Ο Jon Bon Jovi έγινε γνωστός για το μοναδικά του μαλλιά, σύμβολο μιας ολόκληρης δεκαετίας. Συνεχίζει να συναρπάζει τα πλήθη, αν και πλέον έχει περάσει στην πλευρά του καλτ. Φαίνεται όμως ότι και ο ίδιος είναι ευγνώμων για όσα του έχουν προσφερθεί και τα τελευταία χρόνια ασχολείται ενεργά με τη φιλανθρωπία – πραγματικά όμως, πολύ ενεργά.
Η οργάνωσή του λέγεται Soul Foundation και ασχολείται με διάφορα θέματα, όπως η κατοικία και η διατροφή. Η πρώτη μεγάλη προσπάθεια έγινε όταν η οργάνωση ανακοίνωσε ότι θα κατασκευάσει (και θα χαρίσει) σπίτια σε άπορες οικογένειες. Το πρώτο σπίτι κατασκευάστηκε το 2004 και από τότε έχουν χτιστεί ή ανακατασκευαστεί άλλα 200, μαζί με ξενώνες προσωρινής παραμονής για άστεγους.
Πριν από λίγες μέρες επεκτάθηκε και στο φαγητό, με έναν πρωτότυπο τρόπο.
«Ζούμε σε μία εποχή που ένα στα πέντε νοικοκυριά ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας κι ένας στους έξι Αμερικανούς ζει υπό καθεστώς επισιτιστικής ανασφάλειας. Ήταν η ώρα για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο εστιατόριο. Είναι δημιουργία της κοινότητας και ο στόχος του είναι να φροντίσει την κοινότητα» δήλωσε ο ίδιος.
Το εστιατόριο λέγεται Soul Kitchen και βρίσκεται στο New Jersey. Ένα γκαράζ βρισκόταν στο κτήριο που ανακατασκεύασε η Soul Foundation με δικά της έξοδα. Το φαγητό προέρχεται από παραγωγούς της περιοχής με βιολογικά προϊόντα και συντονισμένο με την προϊόντα της κάθε εποχής.
Ως εδώ, τίποτα το ιδιαίτερο. Το ιδιαίτερο είναι ότι ο κατάλογος δεν έχει τιμές. Όποιος μπορεί, πληρώνει όσα νομίζει ότι αξίζει το φαγητό, όποιος δεν μπορεί να πληρώσει, προσφέρει εργασία στο εστιατόριο. Και το σύστημα φαίνεται λειτουργεί.
Πέρασαν χρόνια πριν η οργάνωση αποφασίσει να ανοίξει ανεξάρτητο εστιατόριο. Σε διάφορες περιπτώσεις όμως οργάνωνε συσσίτια, κάνοντας διάφορες παρατηρήσεις. Μία από αυτές είναι ότι οι άνθρωποι είναι πολύ διστακτικοί στο να δεχτούν δωρεάν προσφορές, ειδικά αν έχουν χτυπηθεί πρόσφατα από την ανεργία –αισθάνονται πιο αξιοπρεπείς όταν μπορούν να προσφέρουν κάτι σε αντάλλαγμα. Το άλλο συμπέρασμα που βγήκε ήταν ότι όσοι πλήρωναν έδιναν τόσα λεφτά ώστε να καλύπτεται το 60% αυτών που δεν πλήρωναν, οπότε το σύστημα θεωρητικά είναι απολύτως βιώσιμο.
Το εστιατόριο έχει μόνο έξι μέρες ζωής και ακόμα δεν έχει αποδειχτεί η θεωρία στην πράξη. Μακάρι να πετύχει και να καταφέρει τους στόχους του. Από δω και πέρα θα ακούω το Livin’ on a Prayer με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Ο ίδιος ο Jon συμμετέχει στο εστιατόριο αποκλειστικά πλένοντας πιάτα γιατί «δεν έχει ιδέα από μαγειρική».
σχόλια