Νίκος Λώρης

Νίκος Λώρης Facebook Twitter
Φωτό: Σπύρος Στάβερης
0

> Γεννήθηκα στην Καστανιά Ευρυτανίας. Δεν θυμάμαι και πολλά απ’ το χωριό μου γιατί έφυγα σε ηλικία τεσσάρων ετών. Η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι το λιώσιμο του χιονιού κι η λάσπη που έμενε στο χώμα.

> Οι γονείς μου ήταν πιτσιρικάδες όταν με έκαναν, περίπου 20 χρόνων. Έκαναν αγροτικές εργασίες στο χωριό, αλλά αποφάσισαν ν’ αναζητήσουν κάπου καλύτερα την τύχη τους. Υπήρχαν τρεις δρόμοι. Η Αθήνα, η Γερμανία και η Αμερική. Διάλεξαν τον πρώτο κι έτσι εγκατασταθήκαμε σ’ ένα σπίτι κάπου ανάμεσα στη Φιλοθέη και στα Τουρκοβούνια, σύντομα όμως μετακομίσαμε στα Εξάρχεια. Πήγα δημοτικό στη Μεθώνης, γυμνάσιο στην Αραχώβης. Κάποια στιγμή ήμασταν 66 παιδιά σ’ ένα τμήμα. Εγώ καθόμουν στο ίδιο θρανίο με τον Ηλία Λιβάνη, τον μετέπειτα εκδότη.

> Αν και ήμουν μαθητής του τελευταίου θρανίου, πέρασα με υποτροφία στο Οικονομικό της Νομικής στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σ’ επαφή με τις συναυλίες. Η πρώτη που θυμάμαι ήταν του Νίκου Παπάζογλου το 1980, στο μικρό αμφιθέατρο της Νομικής. Τότε υπήρχε μια κίνηση των πιο διανοούμενων φοιτητών, που την έψαχναν με τον πολιτισμό και διοργάνωναν κάθε εβδομάδα προβολές ταινιών και συναυλίες. Κάπου εκεί αποφάσισα ότι θα πάρω πτυχίο σαν δώρο προς τους γονείς μου κι ότι θ’ ασχοληθώ με τη μουσική και τις συναυλίες.

> Στη Θεσσαλονίκη άρχισα ν’ ασχολούμαι με βιβλία, δίσκους και κασέτες, ενώ πολλά βράδια έπαιζα μουσική στα μπαρ της πόλης. Στο Berlin ήταν που γνώρισα τότε και τον Αγγελάκα, πολύ πριν φτιάξει τις Τρύπες. Ήμασταν κι οι δυο ανήσυχοι κι άφραγκοι, αλλά και πολύ ζωηρά και σκληρά παιδιά.

> Πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο, δούλευα ήδη σε διάφορες συναυλίες. Επίσης, είχα και μια άλλη δουλειά. Επειδή εκείνη την εποχή η εισαγωγή δίσκων κόστιζε πανάκριβα με τους φόρους στα τελωνεία, μας έστελνε το Happening, το δισκάδικο, στο Λονδίνο, αγοράζαμε δίσκους και τους φέρναμε εδώ. Πήγαινα αυθημερόν, χωρίς αποσκευές, και γυρνούσα με όσα μπορούσα να κουβαλήσω. Η αμοιβή μου ήταν 500 δραχμές.

> Τον Οκτώβρη του 1984 ίδρυσα τη Δικαίωμα Διάβασης, μετέπειτα Didi Μusic. Ήταν δισκογραφική εταιρεία και παράλληλα εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών. Κάναμε συνεννοήσεις μέσω αλληλογραφίας τότε και κυκλοφορήσαμε τους δίσκους των Sonic Youth, των Butthole Surfers, του Jello Biafra και πολλών άλλων. Μερικοί από αυτούς τους δίσκους ήταν δικές μας, ελληνικές κυκλοφορίες. Είχαμε, ας πούμε, έναν συλλεκτικό δίσκο των Savage Republic, ο οποίος είχε δυο διασκευές σε κομμάτια του Θεοδωράκη. Τώρα τον ψάχνουν μανιωδώς οι συλλέκτες, αλλά ούτε εγώ δεν τον έχω. Κάποια στιγμή μεγάλωσε πολύ η Didi. Τα γραφεία μας πέρασαν από το Χαλάνδρι, την Πανόρμου, την Αλεξάνδρας, μέχρι που εγκατασταθήκαμε στην Ιεροσολύμων στην Κυψέλη, πάνω από ένα μπουρδέλο. Το 1998, όμως, αρχίσαμε να χάνουμε τη φρεσκάδα μας, υποχωρούσε και το βινύλιο λόγω της έλευσης του CD, κι ένα βράδυ αποφάσισα ότι θα σταματήσουμε το δισκογραφικό κομμάτι και θα κάνουμε μόνο συναυλίες. Μας είχε μείνει στις αποθήκες στοκ από μερικές εκατοντάδες δίσκους, τους οποίους δεν ήθελα να «σκοτώσω» στο Μοναστηράκι για 100 δραχμές, κι έτσι τους πέταξα με τα ίδια μου τα χέρια σ’ έναν κάδο σκουπιδιών κάτω από τα γραφεία της εταιρείας. Ήθελα να τελειώνει όλο αυτό. Να μη μείνει τίποτα πίσω.

