Το Akira θεωρείται δίκαια η πιο σημαντική ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Όταν πρωτοβγήκε το 1988, κανείς δεν φανταζόταν τον αντίκτυπο που θα είχε μέχρι και σήμερα. Σίγουρα, είχαν γίνει κινούμενα σχέδια για ενήλικες παλιότερα, αλλά τίποτα δεν πλησίαζε το όραμα που είχε ο Katsuhiro Otomo, ούτε την τελειομανία του.
Σε μια εποχή που τα κινούμενα σχέδια απευθύνονταν κυρίως σε παιδιά, το Akira ήταν μια παρέκκλιση. Και δεν ήταν μόνο μια παρέκκλιση, ήταν κάτι ξένο, μια ανωμαλία. Αν και θα πίστευε κανείς ότι αφορούσε μόνο σκληροπυρηνικούς φαν των κόμικς, ξαφνικά οι αμερικανικοί κινηματογράφοι άρχισαν να κάνουν μεταμεσονύκτιες προβολές ασταμάτητα.
Λατρεύτηκε τόσο για τις υπερβίαιες εικόνες του όσο και για την ιδιαίτερη αισθητική του και έγινε ένα καλτ cyberpunk χιτ. Μέτρησε πολύ και το γεγονός ότι ο Otomo την είχε κάνει τόσο φιλική προς ένα πιο δυτικό κοινό.
Στην πραγματικότηταόμως, αυτό που κατάφερε ήταν κάτι πιο ουσιώδες, να ξεκινήσει μια πολιτισμική επανάσταση που λίγα φιλμ έχουν καταφέρει στην ιστορία του κινηματογράφου. Με ένα τρόπο, θα μπορούσες να πεις ότι ήταν μια εισβολή του ιαπωνικού πολιτισμού στην Δύση. Μόνο του ήταν υπεύθυνο για την μανία με τα άνιμε – τα γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια.
Για όσους το είδαν τότε, αυτό το ακαταλαβίστικό φιλμ με τους κρυπτικούς φιλοσοφικούς διαλόγους, τον άκρατο συμβολισμό, τον απίστευτο σχεδιασμό, τους θυμωμένους εφήβους, τη φρενήρη δράση αναμεμειγμένη με υπέρμετρη βία για την δεκαετία του ‘80, δημιούργησε μια ακόρεστη περιέργεια που δεν είχε προηγούμενο.
To Αkira προκάλεσε μια πολιτισμική επανάσταση που λίγα φιλμ έχουν καταφέρει στην ιστορία του κινηματογράφου. Με ένα τρόπο, θα μπορούσες να πεις ότι ήταν μια εισβολή του ιαπωνικού πολιτισμού στην Δύση. Μόνο του ήταν υπεύθυνο για την μανία με τα άνιμε – τα γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια.
Στην Βρετανία η αρχική σκέψη του Andy Frain, που τότε ασχολείτο με την παραγωγή μουσικών βίντεο, ήταν ότι ήταν σαν να έβλεπε το Blade Runner σε κινούμενα σχέδια. Είχε πει τότε: «Άρχισα να σκέφτομαι ότι το Akira ήταν κάτι περισσότερο από ένα καταπληκτικό φιλμ. Μπορούσε να γίνει ένα φαινόμενο. Υπήρχαν περισσότερες τέτοιες ταινίες στην Ιαπωνία; Αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι σαν μια δισκογραφική εταιρεία, κάτι σαν την Def Jam, που να βγάζει ένα είδος μόνη της. Κανείς στη Βρετανία δεν ήξερε τους τίτλους των ταινιών, τα ονόματα των σκηνοθετών, τίποτα γι’ αυτά εκτός του ότι επρόκειτο για κάτι τελείως καινούργιο και αν σου άρεσε ένα φιλμ, το πιο πιθανό ήταν να σου αρέσουν και άλλα». Έτσι, το 1991, ο Frain αποφάσισε να ιδρύσει τον σημερινό κολοσσό στην βιομηχανία των άνιμε που λέγεται Manga Entrainment.
