Ανείναι αλήθεια ότι αυτό που κάνεις τηνπρώτη μέρα του νέου έτους θα αποτελέσειτο pattern της χρονιάς, τηνπατήσαμε. Θα βολοδέρνουμε όλο το «οχτώ»από τα μαύρα μεσάνυχτα ως τ' άγριαχαράματα κυνηγώντας την ουρά μας (γιααλλαγή): πιο έντονη διέγερση, πιο μεγάλεςπροσδοκίες, πιο οδυνηρό comedown,πιο πολλά απονενοημένα διαβήματα, πιοπολλές προβοκάτσιες. Και το ξενύχτιείναι το λιγότερο - έτσι κι αλλιώς όλοιτο κάνουν λίγο πολύ την παραμονή τηςπρωτοχρονιάς σαν να μην υπάρχει αύριο(και από μια άποψη δεν υπάρχει, αφού τοκοντέρ μηδενίζει τα μεσάνυχτα). Τοαπόγευμα της πρώτης μέρας του χρόνουήταν το σημείο μηδέν, που με βρήκε μόνοστο σπίτι, χωρίς τηλέφωνο (το κινητόείχε αυτοκτονήσει υπό ανεξιχνίαστεςσυνθήκες και σταθερό δεν παίζει), ενώέξω είχε σκοτεινιάσει. Ό,τι είχα υποσχεθείστον εαυτό μου δηλαδή να μην επιτρέψωνα συμβεί ξανά. Κάτι τέτοιες στιγμέςκαταρρέει σαν πύργος με τραπουλόχαρταόλο το παραμύθι της ανεξαρτησίας καιβρίσκεσαι στη θέση του Μάρτιν Σιν στηναρχή του Αποκάλυψη Τώρα: πλήρηςσύγχυση και θολούρα, με τους τοίχουςτου δωματίου να έρχονται όλο και πιοκοντά και ακόμα και το κρεβάτι να μοιάζειμε ναρκοπέδιο. Μια κατάσταση σαν αυτήπου περιγράφει ο δημοσιογράφος /συγγραφέας Τζέιμς Φόουλς στην Πτώσητης Σαϊγκόν (πάλι από τη μυθολογίααποκάλυψης του πολέμου στο Βιετνάμ ηπαραπομπή, αλλά τι να κάνουμε, την έχουμεπατήσει μ' αυτήν τη φιλολογία και τιςσχετικές φαντασιώσεις σαν αμερικανάκια):«...βρισκόμουν μεταξύ ύπνου καιξύπνιου, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας,παρακολουθώντας ανήμπορος τον εαυτόμου να χάνεται σε μια κατάθλιψη τασυστατικά της οποίας ήταν ένα μέροςμοναξιά, ένα μέρος απρόθυμη προσμονή,ένα μέρος φόβος, και δύο μέρη αυτολύπηση...».Τα δικά μου όνειρα εκείνης της μέραςανήκαν στο είδος του μεταφυσικού θρίλερμε το κλασικό καστ φίλων και γνωστών,αλλά σε κάποιο σημείο θυμάμαι να παίζεικι ένα δεύτερο (τρίτο;) επίπεδο πλοκήςμε θέμα «η μυστηριώδης εξαφάνιση τουΗλία Ψινάκη» (είχε σκηνοθετήσειτελικά το θάνατό του ή κάτι τέτοιο) σεντεκόρ Γιάννη Μαρή με επαύλεις στηνΚηφισιά, γκαρσονιέρες ανήθικων ζωγράφωνστο Κολωνάκι και τέτοια σκηνικά '50sελληνικού νουάρ. Freaky shit,που λένε: τρελά, τρομακτικά πράγματα.Έπρεπε να βγω έξω οπωσδήποτε.
