- Μένω στα Άνω Πετράλωνα από το 2006, πολύ κοντά στον λόφο της Δεξαμενής και την οδό Χαμοστέρνας. Ανηφόρες, κατηφόρες παντού, αλλά και πράσινο σε κοντινή απόσταση. Τα βράδια ακούγεται ο αχός της λεωφόρου κι αυτό πάντα με κάνει να σκέφτομαι κύματα, δεν ξέρω γιατί.
Ένιωσα πολύ φοβισμένη και θυμωμένη όταν ο Σεχζάντ Λουκμάν μαχαιρώθηκε από χρυσαυγίτες δυο χειμώνες πριν. Όπως επίσης και με τη δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα παλιότερα. Είναι αλλιώς να ακούς για κάτι στις ειδήσεις και αλλιώς να ξέρεις ότι συνέβη δίπλα σου, ότι στον δρόμο που περνάς τώρα, χθες ήταν διάχυτη η τυφλή βία και το ρατσιστικό μίσος.
- Το 1999, λίγο μετά τον σεισμό, η αδερφή μου με πήρε και πήγαμε σινεμά στον Ζέφυρο, στην Τρώων. Θέλαμε θερινό γιατί φοβόμασταν να μπούμε σε κλειστό χώρο, γίνονταν μετασεισμοί συνέχεια. Στην Τρώων τώρα γίνεται χαμός, τότε δεν υπήρχε τίποτα, ψυχή. Το σινεμά κι ένα καφενείο. Παρ' όλα αυτά, από εκείνο το βράδυ είπα ότι με το που θα αποφάσιζα να μείνω μόνη μου, θα ερχόμουν εδώ. Ένιωσα μια οικειότητα, σαν να το ήξερα το μέρος.
- Μου αρέσει πάρα πολύ η συνοικία με τα πέτρινα σπίτια, μεταξύ περιφερειακού και Τρώων. Είναι ένα κανονικότατο «χωριό» μέσα στο κέντρο της πόλης. Πέτρινα διώροφα σπίτια, αυλές, σκύλοι, γάτες, γιασεμιά, σοκάκια και... ησυχία. Δεν ακούς τίποτα. Νομίζεις ότι μπήκες σε μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Έχει και αμυγδαλιές εκεί – την άνοιξη γίνεται πανικός.
- Αγαπημένος προορισμός ο λόφος του Φιλοπάππου! Τρέξιμο, πικνίκ, φιλοσοφικοί περίπατοι... Μέσα στον λόφο βρίσκεις την οδο Κοίλης, την αρχαία οδό που ξεκινούσε από την Ακρόπολη κι έφτανε ως τα Μακρά Τείχη. Και η άλλη πλευρά του λόφου είναι απίστευτη, πάνω από το Κουκάκι. Εκεί είναι πιο άγρια, με βράχια και μικρά χωμάτινα μονοπάτια, ξύλινα γεφυράκια. Γενικά, ξεχνιέσαι εκεί μέσα, είναι, όπως είχε πει και η μαμά μου, «ένας άλλος κόσμος».
- Παίρνω ωραίο ψωμί και τέλειες κερασόπιτες από τον Φώτη, στην Τριών Ιεραρχών. Όλα τα λαχανικά προσπαθώ να τα ψωνίζω από τη λαϊκή της Παρασκευής, στην Καλλισθένους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που πήγα στη Βραζιλιάνα: ήταν καλοκαίρι 2008 και στην Τρώων γινόταν χαμός, δεν έβρισκες να κάτσεις. Επίσης, επισκέπτομαι συχνά το Κλουβί, το μικρό μπαράκι στην Κυδαντιδών, που κάνει και σπιτικό brunch κάθε Κυριακή. Και τη Λόλα, φυσικά, στα Κάτω Πετράλωνα. Τέλος, το Άστερ, το κρητικό μεζεδοπωλείο που το έχουν συνάδελφοι ηθοποιοί και φίλοι.
