ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ θάρρος στις ΗΠΑ και στο ΗΒ με τον γοργό ρυθμό των εμβολιασμών και από εκεί που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της κρίσης (και της κατακραυγής για τους τρόπους διαχείρισής της) τώρα ανακοινώνουν μια σειρά από ανοίγματα με προοπτική την μεγάλη καλοκαιρινή απόδραση από τα δεσμά του lockdown. Σύμφωνα με την πρόσφατη δήλωση του Προέδρου Μπάιντεν, ο στόχος είναι να έχει επιτευχθεί μια μετάβαση «κοντά στην κανονικότητα», όπως είπε χαρακτηριστικά, μέχρι την 4η Ιουλίου, ημερομηνία της εθνικής επετείου, οπότε και αναμένεται να ξεχυθούν οι Αμερικανοί με βεγγαλικά στα πάρκα και στις γειτονιές.
Ασχέτως αν οι καθημερινοί δείκτες κρουσμάτων και νεκρών παραμένουν, παρά τους μαζικούς εμβολιασμούς, σε πολύ υψηλά επίπεδα. Απλά δεν βρίσκονται πια στην κεντρική επικεφαλίδα των μέσων ενημέρωσης και παρακολουθούνται από το κοινό με απάθεια σχεδόν, ως σκέτα νούμερα, σα να ρίχνει κανείς μια ματιά στο μετεωρολογικό δελτίο από συνήθεια. Ήδη πολύς κόσμος – όχι μόνο Αμερικανοί φυσικά, αλλά και Ευρωπαίοι και Έλληνες – σχηματίζει ψηφιακές ουρές στα ταξιδιωτικές πλατφόρμες προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη κράτηση για την ιδανική καλοκαιρινή απόδραση σε δημοφιλείς προορισμούς ανά την υδρόγειο, παρότι με τίποτα δεν προλαβαίνουμε να ξεμπερδέψουμε τόσο γρήγορα ενώ επίσης επιλέγουμε να λησμονούμε ότι η ταξιδιωτική κινητικότητα ήταν αυτή που καταρχάς διέσπειρε τον ιό στον πλανήτη.
Θερίζει αυτό που η Αμερικανική Ένωση Ψυχαναλυτών έχει ονομάσει «εμπειρία άγχους και τραύματος εξαιτίας της πανδημίας» που δεν είναι απλά μια κόπωση ή μια εξάντληση, αλλά κάτι πιο βαθύ και περίεργο που μένει να δούμε τι είδους κουσούρια θα αφήσει όταν ξαναπιάσουμε από το μηδέν τις κοινωνικές δραστηριότητες και συναναστροφές.
Η δική μας επέτειος εθνικής ανεξαρτησίας δεν είναι τόσο μακριά. Καταφτάνει αυτές τις μέρες και μάλιστα με το βάρος διακοσίων ετών, οι συνθήκες όμως δεν επιτρέπουν τις πανηγυρικές εκδηλώσεις που θα επιθυμούσε ίσως η αρμόδια επιτροπή. Τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, τουλάχιστον θα γλιτώσουμε μπόλικο τελετουργικό κιτς, που δεν λέω, έχει και την πλάκα του όπως ήδη έχουμε διαπιστώσει, σίγουρα όμως δεν είναι το ιδανικό timing για εθνικοπατριωτικά σκετς και μάλιστα τέτοιας πανηγυρικής κλίμακας. Απλά δεν αντέχουν τα νεύρα μας τέτοιου είδους εθνικοπατριωτικά ερεθίσματα (ή εμβόλια) παρά μόνο ως ένα είδος αντιπερισπασμού από την παραλυτική καθημερινότητα. Όσο πιο διακριτικά περάσει η μεγάλη επέτειος, τόσο το καλύτερο για όλους μας αλλά και για το ίδιο το εθνικό μας brand, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενό του, όποια κι αν είναι η μορφή του στην αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Το γεγονός πάντως ότι έχει αρχίσει να περιφέρεται μια ανοιξιάτικη ευφορία παρότι η πανδημία μόνο σε ύφεση δεν βρίσκεται και ότι οι απανταχού αρμόδιοι κάνουν λόγο για σταδιακή χαλάρωση των μέτρων παρά την κορύφωση των κρουσμάτων, αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της ήπιας αλλά διαβρωτικής σχιζοφρένειας στην οποία έχουμε παγιδευτεί όλοι τόσο καιρό. Και του πόσο κοντά είναι το «θα γίνουμε Μπέργκαμο» (δεν ξέρω αν κατέστη κι αλλού τόσο μακάβρια παροιμιώδης, ως συνώνυμη επιδημικού τρόμου, η Ιταλική πόλη) με το «φως στο τούνελ» και την επιστροφή σε κάποιου είδους «κανονικότητα». Στο μεταξύ θερίζει αυτό που η Αμερικανική Ένωση Ψυχαναλυτών έχει ονομάσει «εμπειρία άγχους και τραύματος εξαιτίας της πανδημίας» (Pandemic Trauma and Stress Experience ή PTSE). Το βλέπουμε τριγύρω μας. Δεν είναι απλά μια κόπωση ή μια εξάντληση, ούτε το «λυκόφως της εξωστρέφειας» όπως είχα δει κάπου να γράφεται, αλλά κάτι πιο βαθύ και περίεργο που μένει να δούμε τι είδους κουσούρια θα αφήσει όταν ξαναπιάσουμε από το μηδέν τις κοινωνικές δραστηριότητες και συναναστροφές.