Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Η απλότητα και η αυθεντικότητα αποτελούν την πολύ ιδιαίτερη «πολυτέλεια» αυτού του διάσημου ξενοδοχείου. Φωτ.: Adrère Amellal
0

Για την όαση της Σίβα μου είχε πρωτομιλήσει η Θεσσαλονικιά φίλη και φωτογράφος Μαρία Γιαννοπούλου-Τόττη χρόνια πριν. Της ασκούσε μοναδική γοητεία και την επισκεπτόταν συχνά. Είχε ακολουθήσει τον αδελφικό της φίλο Βασίλη Φιλιππάτο, διευθυντή του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στην Αλεξάνδρεια για μια δεκαετία, που είχε χτίσει ένα σπίτι στις όχθες της αλμυρής λίμνης∙ την είχε μαγέψει ο τόπος και περνούσε εκεί μεγάλα διαστήματα. Όταν έμαθε ότι θα πέθαινε ‒είχε καρκίνο των πνευμόνων‒ μου είπε, νομίζω την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ότι θα έκανε ένα ακόμα ταξίδι για να αποχαιρετήσει τους φίλους της. Είχε φωτογραφίσει, όπως μου είπε, όλο το χωριό. Και το να πας μέχρι εκεί, στην ανατολική Λιβυκή Έρημο, όπου βρίσκεται η Σίβα, περί τα 70 χιλιόμετρα από τα σύνορα Αιγύπτου - Λιβύης, 800 χιλιόμετρα από το Κάιρο, με αυτοκίνητο, είναι ένα πολύωρο ταξίδι. Αεροπλάνο δεν πετάει, εκτός κι αν ναυλώσεις ιδιωτικό και σε προσγειώσει στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της περιοχής. 

Την Πρωτοχρονιά, χρόνια μετά από εκείνο το τελευταίο τηλεφώνημα της Μαρίας, βρέθηκα στο εκπληκτικό σπίτι του Φιλιππάτου, να αγναντεύω τη λίμνη από τη βεράντα του επάνω ορόφου όπου βρίσκονται οι κρεβατοκάμαρες, η μία εκ των οποίων έχει το όνομά της γραμμένο στην πόρτα. Το σπίτι χτίστηκε πριν από είκοσι τρία χρόνια με την παραδοσιακή τεχνική, δηλαδή το καρσίφ, με λάσπη από χώμα, αλάτι από τις αλυκές της ερήμου και κορμούς χουρμαδιάς. Μέχρι πρόσφατα ήταν χωρίς ηλεκτρικό, η φωταγώγηση του χώρου όταν έπεφτε η νύχτα γινόταν με τη βοήθεια κεριών και φαναριών. Καθώς δύει ο ήλιος στη λίμνη αποκαλύπτεται ένα από τα συγκλονιστικότερα ηλιοβασιλέματα, με τους φοίνικες να διαγράφονται στον σκοτεινό ουρανό. Ακριβώς απέναντι ορθώνεται ένας αλλόκοτος υπερμεγέθης όγκος που θυμίζει σεληνιακό τοπίο ή σκηνικό ταινίας επιστημονικής φαντασίας, σαν ένας τεράστιος ύφαλος που ξεπροβάλλει μέσα στην έρημο με φόντο την άμμο. 

Όσο η Σίβα παραμένει αποκομμένη από τον αστικό πολιτισμό, θα διατηρεί την ταυτότητά της.