- Κάποιον που δεν έχει καμιά επαφή με τα Άνω Πετράλωνα θα τον πήγαινα στην οδό Ψαμάθης, ένα μικρό στενάκι πάνω από την πλατεία Μερκούρη. Υπάρχει εκεί, και στα γύρω στενά, ένα συνονθύλευμα από παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια, λίγο μεταγενέστερα κτίρια και νεόκτιστα. Ανάλογα με το πού θα κοιτάξεις, αλλάζει τελείως το πλάνο σου. Μπορείς να δεις όποια εποχή της Αθήνας θες. Ένα χωροχρονικό χάος.
- Μια φορά είχαμε πάει στην οδό Ψαμάθης για τη φωτογράφιση μιας παράστασης – ήταν καλοκαίρι, μεσημέρι, πολύ ήσυχα. Βγαίνει μια κυρία και μας λέει, σχεδόν κατευθείαν, χωρίς να μας ρωτήσει τίποτε άλλο: «Προσέξτε, βλέπετε αυτό το σπίτι;». Το κοιτάμε και καταλαβαίνουμε ότι είχε καεί κάποτε. Μας λέει τότε ότι είναι στοιχειωμένο επειδή κάποια δολοφονία είχε γίνει εκεί μέσα. Λίγο τρομάξαμε, λίγο γελάσαμε, λίγο ανατριχιάσαμε με αυτή την περίεργη ανακοίνωση... Η κυρία αρνήθηκε να δώσει λεπτομέρειες και ξαναμπήκε στο διαμέρισμά της ξαφνικά, όπως εμφανίστηκε.
- Υπάρχει ένα τεράστιο παλιό κτίριο στη Δημοφώντος, γωνία με Υπερίωνος, πίσω από τους Τρεις Ιεράρχες. Αυτό το κτίσμα είναι τρομερά υποβλητικό. Θα μπορούσε να είναι πλουσιόσπιτο, παλιά αθηναΐκή βίλα ή οικοτροφείο. Στην αυλή του ζει ακόμα ένας ψηλός φοίνικας. Είναι άλλο ένα παγωμένο κομμάτι χρόνου σε μια γειτονιά που αναπτύσσεται ταχύτατα, ίσως και υπερβολικά.
- Ένιωσα πολύ φοβισμένη και θυμωμένη όταν ο Σεχζάντ Λουκμάν μαχαιρώθηκε από χρυσαυγίτες δυο χειμώνες πριν. Όπως επίσης και με τη δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα παλιότερα. Είναι αλλιώς να ακούς για κάτι στις ειδήσεις και αλλιώς να ξέρεις ότι συνέβη δίπλα σου, ότι στον δρόμο που περνάς τώρα, χθες ήταν διάχυτη η τυφλή βία και το ρατσιστικό μίσος.
- Η οδός Τρώων στο τελείωμά της προς τη μεριά της Χαμοστέρνας γίνεται... πλατεία! Την πιάνει μια εσωστρέφεια, θα έλεγε κανείς. Κάνει μια στροφή σχεδόν 360 μοίρες προς τα αριστερά, καθώς τελειώνει, και έτσι φτιάχνεται ένα μικρό, όμορφο πλατειάκι, με ένα και μοναδικό παγκάκι. Είναι ένα μικρό, απόμερο μέρος που δεν το περιμένεις ότι σε οδηγεί σε αυτό ο δρόμος.
- Μένουν εδώ δυο κυρίες ηλικιωμένες, νομίζω πως είναι αδερφές. Τις βλέπω πάντα μαζί. Περπατάνε αργά-αργά και μιλάνε σιγά η μία στην άλλη, δεν ακούς τι λένε... Μια φορά τις πέτυχα στο περίπτερο, βράδυ, αργά. «Να πάρουμε μια σοκολάτα» λέει η μία. «Τι να την κάνουμε;» ρωτάει η άλλη, γεμάτη απορία. «Να τη φάμε!» απαντάει.
Info: Η Κατερίνα είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Skrow Theater Group. Αυτή την περίοδο παίζει στην Μπετονένια Παραλία στο θέατρο Skrow και από τον Δεκέμβρη θα παίζει στην Ιστορία της Αυτοθυσίας, την οποία έχει συγγράψει και συν-σκηνοθετήσει με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και τη Μαρία Φιλίνη.
σχόλια