Ήταν σαν κάποιος να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας από την αρχή όπου από μέσα βγήκε ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος με πλάσματα όπως τα Pokemon, αντιήρωες, CGI τερατογενέσεις και techno-punk αριστουργήματα όπως το Ghost in the Shell.
Γιατί όμως το Akira θεωρείται τόσο σημαντικό;
Ένας λόγος είναι η υπόθεση του που μας μεταφέρει στο 1988. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι γεγονός, όταν μια μυστηριώδης ψυχική έκρηξη καταστρέφει ολοσχερώς το Τόκιο. Αρκετά χρόνια μετά, το 2019 υψώνεται στην θέση του, το Νέο-Τόκιο, μια τεράστια τεχνολογική μεγαλούπολη που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 με τρομοκρατικές επιθέσεις και συμμορίες να μαστίζουν τους δρόμους της. Ένα βράδυ, ένας έφηβος, ο Kaneda μαζί με την μηχανόβια συμμορία του, τους Capsules μάχονται τους Κλόουν στις λεωφόρους της πόλης. Κατά την διάρκεια της μάχης, ο καλύτερος φίλος του, Tetsuo τρακάρει την μηχανή του για να αποφύγει τον Takashi, ένα μικρό περίεργο αγόρι με ψυχικές δυνάμεις που έχει αποδράσει από ένα μυστικό εργαστήριο που ελέγχει η κυβέρνηση. Ο Συνταγματάρχης Shikishima πιάνει τον Takashi και διατάζει να νοσηλευτεί ο Tetsuo. Μετά το ατύχημα, ο Tetsuo αρχίζει να εκδηλώνει ψυχικές δυνάμεις και να έχει οράματα για ένα περίεργο αγόρι με το όνομα Akira που ήταν υπεύθυνο για την καταστροφή της πόλης πριν από 31 χρόνια.
Παράλληλα με μια φιλοσοφική ταινία επιστημονικής φαντασίας, το Akira είναι ιδιαίτερα πολιτικό. Για να το κατανοήσει κανείς καλύτερα πρέπει να πάει πολλά χρόνια πίσω, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Αύγουστο του 1945 οι Αμερικάνοι ρίχνουν την πρώτη ατομική βόμβα στην Χιροσίμα, τρεις μέρες μετά έχει σειρά το Ναγκασάκι. Το μέγεθος της καταστροφής είναι αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου. Η εικόνα της έκρηξης ακόμη και σήμερα φαντάζει ψεύτικη. Η Ιαπωνία δεν θα είναι ποτέ η ίδια.
Το φιλμ ξεκινάει με μια έκρηξη, μια μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει το Τόκιο. Τριανταένα χρόνια μετά γίνεται μια ασταμάτητη μάχη εξουσίας και δύναμης για το ποιος θα ελέγχει το αναγεννημένο Neo-Tokyo. Από τις απλές συμμορίες που μάχονται στους δρόμους μέχρι τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τις θρησκευτικές και τις τρομοκρατικές οργανώσεις, όλοι αποτελούν ένα μέρος αυτού του ζωντανού παλλόμενου οργανισμού όπως παρομοιάζεται σε μια αρχική σκηνή η μητρόπολη και όλοι θέλουν από ένα κομμάτι του.
Σε μια από τις ενδιαφέρουσες στιγμές της ταινίας ο Συνταγματάρχης με το αυστηρό στρατιωτικό βλέμμα κοιτάζει την πόλη και λέει ότι πλέον βρίσκονται σε μια εποχή που έχουν ξεθυμάνει οι χαρές και έχει ξεχαστεί η όρεξη για ανοικοδόμηση. Ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του φιλμ επομένως είναι η ίδια η πόλη και ο Otomo ασκεί συχνά έντονη κριτική στην σύγχρονη κοινωνία της Ιαπωνίας όπου ζει. Το Akira είναι γεμάτο από τέτοιους απόηχους.
