Τα περισσότερα σχόλια για τη μουσική της Κατερίνας Ντούσκα στο YouTube περιστρέφονται γύρω από το αν η νεαρή τραγουδίστρια είναι η νέα Amy Winehouse ή όχι. Πολλοί χρήστες διαπληκτίζονται, δε, μεταξύ τους για το αν είναι αναγκαίες οι συγκρίσεις ή όχι. Το «One in a million», το πιο γνωστό κομμάτι της, πάντως, είναι ένα πολύ όμορφο σόουλ ποπ κομμάτι που αναδεικνύει τη φωνή της και ένα αρκετά προσωπικό στυλ που σίγουρα σε κάνει να την προσέξεις. Το έχει γράψει η ίδια, και τη μουσική και τους στίχους. «Δεν με ενοχλεί όταν με συγκρίνουν με την Amy Winehouse. Με συγκρίνουν με ένα σωρό άλλους. Τα τελευταία σχόλια που διάβασα είναι ότι μοιάζω με τη Lana Del Rey, ότι έχω τα χαριτωμένα δόντια της Heidi Williams και ότι ακούγομαι σαν την Amy. Και, παρ' όλα αυτά, το σχόλιο ήταν καλοπροαίρετο. Όταν ξεκινάς, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, οπότε με τιμά να με συγκρίνουν με σπουδαίες φωνές, ασχέτως με το αν συμφωνώ ή όχι. Δεν νομίζω πως έχει σημασία. Αναζητώ περισσότερο την αρνητική παρά τη θετική κριτική. Αυτό εν μέρει είναι κακό, επειδή εστιάζω σε αυτά που δεν έχω, παρά σε αυτά που έχω. Όταν αντιλαμβάνομαι κόμπλεξ και εμπάθεια γενικότερα στην κριτική, είτε αφορά εμένα είτε όχι, λυπάμαι. Δεν νομίζω ότι έχει κάτι να σου δώσει αυτό. Εκτιμώ τα εποικοδομητικά σχόλια και τον τρόπο που μπορεί να εκφραστούν αυτά. Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να κάνεις ένα σχόλιο, ώστε να πιάσει τόπο» μου λέει όταν τη συναντάω για καφέ στη γειτονιά της στο Παγκράτι.
Η Ελλάδα έχει ένα θέμα με την αξιοκρατία. Δεν συναντάς ανθρώπους σε θέσεις και ρόλους που τους αξίζουν, απ' όπου να μπορούν να προσφέρουν.
Από το πρώτο τραγούδι που ανέβασε στο Διαδίκτυο, τη βρήκε η EMI, υπέγραψε μαζί της και τώρα βρίσκεται στις ηχογραφήσεις για τον πρώτο της δίσκο, που καθυστερούν επειδή την ταλαιπωρεί μια φθινοπωρινή γρίπη. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι την ανακάλυψαν έτσι.
