Friends-The Reunion: Ούτε πόνος, ούτε παρενέργειες, λίγο μούδιασμα μόνο

Friends-The Reunion: Ούτε πόνος, ούτε παρενέργειες, λίγο μούδιασμα μόνο Facebook Twitter
0



ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ σε ένα τυπικό reunion. Αν αυτός ήταν ο στόχος των δημιουργών του –  πέρα από μια πανηγυρική τελετή του HBO Max για την εξαγορά της διάσημης σειράς από το Netflix – η αποστολή εξετελέσθη. Το Friends: The Reunion, ως (πολυαναμενόμενο) τηλεοπτικό event παγκόσμιας απήχησης, είναι αμήχανο, προβλέψιμο με κάποιες απροσδόκητες εκλάμψεις, περίεργα φορτισμένο, συγκινητικό αν του το επιτρέψεις, διεκπεραιωτικό, καθησυχαστικό (όλοι αλλάζουμε παραμένοντας οι ίδιοι), συγκυριακό, νοσταλγικό, χλιαρό συνήθως και εν τέλει ανώδυνο αλλά και δυνάμει αξέχαστο. Στοιχεία δηλαδή και δυναμικές που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα σχολικά ή φοιτητικά reunion που όλοι έχουμε πάει λίγο-πολύ, από τα καλύτερα ως τα χειρότερα.   

Θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με εκατό λεπτά παραμονής στο καθαρτήριο η εμπειρία της παρακολούθησης αυτού του νοσταλγικού βαριετέ (οι έξι σταρ της σειράς επισκέπτονται μετά από 17 χρόνια τα εμβληματικά σκηνικά αλλά και τους χαρακτήρες που τους έκαναν διάσημους στο σύμπαν), ένα ήπιο και χαλαρό καθαρτήριο όμως, μακριά από τα ύψη του παραδείσου ή τα βάθη της κόλασης. Στην αρχή φρικάρεις λίγο, καθώς δεν ξέρεις προς τα πού θα πάει το συγκεκριμένο reunion (η γκάφα, η ντροπή, η παραφωνία και η πικρία παραφυλάνε πάντα σε τέτοιες περιστάσεις), μετά από λίγο όμως χαλαρώνεις και αφήνεσαι στο νοσταλγικό τριπ. Τι είναι άλλωστε εκατό λεπτά μπροστά στις εκατοντάδες φορές που έχουμε δει την σειρά να περνά από μπροστά μας ή μπροστά στα εκατό δισεκατομμύρια προβολές παγκοσμίως που υπολογίζεται ότι έχει ξεπεράσει σε οποιαδήποτε πλατφόρμα;   

Εύχεται κανείς να υπήρχαν αντιστοίχως σήμερα περισσότερες πραγματικά, και όχι κατ’ επίφαση, κωμικές σειρές (με ποια σειρά γελάσατε πραγματικά τελευταία;), έστω και χωρίς τα κονσερβαρισμένα γέλια του κοινού όπως στην εποχή του Friends.

Χωρίς πολλά spoiler λοιπόν για την δομή, την εξέλιξη και τις εκπλήξεις αυτής της «θρυλικής» αλλά χαμηλότονης σε γενικές γραμμές επανασύνδεσης, ιδού κάποιες παρατηρήσεις και κάποια προσωπικά highlights, αυθαίρετα και υποκειμενικά, από το reunion μιας σειράς που αφορούσε, σύμφωνα με την εκ των δημιουργών της Μάρτα Κάουφμαν, «εκείνη την περίοδο της ζωής μας που οικογένειά μας είναι οι φίλοι μας».

