- Τα 5 χρόνια που ζω στην απίθανη αυτήν πόλη, την Αθήνα , έχοντας εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη, μένω στη Βούλα, εκεί που η θάλασσα σε συντροφεύει χειμώνα-καλοκαίρι. Στην Α’ Πλαζ της Βούλας θα συναντήσεις μοναχικούς ανθρώπους να κοιτάνε τα κύματα τον χειμώνα και ν’ αφήνονται στο απέραντο γκρι ή κάποια λαοθάλασσα το καλοκαίρι να δροσίζεται. Κάποιες καλοκαιρινές νύχτες μπορεί ν’ ακούσεις μελωδικές φωνές, γέλια από κάποια παρέα, και να διακρίνεις μια φωτιά να τρεμοπαίζει.
- Αλλά δεν είναι μόνο η θάλασσα. Από την άλλη μεριά της λεωφόρου απλώνονται πάρκα, που με λίγη φαντασία τα κάνεις να φαίνονται πιο μεγάλα. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.
- Στον κάτω δρόμο από το σπίτι μου υπάρχει το 1ο Δημοτικό Σχολείο, ένα όμορφο σχολείο. Απ’ έξω το έχουν ζωγραφίσει όλο με εικόνες από την αλφάβητο και με χαμογελαστά τετράδια. Κάθε πρωί ακούω το κουδούνι να καλεί τα μικρά ζιζάνια να στριμωχτούν στα θρανία τους. Στον επόμενο δρόμο βρίσκεται ο κτηνίατρος - όλοι τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα, θα μπορούσε να είναι ο δήμαρχος της γειτονιάς μας.
- Ανάμεσα, λοιπόν, στο σχολείο μας, το πάρκο απέναντι από αυτό, τον κτηνίατρο και το DVD-club, υπάρχει η πλατεία της Βούλας. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί άνετα με τη Χώρα κάποιου νησιού και αυτό γιατί στην πλατεία είναι όλη η αγορά της περιοχής κι εκεί θα βρεις σχεδόν όλα τα είδη τον καταστημάτων που υπάρχουν. Το κακό είναι ότι επιτρέπεται η διέλευση αυτοκινήτων.
- Μου αρέσει να περπατάω σε αυτή την πλατεία και ο περίπατος να καταλήγει στη θάλασσα. Όλα μοιάζουν πιο ξεκάθαρα μετά, πιο ήρεμα.
- Ένα αγαπημένο μου σημείο στη γειτονιά είναι ένα περίπτερο που έχουν φτιάξει με βασική ιδέα το «Τhink Green»: από το πώς ν’ ανακυκλώνεις μέχρι το τι μπορεί να φτιάξεις από τη φύση. Τη θεωρώ λαμπρή πρωτοβουλία.
- Τα πρωινά, φεύγοντας για κέντρο, μου αρέσει να βλέπω στη Βουλιαγμένη το σύνθημα των HATERS, WAKE UP. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο μου φτιάχνει τη μέρα.
- Μια μέρα ήμουν με τη σκυλίτσα μου, τη Νιόβη, για βόλτα στο πάρκο. Ήταν ένα κρύο, χειμωνιάτικο μεσημέρι. Πρώτη φορά άκουσα το γρύλισμα της Νιόβης τόσο εχθρικό, τρόμαξα και κοίταξα στην κατεύθυνση που κοιτούσε. Είδα έναν άντρα που έβγαινε από διπλανό σπίτι και δεν ήταν ο γείτονάς μου. Δυστυχώς, αναγνώρισα τα υπάρχοντά του. Ληστεία μέρα μεσημέρι.
- Αν είχα τη δυνατότητα ν’ αλλάξω κάτι, θα ήταν δυο πράγματα μαζί: καλύτερη μέριμνα για την ασφάλεια των πολιτών και διατήρηση της καθαριότητας της παραλίας. Θα τη σεβόμουν.
σχόλια