Ο Katsuhiro Otomo γεννήθηκε το 1954. Ανήκε σε μια γενιά που πρόλαβε το τραύμα που άφησαν οι πυρηνικές εκρήξεις και έζησε από πρώτο χέρι όλη την προσπάθεια της αναγέννησης της Ιαπωνίας από ένα ηττημένο έθνος σε μια τεχνολογική αυτοκρατορία. Από μικρός ήταν μαγεμένος με τον κινηματογράφο και με αμερικάνικες ταινίες όπως το Easy Rider και το Bonnie and Clyde. Ξεκίνησε να σχεδιάζει και να γράφει το Akira σαν μάνγκα το 1982. Αποφάσισε να το κάνει ταινία προτού ολοκληρωθεί η ιστορία του κόμικ. Η ταινία κυκλοφόρησε το 1988, το μάνγκα τέλειωσε δύο χρόνια μετά το 1992.
Στις δύο ώρεςπου διαρκεί το φιλμ, υπάρχουν μοτίβα που είναι αρκετά γνώριμα στην γενικότερη θεματολογία των άνιμε όπως η νεανική αποξένωση, η φιλία, το νόημα της ζωής, ο πόλεμος, η αναγέννηση, κ.α. Υπάρχουν όμως και θέματα όπως τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία, τα παράνομα πειράματα και η πολιτική διαφθορά. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ο τόνος της όμως την κάνει τρομακτικά επίκαιρη στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν λέμε ότι ένα μάτσο έφηβοι με ψυχικές δυνάμεις θα εμφανιστούν από το πουθενά και θα αλλάξουν τον κόσμο (θα είχε πλάκα), αλλά πριν ζαλιστείς από τις πανέμορφες πανοραμικές εικόνες του Neo-Tokyo, σκέψου την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στον δυστοπικό κόσμο που περιγράφει. Η Ιαπωνία ή ότι έχει απομείνει από αυτή είναι ένα αστυνομικό κράτος όπου οι δρόμοι της κατακλύζονται από φοιτητικές διαδηλώσεις και πορείες ενώ οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι ένα συνηθισμένο καθημερινό φαινόμενο. Γίνεται ακόμη και στρατιωτικό πραξικόπημα σε κάποια φάση. Καταστάσεις που φαντάζουν πλέον τόσο οικείες και κοντινές στην σύγχρονη τάξη πραγμάτων. Επίσης, Το 2020 όντως θα γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ιαπωνία. Φαντάσου, δηλαδή, σύμπτωση!
Ένα άλλο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι θεωρείται προπομπός όλων των υπερηρωικών φιλμ που βλέπουμε σήμερα. Σε μια σκηνή –που είναι και από τις αγαπημένες μου όλων των εποχών- ο Tetsuo, αυτή η συναρπαστική μεσσιανική φιγούρα με τα ανασηκωμένα μαλλιά, το οργισμένο σύνδρομο κατωτερότητας και το απειλητικό άρρωστο βλέμμα σκίζει ένα κόκκινο πανί και το φοράει σαν μπέρτα. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που έχουμε μπουχτίσει από τα ηθικά ψευτοδιλήμματα των 'καθαρών' υπερηρώων (ειδικά στις πρόσφατες κινηματογραφικές ενσαρκώσεις τους), ο Tetsuo αντί για σωτηρία φέρνει εφιάλτες και μεταμορφώνεται αυτόματα σε μια έξοχη παραβολή για αρκετά πράγματα. Μπορείς να διαβάσεις καταπληκτικές έως και εξαιρετικά τραβηγμένες αναλύσεις που κάνουν οι φαν για τον χαρακτήρα του. Και αλήθεια, πόσο πιο πολύ συμβολισμό μπορεί να αντέξει κανείς από μόνο μια εικόνα;
Εκεί κρύβεται όμως και το μυστικό ολόκληρου του φιλμ, κάθε προβολή του ανά τα χρόνια γίνεται με νέα ματιά και φέρνει νέες αναγνώσεις. Και ακόμη και σήμερα μετά από τόσο καιρό, το φιλμ απασχολεί την επικαιρότητα, σαν να μην θέλει να ξεχαστεί. Άλλοτε για τις προσπάθειες του Χόλιγουντ να γυρίζουν μια live-action εκδοχή του – οι τελευταίες φήμες λένε ότι ο Christopher Nolan θα αναλάβει την κινηματογραφική μεταφορά του – αλλά και για διάφορους άλλους λόγους που θα δούμε στην συνέχεια.
