Γεννήθηκα στο Παλαιό Φάληρο, ενώ αργότερα μετακομίσαμε στο Kαβούρι. Στο Φάληρο θυμάμαι την εποχή που χτιζόταν η Συγγρού: πηγαίναμε στο Δέλτα, εκεί που είναι η γέφυρα, και κάναμε skateboard. Δεν είχε ανοίξει ακόμα για τα αυτοκίνητα και ήταν σαν να μας ανήκε όλη η πόλη. Παίρναμε θρανία από το σχολείο, τα αναποδογυρίζαμε και γλιστράγαμε στις κατηφόρες. Επίσης, τον χειμώνα έσκαγαν τεράστια κύματα στον κυματοθραύστη.
• Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός μηχανικός, έκανε δημόσια έργα και συχνά τα καλοκαίρια μέναμε μαζί του, όπου είχε εργοτάξιο. Η μητέρα μου είναι Νορβηγίδα, γνωρίστηκαν με τον πάτερα μου στη Ρόδο. Αυτός έκτιζε τον ραδιοφωνικό σταθμό «Η φωνή της Αμερικής» και η μητέρα μου εργαζόταν στην αμερικανική πρεσβεία στο Όσλο. Γνωρίστηκαν από συναδέλφους τους.
Όταν πήγα στο Λος Άντζελες ήμουν 21 χρόνων. Το πανεπιστήμιο δεν είχε συμβατικό campus και νοίκιασα ένα σπίτι στο Venice Βeach με έναν Νορβηγό. Αγόρασα ένα σαράβαλο Ford Mustang καμπριολέ, ήταν η εποχή των Nirvana και του πόλεμου στον κόλπο, πολύ εθνικοφροσύνη και αμερικανο-υστερία. Τότε άρχισε και η επαφή με τη σύγχρονη τέχνη.
• Το καλοκαίρι πηγαίναμε πάντα έναν μήνα στη Νορβηγία, καμιά φορά διασχίζαμε όλη την Ευρώπη με αυτοκίνητο. Κάναμε βόλτες στα βουνά και μέναμε στο εξοχικό του παππού μου, ένα ξύλινο σπιτάκι στο βουνό, χωρίς ρεύμα, νερό. Μετά, πηγαίναμε στην Κρήτη ή στον Βόλο, το άλλο άκρο, σε έρημες παραλίες. Οι γονείς μου δεν πήγαιναν ποτέ σε ταβέρνες, ποτέ σε ξενοδοχεία, ποτέ σε κοσμικά μέρη. Όταν λέγαμε «να φάμε έξω», συνήθως ήταν πικνίκ. Είχαμε κάνει μέχρι και κάμπινγκ στη Ρουμάνια, για να δούμε πώς ήταν η κατάσταση με το καθεστώς εκεί.
• Σπούδασα αρχιτεκτονική. Μπήκα στο ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη χωρίς να ξέρω τι κάνω. Μετά από δυο χρόνια κατάλαβα ότι δεν μου ταίριαζαν αυτές οι σπουδές, αν και υπήρχαν πολύ άξιοι καθηγητές, όπως ο Άκης Διδασκάλου που με συμβούλεψε να φύγω, μολονότι οι γονείς μου ήθελαν να τελειώσω στη Θεσσαλονίκη. Πήρα μια υποτροφία από το νορβηγικό κράτος και πήγα στο SciArc στο Λος Άντζελες. Ήταν τότε η πιο κουλ αρχιτεκτονική σχολή.
• Στο σπίτι δεν βλέπαμε ποτέ ελληνικές ταινίες, ούτε υπήρχε πολύ ελληνική μουσική - τα ανακάλυψα μονός μου αργότερα. Είχαμε άπειρα βιβλία, αλλά μάλλον μεγάλωσα με «National Geographic». Στο γυμνάσιο ανακάλυψα τα περιοδικά της εποχής «iD», «Blitz», «The Face», αυτή ήταν η επαφή μου με τον έξω κόσμο.
• Από την Αθήνα των '80s θυμάμαι να πηγαίνω κάθε μέρα στο Discobole, στη Γλυφάδα, να δω αν ήρθαν οι δίσκοι που άκουγα: Dead or Alive, Smiths, Cure, Marc Almond. Τα βράδια πήγαινα στο BBG, που στο τέλος του προγράμματος έβαζε πιο dark μουσική. Όταν πέρασα Θεσσαλονίκη, πήγαινα στο No Sense - καταπληκτικό κλαμπ, αλλά γίνονταν πάντα τσακωμοί μεταξύ ροκαμπιλάδων και πανκ. Εγώ μάλλον ήμουν new wave με καλούς τρόπους, προαστιακό πανκάκι από καλή οικογένεια.
• Όταν πήγα στο Λος Άντζελες ήμουν 21 χρόνων. Το πανεπιστήμιο δεν είχε συμβατικό campus και νοίκιασα ένα σπίτι στο Venice Βeach με έναν Νορβηγό. Αγόρασα ένα σαράβαλο Ford Mustang καμπριολέ, ήταν η εποχή των Nirvana και του πόλεμου στον κόλπο, πολύ εθνικοφροσύνη και αμερικανο-υστερία.
