Η Βαρκελώνη, η πρωτεύουσα της Καταλονίας, είναι μια πολύχρωμη λαμπερή πόλη που δε μοιάζει με καμιά άλλη. Ταξιδιωτικός προορισμός έγινε σχετικά πρόσφατα, καθώς «ανακαλύφθηκε» μετά την εξαιρετική διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992 –αυτή εξάλλου ήταν το πρότυπο που υποτίθεται ότι θα ακολουθούσε και η Αθήνα. Στη Βαρκελώνη βρεθήκαμε ταξιδεύοντας με πρακτορείο, το οποίο όμως είχε αναλάβει μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια και το ξενοδοχείο, καθώς αποφεύγουμε τις ομαδικές εκδρομές μετά από καναδυό τραυματικές εμπειρίες. Μόνοι μας λοιπόν για μια εβδομάδα γυρίσαμε όλη την πόλη, η ομορφιά της οποίας πραγματικά μας εξέπληξε. Έχοντας άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας δεν αφήσαμε εκκρεμότητες και γυρίσαμε την Παλιά Πόλη, το μοντερνιστικό Εσάμπλε και τον λόφο του Μονζουίκ χωρίς... τσαπατσουλιές.
Η Παλιά Πόλη είναι ένα από τα πιο μεγάλα μεσαιωνικά κέντρα στην Ευρώπη και το διασημότερο κομμάτι της είναι η ιστορική λεωφόρος Λα Ράμπλα, η καρδιά της Βαρκελώνης. Χιλιάδες άνθρωποι διασχίζουν καθημερινά τη λεωφόρο που οδηγεί στη θάλασσα και η οποία είναι γεμάτη από μικροπωλητές, καλλιτέχνες του δρόμου και -φυσικά- πορτοφολάδες. Ψάξτε να βρείτε το Μέγαρο Γκουέλ, το πρώτο μεγάλο κτίριο που σχεδίασε ο Αντόνι Γκαουντί στο κέντρο της Βαρκελώνης και με αυτό η φήμη του εκτοξεύτηκε –θα πάρετε μια μικρή μόνο γεύση από όσα ο θαυμαστός αρχιτέκτονας δημιούργησε.
Έχοντας άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας δεν αφήσαμε εκκρεμότητες και γυρίσαμε την Παλιά Πόλη, το μοντερνιστικό Εσάμπλε και τον λόφο του Μονζουίκ χωρίς... τσαπατσουλιές.
Η Πλάσα Ρεάλ είναι η πιο ζωντανή πλατεία, όπου αργά το βράδυ γίνεται ολόκληρη επιχείρηση για να καθαριστεί από τα ...σουβενίρ που αφήνουν οι όχι ιδιαίτερα νηφάλιοι επισκέπτες των μπαρ και κλαμπ της περιοχής. Αν σας αρέσουν τα live, ρίξτε μια ματιά να δείτε τι παίζει στα μαγαζιά –εμείς πετύχαμε ένα καλό. Αυτό όμως που με τίποτα δεν πρέπει να παραλείψετε, είναι να κάνετε μια βόλτα στη Λα Μπουκερία, την πιο γραφική αγορά τροφίμων της πόλης που βρίσκετε περίπου στη μέση της Λα Ράμπλα. Κοιλιόδουλη δεν είμαι -νομίζω- αλλά εδώ πραγματικά δεν ξέρεις τι να πρωτοδοκιμάσεις. Φρούτα καθαρισμένα, φρέσκοι χυμοί, όστρακα, χαμόν, λουκάνικα –τα πάντα μπορούν να καταναλωθούν επί τόπου και πιστέψτε με, αυτό ακριβώς θα γίνει.
Στο τέλος της Λα Ράμπλα βρίσκεται το Μνημείο του Χριστόφορου Κολόμβου που οι Καταλανοί θεωρούν δικό τους άνθρωπο. Στο σημείο που ορθώνεται βγήκε στη στεριά ο θαλασσοπόρος το 1493 επιστρέφοντας από την Αμερική και αν ανεβείτε με τον ανελκυστήρα στην κορυφή του μνημείου, θα απολαύσετε την εξαιρετική θέα και μάλιστα χωρίς εκατοντάδες σκαλοπάτια.