Manga vs Anime
Το πιο συχνό λάθος που γίνεται όσον αφορά το φιλμ είναι ότι οι περισσότεροι νομίζουν ότι ο κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Akira. Ο Otomo όμως βάφτισε την ταινία εμπνεόμενος από ένα σχεδόν μυθικό ανθρώπινο ον που συμβολίζει την απόλυτη δύναμη.
Στο φιλμ εμφανίζεται μόνο 2 δευτερόλεπτα ή τουλάχιστον κάποια όργανα του σε γυάλες για περισσότερο χρόνο. Εντάξει, στο μάνγκα είναι ζωντανός και ολόκληρος και όλοι τον λατρεύουν σαν Lord Akira, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Μια ακόμη μεγάλη διαφορά είναι ότι ένας απαραίτητος χαρακτήρας για την πλοκή, η Lady Miyako, εμφανίζεται ελάχιστα. Στο μανγκα είναι μία από τα πιο ισχυρά espers δηλαδή ένα από τα φρικιαστικά παιδιά των πειραμάτων - που μόνο σαν παιδιά δεν μοιάζουν αλλά περισσότερο σαν γέροι νάνοι – στο φιλμ είναι απλά σαν μια προφήτης της επερχόμενης αποκάλυψης που δοξάζει τον Akira σαν τον θεό μιας νέας αίρεσης. Μάλιστα ένα αστείο trivia είναι ότι στην Αγγλική μεταγλώττιση της δίνουν την φωνή άντρα. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς άλλους ήρωες – να εμφανίζονται δηλαδή ελάχιστα - όπως π.χ. τον Yamagata, που από κατακλυσμικό πρόσωπο για την δράση και την δυναμική της σχέσης του Tetsuo με τον Kaneda, υποβιβάζεται δραματικά. Οι λίγες σκηνές που εμφανίζεται δεν έχουν το ίδιο συναισθηματικό αποτέλεσμα ούτε την ίδια ένταση, δυστυχώς. Τα πάντα εξηγούνται μέσα. Και ναι, πολλές φορές αισθάνεσαι ότι φιλμ είναι χαοτικό μιας και δημιουργεί πολλά υποσενάρια και καταστάσεις που δεν εξηγούνται ποτέ αλλά υπονοούνται αλλά υποθέτω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Παρόλαυτα είναι τόσο πολυεπίπεδο και σφιχτό ταυτόχρονα που στο τέλος όλα βγάζουν άκρη, αρκεί να μπορέσεις να πιάσεις τις μικρολεπτομέρειες. Ο Otomo δεν θα μπορούσε αλλιώς να χωρέσει σε 2 ώρες, τους 6 τόμους και τις πάνω από 2000 σελίδες του μάνγκα.
Η τέχνη του Akira
Παρά τα άλματα που έχουν γίνει στον τομέα των κινουμένων σχεδίων τα τελευταία χρόνια το Akira δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την φρεσκάδα του. Είναι σαν να το έφτιαξαν σήμερα. Δεν έχει γεράσει καθόλου με λίγα λόγια. Ο τρόπος δημιουργίας του φιλμ αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνο του. Πριν από μερικούς μήνες έφυγε από την ζωή στην ηλικία των 57 χρόνων, η Makiko Futaki μιας από τους τοπ σχεδιαστές και εικονογράφους του Studio Ghibli και υπεύθυνη για ταινίες όπως τα κλασικά πλέον, Princess Mononoke, My Neighbour Totoro και το Howl’s Moving Castle. Η ειδικότητα της ήταν να ζωγραφίζει πουλιά και φύση.
Η Makiko όμως δούλεψε και στον Akira. Σίγουρα δεν θα την μνημονεύουν γι’ αυτή την συμμετοχή της μιας και ήταν μια από τους 68 σχεδιαστές του. Σύμφωνα με τον Otomo ορισμένοι από τους σχεδιαστές του φιλμ κατάφεραν να κάνουν την καλύτερη τους δουλειά.