Τότε άρχισε και η επαφή με τη σύγχρονη τέχνη, πήγαινα στο LACE και στο Beyond Baroque, οπου εξελισσόταν η σκηνή της πόλης, είχα δει περφόρμανς των Mike Kelley, Paul McCarthy, Jim Shaw, Richard Hawkins. Κάπως γνώρισα τον καλλιτέχνη Jim Isermann και αυτός τους ήξερε όλους, έκανε παρέα με τον Dennis Cooper που μόλις είχε γράψει το Closer και είχε επαναπροσδιορίσει την γκέι κουλτούρα για πάντα. Ήταν φοβερή εποχή.
• To '94 πήγα στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακό. Είχα μόλις κάνει την πρώτη μου έκθεση στο Magasin στη Γκρενόμπλ, ήταν δύσκολο να επιστρέψω στον ρόλο του φοιτητή. Τον πρώτο χρόνο έμεινα στο Chelsea Hotel που ακούγεται κάπως καλτ, αλλά ήταν χάλια -μικρά δωμάτια, ακριβά, κατσαρίδες κ.λπ.- αλλά δεν με ένοιαζε, δεν ήθελα να μένω μέσα σε πανεπιστήμια.
Αν μπορούσαμε να πούμε ότι ο περίπατος προς την Ακρόπολη που σχεδίασε ο Πικιώνης είναι κτίριο, τότε μάλλον είναι το καλύτερο στην Αθήνα. Είναι αόρατο, συνδυάζει όλες τις παραδόσεις της Ελλάδας σε ένα ισοπεδωτικά επιβλητικό έργο, με μια εκκωφαντική απλότητα.
• Από αρχιτέκτονες παλιά μου άρεσε πολύ ο Le Corbusier. Έβλεπα τη Μεσόγειο μεταμορφωμένη σε αρχιτεκτονική. Μ' αρέσει η σκέψη του Koolhaas, είναι ισοπεδωτικά εμβληματικός. Μου αρέσουν πολύ τα κολάζ του Hans Hollein από τα '60s, τα έπιπλα του Gaetano Pesce, όλο το κίνημα της Architettura Radicale.
• Ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει είναι ο σύντροφός μου, ο Άγγελος Πλέσσας, γιατί περνάμε ωραία ακόμα και όταν βαριόμαστε μαζί.
• Το πιο επιδραστικό κτίριο στον κόσμο είναι μάλλον το CCTV του Koolhaas, αν σκεφτώ από πρόσφατα. Είναι ενα κτίριο που καταλαβαίνει τη λογική της εικόνας και της διαφήμισης τύπου Guggenheim Bilbao, αλλά το κάνει με έναν πολύ σκοτεινό τρόπο. Όταν το βλέπεις, είναι ένα τέλειο πορτρέτο του Πεκίνου, μια σκοτεινή ουτοπία επιστημονικής φαντασίας.
• Η Αθήνα μ' αρέσει τα βράδια του Αυγούστου που έχουν φύγει όλοι. Αλλιώς, προτιμώ να μένω σπίτι μου με βιβλία και το Τwitter ή να πηγαίνω στο Feeder για φαγητό που δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού.Αν μπορούσαμε να πούμε ότι ο περίπατος προς την Ακρόπολη που σχεδίασε ο Πικιώνης είναι κτίριο, τότε μάλλον είναι το καλύτερο στην Αθήνα. Είναι αόρατο, συνδυάζει όλες τις παραδόσεις της Ελλάδας σε ένα ισοπεδωτικά επιβλητικό έργο, με μια εκκωφαντική απλότητα.
• Η πόλη που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι το Τόκυο. Είναι σαν να περπατάς μέσα σε μια μακέτα, όλη η κλίμακα της πόλης διαφορετική, σαν να έχεις ανακατέψει suburbia με μεγαλούπολη, χωριό και πρωτεύουσα, ήταν μια παραίσθηση και μ' έναν τρόπο αισθανόμουν τελείως ξένος.
• Το έργο τέχνης που θαυμάζω περισσότερο είναι το «Puppy» του Jeff Koons. Μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε περιβάλλον, από λούνα παρκ μεχρι white cube, μέχρι και σε βιομηχανικό τοπίο, είναι σαν από εννοιολογικό τεφλόν, δεν κολλάει πάνω του τίποτα.
• Η Αθήνα έχει αισθητική αξία, γιατί είναι η δυστοπία του μοντερνισμού, αλλά νομίζω, αν δει κανείς τη Βηρυτό, είναι το ίδιο, σε πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή, ας μη γελιόμαστε.
• Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει στην Αθήνα είναι οι κάτοικοι.
• Αν υπάρχει κάτι που έχει καθορίσει την αισθητική μου, είναι η νοσταλγία.
• Η μόνη σωτηρία βρίσκεται στην Τέχνη.
σχόλια