Ευτυχώςυπάρχουν πάντα οι ταρίφες που προσφέρουνένα καλοδεχούμενο λάιτ μοτίφ (κι ας μηντο ξεχνάμε, το ταξί είναι και η μοναδικήφτηνή σχετικά υπηρεσία που έχει απομείνει,ειδικά σε αποστάσεις εντός κέντρου) σεβαριές καταστάσεις. Ο ένας ταρίφας πουπήρα την Πρωτοχρονιά δήλωσε ξαφνικάμόλις έβαλαν Scorpions στοσταθμό που άκουγε στο ραδιόφωνο: «Έλεος!Ούτε στις ψησταριές δεν καταδέχονταιπια να παίζουν Scorpions»(respect) και μετά έβαλε Derti- τη Βαλχάλα δηλαδή των ταξιτζήδων, εκείόπου ακόμα κι όσοι δεν είναι του σκληρούνταλκά αισθάνονται ασφάλεια. Κι οταξιτζής της επιστροφής, όταν τον ρώτησατι ομάδα είναι, μου είπε: «Δεν έχεισημασία τι είμαι, φιλαράκο μου, αλλά τιδεν είμαι. Αν είμαι κάτι, είμαιαντί-Ολυμπιακός όπως και κάθε σωστόςΈλληνας» (τρελό respect!).Το ίδιο βράδυ κοιμήθηκα καλύτερα,ελπίζοντας το comedown τηςπρώτης μέρας του χρόνου να αποδειχτείαπλά μια λάθος εισαγωγή του djπου μπήκε από κεκτημένη ταχύτητα. Άντενα δούμε τι θα γίνει και φέτος στη χρονιάπου, όπως σημειώθηκε δηκτικά στον«Economist», είναι σύμφωναμε τις ανούσιες ετήσιες διακηρύξειςτου ΟΗΕ, το «έτος της πατάτας»,αλλά είναι επίσης στην Κίνα «η χρονιάτου αρουραίου». Θα τη φάει την πατάταο αρουραίος; Το πρώτο παρήγορο γεγονόςπου συνέβη πάντως το 2008 ήταν για μένα ηαπόφαση των Radiohead -μετάτην περσινή μαγκιά της αποκλειστικήςδιάθεσης μέσω downloading καιαντίτιμο «ό,τι έχετε ευχαρίστηση»-να κυκλοφορήσουν και κανονικά το άλμπουμτους και σε «χειροπιαστή» εκδοχή.Θα μου πεις τώρα, εδώ ο κόσμος καίγεται...Τι καίγεται; Πάντα καιγόταν. Σχετικάείναι αυτά. Εδώ είχαν δολοφονήσει τηνΜπούτο και τα ελληνικά δελτία ειδήσεωντο θυμήθηκαν μετά από σαράντα λεπτάπαραληρήματος και προσβολής κάθε είδουςδεοντολογίας και αξιοπρέπειας με τηνπεριβόητη νοσηρή ιστορία που λεκιάζειτην ντόπια καθημερινή επικαιρότητα εδώκαι τρεις εβδομάδες. Εμείς οι κάποιαςηλικίας, που στηρίξαμε και το γκρουπαπό την αρχή, χρειαζόμαστε να κρατήσουμεστα χέρια το «προϊόν», έστω και ωςανάμνηση της εποχής που πηγαίναμε μετους δίσκους στο σχολείο ενώ δεν υπήρχεκαν πικάπ - υπήρχε δηλαδή ένα, αλλά ήτανυπό την αυστηρή εποπτεία του φασίστακαθηγητή της μουσικής, που το μόνο«παρεκκλίνον» από την κλασικήμουσική πράγμα που επέτρεψε ποτέ ναακουστεί ήταν ο δίσκος που είχα φέρειμε τον Bowie να αφηγείταιτον «Πέτρο και το Λύκο». Όχι ότιαλλάζει τίποτε αυτή η κίνηση. Η τεχνολογίαείναι χωρίς νόημα και συγχρόνως το μόνοπράγμα που μετράει: ακόμα κι ο τεχνοφοβικόςκατανοεί ότι καθημερινά διαμορφώνονταινέα συστήματα και νέα δίκτυα που θα μαςκαθορίσουν ως είδος τα επόμενα χρόνια.Υγεία πάνω απ' όλα να ‘χουμε, να ταδούμε να διαμορφώνονται, και μόνο οιπολύ νέοι έχουν τη δυνατότητα να σαρκάζουντέτοιες απόλυτες προτεραιότητες (ηαλαζονεία είναι αυστηρά νεανικό σπορ).Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι και τοτελευταίο που θέλουμε να δούμε είναιμια σοβαρή ασθένεια να μας χτυπά τηνπόρτα με τη μορφή αγνώστου που, ενώ τουανοίγουμε με καλή πρόθεση, αυτός κρατάειόντως μαχαίρι.
σχόλια