ADVERTORIAL
Ήταν πάντα η πιο όμορφη Δευτέρα του χρόνου. Δεν είχαμε ιδέα γιατί την έλεγαν Καθαρά και δεν μας ένοιαζε να ρωτήσουμε. Σημασία είχε πως ήταν αργία και ευκαιρία για εκδρομή. Για την ακρίβεια, όχι μια απλή εκδρομή αλλά μια πραγματική εξόρμηση στη φύση με φίλους, γέλια και παιχνίδια, και κορυφαία στιγμή, το πέταγμα του χαρταετού!
Βέβαια, στη δική μου οικογένεια ποτέ δεν πανηγυρίσαμε πετυχημένες πτήσεις του χαρταετού, αφού ο πατέρας ήταν άπειρος, σχεδόν ατζαμής και η καλούμπα ποτέ δεν ξεδιπλωνόταν ολοκληρωτικά για να φτάσει στον έβδομο ουρανό. Αντίθετα, αυτό που πάντα ήταν πετυχημένο ήταν το λουκούλλειο γεύμα που ξεκινούσε από την πρώτη στιγμή που φτάναμε στον προορισμό μας. Παρότι δεν ήταν Κυριακή, τρώγαμε αρχοντικά και μάλιστα μπροστά μας παρελαύναν εδέσματα για τα οποία όλοι είχαν από κάτι καλό να πουν. Άλλος μιλούσε με λόγια συγκινητικά για τη λαγάνα με προζύμι που είχε ανακαλύψει σε κάποιον συνοικιακό φούρνο, άλλος επαινούσε την ταραμοσαλάτα, απαλή σαν κρέμα και λευκή σαν κρίνο, και άλλος έπλεκε εγκώμια στον ψαρά που του εξασφάλισε το καλύτερο χταπόδι που έπλεε μπροστά μας σε πελάγη ελαιόλαδου και λευκού ξιδιού, ρίγανης και δάφνης.
Ο Μακεδονικός Χαλβάς δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το τραπέζι. Σερβιρισμένος σε μεγάλες πιατέλες με ροδέλες λεμονιού και πασπαλισμένος με κανέλα, είχε τη μέρα εκείνη την τιμητική του. Θυμάμαι ακόμη να τρέχω ανάμεσα στα πρώιμα, ανοιξιάτικα λουλούδια με μεγάλα κομμάτια χαλβά στο χέρι. Ξέπνοη ξάπλωνα ανάμεσα στα σπαρτά για να τον απολαύσω όπως ήθελα, κοιτώντας τον ουρανό και τον ήλιο. Τον άφηνα να λιώνει απαλά μέσα στο στόμα, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί δεν ήταν έτσι όλες οι Δευτέρες της ζωής μας και αν τελικά οφειλόταν στον Μακεδονικό Χαλβά που η Καθαρά Δευτέρα ήταν τόσο ξέγνοιαστη και αθώα.
Το αξιοσημείωτο της μέρας αυτής είναι πως έχει μείνει ίδια, ο χρόνος δεν την έχει αλλάξει στο παραμικρό. Μπορεί κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της να μην είναι ίδιοι και μπορεί να μη μου είναι το ίδιο εύκολο να κρυφτώ μέσα στο ψηλό γρασίδι για να απολαύσω τον χαλβά μου με την ησυχία μου, αλλά πάνω-κάτω τα ίδια θα συμβούν.
Ακόμη και τώρα, που οι βόλτες μας έχουν κωδικό και οι συναντήσεις μας είναι μετρημένες, το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας θα στρωθεί όπως του αξίζει. Θα πάρουμε λευκό ταραμά και θα τον δουλέψουμε με ψωμί, λάδι και λεμόνι, θα φτιάξουμε τα τουρσιά μας, θα τυλίξουμε ντολμαδάκια γιαλαντζί και θα στολίσουμε τις πιατέλες μας με Μακεδονικό Χαλβά σε διάφορες γεύσεις για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Είτε με γεύση βανίλια, ή με κακάο, ή με ολόκληρα αμύγδαλα, ο Μακεδονικός Χαλβάς θα δώσει το σύνθημα για την έναρξη της Σαρακοστής που, ενδεχομένως, αυτή τη φορά να είναι μια ουσιαστική περίοδος κάθαρσης για όλους.
Η Καθαρά Δευτέρα ήταν και θα παραμείνει μια μέρα ξεγνοιασιάς και αθωότητας και δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει. Είναι μια μέρα που το παρελθόν συναντάει το παρόν, για να γράφονται μόνο όμορφες ιστορίες και να δημιουργούνται αγαπημένες αναμνήσεις.