Στο φιλμ χρησιμοποιήθηκε ο αριθμός ρεκόρ των 327 χρωμάτων - 50 αποχρώσεις δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για την παραγωγή. Οι εικόνες σφύζουν από ζωντάνια και ρεαλισμό. Κάθε σκηνή αποτελείται από 24 κάδρα το δευτερόλεπτο, όλα ζωγραφισμένα στο χέρι. Μια άλλη επαναστατική κίνηση του Otomo στον τομέα των κινουμένων σχεδίων ήταν να ηχογραφήσει πρώτα τους διαλόγους των ηθοποιών έτσι ώστε να ζωγραφίσουν πιο πειστικά τις εκφράσεις τους, να μην έχουν στατικά πρόσωπα και να μπορούν να κινούν πειστικά τα χείλη τους όταν μιλούν. Ήταν τόσο πρωτοποριακό άνιμε που στις σκηνές του εργαστηρίου γίνεται χρήση CGI πριν ακόμη αυτή η τεχνική διαδοθεί. Η πρωτοπορία όμως έχει και το τίμημα της. Στοίχισε 8 εκατομμύρια γιεν, ποσό αστρονομικό για την εποχή του.
Υπήρχε τόση αφοσίωσηστην δημιουργία του που σήμερα φαντάζει ότι είναι δουλειά ενός τελειομανή τρελού. Εξάλλου, ο Otomo δέχτηκε να κάνει το φιλμ μόνο αν είχε τον απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο. Σχεδίασε μόνος του στο χέρι όλα τα storyboards των 783 σκηνών της ταινίας. Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ καν τι σημαίνει αυτό σε φιλμικούς όρους. Ήταν ένα έργο ζωής. Ποτέ δεν μπόρεσε να επαναλάβει την επιτυχία του παρά τα φιλόδοξα πρότζεκτ που καταπιάστηκε στην συνέχεια όπως το Steamboy του 2004.
Κάποιος όμως έφτιαξε αυτό το βίντεο στο youtube που εξηγεί τι έχουν κάνει ακριβώς και είναι απίστευτο:
Το σάουντρακ
Αν κάτι είναι ανώτερο από την ίδια την ταινία, τότε αυτό είναι χωρίς αμφιβολία το σάουντρακ της. Ο Rogert Ebert είχε γράψει στην κριτική του ότι η μουσική είναι το ίδιο παρανοϊκή όσο το άνιμε. Σε μια cyberpunk ταινία με πρωταγωνιστές μηχανόβιους θα περίμενε κανείς ότι για μουσική υπόκρουση θα διάλεγαν σκληρούς ήχους όπως το heavy metal. Αντίθετα, ο Otomo προσέλαβε την μουσική κολεκτίβα Geinoh Yamashirogumi. Ο Tsutomu Onashi ίδρυσε την κολεκτίβα το 1974. Μέλη της ήταν εκατοντάδες άτομα από γιατρούς, δημοσιογράφους, φοιτητές μέχρι και επιχειρηματίες. Έπαιζαν μια μίξη παραδοσιακής gamelan μουσικής αλλά και φολκ από όλο τον κόσμο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αποφάσισαν να εντάσσουν τον ηλεκτρονικό ήχο στην μουσική τους. Υπό αυτό το πρίσμα, γεννήθηκε μια τριλογία από άλμπουμ που το δεύτερο στην σειρά ήταν το Akira. Τα άλλα δύο ήταν τα Ecophony Rinne (1986) και Ecophony Gaia (1990). Την μουσική συνέθεσε και διηύθυνε ο Onashi που τότε είχε το ψευδώνυμο Shoji Yamashiro. Το σάουντρακ αποτελείται από 10 κομμάτια. Τρία από αυτά ανήκουν στον ίδιο ρυθμικό κύκλο, "Kaneda", "Battle Against Clown" και "Exodus From the Underground Fortress". Το σκορ κυκλοφόρησε με τα κομμάτια στην σειρά που ακούγονται στην ταινία. Είναι μια εξαιρετική απαράμιλλη δουλειά με απόκοσμους επιβλητικούς ήχους και ψαλμωδίες που χρησιμοποιούνται αριστοτεχνικά στο φιλμ. Στο εναρκτήριο κομμάτι ‘Kaneda’ που ξεκινάει με τον ήχο μιας μηχανής και έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ταινία, οι στίχοι μας συστήνουν τους ήρωες με τα ονόματα τους, Kaneda, Tetsuo, Kai,Yamagata.
