Η Ευγενία Λώλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Μεγάλωσε στην Πρέβεζα και από τα 23 της ζει μόνιμα στο εξωτερικό. Γερμανία, Αγγλία, και τελικός σταθμός Καλιφόρνια.
Αφού πέρασε από τους τομείς της υγείας, του προγραμματισμού, της δημοσιογραφίας, της σκηνοθεσίας και της ζωγραφικής, τα τελευταία χρόνια η Ευγενία δημιουργεί ακατάπαυστα μερικά από τα πιο εκπληκτικά κολάζ που έχουμε ποτέ δει.
Αυτή είναι η ιστορία της.
Πού μεγάλωσες στην Ελλάδα, και πώς προέκυψε η εγκατάσταση σου στην Καλιφόρνια;
Μεγάλωσα στον νομό Πρεβέζης. Ζούσα και δούλευα στη Αγγλία σαν προγραμματίστρια όταν γνώρισα τον Γάλλο σύζυγο μου στο Ίντερνετ. Παντρευτήκαμε λίγους μήνες μετά, κι έφυγα για Αμερική για να είμαι μαζί του.
Ο σύζυγος μου ήταν μέχρι πριν μερικούς μήνες το κύριο μέλος πίσω από το open source του Google Android, ενώ τώρα δουλεύει για την Yahoo!. Σήμερα ζούμε στην Silicon Valley, στην Καλιφόρνια.
Αλήθεια, πώς είναι ο καιρός τώρα εκεί;
Ηλιόλουστος. Μέχρι τώρα φέτος είδαμε μόνο δυο μέρες με βροχή.
Διαβάζω πως παλαιότερα εργαζόσουν ως νοσοκόμα, ενώ έπειτα σε κέρδισε ο τεχνολογικός τομέας αλλά και η σκηνοθεσία! Ποια ακολουθία γεγονότων σε οδήγησε στην τέχνη του κολάζ μετά από όλα αυτά..
Προσπαθώ να ξεχάσω τις μέρες μου σαν νοσοκόμα στην Κέρκυρα. Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά και είμαι ακόμα αλλεργική σ' όλη αυτή την υπόθεση!
Οι γονείς μου με είχαν πιέσει να γίνω νοσοκόμα ενώ δεν είχα το στομάχι για ένα τέτοιο επάγγελμα. Και δεν μιλώ μονό για τα... αίματα, αλλά και για τα πολίτικα και κοινωνικά παιχνίδια που παίζονται μέσα σε ένα νοσοκομείο. Το όλο φιάσκο ήταν αντίθετο με την ιδιοσυγκρασία μου.
Όποτε το έσκασα για Γερμανία... Εκεί, δούλευα σε ελληνικά εστιατόρια και σαν καθαρίστρια στην Deutch Telecom. Εν τέλει, γύρισα πίσω στην Ελλάδα και γράφτηκα σε μια σχόλη για να μάθω προγραμματισμό, πράγμα που ήταν κάτι που ήθελα να κάνω από πάντα.
Αφού τελείωσα την σχολή έφυγα για Αγγλία σε μία προσπάθεια να βρεθεί χρηματοδότηση για ένα πρόγραμμα που στήναμε στην εταιρεία όπου δούλευα τότε. Υπήρχαν δυσκολίες στην αρχή, αλλά τελικά τα κατάφερα στο χώρο των υπολογιστών και τα πράγματα έδειχναν να κυλούν ομαλά για πρώτη φόρα στην ζωή μου.
Αφότου ήρθα στην Αμερική, το 2001 μετά τον γάμο μου, ασχολήθηκα με την δημοσιογραφία σε tech sites. Ήμουν αρχισυντάκτρια στο OSNews.com, ένα news site το οποίο έφτασε τις 250.000 pageviews ημερησίως στο ζενίθ του.
Δυστυχώς όμως, τότε άρχισε και η περιπέτεια με την υγεία μου, που «έπεφτε» πάρα πολύ χρόνο με τον χρόνο χωρίς οι γιατροί να μπορούν να διαγνώσουν τι μου συμβαίνει.
Έφυγα λοιπόν από τον κόσμο της τεχνολογίας, και για δυο χρόνια δεν έκανα τίποτε. Δεν είχα την δύναμη για τίποτε. Το 2007 αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη στον ελεύθερο μου χρόνο.
Άρχισα με filmmaking και γύρισα μερικά μουσικά βίντεο για τοπικούς καλλιτέχνες. Αλλά η υγεία μου πότε δεν με άφησε να ανοίξω τα φτερά μου.
Τον Σεπτέμβριο του 2011, μετά από δέκα χρόνια προσωπικής κόλασης, έμαθα επιτέλους τι ήταν αυτό που με σκότωνε λίγο-λίγο (η γλουτένη), κι όταν γύρισα την διατροφή μου στην Παλαιολιθική Δίαιτα όλα άλλαξαν. Δεν ήρθε πίσω μόνο η υγεία μου, αλλά και η έμπνευση μου.
Έφτιαχνα ένα μουσικό animation βίντεο όταν μου ήρθε η ιδέα να δοκιμάσω την τέχνη του κολάζ. Μέσα σε τρεις μήνες μόνο είχα περισσότερη επιτυχία με το κολάζ από κάθε άλλο είδος τέχνης με το οποίο είχα καταπιαστεί ως τότε.
Και πώς δουλεύεις; Με τον παλιό καλό τρόπο κόψε-κόλλησε ή ψηφιακά;
Ενώ οι ζωγραφιές μου είναι όλες σε χαρτί ή σε καμβά, τα κολάζ μου είναι ψηφιακά. Παρόλα αυτά, πάντα προσπαθώ να κάνω τα κολάζ μου να φαίνονται λες και είναι σε χαρτί. Δεν χρησιμοποιώ καθόλου ψηφιακά τρικ όπως βέκτορς, ή διαφάνειες.
