Κάθε φορά που ένα βαρύ δάκρυ λαμπίριζε και άφηνε το υπερμέγεθες μάτι της Κάντυ Κάντυ, αυτή που πλάνταζε ήταν η Ματίνα Καρρά. Αν έχεις ανοίξει την τηλεόρασή σου πρωί ή μεσημέρι τα τελευταία τριάντα χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει την φωνή της. Ξεκινώντας σαν παιδί-θαύμα από ένα διαγωνισμό στην Νίκαια, συνέχισε στο πλευρό μεγάλων πρωταγωνιστών του θεάτρου, έκανε κινηματογράφο και, από την στιγμή που μπήκε στον χώρο της μεταγλώττισης, έντυσε ηχητικά την τηλεοπτική μνήμη των περισσότερων Ελλήνων. Παίδευε τον Τέρρυ και τον Άντονυ, έτρεχε στο Μικρό σπίτι στο Λιβάδι, ήταν η «έξυπνη και πονηρήηη η Μάγια», η Χάιντη, η Μικρή Λουλού, η Πίπη η Φακιδομύτη, η Μαρία της Γειτονιάς, η κυρία Σιμένα, η Μαρουλίτα και πολλές άλλες. Αυτή είναι η δική της ιστορία:
— Γιατί γίνατε ηθοποιός;
Η μαμά μου αγαπούσε πάρα πολύ το θέατρο. Ήθελε να παίξει. Στην εποχή της, όμως, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αφήσουν μια κοπέλα να το κάνει. Το θεωρούσαν ανήθικο επάγγελμα. Και εκείνη ούτε το ζήτησε ποτέ. Όμως τραγούδαγε, χόρευε, το αγαπούσε. Εγώ από τότε που γεννήθηκα, μόλις άκουγα μουσική, κουνιόμουν ολόκληρη, είχα έναν ρυθμό καταπληκτικό.
— Πώς ξεκινήσατε;
Γεννήθηκα στην Νίκαια, στον Πειραιά. Εκεί υπήρχε ένα θέατρο βαριετέ, το Κεντρικό. Έπαιζε επιθεώρηση, όπως ήταν τότε, με τα νούμερα, το ακροβατικό, το χορευτικό, τα τραγούδια. Μια χρονιά αποφάσισαν να κάνουν διαγωνισμό ταλέντων, με πιτσιρίκια. Οχτώ χρονών πήγα, τραγούδησα και χόρεψα και βγήκα πρώτη. To «Mambo Italiano» είπα. Τσαπερδόνα.
Όλοι αναφέρονταν σε εμένα ως «η γλυκιά φωνή». Πιστεύω πως έχει κάτι το εφηβικό, το κοριτσίστικό αλλά μπορεί να γίνεται και γυναικεία.
— Και μετά τη νίκη;
Με θεώρησαν μεγάλο ταλέντο και με κράτησαν όλη τη σεζόν στο θέατρο. Κάθε βράδυ με πήγαινε η μαμά μου. Ήμουν πια μέσα στον θίασο. Άρχισα και μπαλέτο και το ένα έφερε το άλλο. Χόρεψα στην Αΐντα, τραγούδησα στην Κάρμεν, έκανα την Ισμήνη στο Ηρώδειο με τον Μινωτή στον Οιδίποδα Τύραννο στα δέκα μου. Ήμουν από τα λεγόμενα παιδιά-θαύματα. Πριν τελειώσω τη σχολή Θεοδοσιάδη είχα περάσει απ’ τον Κουν, απ’ τον Αλεξανδράκη. Βγάζοντας τη σχολή έπαιξα με τον Διαμαντόπουλο, με τον Φωτόπουλο, με τον Μυράτ και την Ζουμπουλάκη, με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, με τον Χορν, τη Λαμπέτη, με τον Αλεξανδράκη και την Γαληνέα, με τον Γιάννη Φέρτη, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, στο Εθνικό, στο Μουσούρη. Ήμουν πάντα η νέα, η ενζενί του θιάσου. Παράλληλα έκανα κινηματογράφο και πάρα πολύ ραδιόφωνο.
— Πώς έγινε η αρχή με τη μεταγλώττιση;
Ξεκίνησα να ντουμπλάρω σε ταινίες. Τα χρόνια αυτά γινόταν το γύρισμα και στη συνέχεια οι ηθοποιοί ντούμπλαραν τους εαυτούς τους. Με είχαν φωνάξει λοιπόν να ντουμπλάρω κάποιες ελληνίδες ηθοποιούς και το είχα κάνει εύκολα και καλά. Το 1979 ξεκίνησα στο στούντιο Κρος, στην Ιπποκράτους τις μεταγλωττίσεις. Η πρώτη δουλεία που έκανα ήταν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι.
— Τη Λώρα κάνατε;
Όχι. Τη Μαίρη. Και το μωρό. Και μίλαγα και με τον εαυτό μου. Είχε αγκαλιά αυτή το μωρό, μίλαγε το μωρό, μίλαγε και η Μαίρη.
— Και μετά;
Στην συνέχεια, στην ΕΡΤ, αρχίζει η Πίπη η Φακιδομύτη. Κάνω οντισιόν, η φωνή μου ταίριαζε στην ηθοποιό που την έπαιζε και με παίρνουν. Από εκεί και μετά ήμουν σχεδόν σε όλες τις σειρές της ΕΡΤ. Άρχισε και η ιδιωτική τηλεόραση και το είδος είχε μεγάλη ζήτηση. Δούλευα πάρα πολύ και παντού. Ήμασταν πολύ πιο λίγοι οι ηθοποιοί σε σχέση με τώρα. Όταν ξεχωρίζαμε και τους κάναμε τη δουλειά μας αρπάζανε.