Θέλησα να ταξιδέψω μέχρι εκεί όχι τόσο γιατί θυμόμουν τις περιγραφές της Μαρίας όσο γιατί λίγα χρόνια πριν είχε πέσει στην αντίληψή μου το άρθρο ενός αγγλόφωνου αρχιτεκτονικού περιοδικού με φωτογραφίες απίστευτης μίνιμαλ ομορφιάς του ξενοδοχείου Adrère Amellal, ενός resort πολυτελείας χτισμένου με την ίδια παραδοσιακή τεχνική, λάσπη και αλάτι, κάτω από το ομώνυμο βουνό που σημαίνει «λευκό βουνό»∙ ακριβώς αυτό έβλεπα στην απέναντι όχθη από την αγρέπαυλη του Φιλιππάτου. Καλεσμένος του φίλου, στιχουργού, συγγραφέα και μόνιμου κατοίκου του Καΐρου, Χρίστου Παπαδόπουλου, επισκέφθηκα τη Σίβα για να δω από κοντά το μαγικό αυτό συγκρότημα των παραδοσιακών οικοδομημάτων όπως και την ιστορική τοποθεσία με τα απομεινάρια του σημαντικότερου ίσως μαντείου της αρχαιότητας, του Άμμωνα Ρα ή Άμμωνα Δία. Εκεί έφτασε ο Αλέξανδρος της Μακεδονίας το 331 π.Χ., λίγο αφότου ίδρυσε την Αλεξάνδρεια, για να πάρει χρησμό σχετικά με το αν θα κατακτούσε τον κόσμο. Τι ακριβώς του είπαν δεν έμαθε ποτέ κανείς, αλλά ο μύθος λέει ότι καθώς δρασκέλιζε την είσοδο τον αποκάλεσαν «γιο του Δία». Ο Πλούταρχος το αμφισβητεί, ωστόσο τον τότε γνωστό κόσμο τον κατέκτησε.

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Το Adrere Amellal είναι κτισμένο με την παραδοσιακή τεχνική κάρσιφ με λάσπη και αλάτι κάτω από το ομώνυμο βουνό και δίπλα στην αλμυρή λίμνη της Σίβα. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Η δεκάωρη διαδρομή με λεωφορείο για να φτάσει κανείς μέχρι τη Σίβα από το Κάιρο (του οποίου το κέντρο παραμένει πολύβουο και άναρχο όσα χρόνια το επισκέπτομαι) είναι συναρπαστική. Αρχικά ακολουθεί τον παράλληλο με την ακτογραμμή δρόμο, κι αφού περάσεις το Ελ Αλαμέιν που όλοι ξέρουμε από τις μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και φτάσεις στον βασικό κόμβο πριν μπεις στην έρημο, τη Μάρσα Ματρούχ, από τα πιο δημοφιλή θέρετρα του Λιβυκού Πελάγους και της Μεσογείου, ξεκινάει ένα ατέλειωτο ταξίδι μέσα στην έρημο. Καθώς όλα τα δρομολόγια ξεκινάνε βράδυ, ταξιδεύεις κυρίως μέσα στο σκοτάδι. Αλλά όσο κουραστικό κι αν είναι, σε αποζημιώνει το πρώτο φως της μέρας που αναδύεται μέσα από την αχανή έκταση η οποία απλώνεται δεξιά και αριστερά της ασφάλτου. 

Ο πληθυσμός της Σίβα δεν είναι σταθερός. Πέρα από τους 25.000 μόνιμους κατοίκους, που θεωρούν ότι είναι Άμαζινγκ, μια βερβέρικη φυλή της Σαχάρας με τη δική της γλώσσα, τα τελευταία χρόνια που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται τουριστικά η περιοχή και λόγω των εργασιών στα χωράφια για τη συγκομιδή χουρμάδων και ελιάς συγκεντρώνει αρκετούς εποχικούς εργάτες, οπότε έχει αυξομειώσεις. Γυναίκες δεν συναντάς στους δρόμους και όσες ελάχιστες πετύχεις είναι καλυμμένες πατόκορφα. Αποτελεί, λοιπόν, η Σίβα μια ανδροκρατούμενη μικρή κοινωνία με αρχαία ήθη και έθιμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι άντρες για αιώνες παντρεύονταν μεταξύ τους, δηλαδή έκαναν ένα είδος «συμφώνου» που μάλιστα επικυρωνόταν γραπτώς, και στηνόταν γλέντι. Αυτοί οι γάμοι κρατούσαν τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουν να κάνουν οικογένεια με παιδιά. Μαρτυρίες που το πιστοποιούν υπάρχουν από Ευρωπαίους επισκέπτες του 19ου αιώνα. Ωστόσο τη δεκαετία του 1920 ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φουάντ κατάργησε το έθιμο. Υπ’ όψιν ότι η Αίγυπτος προσάρτησε τη Σίβα το 1820, επί Μοχάμεντ Άλι.

