Πώς και μπλέχτηκες εσύ με τα Προσφυγικά;
Κάποια στιγμή αγόρασε το κράτος τα περισσότερα και με έστειλαν ως φωτογράφο, να καταγράψω τις ζημιές. Εκεί ξεκίνησα να βλέπω και άλλα πράγματα, πέρα από τις ζημιές. Έτσι ξεκίνησε μια σειρά επισκέψεων που κράτησε πέντε χρόνια και από εκεί βγήκε αυτή η δουλειά.
Εκτός από τις ζημιές και την ιστορική μνήμη, ποιο είναι το τωρινό φωτογραφικό ενδιαφέρον;
Αυτό το καταλαβαίνεις όταν δεις την έκθεση - δεν μπορώ να σ’ το περιγράψω εγώ. Με τράβηξε η αίσθηση του να βρίσκεσαι εκεί. Ξαφνικά ένιωσα να χάνεται η βουή της πόλης, ενώ βρισκόμουν στην καρδιά της. Μόλις έμπαινα στην περιοχή υπήρχε απόλυτη ησυχία και όλες αυτές οι ιστορίες που έβλεπα με παρακίνησαν περισσότερο. Μετά ήταν ο τρόπος που έπεφτε το φως. Είναι καλλιτεχνία το πώς έχουν κάνει τα ανοίγματα οι αρχιτέκτονες για να πέφτει το φως σε όλες αυτές τις καμπύλες, στις σκάλες, στα κλιμακοστάσια. Δεν είναι μόνο οπτικό το ερέθισμα αλλά μια συνισταμένη όλων των αισθήσεων.
Πως είναι η ζωή εκεί;
Δεν έμεναν πολλοί όταν πήγα. Βρήκα λίγους ανθρώπους που μου είπαν ιστορίες. Είναι μια μικρή πόλη. Επίσης, όταν ήμουν εκεί δεν είχαν γίνει ακόμα οι καταλήψεις που συναντάμε τώρα.
Δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν κάπως;
Παλιά υπήρχε η άποψη ότι πρέπει να τα γκρεμίσουν. Τώρα αυτό δεν γίνεται γιατί έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα. Μέσα τα σπίτια είναι τρομερά. Θα μπορούσαν να δοθούν στον Άγιο Σάββα που έχει καρκινοπαθείς που έρχονται απ’ όλη την Ελλάδα και κοιμούνται στα παγκάκια.
Εσύ θα έμενες εκεί;
Αν θα έμενα; Θα πέταγα τη σκούφια μου.
Παρόλο που τα είχαν φτιάξει για να εξυπηρετήσουν μια ανάγκη;
Ήταν οι πρώτες πολυκατοικίες που χτίστηκαν στην Ελλάδα. Σήμερα βλέπουμε τόσες άθλιες πολυκατοικίες που έγιναν απλώς για να στοιβάξουν ανθρώπους και μετά μας φταίνε τα Προσφυγικά. Για μένα αυτό είναι τρέλα. Στην ιστορία της αρχιτεκτονικής έχουν περίοπτη θέση αυτά τα κτίρια.
σχόλια