- Όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, μένω στα όρια μεταξύ Νεάπολης και Λυκαβηττού. Το σπίτι μου είναι επί της οδού Π. Ιερεμίου, ακριβώς κάτω από την Αρματολών Κλεφτών, στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Μένω εκεί από τις αρχές του 2012. Αλλά και πριν μετακομίσω σ' αυτό το σπίτι, έμενα πολύ-πολύ κοντά.
- Για να είμαι ειλικρινής, δεν την επέλεξα την περιοχή. Ίσως αυτή να με επέλεξε τώρα που το σκέφτομαι... Ήρθα στην περιοχή το 2010, λόγω κάποιων συγκυριών, και την αγάπησα αμέσως! Μάλλον επειδή συνδυάζει τη σκληρότητα μιας γειτονιάς της πόλης με την ομορφιά και την ανοιχτοσύνη του πρασίνου και των σημείων με υπέροχη θέα (λόγω Λυκαβηττού). Επίσης, νιώθεις πως είσαι πολύ κεντρικά, χωρίς να αισθάνεσαι τον «χαμό» του κέντρου.
- Χαρακτηριστικό της γειτονιάς είναι η μεγάλη κλίση που έχουν οι ανηφόρες προς τον Λυκαβηττό – ειδικά όταν πρέπει να κουβαλήσεις κάτι, γίνεται πολύ δύσκολο το όλο εγχείρημα.
Αν γινόταν, θα εξαφάνιζα τη ΓΑΔΑ από την περιοχή. Και κάποιες από τις ανηφόρες του Λυκαβηττού!
- Πάντα μου άρεσε να φεύγω από το μέρος μου και να πηγαίνω σε άλλες, γειτονικές περιοχές, οπότε η πορεία που αγαπώ περισσότερο έχει ως εξής: περνώντας πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού και ακολουθώντας την Κόνιαρη, συναντάω το γαλλικό εστιατόριο «Σπύρος & Βασίλης» και από 'κει φτάνω, μέσω της Δημοχάρους, στη Δεινοκράτους, έναν από τους αγαπημένους μου δρόμους στην Αθήνα. Η Δεινοκράτους και ύστερα η Ξενοκράτους με οδηγούν στην περιοχή της Δεξαμενής. Εκεί σχεδόν πάντα καθαρίζει το μυαλό.
- Ψωμί παίρνω από έναν μικρό και καλό φούρνο στην αρχή της Αρματολών Κλεφτών, λαχανικά και ό,τι άλλο φρέσκο χρειάζομαι από τη λαϊκή αγορά στη Λ. Κατσώνη κάθε Τρίτη. Κρέας από ένα εξαιρετικό κρεοπωλείο στην Ιπποκράτους. Καφέ δεν πίνω εδώ και πολλά χρόνια, για ποτά όμως, που πίνω, εδώ και χρόνια, προτιμώ άλλες περιοχές της πόλης. Με μια εξαίρεση βέβαια: αν γυρίζω ξημερώματα και είμαι στη γειτονιά, τότε θα περάσω από τον φίλο μου τον Άκη στο Skull.
- Με κάποιον που δεν έχει ξανάρθει εδώ θα περπατούσαμε από την Αλεξάνδρας προς τον Λυκαβηττό ή από το τέρμα της Ασκληπιού προς την Τσόχα. Θα περνούσαμε σίγουρα από την γκαλερί της Ιλεάνας Τούντα, το 24ωρο Αυτόφωρο, την πλατεία Ε. Βενιζέλου και ίσως να τον έβαζα να κουβαλήσει τα ψώνια στο σπίτι!
- Υπάρχουν πολλά μεσοπολεμικά κτίρια, εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και ιστορικής σημασίας. Επίσης, το κτίριο που στεγάζει τη Σχολή Βακαλό έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα. Από την άλλη, πίσω από το στάδιο του Παναθηναϊκού μπορεί κανείς να συναντήσει παράγκες και μικρά χωράφια, ενώ μεταξύ των οδών Πιτάνης και Γεροστάθη υπάρχει ένα σύνολο κτιρίων με στοιχεία που θυμίζουν προσφυγικές κατοικίες, σε καλή κατάσταση όμως, και περπατώντας ανάμεσά τους νιώθεις ζεστασιά, τη γλυκύτητα μιας άλλης εποχής, αλλά και την αίσθηση μιας κάποιας ιστορικότητας.
- Ο πιο ενδιαφέρων άνθρωπος, κατ' εμέ, είναι ένας αρκετά ηλικιωμένος κύριος με στρογγυλά, κοκκάλινα γυαλιά, που καθημερινά ανεβαίνει με τα πόδια την πολύ απότομη ανηφόρα της Π. Ιερεμίου προς τον Λυκαβηττό, κάνοντας αρκετές στάσεις, με ένα τεράστιο χαμόγελο όμως και έτοιμος να γλυκοχαιρετήσει οποιονδήποτε βρεθεί στο διάβα του...
- Αν γινόταν, θα εξαφάνιζα τη ΓΑΔΑ από την περιοχή. Και κάποιες από τις ανηφόρες του Λυκαβηττού!
Info: Πριν από τρεις μήνες ολοκλήρωσε ένα residency στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Μασαχουσέτης (MASS MoCA) ενώ αυτή την περίοδο ετοιμάζει νέα έργα που θα εκθέσει την άνοιξη στο AC Institute, στη Νέα Υόρκη.
