήνας όπου δεν υπάρχουν αδέσποτα και οι γείτονες κρεμούν πλαστικά σακουλάκια για την ανάγκη των ζώων στα δεντράκια του πάρκου, για όσους δεν έχουν φροντίσει να προμηθευτούν από το σπίτι.
● Αγαπημένο μου σημείο είναι μια παλιά ταβέρνα από τα ‘60s, τα Σκαλάκια, στην Αιγινήτου, στην οποία μπορείς να δοκιμάσεις καταπληκτικά ψητά στη σχάρα και μεζέδες που σπάνια βρίσκεις πια, όπως τα αμελέτητα. Τοπ του μαγαζιού είναι φυσικά το κλασικό μπον φιλέ που σε πάει κατευθείαν πίσω στα ‘70s. Στο Hoper Café στην Παπαδιαμαντοπούλου πηγαίνω για τον ιδιαίτερο καφέ, τις σπιτικές πίτες, την περατζάδα του και, βεβαίως, για το χαμόγελο του Δημήτρη, του συμπαθέστατου ιδιοκτήτη του, ενώ αγαπημένη τελευταία άφιξη είναι το Βασικό Ένστικτο, στον ίδιο δρόμο, με σουβλάκι, κεμπάπ και μπιφτέκι σούπερ.
● Πάντα με εντυπωσίαζε το γεγονός ότι η Μιχαλακοπούλου ήταν κάποτε ο ποταμός Ιλισός.
σχόλια