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Το μοναδικό σημείο με βλάστηση με φοίνικες βρίσκεται δίπλα στη λίμνη όπου βρίσκεται ένα από τα πολλά μπαρ και η πισίνα. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Η κοινότητα για πάρα πολλά χρόνια περιοριζόταν στο Shali που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα∙ είναι οικισμός και συγχρόνως φρούριο που προστάτευε από τη λεηλασία άλλων φυλών. Ένας κατακλυσμός το 1926, που διήρκεσε τρεις ολόκληρες μέρες, κυριολεκτικά έλιωσε τα από αλάτι και χώμα σπίτια, αναγκάζοντας τους κατοίκους να χτίσουν καινούργια γύρω από τα παλιά. Σήμερα τα χαλάσματα του Shali αποτελούν το κυριότερο αξιοθέατο στο κέντρο του χωριού, μαζί με το Μαντείο και το Βουνό των Νεκρών, όπου υπάρχουν τάφοι επιφανών της αρχαίας εποχής, την Cleopatra’s Pool, μία από τις περίπου 200 φυσικές πηγές με υπόγεια θερμά νερά, τις λίμνες και τις αλυκές, το δάσος με τους φοίνικες και τους χουρμαδιές, τα φλαμίνγκο και την έρημο όπου πολλοί πηγαίνουν για σαφάρι με τζιπ 4x4. Αυτό κι αν είναι εντυπωσιακό: στόλοι από πανάκριβα τζιπ που αλλάζουν χέρια, περνώντας, προφανώς παράνομα, από την απέναντι πλευρά των συνόρων.

Η επίσκεψή μου στο Adrère Amellal ήταν αποκάλυψη. Μια έκταση 75 στρέμματα δίπλα στη λίμνη και κάτω από το βουνό που αποτελείται από μια σειρά κτιρίων διαφόρων σχημάτων, στρογγυλά και τετράγωνα, σε διαφορετικά επίπεδα, που συνδέονται μεταξύ τους με σκάλες και λαβυρινθώδη μονοπάτια. Είναι χτισμένα με την τεχνική του καρσίφ, έχοντας κατά κάποιον τρόπο ως πρότυπο το Shali. Οι τοίχοι συχνά είναι διακοσμημένοι με «τουβλάκια» από αλάτι τα οποία διαπερνάει το φως του ήλιου, ενώ όλες οι ξύλινες κατασκευές, από τις οροφές μέχρι τα έπιπλα, είναι χειροποίητες από παραδοσιακούς μαραγκούς της όασης, και έχουν γίνει από φοίνικες. Στα δάπεδα κυριαρχούν τα βερβέρικα κιλίμια, ενώ πετσέτες, σεντόνια και τραπεζομάντιλα είναι όλα από αιγυπτιακό βαμβάκι. 