«Δεν υπήρχα στον χάρτη μέχρι τότε. Ήθελα να υπάρχει ένα δείγμα της δουλειάς μου στο διαδίκτυο, ώστε να προσελκύσω μουσικούς και να αρχίσω να ασχολούμαι. Δεν σκάμπαζα καν από τεχνολογία και με ένα απλό και πρώτο upload του κομματιού μου στο YouTube ξεπεράστηκε κάθε προσδοκία μου – ειδικά όταν άρχισαν να το παίζουν στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον έχει δύναμη το Διαδίκτυο και τα πράγματα απέκτησαν ροή χωρίς να το έχω στο μυαλό μου ή στόχο μέχρι τότε. Όλα ήρθαν κάπως ανορθόδοξα».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Καναδά, ήρθε στην Ελλάδα στα 16 της και παράτησε τις σπουδές της στη Νομική για να ασχοληθεί πιο επαγγελματικά με τη μουσική. «Με το που ήρθα έπεσα με τα μούτρα στα μαθήματα και στις Πανελλήνιες. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ελληνικά ήξερα επειδή πήγαινα σε ένα σχολείο τρίγλωσσο. Μας τα δίδασκαν μαζί με αγγλικά και γαλλικά. Μιλούσαμε και στο σπίτι, βέβαια, αλλά χρειάστηκε να τα βελτιώσω αρκετά. Με το που τελείωσα το σχολείο, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να αρχίσω να μαθαίνω μουσική, επειδή το είχα πάρα πολύ ανάγκη. Αισθανόμουν κάπως καταπιεσμένη από μικρή, επειδή, ως καλή μαθήτρια, όλοι είχαν συγκεκριμένες βλέψεις για μένα. Μέχρι έναν βαθμό μεγάλωσα με τη νοοτροπία του "οk, ωραίο είναι αυτό ως χόμπι". Βέβαια, τώρα έχει αλλάξει τελείως η αντιμετώπιση των γονιών μου ως προς το επάγγελμα που έχω επιλέξει και υπάρχει τρομερή στήριξη από πλευράς τους. Αγαπούσα το τραγούδι, αλλά ήμουν πάρα πολύ ντροπαλή και συνήθιζα να το κρύβω. Άρχισα να συμμετέχω σε μουσικές παραστάσεις επειδή δήλωναν τη συμμετοχή μου σε αυτές οι φίλοι μου εν αγνοία μου. Έτσι, είδα ότι τελικά η φωνή μου μπορεί να αρέσει σε κάποιους ανθρώπους και άρχισα να αισθάνομαι πιο άνετα με το να τη χρησιμοποιώ. Οι μουσικές παραστάσεις ήταν κάτι σαν τα λεγόμενα "αμερικανικά talent shows", σε σχολικό πλαίσιο πάντα, χωρίς τις κάμερες. Ευτυχώς, έζησα και σε εποχές προ reality. Εκείνη την εποχή υπήρχε πραγματική αίγλη γύρω από αυτό, ακόμη κι αν τραγουδούσες μπροστά σε 50 άτομα. Σήμερα, με την ευκολότερη πρόσβαση σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό, τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ. Τότε έπαιζες μπροστά σε μια τάξη σχολείου και ήταν αξεπέραστο.
Στην Ελλάδα ήρθα πρώτη φορά όταν ήμουν 7 χρονών, αλλά όταν μετακομίσαμε ήταν σαν να ερχόμουν πρώτη φορά. Στον Καναδά πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο θηλέων κι εδώ σε ένα δημόσιο λύκειο στον Βύρωνα. Όταν πρωτοπήγα και είδα τα γκράφιτι στο κτίριο, είχα σοκαριστεί. Ήταν αδύνατο να δεις κάτι παρόμοιο σε καναδικό σχολικό περιβάλλον. Κάποια πράγματα ήταν ανεπίτρεπτα. Όλα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικά για μένα, αλλά άρχισα πολύ γρήγορα να εκτιμώ τα ωραία που είχε η Ελλάδα και δεν έβρισκες στον Καναδά κι έτσι εξοικειώθηκα με το καινούργιο περιβάλλον πολύ εύκολα. Για παράδειγμα, όταν έλειπε ένας καθηγητής και δεν υπήρχε αναπληρωτής και όλοι φώναζαν "κενό" κι έτρεχαν έξω, εγώ ψαχνόμουνα, επειδή δεν ήξερα τι σημαίνει το κενό και καθόμουν μέσα στην τάξη. Μόλις έμαθα τι είναι το κενό, αμέσως είπα "εδώ μπορώ να συνηθίσω". Γενικά, όσο κι αν υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος με ρωτάει γιατί άφησα μια χώρα με τέτοιο βιοτικό επίπεδο, προσωπικά αισθάνομαι πολύ ευλογημένη που έχω γνωρίσει και τις δύο αυτές χώρες με τις τελείως διαφορετικές νοοτροπίες, τρόπους ζωής και ρυθμούς. Το θεωρώ προνόμιο αυτό.
