Είσαι πλέον επίσημα «γέρος» όταν οι ποπ σταρ θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου και ο τελευταίος συνομήλικος top ποδοσφαιριστής έχει παροπλιστεί προ πολλού (στην περίπτωσή μου ο Πάολο Μαλντίνι ‒ πάλι καλά, το πήγε άξια μέχρι τα 40 και έδειχνε και νεότερος).
Συχνά, δε, δεν έχεις ιδέα ποιοι είναι κάποια από αυτά τα διάσημα υβριδικά μωρά (DJs, παραγωγοί, αλχημιστές του πλατό και της κονσόλας, γκουρού της χορευτικής electronica) με τα εκατοντάδες εκατομμύρια views στο YouTube μέχρι που να διαβάσεις σε κάποιο «ενήλικο» μέσο πόσα χρήματα κερδίζουν (οκταψήφια νούμερα ανά φορολογικό έτος) ή ότι τους συνέβη κάτι τραγικό, όπως στην περίπτωση του Tim Bergling, γνωστού ως Avicii, που έχασε τη ζωή του υπό αδιευκρίνιστες ακόμα συνθήκες την περασμένη Παρασκευή, ενώ βρισκόταν σε ολιγοήμερες διακοπές στο Ομάν.
Ο 28χρονος Σουηδός DJ και παραγωγός –από τους μεγαλύτερους ηλικιακά στη λίστα με τους πιο ακριβοπληρωμένους εκπροσώπους της κατηγορίας «Electronic Cash Kings» (lol) του Forbes, στην οποία πάντως βρίσκονται και συνομήλικοί μου, όπως ο άοκνος βετεράνος Tiesto με 48 εκατομμυριάκια δολάρια μόνο το 2017‒ επέλεξε το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο όταν ένας φίλος του τού είπε ότι αυτό αναφέρεται στο χαμηλότερο επίπεδο της βουδιστικής κόλασης και ήταν ήδη διάσημος πριν αποχαιρετίσει την εφηβεία.
Προ διετίας, όμως, είχε αναγκαστεί να περιορίσει τα μεγάλης κλίμακας ντιτζεϊλίκια ‒δηλαδή εκεί όπου βγαίνει το πολύ και εύκολο χρήμα, από την Ίμπιζα στη Μύκονο και από το Λας Βέγκας στο Ντουμπάι– εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων υγείας και πολλαπλών εθισμών.
Είχε ποστάρει τότε στον ιστότοπό του σχετικά: «Αποφάσισα να σταματήσω τις ζωντανές εμφανίσεις, αλλά το τέλος των εμφανίσεων ουδόλως συνεπάγεται το τέλος του Avicii. Αντίθετα, επέστρεψα στο μέρος που έχει πραγματική σημασία, το στούντιο».
Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε πριν από την κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας όπως την ξέραμε κάποτε. Τώρα επικρατούν άλλα κόλπα και άλλα είδη, που μεταδίδονται υπογείως, αλλά με άμεσο και μαζικό τρόπο, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Μου κάνει εντύπωση, πάντως, η ανθεκτικότητα της ιδέας του DJ όχι ως διασκεδαστή/μεταπράτη πολυτελείας αλλά ως αυτόνομου σταρ που αμείβεται (σε καιρούς παγκόσμιας ύφεσης μάλιστα) με αστρονομικά ποσά για μερικές ώρες κονσερβαρισμένης ψυχαγωγίας, την ώρα που ακόμα και ένδοξα, επιφανή και έγκριτα σύγχρονα συγκροτήματα μουσικών φυτοζωούν.
Έτσι είναι, δυστυχώς. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε πριν από την κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας όπως την ξέραμε κάποτε. Τώρα επικρατούν άλλα κόλπα και άλλα είδη που μεταδίδονται υπογείως, αλλά με άμεσο και μαζικό τρόπο, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Την ίδια ακριβώς μέρα που διάβασα για τον αιφνίδιο θάνατο του Avicii (στραβό κάρμα και κακό βουντού απεδείχθη τελικά το ψευδώνυμο) πέτυχα κι ένα άρθρο σχετικά με την επιδημία θανάσιμων μαχαιρωμάτων μεταξύ ανηλίκων κυρίως και κατά κανόνα φτωχών και μαύρων που έχει ξεσπάσει στο Λονδίνο ‒ «τάση» η οποία φαίνεται να συνδέεται με την απήχηση ενός λονδρέζικου υποείδους του χιπ-χοπ με την ονομασία «drill», το οποίο προήλθε από το Σικάγο, οι κουκουλωμένοι πιτσιρικάδες το ακούνε στο κινητό και χαρακτηρίζεται από ακραία βίαιη εικονογραφία και «κωδική» αργκό όπου κάθε δεύτερη λέξη (όπως «fishing», «dipping», «shanking» ή «swimming») σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, δηλαδή μαχαίρωμα.
Την περασμένη χρονιά ένας εκπρόσωπος του είδους, γνωστός ως M-Trap, που στους στίχους του υπήρχαν μπόλικες αναφορές σε «καρφώματα» αντίπαλων φραξιών και συμμοριών, συμμετείχε στο δολοφονικό μαχαίρωμα ενός δεκαπεντάχρονου από το νότιο Λονδίνο.
Στο δικαστήριο επικαλέστηκε την αιτιολογία της καλλιτεχνικής έκφρασης και της μυθοπλασίας χαρακτήρων, αλλά ο δικαστής δεν πείστηκε και, επειδή ήταν πλέον ενήλικος, τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη.
Γνωστό και παλιό το κόλπο να κατηγορούνται μουσικά υποείδη βίαιης και σκοτεινής θεματολογίας για εγκληματικές συμπεριφορές νεαρών ατόμων (αγοριών βασικά) και πάντα θα υπάρχει μια «ταιριαστή» υπόκρουση για την εκδήλωση επιθετικών και αντικοινωνικών ορμών, ειδικά απ' όσους βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικο-οικονομικής κλίμακας.
Πάντα θα υπάρχουν επίσης τέτοιες ειδήσεις ανεξήγητης τραγωδίας στην επικαιρότητα με φόντο άγνωστες και ακατανόητες μουσικές φυλές, είτε στα «ψηλά» (στα high-end raves με τους σούπερ σταρ DJs και τα φλούο χρώματα) είτε στα «χαμηλά» (στα υποφωτισμένα σοκάκια των γκετοποιημένων μητροπολιτικών συνοικιών), για να σε κάνουν να αισθάνεσαι εκατό χρονών και να μονολογείς τι άδικο που είναι να σπαταλιέται η νεότητα στους «καμένους» νέους. Κοινώς, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