Σε μια ελεύθερη απόδοση, οι στίχοι λένε:
«Καταιγίδα, Χαλίκια, Φλόγα, Θραύσματα, Πόλη, Ανεμοστρόβιλος,
Ισχύς, φως, Εκείνοι, Φεστιβάλ, Ουρανός, Φίλοι Τρέχτε,
(Το Rassera μάλλον δεν σημαίνει κάτι)
Φιλοι τρέχτε, Kaneda, Tetsuo, Kai, Yamagata
Φίλε τρέξε, Kaneda, Tetsuo, Kai, Yamagata»,
ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων!
Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα από διάφορες σχολιαστές στο youtube: «Απίθανο σάουντρακ επιστημονικής φαντασίας που μιξάρει παραδοσιακή μουσική και συνθεσάιζερ σε κάθετη κλίμακα (του παρελθόντος και του παρόντος), αλλά επίσης μιξάρει διαφορετικές κουλτούρες (τη δυτική με το ηλεκτρονικό όργανο, την ιαπωνική με την παραδοσιακή μουσική, αλλά και άλλες ασιατικές μουσικές επιρροές όπως είναι το gamelan) για να δώσει την εντύπωση μιας διεθνούς φουτουριστικής κουλτούρας".
Το Akira όμως κρύβεται πίσω και από αυτά:
Φέτος, είδαμε το ‘Stranger Things’ και λατρέψαμε την Έντεκα (11), την φοβερή πιτσιρίκα με τις υπερφυσικές δυνάμεις. Στο Akira, όλα τα παιδιά με τις δυνάμεις είναι επίσης αποτελέσματα των πειραμάτων της κυβέρνησης και του στρατού. Δεν έχουν ονόματα, αλλά αριθμούς, έτσι η Kiyoko είχε το νούμερο 25, ο Takashi το νούμερο 26 και ο Masaru, το 27. Συχνά τους αποκαλούν με τους αριθμούς παρά με τα ονόματα τους και για όσους είναι περίεργοι ο Akira είναι το 28 και ο Tetsuo, το 41.
Φέτος, επίσης, ο Bwana ή αλλιώς Nathan Micay, ένας πιτσιρικάς μουσικός παραγωγός με έδρα το Τορόντο του Καναδά κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς εμπνευσμένο από το Akira. Στα 9 κομμάτια του EP, ‘Capsule’s Pride’ που εμφανίστηκε πρώτα διαδικτυακά χρησιμοποιεί διαλόγους από την αγγλική βερσιόν της ταινίας και samples από το σάουντρακ, πάντοτε με την δική του σκοπιά. Το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως πετυχημένο και απενοχοποιημένο χορευτικό υβρίδιο. Είχε μάλιστα τόση επιτυχία το πρότζεκτ που τελικά βγήκε και σε βινύλιο.
Είναι γνωστή η αγάπη των αδερφών Γουατσόφσκι για τα άνιμε. Το The Matrix Revolutions ήταν σαν ένα live-action mecha – το πιο κοντινό που μπορούσαμε να δούμε με ζωντανούς ηθοποιούς. Συχνά αναφέρεται ότι η βασική επιρροή τους ήταν το Ghost in the Shell αλλά το Akira υπάρχει στην αισθητική του. Ας πάρουμε το πρωταγωνιστικό δίδυμο, τον Neo και τη Trinity δηλαδή που είναι ανδρόγυνο όσο δεν πάει στις αφίσες. Στο Akira η Kai μοιάζει τόσο πολύ σαν αγόρι και στον Kaneda που την ξεχωρίζεις μόνο από την φωνή της σε κάποιες σκηνές. Και τι γίνεται με όλα αυτά τα καλώδια δεν μοιάζουν τόσο πολύ με το τεράστιο τεχνολογικό αυγό όπως το ξεθάβει ο Tetsuo για να βρει τον Akira ή αργότερα με το τεχνητό χέρι από μέταλλο που φτιάχνει; Και προφανώς υπάρχουν κι άλλα.
