Την Έρη την έμαθα μέσα από μια πίτσα. Όταν μετά από μια post punk περιοδεία στην επαρχία ο γιος μου, που δεν είναι βίγκαν αλλά μουσικός, μου περιέγραψε με δάκρυα νοστιμιάς τις πίτσες που κάνει ένα κορίτσι, το οποίο ακολουθεί τα γκρουπ και τα ταΐζει με μαγικές, σπιτικές μπουκιές υγείας τις δύσκολες ώρες που το βαν των μουσικών καταβροχθίζει χιλιόμετρα και πόλεις, με μόνη διατροφική επιλογή σουβλάκια και after παντόφλες.
Πάραυτα έγινα φίλη της στο Ιnstagram, ακολουθώντας πόζες από λαδένιες φοκάτσες, φαλάφελ, κέικ σοκολάτας με φρόστιν καρύδας, τούρτες γενεθλίων, τάρτες μπανάνας και πολλαπλά punk lives.
Τη μις Καρακούση τη συνάντησα live στο Los Loros, στέκι φίλα προσκείμενο στην post punk σκηνή. Ένα κορίτσι σαν την πρώτη μέρα της αθωότητας, ντροπαλό και φρέσκο σαν ροδάκινο, καμιά σχέση με αυτό που λέγαμε «γκρούπι» στη γενιά μας: κορίτσια στο φουλ του ροκ-εν-ρολ, έτοιμα για όλα, κυρίως για σεξ, drugs και άγριες νύχτες με ροκ-σταρ. Η Έρη σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και διακόσμηση, της αρέσει η κεραμική και αγαπημένη της ταινία είναι το «Misery» του S. King. Στα 22 της άρχισε να ακολουθεί το Skate4Cancer του Καναδού R. Dyer που έχασε πολλούς δικούς του από καρκίνο. «Θεραπεία είναι η γνώση», κατέληξε ο Dyer. Ανέβηκε σε ένα skate και διέσχισε τον Καναδά, διαδίδοντας πως με τη γνώση και την πρόληψη μπορείς να αποφύγεις την αρρώστια. «Let's go vegan for a week» είπε κάποια στιγμή και τότε της Έρης της έκανε το κλικ και η μία βδομάδα έγινε 8 χρόνια μέχρι σήμερα, αν και κάπου-κάπου κλέβει, αν πρόκειται για τις πίτες της μαμάς της.
Προφανώς δεν θα έχουν την ίδια γεύση, αλλά θέλεις να μοιάζουν και κυρίως να είναι νόστιμα. Αν βρεις τη σωστή συνταγή, πολλά γλυκά, όπως η μηλόπιτα, το σοκολατένιο κέικ ή το κέικ λεμόνι, έχουν ακριβώς την ίδια γεύση με τα κλασικά
Η αποχή από τη βιομηχανία ζωικών την έκανε να νιώσει καλύτερος άνθρωπος, που σέβεται την αξία της κάθε ζωής. Μια περιοδεία στο εξωτερικό με τους φίλους της Wish upon a star τής άνοιξε τα μάτια: εκεί τα γκρουπ αλλά και οι φίλοι τους πάντα μαγείρευαν κάτι υγιεινό και βίγκαν για να φάνε μετά το τέλος μιας συναυλίας. «Στη DIY punk σκηνή», μου λέει, «πάντα υπάρχει σπιτικό βίγκαν φαγητό για όσους ενδιαφέρονται. Το punk και τα δικαιώματα των ζώων συνδέονται αναμφισβήτητα, αν και κάτι τέτοιο το συναντάς πιο πολύ μέσα από στίχους και εικόνες στη straight edge και anarcho-punk σκηνή. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάθε punk είναι και βίγκαν, αυτή η κίνηση ξεκίνησε παλιά, από τη δεκαετία του '70, μέσα από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, όπως το Food No Bombs, και τις ριζοσπαστικές ακτιβιστικές δράσεις του Animal Liberation Front και του Earth Liberation Front. Σεβασμός για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον ενάντια στον ρατσισμό, την ομοφοβία, την πατριαρχία, τον μιλιταρισμό. Γνωστοί μουσικοί που δηλώνουν την αγάπη τους για το βίγκαν σήμερα είναι ο Ian McKaye, η Τζόαν Τζετ, oι Propagandhi, ο Tim McIlrath (Rise Against), o Davey Havok (AFI), o Matt Skiba (Alkaline Trio), oι MDC, oι Crass, oι Goldfinger και o Mike Ness (Social Distortion)».
