«Όλοι με λένε να πάμε κάπου, αλλά κανείς δεν με προσκαλεί». Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

«Όλοι με λένε να πάμε κάπου, αλλά κανείς δεν με προσκαλεί». Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Ο Θοδωρής "Terry" Παπαντίνας ξεκίνησε ένδοξα την εφηβεία του στη Νέα Υόρκη, όπου κόλλησε εφάπαξ το rock&roll μικρόβιο, και την ολοκλήρωσε τραυματικά στην Ελλάδα των συνταγματαρχών.
0

Ακριβώς σχεδόν τη στιγμή που πατούσα το πόδι μου στο λιμάνι της Ύδρας, ανακουφισμένος για την επιτυχή απόδραση από την κάψα, τη σκόνη και την μπίχλα που στάζει στα πεζοδρόμια της Αθήνας, μου ήρθε το μήνυμα στο κινητό: «πάει κι ο Παπαντίνας». Για ώρες μετά στοίχειωνε τις βόλτες μου στο νησί η σκέψη (η ιδέα μάλλον) αυτού του Ζέλιγκ της ελληνικής ροκ σκηνής που έφυγε «πλήρης ημερών» στα 65 του (τα χρόνια μετράνε διπλά στο παράλληλο σύμπαν διεγέρσεων και καταχρήσεων που ζουν τέτοιοι αμετανόητοι ρέκτες της γκλάμορους παρακμής). Λίγοι εκπρόσωποι της μποέμ μυθολογίας του νησιού έχουν απομείνει να περιφέρονται σαν φαντάσματα στο αγαπημένο, διατηρημένο και επίμονα πανάκριβο μαυσωλείο του Αργοσαρωνικού, κι ανάμεσά τους θα ταίριαζε κι ο εκλεκτός αυτός outsider που αγαπούσε την κιθάρα και τη γλυκιά ζωή και μπορούσε να χαθεί ανά πάσα στιγμή «στον κόσμο του έρωτα και της αταξίας», όπως οι πρωταγωνιστές του Υπνοβάτη της Μαργαρίτας Καραπάνου στην παλιά Ύδρα των καμένων συγγραφέων και καλλιτεχνών.


Όπως και πολλοί άλλοι, τον γνώρισα μέσα από το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη T for Trouble: The life and music of Terry Papadinas που προβλήθηκε (και κατόπιν γυρνούσε σαν μπάφος από σπίτι σε σπίτι γνωστών υπό τη μορφή αντιγραμμένου DVD) για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν από οκτώ χρόνια περίπου. Είχα γράψει τότε, από αυτές εδώ τις σελίδες, γι' αυτό τον εξαιρετικό κατά κοινή ομολογία κιθαρίστα, ροκ σταρ κλειστού κυκλώματος, δυνάμει σπουδαίο ροκ τραγουδοποιό και μαγνήτη μπελάδων πάσης φύσεως: «Η ταινία αποτυπώνει με νηφαλιότητα, συναίσθημα και χιούμορ (ιδανικός συνδυασμός, αν σου κάτσει) το κλονισμένο μεγαλείο –ή, έστω, την ψευδαίσθηση μεγαλείου–, τον αθεράπευτο ναρκισσισμό αλλά και την παθολογία του εστέτ ροκ outsider που φορά την αυτοκαταστροφή ως κορώνα ή ακάνθινο στεφάνι (εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς) και είναι, μεταξύ άλλων, ένα εξαιρετικό "case study" ενός ξεχωριστού εκπροσώπου μιας χαρακτηριστικής για την Ελλάδα "fucked up minority" (ο όρος από τα χείλη του ίδιου του Παπαντίνα, που χοροπηδά απολαυστικά με τη συριστική εκφορά του από τα ελληνικά στα αγγλικά, σ' έναν πρότυπο greeklish λόγο). Ο Θοδωρής "Terry" Παπαντίνας ξεκίνησε ένδοξα την εφηβεία του στη Νέα Υόρκη (οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει από την Καστοριά), όπου κόλλησε εφάπαξ το rock&roll μικρόβιο, και την ολοκλήρωσε τραυματικά στην Ελλάδα των συνταγματαρχών (η οικογένεια επέστρεψε σ' ένα ατυχέστατο timing, λίγους μήνες πριν από τη χούντα). Ως αυθεντικό "κωλόπαιδο", όμως, δεν το έβαλε κάτω, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και από τότε αποτελεί σημείο αναφοράς για τη ροκ σκηνή της πόλης, είτε από τον πυρήνα είτε από την περιφέρεια ενός glamorous/decadent μικροσυστήματος. Έκανε και τα διαλείμματά του (μικρότερα και μεγαλύτερα) στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, και μάλιστα με τους δικούς του "ψωνισμένους" όρους –και πάντα με τη συντροφιά ωραίων γυναικών που, όπως λέει και κάποιος στην ταινία, έκαναν την επανάστασή τους μέσω του ωραίου Θοδωρή που είχε πάντα άψογο στυλ και ντυνόταν με τις πιο κομψές και ακριβές εκδοχές της επιμελούς ατημέλητης rock στολής–, αλλά, τελικά, επέστρεφε πάντα πίσω. "Οk, δεν λέω, είμαι loser, αλλά όχι κι ο μεγαλύτερος loser όλων των εποχών" λέει σ' ένα σημείο, για να προσθέσει αργότερα με τον χαρακτηριστικό, μοιρολατρικό αυτοσαρκασμό του: "Ακόμα κι αν ήμουν, όμως, όντως ο μεγαλύτερος loser όλων των εποχών, δεν θα έπρεπε να πάρω βραβείο γι' αυτό;».

I fuckin' helped to build this city, man! Στη μουσική εννοώ, δεν είμαι αρχιτέκτονας. I helped so many people fuck each other and have a good time...

... Περιβόλι οι ατάκες του, ακόμα κι αν δεν κάνει τον κόπο να κρύψει τη θλίψη, την οργή και τη δυσοίωνη και γεμάτη βαθιές ρωγμές αντίληψή του για τους πάντες και τα πάντα σχεδόν: «Δεν θα γίνουμε και κουμπάροι», «Νομίζεις ότι με ξέρεις, αλλά δεν με ξέρεις», «Δεν χρειάζεται να υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα», «Όλοι με λένε να πάμε κάπου, αλλά κανείς δεν με προσκαλεί», «I 'm a bad motherfucker», «I fuck intellectual women because intellectual women just wanna be fucked», «Όλοι θέλουν να κάνουν παρέα πού και πού με misfits, αλλά όχι και πολλή παρέα». Σε κάποιο άλλο σημείο, μονολογώντας, εκφράζει τον φόβο ότι έχουν αρχίσει να του ξεγλιστράνε πια οι δοκιμασμένες μέχρι τώρα τεχνικές επιβίωσής του, αναθαρρεύει όμως αργότερα για να βρει έναν ρόλο, μια ταυτότητα στη ζωή του τόσα χρόνια στη Σαλονίκη: «I fuckin' helped to build this city, man! Στη μουσική εννοώ, δεν είμαι αρχιτέκτονας. I helped so many people fuck each other and have a good time...».

Αυτό το τελευταίο δεν είναι και λίγο, θα μπορούσε να αποτελέσει μάλιστα και μια πρώτης τάξεως επιτύμβια επιγραφή. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αντεστραμμένο ένα από τα πιο γνωστά σλόγκαν της εικαστικού Jenny Holzer. Όχι «Lack of charisma can be fatal» αλλά «Charisma can be fatal» σκέτο: Το χάρισμα μπορεί να αποβεί μοιραίο.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