friends reunion Facebook Twitter
Φωτ.: Terence Patrick

Από τους έξι, ο Μάθιου Πέρι, που ως Τσάντλερ αποτελούσε το «πνεύμα» της σειράς, μοιάζει ο πιο εξαντλημένος (από τη ζωή;) και εμφανίζεται ως ο πιο λακωνικός, συγχρόνως όμως και ως ο πιο γνήσια ευσυγκίνητος. Όταν ο αφόρητος Τζέιμς Κόρντεν, ο οποίος συντονίζει την κοινή συνέντευξη με φόντο το γνωστό από τους τίτλους της σειράς σιντριβάνι, τους ρωτά στην αρχή πόσο συχνά βλέπονται, ο Πέρι παραπονιέται μισοσοβαρά, «εμένα δεν με παίρνει κανείς ποτέ [από τους άλλους]». Σε κάποιο άλλο σημείο που η κουβέντα έχει πάει στα γυρίσματα της σειράς ενώπιον ζωντανού κοινού, λέει: «Κάθε φορά που δεν άκουγα γέλιο, νόμιζα ότι θα πεθάνω – είχα έντονη εφίδρωση και σπασμούς».   

Είναι ο μόνος επίσης από όλους όσους εμφανίζονται σ’ αυτό το σπέσιαλ επεισόδιο που αναφέρει την λέξη Covid, όταν προς το τέλος ρωτά αν το μαντηλάκι που του δίνει η «Φοίβη» για να σκουπίσει τα δάκρυα συγκίνησης στο (οικείο και συγχρόνως ανοίκειο πλέον) πρόσωπό του, είναι αποτελεσματικό κατά του ιού. 

Μαθαίνουμε ακόμα ότι ο «Ρος» (Ντέιβιντ Σουίμερ) και η «Ρέιτσελ» (Τζένιφερ Άνιστον) ήταν καψουρεμένοι μεταξύ τους και στην πραγματικότητα, στους πρώτους δύο κύκλους τουλάχιστον, αλλά είχαν αποφασίσει, μας λένε τώρα, να μην το προχωρήσουν αλλά να διοχετεύσουν όλη αυτή την ρομαντική ενέργεια στους ρόλους τους (ας το πιστέψουμε). Ο Σουίμερ δηλώνει επίσης ότι μισούσε θανάσιμα τον Μαρσέλ, την «αξιαγάπητη» μαϊμού που του είχαν φορτώσει οι σεναριογράφοι στις αρχές της σειράς. 

friends reunion Facebook Twitter
Tα «Φιλαράκια» ήταν ο ορισμός αυτού που λέμε «παγκόσμιο φαινόμενο» σε μια εποχή που το ίντερνετ ήταν ακόμα στα σπάργανα. Φωτ.: Terence Patrick

Ένα τμήμα αφορά τις μαρτυρίες οπαδών από άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη, από την Γκάνα ως την Ινδία και το Μεξικό – ας μην ξεχνάμε ότι τα «Φιλαράκια» ήταν ο ορισμός αυτού που λέμε «παγκόσμιο φαινόμενο» σε μια εποχή που το ίντερνετ ήταν ακόμα στα σπάργανα –  που δηλώνουν με χαρά και συγκίνηση πόσο τους βοήθησε η σειρά να νιώθουν λιγότεροι μόνοι και παρίες και εξοστρακισμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο, συχνά επειδή ήταν γκέι. Τρυφερό αλλά και λίγο ειρωνικό αν αναλογιστούμε ότι και οι έξι κεντρικοί χαρακτήρες της σειράς είναι λευκοί και στρέιτ. 

Δεν έχει σημασία όμως τελικά. Ίσως δεν είχε ούτε τότε. Οι χαρακτήρες στο Friends ήταν οικουμενικά αναγνωρίσιμοι, αρχετυπικοί σχεδόν, και εκπροσωπούσαν μια εποχή που δεν ήταν τόσο επικεντρωμένη στις πάσης φύσεως ισορροπίες και εκπροσωπήσεις όσο η δική μας. Δεν θα είχε νόημα σήμερα μια σειρά σαν το Friends (ακόμα και τότε εξάλλου παραήταν «ρόδινη») ούτε θα μπορούσε να έχει το ίδιο αντίκτυπο. Από την άλλη, εύχεται κανείς να υπήρχαν αντιστοίχως σήμερα περισσότερες πραγματικά, και όχι κατ’ επίφαση, κωμικές σειρές (με ποια σειρά γελάσατε πραγματικά τελευταία;), έστω και χωρίς τα κονσερβαρισμένα γέλια του κοινού όπως στην εποχή του Friends.     