Τη ρωτάω πώς βλέπει τις επιθέσεις στα χασάπικα και στα pet-shops και αν αναγράφονται στο νέο βίγκαν καταστατικό. Δεν καταλαβαίνει γρι, στριμώχνεται, αυτή δεν ξέρει τέτοιους βίγκαν που να καταπατούν την πρώτη αρχή της βίγκαν Βίβλου, την ανεκτικότητα!
Στο μεταξύ, ανάμεσα σε arepas, empanadas και τραγανές χοιρινές πετσούλες που η Έρη αγνοεί σαν να μην υπάρχουν σ' αυτόν τον πλανήτη, ανοίγει το ταπεράκι με το μπράουνι σοκολάτα με καρύδα. Γεύση έντονη, σοκολατένια, ένα αιθέριο, δαντελένιο βελούδο γεμάτο αρώματα νοστιμιάς που φέρνει λιποθυμία. Κερνάμε το μαγαζί, τον κυρ-Χρήστο δίπλα από το μανάβικο, όλοι παθαίνουν ένα ντελίριο χαράς − σε κανέναν δεν είπαμε ότι ήταν βίγκαν.
Κι έτσι πιάσαμε τη γλυκιά κουβέντα που για έναν βίγκαν μπορεί να είναι και πικρή. Αυτό καταλαβαίνω από τους φίλους που σκοντάφτουν όταν θέλουν μια τούρτα για τα γενέθλια, το πάρτι, τον γάμο τους. Πώς να εμπιστευτούν τα κλασικά ζαχαροπλαστεία; Καλά με ό,τι φαίνεται, αλλά τι γίνεται με κείνα που δεν φαίνονται, όπως το γάλα, το μέλι ή το βούτυρο, σε ένα γλυκό; Και μόνος σου να το φτιάξεις δεν είναι εύκολο. Το βίγκαν γλυκό έχει μια άλλη, εντελώς δική του λογική. Αυτό κατάλαβα με τον Άλεξ που τρεις μέρες παιδευόταν να μουλιάζει κάσιους, λιναρόσπορους και άλλα παράξενα. Μόλις έσκασε η τούρτα με τα κεράκια ξέφυγε απ' όλους ένα ενθουσιώδες «ααα!», αλλά κανείς δεν άγγιξε το γλυκό.
«Πρέπει να έχεις χρόνο και όρεξη να ασχοληθείς και να το ψάξεις», μου εξηγεί η Έρη. «Να αντικαταστήσεις το αυγό αλλού με μπανάνα, αλλού με λιναρόσπορο, αλλού με κάτι άλλο. Να φτιάξεις τη δική σου συνταγή για βίγκαν κρέμα πατισερί, για σαντιγί. Προφανώς δεν θα έχουν την ίδια γεύση, αλλά θέλεις να μοιάζουν και κυρίως να είναι νόστιμα. Αν βρεις τη σωστή συνταγή, πολλά γλυκά, όπως η μηλόπιτα, το σοκολατένιο κέικ ή το κέικ λεμόνι, έχουν ακριβώς την ίδια γεύση με τα κλασικά».
Και κάπως έτσι η Έρη βρέθηκε να μαγειρεύει για μπάντες που έρχονται από το εξωτερικό, να κάνει catering σε συναυλίες για τους μουσικούς αλλά και για το κοινό, να μαγειρεύει για σένα και όποιον της το ζητήσει εν τέλει. Είναι περήφανη για τη μαγιονέζα της με γάλα σόγιας σε γεύση λεμόνι ή κάρι, για την πίτσα αβοκάντο, για τη σος τσένταρ που φτιάχνει με λαχανικά, για την ανάποδη τάρτα μπανάνα, την κερασόπιτα, τη μηλόπιτα με σπόρους βανίλιας και άλλα που δύσκολα της βγαίνει να σου πει, μια που είναι ταπεινή, πιο low profile πεθαίνεις, και ντροπαλούλα.
«Πόσο βίγκαν πόλη είναι τελικά η Αθήνα;» τη ρωτάω. Χαίρεται που η bio και βίγκαν αγορά επιτέλους ανοίγει και μπορεί να βρει γάλα αμυγδάλου και αντηλιακό που δεν έχει τεσταριστεί σε ζώα ακόμη και στο μίνι-μάρκετ του κυρ-Μήτσου στη γειτονιά της, χαίρεται που υπάρχει το Bamboo Vegan που έχει και γλυκύτατους ιδιοκτήτες.
Και ονειρεύεται ένα δικό της μαγαζάκι, να μοιάζει ίσως με το Grassy Hopper της Μάλτας, με νοστιμιές, τέλειο καφέ και μουσική. Σχεδόν ακούω το soundtrack...
Για παραγγελίες: [email protected], 6985 039712
