Eίμαι 50 χρονών. Γεννήθηκα στα Πετράλωνα. Στα Άνω Πετράλωνα συγκεκριμένα – έχει διαφορά. Στον «Ζέφυρο» κάθε Κυριακή έβλεπα αγώνες κατς με τον Σουγκλάκο και τον Τρομάρα, και δίπλα είχε μια μάντρα με Καραγκιόζη. Πιο πέρα υπήρχε το σινεμά «Άννα». Έπαιζε ταινίες με τον Μασίστα και τον Γκοτζίλα. Αυτό ήταν εκεί που είναι τώρα ένα σούπερ μάρκετ, αν έχεις προσέξει. Ζούσα στην πρώτη πολυκατοικία των Άνω Πετραλώνων, στο κτήριο του Παυλίδη. Εκεί μεγάλωσα.
Κι όταν έγινα 18 μπήκα στην Ανωτάτη Βιομηχανική, πήρα πτυχίο στη στατιστική, μετά γράφτηκα στο τμήμα διοίκησης επιχειρήσεων – και μετά τα παράτησα. Όλα αυτά τα χρόνια στο πανεπιστήμιο ήταν πολιτικοποιημένα. Όποιον δεν τον ενδιέφερε η πολιτική τότε ήταν ή μαλάκας ή φιλοχουντικός.
• Το 1979 πήγα φαντάρος στην Κομοτηνή. Αρκετοί αξιωματικοί ήταν κρυφοπασοκικοί, που, για τα μέτρα της εποχής, ήταν σαν να λέμε σήμερα αναρχοκομουνιστές. Ξέραμε ότι ο διοικητής ήταν ΠΑΣΟΚ και τον βλέπαμε σαν τον Φιντέλ Κάστρο. Γενικά δεν ήταν ζόρικα.
• Μετά πήγα για διακοπές στο Ισραήλ, κι έκατσα περίπου 3 χρόνια. Στην ευρύτερη περιοχή του Τελ Αβίβ. Δούλευα σερβιτόρος σε ένα ελληνικό καφενείο. Έπαιζα κιθάρα σε πλατείες, ζωγράφιζα ελληνικά τοπία που έβλεπα από καρτ ποστάλ. Γύριζα στην Ελλάδα, μετά ξαναβαριόμουνα και ξανάφευγα.
Πρέπει όλοι να δουλέψουμε πιο σκληρά για να μη χασμουριέται ο κόσμος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό που λέω, δεν μπορώ να το ορίσω, αλλά είμαι σίγουρος ότι το ελληνικό σινεμά αυτό θέλει. Ανθρώπους που να δουλεύουν πιο σκληρά.
• Όταν γύρισα στην Ελλάδα μόνιμα άρχισα να κάνω διάφορα. Ασχολήθηκα με το εμπόριο βιντεοκασέτας κι έπαιζα dj σε διάφορα μαγαζιά. Μετά πήγα στην Πάτρα με τον Γιάννη Τσίρο για 6 μήνες, και κάναμε ραδιοφωνικές παραγωγές. Απ' όλα αυτά μόνο το ντιτζεϊλίκι μού 'μεινε. Ακόμα το κάνω. Το γουστάρω πάρα πολύ. Πάρα πολύ.
Μ' αρέσει η μουσική που λένε ροκ. Στο σπίτι ροκ και μπλουζ ακούω, τίποτα άλλο. Όχι ψέματα· και έθνικ. Δεν ακούω ραδιόφωνο γιατί θέλω να επιλέγω εγώ αυτό που θα ακούσω. Τα βράδια πηγαίνω σε συγκεκριμένα μαγαζιά. Στο «Mπάτμαν», ας πούμε. Ο Γιώργος, που το 'χει, είναι παιδικός μου φίλος. Στο σπίτι του γυρίστηκε το Σπιρτόκουτο, για να καταλάβεις. Ή στο «Κinky» του Γιάννη Βουλγαράκη. Ή στο «Μικρό Καφέ» στην Αραχώβης. Τώρα πια δεν είμαι πολύ φίλος με το αλκοόλ. Για καφέ πάω στο Θησείο. Και μαγειρεύω σπίτι μου. Και παίζω και σκάκι σπίτι μου.
• Η Αθήνα μ' αρέσει. Εδώ είναι το χωριό μου. Μερικές φορές μόνο με θυμώνει λίγο. Και όταν φεύγω από την πόλη, το κάνω για ν' ανέβω στη μηχανή και να οδηγήσω. Αυτό είναι ξεκούραση για μένα. Ή μόνος μου ή με φίλους. Γενικά, τώρα πια ξέρω τι με κάνει να περνάω καλά.
