>Είμαστε μαζί δέκα χρόνια περίπου. Δεν υπήρχε κάποια ιδέα πίσω από τη δημιουργία του σχήματος. Στις συναντήσεις μας, σε σπίτια αρχικά, ήμασταν μια ομάδα ατόμων που κατασκεύαζε αυτοσχεδιαστικά ηχητικά sessions. Αυτό που καταγράφαμε δεν ήταν ένα μουσικό έργο αλλά ένα σύνολο σχέσεων, στιγμών, καταστάσεων και επιθυμιών που βιώναμε διαφορετικά την κάθε φορά. Οι αισθητικές αναφορές είναι τελείως διαφορετικές για καθέναν από τους επτά drog_A_tek και αλλάζουν συνέχεια. Μας ενδιαφέρουν πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά αφήνουν πίσω τους κάτι παραπάνω από μια νέα πληροφορία. Αφήνουν μια εφαρμογή, μια νέα ιδέα, ένα πράγμα.
>Οποιαδήποτε γνώση έρθει στην κατοχή μας είναι και ένα νέο υλικό για επαναδιαπραγμάτευση. Αυτοσχεδιάζουμε επί σκηνής και πολλές φορές είτε ανακυκλώνουμε πράγματα που έχουμε ξαναπαίξει είτε κάνουμε sampling στη μουσική άλλων. Η μουσική μας παίρνει την τελική της μορφή σε πραγματικό χρόνο, καταγράφοντας τον τόπο, τον χρόνο, την περίσταση.
>Παλιά πιστεύαμε ότι μπορεί να παραχθεί μουσική από οποιοδήποτε αντικείμενο. Τώρα έχουμε φτάσει στον αντίποδα αυτής της διαπίστωσης. Το κομπρεσέρ, το μίξερ ή το πλυντήριο έχουν φτάσει να ακούγονται σαν συμφωνικά όργανα. Το πιο σπάνιο όργανο που χρησιμοποιούμε είναι η favela kuti. Το χειρίζεται ο Paranormale και στοιχειώνει τον ήχο μας. Ένα από τα πράγματα που κάνει είναι να ανατροφοδοτεί τον ήχο του stage στο τελικό mix, φτιάχνοντας χαμηλής ποιότητας λούπες.
>Δεν παίζουμε τζαζ. Η τζαζ θέλει αλητεία. Δεν είναι κάτι που μπορείς να μάθεις να παίζεις. Παρ' όλα αυτά, ένα από τα όργανα των drog_A_tek είναι μία τρομπέτα. Είναι η θηλυκή εκδοχή της μουσικής μας. Ο ήχος μας είναι μετα-σάουντρακ. Μας αρέσει να δημιουργούμε ένα προσωρινό ηχητικό περιβάλλον, καταγράφοντας στιγμές που θα χαθούν για πάντα. Υποβάλλουμε το υλικό μας σε ένα συνεχές copy/paste και delete, ανακυκλώνοντας πράγματα που έχουμε ακούσει ή παίξει.
>Η ελληνική παραδοσιακή μουσική, ή αλλιώς «ποπ μουσική», φαίνεται ξεκάθαρα ως επιρροή μας. Πρόκειται για συνθέσεις που στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άγνωστοι οι δημιουργοί τους. Τα νησιώτικα, τα ηπειρώτικα, τα δανεικά, τα αποκριάτικα, τα αρματωλά και κλέφτικα, του ΦΠΑ, του γάμου, του χωρισμού, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, τα αντάρτικα χωριών και πόλεων, της ξενιτιάς, τα στροφικά, τα επτασύλλαβα, οι καρσιλαμάδες, τα ριζίτικα και τα θρακιώτικα είναι συνειδητά ή όχι οι ρίζες μας, που προσπαθούμε τόσο καιρό να αποβάλλουμε.
>Η πολιτική στην παρούσα περίοδο είναι μία απέραντη νεκρολογία/προγονολατρεία. Η λίθινη εποχή είναι αυτή που μας εκφράζει. Η εποχή της πέτρας. Δεν υπάρχει πολιτική προέκταση σε αυτό που κάνουμε. Αυτή η ερώτηση αφορά Έλληνες καλλιτέχνες. Οι drog_A_tek δεν είναι καλλιτέχνες. Δεν την φοράμε αυτή την προβιά της Mεταπολίτευσης.
>Αυτό που συμβαίνει παγκόσμια είναι μία συνεχής υποτίμηση της εργασίας, είτε είναι η χώρα σου στο ΔΝΤ είτε όχι. Για την Ελλάδα φαίνεται ότι είναι η πιο κλειστοφοβική και αιματοβαμμένη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας της. Η καταστροφική αυτή διαδικασία περιλαμβάνει, εκτός από τους ξένους, και τους πρώην εργοδότες, τους πρωτοκοσμικούς Έλληνες.