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Οι εσωτερικοί χώροι με βερβέρικα κιλίμια και ξύλινες κατασκευές από παραδοσιακούς μαραγκούς της Σίβα. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης του, δρ. Μουνίρ Νεαμετάλα, περίφημος περιβαλλοντολόγος και διευθυντής της EQI (Enviromental Quality International), εντόπισε την τοποθεσία το 1996 και έναν χρόνο αργότερα το όραμά του ήταν πραγματικότητα. Από τότε μέχρι σήμερα υπερασπίζεται την οικολογική ταυτότητα του ξενοδοχείου του, αρνείται την παροχή ρεύματος και παρά τις ιδιαίτερα υψηλές τιμές δεν διαθέτει καμία τεχνολογική υποδομή. Δεν υπάρχει ούτε ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον, καθώς η παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχει μεριμνήσει ώστε να κάνει τη ζέστη υποφερτή. Τη νύχτα, όταν η θερμοκρασία πέφτει, καίνε κάρβουνα και ανάβουν τζάκια. Όλοι οι εσωτερικοί χώροι, τα δωμάτια και τα διάσπαρτα μικρά εστιατόρια και μπαρ είναι σαν λαξεμένα μέσα στον χωμάτινο οικισμό, δημιουργώντας μια αίσθηση σπηλιάς. Τα παραθυρόφυλλα κλείνουν και ανοίγουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο και ανάλογα με την ώρα της ημέρας, ενώ ο φωτισμός τη νύχτα γίνεται αποκλειστικά με κεριά, δάδες, καντηλέρια, λάμπες θυέλλης ή από τον έναστρο ουρανό. Αμέτρητα φαναράκια λαδιού μέσα στο σκοτάδι διαγράφουν τα δρομάκια που ενώνουν τα κτίσματα μεταξύ τους. Η απλότητα, η αυθεντικότητα και οι λιτές γραμμές αποτελούν την πολύ ιδιαίτερη «πολυτέλεια» αυτού του διάσημου ξενοδοχείου που έχουν επισκεφθεί διασημότητες και μέλη του διεθνούς τζετ σετ, όπως ο βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας.  

Διαθέτει μόλις 40 δωμάτια κι αυτό περιορίζει τον αριθμό των επισκεπτών, αλλά η τοποθεσία αδυνατεί να εξυπηρετήσει περισσότερους επειδή το νερό δεν επαρκεί και ο Νεαμετάλα αρνείται να κάνει γεωτρήσεις ώστε να αντλήσει περισσότερο, θεωρώντας ότι έτσι θα διαταράξει τον υδροφόρο ορίζοντα. Η μέρα περνάει κάτω από τους φοίνικες, δίπλα στην πισίνα και στη λίμνη, το μοναδικό σημείο με βλάστηση σε όλη την έκταση. Τα γεύματα του ξενοδοχείου φτιάχνονται από ντόπια και βιολογικά υλικά, ενώ η EQI στηρίζει όλων των ειδών τις παραδοσιακές δραστηριότητες και τις οικοτεχνίες της περιοχής. 

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Ο χώρος είναι διάσπαρτος από μικρότερα ή μεγαλύτερα εσωτερικά και υπαίθρια εστιατόρια. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Η επίσκεψη αυτή δεν θα μπορούσε να έχει πραγματοποιηθεί άλλη εποχή, κυρίως το διάστημα του καλοκαιριού. Άλλωστε το Adrère Amellal δεν είναι ανοιχτό όταν οι θερμοκρασίες εκτινάσσονται. Από την άλλη, δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα αυτή πλευρά του κόσμου θα παραμείνει αυθεντική και αμόλυντη, καθώς ήδη ο εσωτερικός τουρισμός έχει αρχίσει να θολώνει την ειδυλλιακή εικόνα. Ένα απόγευμα, φτάνοντας στην Cleopatra’s Pool, είδα να κατεβαίνουν από ένα τουριστικό πούλμαν γκρουπ τουριστών. Μια ολόκληρη παρέα νεαρών με μαγιό όρμησε στη γούρνα, επιδεικνύοντας τις ικανότητές τους στις βουτιές.