Στην Ιαπωνία, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Shinya Tsukamoto έφτιαξε ένα από τα πιο ακραία φιλμ όλων των εποχών και το βάφτισε με το όνομα τουTetsuo. Το cult cyberpunk φιλμ, Tetsuo, The Iron Man (που το ακολούθησαν άλλες δυο συνέχειες) ήταν αρκετά low-budget αλλά και μια μεγάλη υπόκλιση στις τρομακτικές μεταλλάξεις του Tetsuo.
Η επιρροή του Akira στον κινηματογράφο δεν σταματάει εκεί. Ταινίες όπως το Looper, το Chronicle, και το Inception, έχουν άμεσες αναφορές. Τα κινηματογραφικά του δικαιώματα ανήκουν στον Leonardo Di Caprio και κάθε χρόνο υπάρχουν φήμες ότι κάποιος διάσημος σκηνοθέτης θα την γυρίσει. Μέχρι στιγμής δεν το αγγίζει κανείς. Ο Otomo από την άλλη πρόσφατα άφησε υπόνοιες ότι μπορεί να κάνει μια άνιμε σειρά.
Επιπλέον υπάρχει εδώ:
H πιο κοντινή μεταφορά που έχουμε δει με ζωντανούς ανθρώπους είναι αυτή:
Ο Hype Williams γύρισε το βίντεοκλιπ για το κομμάτι ‘Stronger’ που έγραψε ο Kanye West σε συνεργασία με τους Daft Punk. Μέχρι σήμερα είναι η αγαπημένη ταινία του Kanye μαζί με το There Will Be Blood.
Επίλογος
Στην Ελλάδα δεν μπορώ να ανακαλύψω την πορεία της. Αν προβλήθηκε π.χ. στις αίθουσες ή αν βγήκε κατευθείαν σε βίντεο, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Το να μεγαλώνεις, όμως, βλέποντας το Akira τα τέλη του ’80, στις αρχές ‘90 σε μια οπισθοδρομική τεχνολογικά χώρα σαν την Ελλάδα, ήταν κάτι σαν αποκάλυψη. Σου άνοιγε το μυαλό σε άπιαστες μέχρι τότε πιθανότητες και κόσμους κι ας μην κατανοούσες τι συνέβαινε στην οθόνη. Θυμάμαι ότι την πρωτοείδα, όταν ήμουν γύρω στα 12 και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Δεν θυμάμαι καν αν μου είχε αρέσει. Στο μυαλό μου όμως είχαν αποτυπωθεί τα περίεργα παιδάκια, η οργή του Tetsuo και οι αιματηρές εικόνες του. Ιδιαίτερα αυτές τις εικόνες συγκεκριμένα τις ποτισμένες με τόνους γαργαλιστικό κόκκινο χρώμα και απόκοσμες τερατομορφώσεις, τις θεωρούσα πιο ανατριχιαστικά ρεαλιστικές ακόμη και από όσα συνέβαιναν σε κανονικές ταινίες με ζωντανούς ηθοποιούς.
Σήμερα θεωρώ όχι απλά ότι είναι η σημαντικότερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έχει γυριστεί ποτέ, αλλά ίσως η σημαντικότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχει γίνει ποτέ. Η ειρωνεία είναι ότι γίνεται προφητική ακόμη και για την ίδια ακόμη καταλυτική επίδραση που συνεχίζει να ασκεί όλα αυτά τα χρόνια στην ποπ κουλτούρα. Τα τελευταία λόγια (sic) που κλείνουν το φιλμ λένε: «Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ...επειδή έχει ήδη αρχίσει».
Και τέλος έχει ένα από τα πιο κουλ μότο που υπάρχει σε ταινία, έτσι απλά: ‘Neo Tokyo is about to E-X-P-L-O-D-E’
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 26.8.2016
