Η νέα σειρά που φέρει την υπογραφή του Ντέιβιντ Σάιμον, δημιουργού εξαιρετικών δραματικών σειρών, όπως το Treme, το The Deuce, αλλά πάνω απ’ όλα, στη συνείδηση του κοινού, του αλησμόνητου The Wire, επιστρέφει στα λημέρια του τελευταίου, στους «κακόφημους» δηλαδή πίσω δρόμους της Βαλτιμόρης και στον ανάλγητο οπορτουνισμό και την παραλυτική γραφειοκρατία των δικαστικών και διωκτικών αρχών.
Θα ήταν όμως άδικο να συγκριθεί με μία από τα καλύτερες τηλεοπτικές σειρές (κατά πολλούς την καλύτερη και σίγουρα αυτή με την πιο έντονη και προφανή πολιτικοκοινωνική διάσταση) όλων των εποχών.
Όχι επειδή δεν του αξίζει (ο πήχης στις δημιουργίες του Σάιμον και των συνεργατών του είναι πάντα πολύ υψηλός), αλλά απλά επειδή είναι εκ προοιμίου ασύμμετρη η σύγκριση ανάμεσα σ’ ένα έπος πέντε κύκλων και 60 επεισοδίων όπως το Wire και σε μια αυτοτελή μίνι σειρά έξι επεισοδίων με πολύ συγκεκριμένη θεματική, βασισμένη σε πραγματικά πρόσωπα και πράγματα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν στιγμές στις αρχές κάθε επεισοδίου του We Own This City («Η πόλη μας ανήκει», όπως πιστεύουν αμέτρητοι μπάτσοι όχι μόνο στη Βαλτιμόρη αλλά παντού) που περιμένεις να μπει ξαφνικά το «Way Down in the Hole», το κομμάτι του Tom Waits που δέσποζε, σε διαφορετική βερσιόν, στους τίτλους αρχής καθενός από τους πέντε κύκλους του Wire.
Όπως και στο Wire, έτσι κι εδώ η πόλη της Βαλτιμόρης λειτουργεί κυρίως ως περιπτωσιολογική μελέτη μιας βαθιάς συστημικής κρίσης που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τη διαβρωτική υφή των δομών εξουσίας, τη χρόνια δυσλειτουργία των θεσμών, τη δαιδαλώδη διαπλοκή, την ολοκληρωτική επίθεση εναντίον των κατώτερων στρωμάτων.
Το We Own This City αποτελεί μια μεταφορά (σε σενάριο του Σάιμον μαζί με έναν εκ των βασικών σεναριογράφων του Wire, τον γνωστό, «δικό» μας συγγραφέα Τζορτζ Πελεκάνο) του ομώνυμου βιβλίου του δημοσιογράφου Τζάστιν Φέντον, που κυκλοφόρησε πέρσι. Πρόκειται για το χρονικό αστυνομικής αυθαιρεσίας μιας βαθιά διεφθαρμένης ειδικής μονάδας μη ένστολων αστυνομικών με την επονομασία Gun Trace Task Force, που έδρασε ανενόχλητη κατά το μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης δεκαετίας, και που πολλά από τα μέλη της βρίσκονται πλέον στη φυλακή.
Όπως και στο Wire, έτσι κι εδώ η πόλη της Βαλτιμόρης λειτουργεί κυρίως ως περιπτωσιολογική μελέτη μιας βαθιάς συστημικής κρίσης που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τη διαβρωτική υφή των δομών εξουσίας, τη χρόνια δυσλειτουργία των θεσμών, τη δαιδαλώδη διαπλοκή, την ολοκληρωτική επίθεση εναντίον των κατώτερων στρωμάτων, και αφήνει στον διάβα της ορδές απόκληρων και μια έντονη αίσθηση αδικίας και ανισότητας.
Όσοι θυμούνται καλά (ή μάλλον δεν μπορούν να ξεχάσουν) το Wire θα σκάσουν ένα χαμόγελο αναγνώρισης βλέποντας να περιφέρονται κι εδώ κάποιες από τις πολλές φυσιογνωμίες της θρυλικής σειράς.
Πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ηθοποιού Τζέιμι Χέκτορ, που στο Wire υποδυόταν με φυσική άνεση τον ψυχρό εγκληματία Μάρλο (ανερχόμενο αφεντικό του «δρόμου» και έναν από τους σπάνιους ατόφιους «κακούς» της σειράς) και εδώ υποδύεται τον (καλό) μπάτσο και μάλιστα έναν μπάτσο σπασίκλα με γυαλιά μυωπίας και γραβάτα – έναν νυν ντετέκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών που όμως είχε θητεύσει κοντά στους επίορκους συναδέλφους του από την «αμαρτωλή» μονάδα.
Μαζί με τη Νικόλ Στιλ, μια δικηγόρο επιτετραμμένη στο τμήμα Πολιτικών Δικαιωμάτων του υπουργείου Δικαιοσύνης, που την υποδύεται εξαιρετικά η Βρετανίδα ηθοποιός (γεννημένη στη Νιγηρία) Γούνμι Μοσάκου, αποτελούν θα λέγαμε τον κεντρικό ηθικό πυρήνα της σειράς.
Ο κεντρικός χαρακτήρας όμως της σειράς είναι αναμφισβήτητα «κακός» και τον ερμηνεύει υποδειγματικά ο ηθοποιός Τζον Μπέρνταλ. Πρόκειται για τον αρχιφύλακα Γουέιν Τζένκινς ο οποίος υπήρξε ο ντε φάκτο επικεφαλής αυτής της επίλεκτης μονάδας η οποία για χρόνια λειτουργούσε υπό την ανοχή των ανωτέρων τους και της πολιτείας ως κοινή συμμορία που βούταγε χρήματα, έκλεβε και μεταπουλούσε ναρκωτικά, εκβίαζε πολίτες και με το «κύρος» της συγκάλυπτε ένα σωρό εγκληματικές δραστηριότητες.
«Η σειρά αποτελεί ένα επίμετρο στην επιχειρηματολογία του Wire» έλεγε πριν από λίγο καιρό σε μια συνέντευξή του ο Ντέιβιντ Σάιμον. «Αν δίνεις έμφαση στις λάθος προτεραιότητες, αν παίζεις το παιχνίδι των στατιστικών και των αριθμών, αν εγκαταλείψεις την βασική αρχή του "να προστατεύεις και να υπηρετείς" τους πολίτες, τότε καταλήγεις με το είδος της αστυνομίας που δεν ευδοκιμεί μόνο στη Βαλτιμόρη, αλλά και αλλού».