Αλήθεια, πού τις βρίσκεις όλες αυτές τις εικόνες;
Ήμουν πολύ τυχερή όταν πέρσι ένας συλλέκτης επτακοσίων(!) vintage περιοδικών, από τις δεκαετίες του '50 μέχρι και του '70, μου χάρισε ολόκληρη τη συλλογή του! Ε, δεν είχα την δύναμη να τα ψαλιδίσω τότε. Ο άνθρωπος τα μάζευε τόσα χρόνια... Οπότε, όταν χρειάζομαι εικόνες απλώς τις σκανάρω.
Λες πως σκοπός σου είναι να περνάς πάντα ένα μήνυμα μέσα από τα έργα σου. Είναι το κολάζ για σένα μια μορφή «αφήγησης» που θα πρέπει ο θεατής να αποκωδικοποιήσει;
Τις περισσότερες φορές ναι. Γι' αυτό ο τίτλος είναι πολύ σημαντικός στα κολάζ μου. Επίσης, ερχόμενη από τον κόσμο του filmmaking, είναι σημαντικό για μένα να αφηγούμαι κάποια κατάσταση.
Δεν δημιουργείς, δηλαδή, ποτέ ένα κολάζ για καθαρά αισθητικούς σκοπούς; Κολάζ που δεν υπονοούν ή δεν αφηγούνται κάτι.
Ναι, αλλά είναι λίγες αυτές φορές. Οι ζωγραφιές μου είναι αυτές οι οποίες είναι πιο κοντά σε τέτοιους, «lite» σκοπούς. Τα κολάζ τα παίρνω λίγο πιο σοβαρά, όποτε προσπαθώ να στείλω κάποιο μήνυμα μέσα απ' αυτά.
Προσωπικά, και ενώ το καταλαβαίνω πως είναι πιθανόν λάθος, θεωρώ ότι τέχνη η οποία είναι απλώς όμορφη, χωρίς να λέει τίποτα βαθύτερο, είναι κατώτερη, «μειωμένη» τέχνη. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ decorative art και high art.
Αλήθεια, έχεις δημιουργήσει έργα που να λένε κάτι για την Ελλάδα γενικότερα, ή για την σημερινή κατάσταση που διανύει η χώρα ειδικότερα;
Ναι. Το «Troika's Tripartite Committee» 
και το «Local, Raw & Unfiltered» 
Επίσης, έχω ένα μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας re-imagined στα κολάζ της συλλογής New Mythology.
Συνήθως τα κολάζ μου είναι σαρκαστικά με φιλοσοφικές και πολιτικές χροιές, αλλά πρόσφατα άρχισα να κάνω κολάζ και για πιο πνευματικά θέματα.
Πόσο καιρό σου παίρνει μία δημιουργία για να ολοκληρωθεί;
Τέσσερις με οκτώ ώρες, εξαρτάται το κολάζ. Παραδείγματος χάρη, το κολάζ Three Minutes to Nirvana θεωρώ πως είναι το πιο σημαντικό μου. Είναι και το πιο πολύπλοκο από όλα ως τώρα:
Από πού εμπνέεσαι; Θαυμάζεις κάποιους καλλιτέχνες κολάζ;
Ναι, τον Cur3es, τον David Delruelle, τον Glassplanet... Όλοι αυτοί είναι τα πρότυπα μου.
Πουλάς τα έργα σου αλλά συγχρόνως οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να τα κατεβάσει δωρεάν σε πραγματικά μεγάλες αναλύσεις και να τα τυπώσει για το σπίτι του! Αυτό είναι υπέροχο.
Τα περισσότερα κολάζ μου είναι ελευθέρα. Αυτά τα λίγα που δεν είναι, θα γίνουν ελεύθερα με τον καιρό.
Πιστεύω στην φιλοσοφία του Creative Commons. Αυτοί που θέλουν ένα υπογεγραμμένο κομμάτι μπορούν πάντα να αγοράσουν τα κολάζ μου από εδώ.
Έχεις πραγματοποιήσει, αλήθεια, κάποια έκθεση;
Όχι, γιατί οι περισσότεροι εκθέτες προτιμούν μη-ψηφιακά έργα αφού αυτά μπορούν να πουληθούν σε μεγαλύτερες τιμές.
Δεν με ενδιαφέρουν πολύ οι εκθέσεις και το στεγνό κατεστημένο του καλλιτεχνικού χώρου σήμερα. Προτιμώ να έχω σχέση ένας προς έναν με τους followers μου. Χρησιμοποιώ τα διαφορά κοινωνικά δίκτυα αρκετά αποτελεσματικά, οπότε δεν χρειάζομαι καμία γκαλερί πάνω από το κεφάλι μου.
Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα, Ευγενία;
Το χωριό του πατέρα μου στο βουνό, η Λάκκα Σουλίου. Εκεί μεγάλωσα κι εκεί θέλω να πεθάνω. Ακούγοντας το κελάρυσμα του Αχέροντα, κάτω στην κοιλάδα, και ατενίζοντας τα Σουλιώτικα βουνά. Εκεί φτερουγίζει η ψυχή μου κάθε βράδυ ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ.
Πέρα από αυτό, μου λείπει φυσικά η οικογένεια μου, η άμεση επικοινωνία χωρίς προσωπίδες, και το καλό Ελληνικό φαγητό.
Και τι δεν σου λείπει καθόλου μα καθόλου;
Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα, με την Ελληνική «μαγκιά» πρώτη-πρώτη.
Περισσότερη Ευγενία Λώλη
**Facebook
**Tumblr
***Flickr
σχόλια