• Και στη δουλειά, είμαι σε μια ηλικία που δεν με ενδιαφέρει να κάνω δουλειές για να μάθουν την φάτσα μου. Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο να μάθουν τη φάτσα μου. Το θέμα είναι η φάτσα μου να διηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Κι ο τρόπος που θα τη διηγηθεί. Αυτό είναι ο κινηματογράφος. Μια ιστορία που ο καθένας τη λέει αλλιώς. Όπως ένα ανέκδοτο, που ένας το λέει και σε κάνει να χαμογελάς κι ο άλλος σε κάνει να χασμουριέσαι.
Πρέπει όλοι να δουλέψουμε πιο σκληρά για να μη χασμουριέται ο κόσμος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό που λέω, δεν μπορώ να το ορίσω, αλλά είμαι σίγουρος ότι το ελληνικό σινεμά αυτό θέλει. Ανθρώπους που να δουλεύουν πιο σκληρά. Θέλω να πω πως, άμα ξέρεις να κρατάς την κάμερα και να καδράρεις, σκέψου καλά τι θα είναι αυτό που θα δείξεις. Με εκνευρίζει η φράση «καλό για ελληνικό». Τη σιχαίνομαι.
• Το 2000 συναντήθηκα τυχαία με τον Οικονομίδη. Τότε κατάλαβα ότι από 'δώ και πέρα θα είμαι ηθοποιός. Και τίποτα άλλο. Ο Γιάννης έχει έναν περίεργο τρόπο να δουλεύει. Σε κάνει να νιώθεις πάρα πολύ ωραία. Παίρνει κόσμους πολλών ανθρώπων και φτιάχνει έναν δικό του. Η κοινή αισθητική είναι μεγάλη υπόθεση. Φτιάχνει κοινούς στόχους. Φτιάχνει φιλίες. Έχω διάφορους φίλους που δεν τους ξέρω προσωπικά. Θεωρώ τον Frank Zappa και τον Tom Waits φίλους μου. Τους ξέρω καλά πια. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης. Κάθε τέχνης. Μαθαίνεις τους ανθρώπους χωρίς να τους συναντάς.
• Έχω φίλους. Και κάνω ακόμα. Υπήρχαν άνθρωποι που, όταν είδαν το Σπιρτόκουτο ή το Η Ψυχή στο Στόμα, με λυπήθηκαν. Η αδερφή μου δεν άντεχε να με βλέπει να υποφέρω. Εγώ πέρασα φανταστικά, το φχαριστήθηκα. Κάποιοι είπαν πως η γλώσσα ήταν σκληρή και προκλητική. Άλλοι μάς είπαν υπερβολικούς. Γελάω όταν τ' ακούω αυτό. Κρυφοπουριτανισμός παύλα ψευδοσεμνοτυφία. Είναι αστείο που θέλουν οι άνθρωποι να βλέπουν πράγματα που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Είναι αστείο που σε όλα τα σίριαλ τα σπίτια έχουν μεγάλους καναπέδες και όλοι φοράνε σιδερωμένα ρούχα.
Γιατί κανείς δεν βλέπει το ψέμα; Όταν τρεις άντρες μιλάνε σε ένα συνεργείο, δεν λέει ό ένας στο άλλο «πιάσε ρε μπουμπούνα το μπουζόκλειδο» ή «φέρε την πένσα ρε χαζούλη». Όταν θες να κάνεις μια ρεαλιστική ταινία πρέπει να μιλάς ρεαλιστικά. Και να σ' αρέσει που παίζεις και είσαι κομμάτι της. Έπαιξα στις ταινίες του Οικονομίδη, της Ευαγγελάκου, του Παναγιωτόπουλου, της Μασκλαβάνου, του Νιζήρη – και στο Τσίου. Και στον Γκορίτσα τώρα. Γιατί ήθελα να είμαι κομμάτι τους. Αυτός ήταν ο λόγος. Τίποτα άλλο. Και αυτό θα κάνω στο μέλλον. Μάλλον αυτό θα ήθελα να κάνω.
• Υπάρχουν δυο ειδών ταινίες. Αυτές που σε κάνουν να θες να φας ποπ κορν κι αυτές που σε κάνουν να θες να πιεις δυο τρία ουίσκι. Μ' αρέσει να βλέπω ταινίες με παρέα. Νιώθω ότι έχει περισσότερη αξία όταν γίνονται πολλοί άνθρωποι μάρτυρες της ίδιας σκηνής. Μ' αρέσει που πολλοί άνθρωποι βλέπουν την ίδια εικόνα μπροστά τους.
• Μ' αρέσει να αλλάζω τη μούρη μου. Δεν καταλαβαίνω πώς ένας ηθοποιός μπορεί να παίξει το χρηματιστή και τον νταβατζή χωρίς να αλλάξει τη μούρη του. Στα ρεπό μου παίζω τον Ερρίκο.
σχόλια