Η Μπαρσελονέτα, το ψαροχώρι της Βαρκελώνης, είναι πολύ κοντά και οι ψαράδες φαίνεται ότι έχουν κάνει ένα βήμα πίσω, καθώς η περιοχή είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και γεμάτη εστιατόρια και café. Εμάς μας γοήτευσε περισσότερο το Μπάρι Γκότικ, η γοτθική και παλαιότερη συνοικία της πόλης που βρίσκεται στο κέντρο της. Εδώ υψώνεται ο εντυπωσιακός Καθεδρικός που άρχισε να χτίζεται το 1298, το μεσαιωνικό Παλάου ντε λα Ζενεραλιτάτ που στεγάζει τη βουλή της Καταλονίας, η Κάζα ντε λα Σιουτάτ του 14ου αιώνα (το δημαρχείο), και το Παλάου Ρεζάλ Μαζόρ, το ανάκτορο στο οποίο ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα δέχτηκαν τον Κολόμβο όταν επέστρεψε από το ταξίδι του. Πριν συνεχίσετε την περιπλάνησή σας στα ελαφρώς σκοτεινά στενάκια, διαλέξτε ένα από τα ατμοσφαιρικά wine bar και πιείτε ένα ποτήρι παγωμένη κάβα, το διάσημο, πλέον, αφρώδες κρασί της Καταλονίας, που φτιάχνεται όπως η γαλλική σαμπάνια, χωρίς να είναι εξίσου ακριβό.
Επόμενη στάση το Μουσείο Πικάσο, που στεγάζεται σε τρία μεσαιωνικά παλάτια και διαθέτει μια σειρά από ιδιαίτερα σημαντικά πρώιμα έργα του μεγάλου ζωγράφου, ο οποίος έφτασε στην πόλη με την οικογένειά του σε ηλικία 13 ετών και έγινε δεκτός στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, ανάμεσα σε ενήλικες σπουδαστές, χάρη στο μεγάλο του ταλέντο. Στο Μπάρι Γκότικ θα βρείτε και πολλά tapas bar, για να δοκιμάσετε όλα τα καταπληκτικά μεζεδάκια-μπουκιές που κατέκτησαν την Ευρώπη. Σε ένα από αυτά καθίσαμε κι εμείς, δίνοντας την παραγγελία για τα ποτά στο ευγενικό γκαρσόνι, το οποίο μας εξήγησε το σύστημα με το οποίο δούλευε το μαγαζί: παίρνεις όσα tapas θέλεις από τις γεμάτες πιατέλες που βρίσκονται πάνω στο μπαρ και στο τέλος πληρώνεις ανάλογα με τις οδοντογλυφίδες που έχεις στο πιάτο σου. Ντρέπομαι λίγο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι, εκτός από λίγες, οι οδοντογλυφίδες κατέληξαν σε τσέπες, τσάντες και ...υπονόμους. «Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία», δε λένε;
Η Παλιά Πόλη είναι γεμάτη μνημεία, η Βαρκελώνη ωστόσο έχει γίνει διάσημη για τα κτίρια του Εσάμπλε, που είναι αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής έκρηξης του μοντερνισμού. Το 1854 κατεδαφίστηκαν τα μεσαιωνικά τείχη της πόλης, ώστε αυτή να αναπτυχθεί περαιτέρω και για τη νέα επέκταση (εσάμπλε) τα σχέδια με την αυστηρή ρυμοτομία είναι του Ιλδεφόνς Σέντρα ι Σουνιέρ. Η εύπορη αστική τάξη, που αποτελούνταν κυρίως από πλούσιους εμπόρους, έδειξε αμέσως την προτίμησή της στην περιοχή και άρχισε ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός για το πιο ξεχωριστό κτίριο. Η απόλυτη ελευθερία που έδιναν στους αρχιτέκτονες είχε σαν αποτέλεσμα στο Εσάμπλε να βρίσκονται συγκεντρωμένα καταπληκτικά μοντερνιστικά κτίρια.
Η Ίλια ντε λα Ντισκόρντια (νησίδα παραφωνίας) είναι το διασημότερο συγκρότημα μοντερνιστικών κτισμάτων, που εντυπωσιάζουν με τη μεγάλη γκάμα των τεχνοτροπιών τους –ανάμεσά τους και η Κάζα Μπατλό, γνωστή και ως «Σπίτι των Οστών» λόγω της εμφάνισής της που θυμίζει κόκαλα. Άλλο ένα σπίτι του Αντόνι Γκαουντί, του αρχιτέκτονα που μεταμόρφωσε τη Βαρκελώνη, είναι πόλος έλξης στην κεντρική λεωφόρο Πασέτ ντε Γκράσια: η Κάζα Μιλά που συνήθως αποκαλείται Λα Πεδρέρα (λατομείο στα καταλανικά).
Το πρωτοποριακό κτίριο που διαθέτει τέλειο εξαερισμό, είναι κατασκευασμένο από σίδερο και σκυρόδεμα, ενώ πουθενά δεν έχει ευθείες γραμμές, εντυπωσιάζει με τη γεμάτη σουρεαλιστικά γλυπτά στέγη του, τα οποία στην πραγματικότητα είναι οι αεραγωγοί και οι καμινάδες της πολυκατοικίας.