— Τι χαρακτηριστικό πιστεύετε πως έχει η φωνή σας;
Όλοι αναφέρονταν σε εμένα ως «η γλυκιά φωνή». Πιστεύω πως έχει κάτι το εφηβικό, το κοριτσίστικό αλλά μπορεί να γίνεται και γυναικεία.
— Η Κάντυ πότε ξεκινάει;
Το 1983 στην ΕΡΤ1.
— Τι αντιδράσεις έχετε όταν αναγνωρίζουν την φωνή σας;
Όταν ο κόσμος καταλαβαίνει ότι εγώ έκανα τη Κάντυ αντιδρά απίστευτα. Είμαι από τις περιπτώσεις των ηθοποιών που έχουν ακούσει πολύ όμορφα πράγματα που με έχουν συγκινήσει. Και εξακολουθώ να ακούω. Ειδικά τα νέα παιδιά τρελαίνονται! Μια φορά ήταν να κάνω μια διαφήμιση. Μπαίνω στο στούντιο να γράψω και όταν ο ηχολήπτης μαθαίνει ότι είμαι η Κάντυ γονατίζει να μου φιλήσει τα χέρια. Δεν θα το ξεχάσω.
— Κάνατε τη φωνή της Κάντυ στις παρέες;
Αυτό που κάνω, μπορώ να το κάνω μόνο την ώρα που δουλεύω. Όταν έχω το σκίτσο, είμαι εκεί και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί του αφήνοντας εμένα στην άκρη.
— Στη μεταγλώττιση των κινουμένων σχεδίων πώς λειτουργούσατε ως ηθοποιός;
Δεν είχαμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τη σειρά από πριν. Μας έδιναν ένα επεισόδιο, το κείμενο, μισή ώρα πριν αρχίσουμε. Άρχιζε η προβολή και με μια πρόβα ξεκινούσαμε να γράφουμε.
— Μπορεί να ζήσει κανείς κάνοντας αυτό το επάγγελμα;
Δεν πληρωθήκαμε ποτέ πολύ καλά. Είναι αδύνατον να ζήσει κανείς μόνο από τις μεταγλωττίσεις. Ειδικά τώρα.
— Τι ικανότητες πρέπει να έχει ένας μεταγλωττιστής;
Πρέπει να έχεις ταλέντο και να μπορείς να σταθείς. Η μεταγλώττιση είναι πολύ δύσκολη και ειδική δουλειά. Στα κινούμενα σχέδια οι κινήσεις υπάρχουν ήδη, οπότε πρέπει να προσαρμόσεις το παίξιμό σου στις κινήσεις του σκίτσου. Και με μια πρόβα μόνο. Αυτό θέλει τσακάλια, θέλει αετούς. Πρέπει να είσαι γρήγορος και έξυπνος. Σε ένα μικρόφωνο όλοι, όρθιοι, να πλασάρεσαι να ακουστείς. Έχεις να καταλάβεις τον χαρακτήρα που κάνεις. Να του δανείσεις τη φωνή σου, αλλά σε κάποιο συγκεκριμένο ρυθμό. Χρειάζεται συγχρονισμός και έμπνευση. Οι μεταγλωττίσεις σειρών με κανονικούς ηθοποιούς είναι ακόμα πιο δύσκολες. Εκεί πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου τελείως και να γίνεις ένα με αυτόν. Κακός ηθοποιός είναι αυτός; Κακός πρέπει να γίνεις και εσύ. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γι’ αυτό και πολλοί, αξιολογότατοι ηθοποιοί πέρασαν απ' τον χώρο της μεταγλώττισης και τελικά είπαν «όχι, ευχαριστώ».
— Από την ιστορία της Κάντυ τι σας έχει μείνει;
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχω κάνει τόσα πολλά πράγματα που τα έχω ξεχάσει. Θυμάμαι μόνο μια πολύ γλυκιά ανάμνηση ενός πλάσματος από τα πιο υπέροχα πράγματα που μπορεί να έχει γεννήσει η φύση: καλό, γλυκό, τρυφερό, ερωτικό που το κατατρέχανε, του έβαζαν τρικλοποδιές. Και ότι ερωτεύτηκε. Αυτό ήταν πολύ όμορφο.
— Τι σας άρεσε περισσότερο από όσα έχετε κάνει;
Τα κλασικά του Disney. Η Χιονάτη, η Εσμεράλδα στην Παναγία των Παρισίων, η Πεντάμορφη και το Τέρας. Τα έχω κάνει όλα. Τα μόνα που δεν μου άρεσαν πολύ ήταν κάτι τύπου Dragonball, όταν η βία μπήκε πια πολύ έντονα στο σκίτσο. Το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν σταματήσω και για το οποίο είμαι περήφανη, είναι τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ στις εκδόσεις Άγκυρα.
— Στην Κάντυ, που ήταν γιαπωνέζικό και είχε τόσο διαφορετική αισθητική τι σας είχε κάνει εντύπωση;
Ήταν λίγο τραβηγμένο, δεν είχε καμία σχέση με τα ελληνικά. Όλα ήταν πανέμορφα. Οι γιαπωνέζοι είχαν μια μανία στα σκίτσα τους να τα κάνουν όλα τέλεια, να τα εξιδανικεύουν. Έβλεπες κάτι κούκλες με κάτι ματάρες και μαλλιά υπέροχα.
— Στον γιο σας διαβάζατε ποτέ ιστορίες και παραμύθια;
Επειδή δεν ήμουν ποτέ στο σπίτι, παρά μόνο έναν χρόνο όταν τον γέννησα και τον μεγάλωσε η γιαγιά του, όχι. Η μαμά μου του διάβαζε τα παραμύθια.