> Πριν από το 1996, τα μεγάλα συγκροτήματα του εξωτερικού δεν είχαν την Ελλάδα ως προορισμό τους. Μας έλεγαν ότι θέλουν να υπάρχει ένα μεγάλο φεστιβάλ για να πουν το «ναι». Εγώ ήθελα να φέρω τους Metallica και δεν μπορούσα. Μόνο τον Nικ Κέιβ κατάφερνα, που είναι φίλος κι αγαπάει και την Ελλάδα. Έτσι προέκυψε το Rock of Gods στη Δραπετσώνα, με τρομερές γραφειοκρατικές και άλλες δυσκολίες. Οι λιμενικοί σταμάτησαν όλους τους καλλιτέχνες και τους έγδυσαν. Μόνο ο Ίγκι Ποπ, που είναι και επιδειξιομανής, το απόλαυσε.

> Στην Ελλάδα υπάρχει ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στους προμότερ, που ανεβάζει τις τιμές των εισιτηρίων στα ύψη. Έχω χάσει το μέτρ μα σχετικά με το πόσοι προμότερ έχουν περάσει από την Ελλάδα και πόσοι από αυτούς ήταν κομήτες. Οι συναυλίες δεν είναι εύκολο μέσο πλουτισμού. Η δουλειά του προμότερ δεν έχει να κάνει με το πόσο κοστίζει ο καλλιτέχνης, αλλά με το να ενημερώνεσαι συνέχεια και να προβλέπεις. Πολλοί δεν είχαν σχέση με τη μουσική κι έδιναν σε κάθε ξεπεσμένο καλλιτέχνη γιγαντιαία ποσά. Κι εγώ έπεσα στην παγίδα και μπήκα στον πλειστηριασμό πολλές φορές. Φέτος, είδαμε και την αδυναμία του κοινού να παρακολουθήσει το σύνολο των events που γίνονται κι αποφασίσαμε ότι δεν θα μπούμε σε αυτήν τη διαδικασία. Οι νέοι δεν μπορούν να δίνουν 100 ή 50 ευρώ για μια συναυλία. Έχουν το δικαίωμα να παρακολουθήσουν ένα φεστιβάλ με λιγότερα. Η κρίση θα μας κάνει να επιστρέψουμε στον ουσιώδη σκοπό της δουλειάς μας, που είναι ο πολιτισμός.

> Μια από τις φορές που είχαν έρθει οι Sonic Youth, ένα βράδυ στις 4 το πρωί, μου ζήτησε η Kim Gordon να πάμε για φαγητό στο πιο σκληρό μέρος της πόλης. Την πήγαμε στην κρεαταγορά. Παρήγγειλε αρνί με πατάτες και σε κάποια φάση παρατήρησε έναν τύπο με κομμένο πόδι που ακουμπούσε τον μηρό του στο ξύλο που κόβουν τα κρέατα. Φρίκαρε τελείως. Μια ακόμα άγρια ιστορία που θυμάμαι είναι ότι ο Lemmy των Motorhead είχε πετάξει μια φαν απ’ το μπαλκόνι του ξενοδοχείου του στην Αθήνα. Ευτυχώς, το κορίτσι έπεσε πάνω στην τέντα του από κάτω περιπτέρου και δεν έπαθε τίποτα.

> Το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο είναι οι Red Hot Chili Peppers. Είναι δύσκολο, όμως, να τους φέρω, γιατί παίζουν γκαζωμένοι 55 λεπτά μόνο. Έτυχε δυο-τρεις φορές να φτάσω κοντά στο να τους κλείσω, αλλά σκέφτηκα ότι θα φάμε πολύ ξύλο και δεν το έκανα.

> Το χόμπι μου είναι η μελισσοκομία. Έχω μελίσσια στη Μαλακάσα, στη Μάνη και στο Καρπενήσι. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Βέβαια, και σε θεωρητικό επίπεδο, πιστεύω ότι η ανάπτυξη θα ξεκινήσει από τον πρωτογενή τομέα. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να παράγουν. Αν και η δική μου δουλειά είναι η παροχή υπηρεσιών, με υπηρεσίες δεν μπορούμε να ζήσουμε.

> Δεν μ’ ενοχλεί που υπάρχει κρίση. Με ιντριγκάρει πιο πολύ ώστε να κάνω πράγματα που να είναι και σπουδαία. Και σ’ αυτό τον τομέα μάλλον δεν θα έχω και αντιπάλους. Μόνο τον κακό μου εαυτό.

> Νομίζω ότι για τα επόμενα πενήντα χρόνια θα συνεχίσω να κάνω συναυλίες.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