Όσον αφορά τη μουσική, θεωρώ ότι όπου σου δοθεί η ευκαιρία να ακονιστείς και υπάρξει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον, εκεί είναι καλό να μένεις – προφανώς, δεν χωράει η γεωγραφία σε αυτό. Έχω αποφασίσει να κυνηγήσω κάτι στην Ελλάδα επειδή εδώ μένω, αλλά τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να βρεθώ κάπου αλλού, κάποια στιγμή. Για μένα δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η σκηνή είναι πολύ μικρή, ειδικά για το αγγλόφωνο τραγούδι, αλλά κάποια πράγματα δεν έχουν κορεστεί ακόμη. Συνεχίζει να υπάρχει ακόμα ρομαντισμός.
Πλέον, με την κρίση, ουσιαστικά γνωρίζουμε μια πολιτισμική αναγέννηση ως χώρα και ως λαός κι έχουν αρχίσει να διευρύνονται οι συνειδήσεις, τα μυαλά και τα γούστα μας. Φαίνεται από πολλά πράγματα αυτό. Π.χ. το φαστ-φουντ δεν είναι μόνο το σουβλάκι, βρίσκεις λιβανέζικο στο κέντρο, κινέζικο, ινδικό, γιαπωνέζικο κ.λπ. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα και μας κάνουν να είμαστε ανοιχτοί σε διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές γεύσεις, διαφορετικούς ήχους. Και επειδή οι περισσότερες έξοδοι έχουν έναν οικονομικό αντίκτυπο και ο κόσμος δίνει από το υστέρημά του σε δύσκολες εποχές, θα πάει να ξοδέψει για μια εμπειρία, για κάτι που δεν έχει ξαναδεί, για κάτι που δεν έχει χιλιοφάει ή χιλιοακούσει, για κάτι που ίσως δεν έχει ξανανιώσει, γι' αυτό το κάτι παραπάνω. Έχουμε γίνει πολύ πιο επιλεκτικοί, έχει αρχίσει να γίνεται ένα ξεκαθάρισμα όσο στενεύουν τα πράγματα και θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα έχει πολύ καλές επιπτώσεις. Η Ελλάδα έχει ένα θέμα με την αξιοκρατία. Ήταν ένα από τα βασικά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση όταν πρωτοήρθα εδώ. Δεν συναντάς ανθρώπους σε θέσεις και ρόλους που τους αξίζουν, απ' όπου να μπορούν να προσφέρουν. Τώρα που έχουν δυσκολέψει τα πράγματα και προκειμένου να κινηθεί η αγορά, αναγκαστικά πρέπει να ανέβει η ποιότητα και να απαιτούμε την αφοσίωση και το μεράκι στη δουλειά. Επιπλέον, αρχίζουμε σταδιακά να ξεφεύγουμε από κοινωνικά στερεότυπα και ταμπού. Είναι μια εποχή στην Ελλάδα που αξίζει να συμβάλεις στο να χτιστούν καινούργια θεμέλια. Μέσα σε αυτό εντάσσω και τη μουσική. Και σίγουρα πρέπει να προσπαθείς να κάνεις πάντα αυτό που αγαπάς. Βλέπω άτομα της ηλικίας μου που δεν έχουν επιλέξει ή δεν μπορούν να κάνουν αυτό που αγαπούν κι έχουν λιγότερες αντοχές από μένα και πολύ πιο μειωμένο ψυχικό σθένος. Αυτό, αν το πάρεις ως αρχή και μπορέσεις να το ακολουθήσεις θα σου δώσει πολλά πράγματα. Το βλέπω και στον εαυτό μου. Και είναι σημαντικό να μπορείς να σηκώνεσαι όσες φορές πέφτεις και να συνεχίζεις να παλεύεις, παρά τις αντιξοότητες».
To καινούργιο κομμάτι της Κατερίνας Ντούσκα θα κυκλοφορήσει στα τέλη Νοέμβρη με αρχές Δεκέμβρη.
σχόλια