Στο Εσάμπλε βρίσκεται και το έμβλημα της πόλης η Σαγράδα Φαμίλια, η πιο ιδιόμορφη εκκλησίας της Ευρώπης που υπήρξε το magnum opus του Γκαουντί. Η εκκλησία, όπου ο αρχιτέκτονας έζησε σαν ερημίτης για δεκαέξι χρόνια και στην οποία τελικά ενταφιάστηκε, είναι γεμάτη συμβολισμούς εμπνευσμένους από τη φύση και αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2026, οπότε και συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τον θάνατο του εμπνευστή της. Το ενδιαφέρον βρίσκεται κυρίως στην εξωτερική της όψη που μοιάζει βγαλμένη από τα παραμύθια, ενώ μπορείτε να ανεβείτε και στους πύργους με την καταπληκτική θέα –μόνο τετρακόσια σκαλοπάτια είναι.
Ο λόφος του Μονζουίκ βρίσκεται στη νότια πλευρά της πόλης και έγινε δημοφιλής το 1929, όταν οργανώθηκε εκεί η Διεθνής Έκθεση. Τότε ήταν που κατασκευάστηκε εκεί το Ισπανικό Χωριό, ένα «χωριό» που αποτελείται από αντίγραφα κτισμάτων από όλες τις περιοχές της Ισπανίας, φέρνοντας τους επισκέπτες σε επαφή με τα τοπικά ισπανικά στυλ αρχιτεκτονικής αλλά και χειροτεχνίας. Στην κορυφή του λόφου ορθώνεται το κάστρο του 18ου αιώνα, ενώ εδώ βρίσκεται και το Ολυμπιακό Στάδιο, η πρόσοψη του οποίου είναι αυτή που είχε κατασκευαστεί το 1936 για τους «εναλλακτικούς» Ολυμπιακούς αγώνες που ακυρώθηκαν λόγω του Εμφυλίου.
Ο λόφος είναι δημοφιλής και προσφέρεται για διασκέδαση, αυτό όμως που προσωπικά απόλαυσα περισσότερο ήταν η επίσκεψη στο ίδρυμα Χουάν Μιρό, το έργο του οποίου αγαπώ πολύ. Εδώ θα δείτε γραφιστικά έργα, πίνακες, γλυπτά και εντυπωσιακές ταπισερί του σπουδαίου υπερρεαλιστή, ενώ αξίζει και μια επίσκεψη στο πωλητήριο του μουσείου –είναι από τα ωραιότερα που έχω δει. Στο Μονζουίκ βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Καταλονίας τα οποία έχουν ενδιαφέρον, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει χρόνος και διάθεση.
Αν πάλι έχετε κουραστεί, μια καλή ιδέα είναι να πάτε μέχρι το Πάρκο Γκουέλ, την πιο χαρούμενη δημιουργία του Γκαουντί και ένα από τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα της Ευρώπης. Ανεβείτε τη μεγάλη σκάλα με την πολύχρωμη σαλαμάνδρα που έγινε σύμβολο του πάρκου και καταλήξτε στην Γκραν Πλάσα Σιρκουλάρ, έναν ανοιχτό χώρο με χρωματιστά μωσαϊκά, εντυπωσιακή θέα στην πόλη και το μακρύτερο ίσως παγκάκι στον κόσμο, μήκους 152 μέτρων, που σχεδίασε ο Ζουζέπ Ζουζόλ. Μέσα στο πάρκο υπάρχει και λειτουργεί ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε ο Γκαουντί με τον πατέρα και την ανιψιά του από το 1906 έως το 1926, έργο του Φρανσέσκ Μπερένγκουερ.
Σε περίπτωση που προτιμάτε το υδάτινο στοιχείο, τότε θα σας εντυπωσιάσει το Ενυδρείο της Βαρκελώνης, το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο της Μεσογείου και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, με τους καρχαρίες να κολυμπάνε πάνω από τα κεφάλια των επισκεπτών. Εννοείται ότι μπορείτε να πάτε και για μπάνιο, καθώς -μην το ξεχνάμε- η Βαρκελώνη είναι παραθαλάσσια πόλη. Στην Μπαρσελονέτα είναι η πιο κοντινή παραλία, όπου πας και με τα πόδια, ακόμα και για ένα ποτό παρά θίν' αλός ή μια λαχταριστή παγωμένη κρέμα καταλάνα, την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα. Υπέροχη, σαν την πρωτεύουσα της Καταλονίας.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 10.7.2017