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

friends reunion

Δημητρης Πολιτάκης / Βρε πώς καταντήσαμε κι εμείς και τα «Φιλαράκια»…

Μητέρα των reunion ή μητέρα των αρπαχτών; Όπως και να το δει κανείς, το trailer για το επικείμενο reunion του Friends προκάλεσε έναν κυκεώνα συναισθηματικών αντιδράσεων ειδικά στους λίγο-πολύ συνομήλικους των πρωταγωνιστών της σειράς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Daily / Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Η αυτοτελής σειρά κατορθώνει να λειτουργεί συγχρόνως ως ιστορική αναπαράσταση, ως συνταρακτικό δράμα, ως καθηλωτικό θρίλερ, ακόμα και ως δραματοποιημένο true crime, ειδικά για τους θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολυσύνθετες πτυχές του ένοπλου αγώνα στη Βόρεια Ιρλανδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Daily / Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται το πρώτο μεγάλο συνέδριο για την κινηματογραφική κριτική στην Ελλάδα, που θα διεξαχθεί από την Πέμπτη ως και το Σάββατο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Daily / Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Η επανεκλογή του Τραμπ έχει αλλάξει ξαφνικά τον τόνο της δημόσιας συζήτησης, κάνοντάς την πολύ πιο φιλική ως προς τις θέσεις της «λαϊκίστικης δεξιάς».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που την στήριξαν;

Daily / Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που τη στήριξαν;

Στην Ελλάδα, πάντως, οι διασημότητες συχνά δεν κάνουν τον κόπο καν να δηλώσουν επίσημα την εκλογική στήριξή τους. Απλά, βάζουν υποψηφιότητα οι ίδιοι και οι ίδιες και εκλέγουν απευθείας τους εαυτούς τους σε θέσεις βουλευτών και ευρωβουλευτών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Daily / Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Μια συντονισμένη απόπειρα να παρουσιαστούν οι φανατικοί οπαδοί της Μακάμπι ως αθώα θύματα ή και ήρωες ακόμα, παρά τις επιθέσεις και τις προκλήσεις στις οποίες προέβησαν πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας τους εναντίον του Άγιαξ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ελληνικές σειρές των 90s: comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Daily / Ελληνικές σειρές των '90s: Comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Οι τηλεοπτικές σειρές της πρώτης δεκαετίας των ιδιωτικών καναλιών φαίνονται να έχουν υποκαταστήσει σ’ ένα μεγάλο κοινό τον ρόλο που έπαιζαν για μισό αιώνα σχεδόν οι ελληνικές ταινίες της ακμής του βιομηχανικού σινεμά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

Daily / Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

«Το Ισραήλ πάνω απ' όλα», έγραψε με εθνικοσοσιαλιστικό ρίγος, αν και ιστορικός του Ολοκαυτώματος, ο Αριέλ Λεκαδίτης αμέσως μετά (και παρά) την ανακοίνωση του εκδοτικού του οίκου ότι διακόπτει τη συνεργασία τους εξαιτίας «των χυδαίων αναρτήσεών του».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Daily / Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Μια ονομασία που μοιάζει συγχρόνως νεοπλουτίστικη και φτωχομπινέδικη, ειδικά σε όσους από εμάς μεγαλώσαμε στα Νότια και δεν νιώσαμε ποτέ ότι υπήρχε ανάγκη ούτε για τόσο ισοπεδωτική «ανάπλαση» ούτε και για τέτοιους τουριστικούς ευφημισμούς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