>Μας εκνευρίζει η φασιστική ρητορική που θέλει τους Έλληνες να αγωνίζονται όχι για τις υλικές απολαβές αλλά για την ανανέωση του ιερού σφρίγους της φυλής.
>Δουλειά της τέχνης είναι να σκυλεύει πτώματα. Όλοι θέλησαν και από ένα κομματάκι από εκείνο τον Δεκέμβρη του 2008. Δεν μπόρεσε, όμως, κανένας από τους ντόπιους καλλιτέχνες να φτάσει ούτε στο ελάχιστο τη γραφιστική ή το χιούμορ που εμφανιζόταν σε αυτοκόλλητα, συνθήματα και αφίσες στους δρόμους της πόλης.
>Όταν γνωρίσαμε τον Σύλλα Τζουμέρκα είδαμε έναν ενθουσιώδη τύπο που τα λόγια του έψηναν και πεθαμένο. Τα βασικά θέματα της ταινίας γράφτηκαν χωρίς να έχουμε δει την ταινία. Η δουλειά γινόταν προφορικά. Αυτό δεν ξέρουμε πώς και γιατί έγινε. Πάντως, πρέπει να βοήθησε στο σκεπτικό του Σύλλα για τη μουσική: ότι δεν πρόκειται για μια μουσική επένδυση αλλά για ένα σημαντικό κομμάτι της κινηματογραφικής αφήγησης.
>Η ελληνική μουσική σκηνή είναι παραδοσιακά κορυφαία στις τέλειες μιμήσεις των μουσικών στυλ. Αγαπημένα μας ελληνόφωνα συγκροτήματα είναι οι Lost Bodies, Εν Πλω, Πίσσα και Πούπουλα, Εκτός Ελέγχου και η Ρεμπέτα Νόβα.
>Τα αγαπημένα μας μέρη στην πόλη είναι ο ΧΥΤΑ της Ομόνοιας και η διασκεδασούπολη/καλλιτεχνούπολη στο Γκάζι. Το χάος είναι φίλος των Αθηναίων.
>Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες που εκτιμούμε είναι τύποι σαν τον Καμίνη που «ζωγραφίζουν» μέχρι να πάρουν την εξουσία.
>Όταν γράφουμε μουσική ακολουθούμε την ιεροτελεστία της άνοιξης. Η ιδέα μάς ήρθε έναν χειμώνα από ένα ονειροπόλημα, το οποίο μας ξύπνησε κάποιες λαϊκές μνήμες. Όταν συνήλθαμε, είχαμε στο μυαλό μας κάποιες απλές, λαϊκές μελωδίες, τις οποίες ντύσαμε με ηλεκτρικούς ρυθμούς εκρηκτικής δύναμης.
>Μελωδία ή ρυθμός; Θόρυβος, θόρυβος, θόρυβος, θόρυβος, μελωδικός θόρυβος, μελωδικός, μελωδικός, μελωδικός θόρυβος, θόρυβος, θόρυβος, ρυθμός, ρυθμός, ρυθμός, μελωδικός θόρυβος, παύση, θόρυβος, μελωδικός θόρυβος, φωνές, ησυχία. Τη σειρά μπορείς να την αλλάξεις.
>Τα καλύτερα σάουντρακ που έχουν γραφτεί ποτέ είναι το «Dead Man» του Neil Young για την απλότητα του θανάτου, το «Παρίσι-Τέξας» του Ry Cooder για τους κόκκους άμμου στο άπειρο, η «Περιφρόνηση» του Georges Delerue για την οδύσσειά μας, το «Blade Runner» του Vangelis γι' αυτό που έρχεται και τα μαγικά σάουντρακ απο τις ταινίες της Μaya Deren που πότε δεν ακούσαμε.
>Θα πουλούσαμε την ψυχή μας στον διάβολο για όλους τους λόγους του κόσμου. Είμαστε πιο βρόμικοι και από τον Άγιο Πέτρο. Τη Μαρία τη Μαγδαληνή δεν τη φτάνουμε ακόμα.
>Είμαστε κουφοί σαν τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, τρελοί σαν τον Glenn Gould, μελαγχολικοί σαν τον Ντεμπισί και επιθετικοί σαν το Βάγκνερ. Τον Tσαϊκόφσκι τον έχουμε κρυμμένο στο υπόγειο.
>Οι στίχος που μας εκφράζει είναι «You know I 'm born to lose, and gambling's for fools / But that's the way I like it baby / I don't wanna live forever»
σχόλια