ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, αν δεν παρέλυε το κέντρο της Αθήνας εγκλωβίζοντας χιλιάδες ανύποπτους πολίτες που ιδέα δεν είχαν ότι είχε προγραμματιστεί συλλαλητήριο των «αντιεμβολιαστών», πολλοί δεν θα είχαν πάρει χαμπάρι το κωμικοτραγικό γεγονός που καλύφθηκε από τα τηλεοπτικά μέσα με τρόπο ακόμα πιο γραφικό κι από τις εμφανίσεις κάποιων εκ των συμμετεχόντων. Σπαράγματα ενός αναγνωρίσιμου θιάσου που συγκροτείται κάθε τόσο εδώ και χρόνια με διάφορες αφορμές για να εκδηλώσει την αντίθεσή του στη νέα τάξη αλλά και στην κοινή λογική συχνά. Η κάμερα (με ρίσκο να επιχειρήσει να την εξορκίσει ρασοφόρος αρνητής όπως συνέβη προχθές) εστιάζει στα ίδια τοτέμ, λάβαρα και σκιάχτρα, στους ίδιους καρατερίστες, στα ίδια αναποδογυρισμένα βλέμματα. Τα ψεκασμένα ζόμπι, τα τέρατα που απέδρασαν από το συλλογικό ασυνείδητο, οι σαλεμένοι, οι ψεκασμένοι, οι δυνητικά μολυσμένοι, οι επικίνδυνοι…
Η οργή των δικαίων ξέσπασε ανεξέλεγκτη στα social media εναντίον αυτών των «αντικοινωνικών απόβλητων» που προφανώς θα έπρεπε να τους έχουν με αλυσίδες σε κλουβιά, όπως ψύχραιμα παρατήρησε προοδευτικός φίλος, αδιαφορώντας για το πόσα ρατσιστικά κουτάκια τσέκαρε με αυτήν του την φράση και μόνο.
«Τι ζούμε», «τι άλλο θα δούμε», «κανείς δεν μας λυπάται»… Φράσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί τόσες πολλές φορές, σε βαθμό αυτο-υπονόμευσης, καταγράφηκαν χθες πιο έντονες από ποτέ στην θέα αυτής της σύναξης που αμφισβητούσε όλα αυτά στα οποία συμφωνούμε – έστω και με ανασηκωμένους τους ώμους ή με τα χέρια ψηλά – εμείς οι υπόλοιποι, όσον αφορά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας. Και αυτές ήταν φυσικά οι πιο ήπιες αντιδράσεις. Η οργή των δικαίων ξέσπασε ανεξέλεγκτη στα social media («χαμός στο twitter με τις συγκεντρώσεις των αντιεμβολιαστών», μαθαίνουμε – μα όλο ‘πάρτι’, ‘γλέντι’ και ΄χαμός’ γίνεται σ’ αυτό το μέσο;) εναντίον αυτών των «αντικοινωνικών απόβλητων» που προφανώς θα έπρεπε να τους έχουν με αλυσίδες σε κλουβιά, όπως ψύχραιμα παρατήρησε προοδευτικός φίλος, αδιαφορώντας για το πόσα ρατσιστικά κουτάκια τσέκαρε με αυτήν του την φράση και μόνο.
Άλλοι πάλι, ορθολογιστές επίσης, υποστήριξαν με ζήλο αυθεντικού ευγονιστή ότι μέτρα όπως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ή το μπουντρούμιασμα που πρότεινε ο φίλος παραπάνω, δεν είναι παρά ημίμετρα: ούτε λίγο ούτε πολύ, καλό θα ήταν αυτοί οι υπάνθρωποι να εξουδετερωθούν εντελώς, με κάποιο τρόπο. Ο ίδιος που αποφάσισε ότι πρέπει να γίνει πράξη με θύματα τους αρνητές ο τίτλος δημοφιλούς κάποτε βιβλίου του Μπόρις Βιαν («Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους»), ενδεχομένως να θίγεται βάναυσα από τις άναρθρες κραυγές των συγκεντρωμένων περί αλλοίωσης του DNA, είτε από τους μετανάστες είτε από το εμβόλιο. Είναι σαν μια καρτούν αντιπαράθεση ανάμεσα σε βαμπίρ (αυτάρκεια, ατομικισμός, αιώνια ταξικότητα) και σε ζόμπι (όχλος, ανορθολογισμός, μολυσματικό τσουνάμι).
«Ήλθε η ώρα μας!» έγραφε ένα από τα προσκλητήρια για τις συγκεντρώσεις στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα. Ούτε που θα του πήγε το μυαλό του συντάκτη ότι ήταν σα να προσκαλεί τους οπαδούς αίρεσης σε ομαδική αυτοκτονία ως ύστατη τελετουργία που θα τους οδηγήσει σε άλλα αστρικά επίπεδα (μέσω υπερέκθεσης στον ιό και ταχείας διασποράς του, εν προκειμένω). «Αυτή η γη δεν σας ανήκει, αναρχικοί και μπολσεβίκοι», «Κάτω η χούντα του Μητσοτάκη», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» (all time classic)… Αυτά ήταν κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν, προκαλώντας μια σύγχυση σε κάποιους «αναλυτές» της εκδήλωσης που δεν ήταν απολύτως σίγουροι πώς να την διαχειριστούν πολιτικά. «Μπόλι-γουντ» έγραψε κάποιος, και αυτό εκτός από πραγματικά αστείο, είναι ίσως και το πιο ακριβές για το συγκεκριμένο επεισόδιο ενός κύκλου που αρνείται να ολοκληρωθεί, όσο κι αν έχει εκνευρίσει το κοινό με τις διαρκείς ανατροπές του.