Ο Χρίστος Παπαδόπουλος μου έλεγε ότι τα καφέ και τα τουριστικά μαγαζάκια γύρω από την πηγή έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα σε μερικά χρόνια. Για πόσο ακόμα θα καθυστερήσει το αεροδρόμιο; Όσο η Σίβα παραμένει αποκομμένη από τον αστικό πολιτισμό, θα διατηρεί την ταυτότητά της. Απτό παράδειγμα αποτελεί ό,τι συνέβη μέσα σε μερικές δεκαετίες στα ελληνικά νησιά. Όσο το Adrère Amellal θα φωτίζεται με κεριά και θα ζεσταίνεται τις νύχτες με κάρβουνα, ένα ταξίδι δέκα ωρών θα αξίζει τον κόπο. 

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Πολλοί εσωτερικοί χώροι είναι λαξευμένοι στην πέτρα του βουνού. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Οι εσωτερικοί χώροι φωτίζονται κατά τη διάρκεια της μέρας από το δυνατό φως του ήλιου. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Τα βράδια που πέφτει η θερμοκρασία οι χώροι ζεσταίνονται με παραδοσιακούς τρόπους όπως τζάκι και η πυρά με κάρβουνο. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Το ομώνυμο βουνό που στη γλώσσα της ερήμου σημαίνει "λευκό βουνό" σε απόσταση καθώς πλησιάζεις το ξενοδοχείο. Φωτ.: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Ένα δεκάωρο ταξίδι μέσα στην έρημο για μια επίσκεψη στο οικολογικό, απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο Adrère Amellal στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Κhaled Nagy
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα Facebook Twitter
Φωτ.: Adrère Amellal

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στο Μέσο Γερακάρι Ζακύνθου, η Αθήνα δεν είναι καν στον ορίζοντα»

Για 15 χρόνια, ο Ανδρέας Γεωργίου πηγαινοερχόταν στη δουλειά του, από ένα χωριό της Κορινθίας ως το κέντρο της Αθήνας. Η απόφαση να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ζακύνθου δεν ήταν εύκολη. Μια φράση της κόρης του όμως τον έπεισε κι έτσι τώρα πια ζει σε ένα μέρος με ατελείωτους ελαιώνες και μεγάλη αγάπη για την ποίηση και το παραδοσιακό τραγούδι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Ταξίδια / Μονοπάτια Αγίου Όρους: Ανάμεσα στη φύση και την πνευματικότητα

Οι διαδρομές ανάμεσα σε επιβλητικά μοναστήρια και σκήτες, όπως και η φροντίδα για την προστασία τους, ενώνουν ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο: έναν Αυστραλό δικαστή, έναν Βέλγο τραπεζικό, έναν ψυχίατρο από το Ομάν, έναν Άγγλο εκδότη και έναν Έλληνα μηχανικό αεροσκαφών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Οι επαρχίες μας / «Στο χωριό καταλάβαμε για πρώτη φορά πως ο φορτιστής του κινητού κάνει θόρυβο»

Η Δέσποινα Τζιουβάρα άφησε την Αθήνα για τον Βουτσαρά, ένα από τα Κουρεντοχώρια, και ευελπιστεί να βοηθήσει την περιοχή να περάσει σε μια νέα εποχή μετά την απότομη ερήμωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Δεμάτι κάλεσμα

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η καθημερινότητα δεν είναι σχεδόν ποτέ ίδια στο βουνό»

Ο Βασίλης Νάκκας, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΚοινΣΕπ «Τα Ψηλά Βουνά», απευθύνει πρόσκληση σε όσους θέλουν να ζήσουν και να εργαστούν στο Δεμάτι Ζαγορίου, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των ορεινών κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τρεις φίλοι από την Αθήνα δημιούργησαν μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία, έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία

Γειτονιές της Ελλάδας / «Είναι ωραίο να μη γυρίζουν όλα γύρω από τα λεφτά»

Τρεις Αθηναίοι δημιούργησαν το Yamochori, μια μικρή, αυτάρκη κοινότητα στην Αιτωλοακαρνανία – έναν ζωντανό πυρήνα ανθρώπων που ζουν και εργάζονται με τη φύση, οργανώνοντας δράσεις και αναζωογονώντας την τοπική κοινωνία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Λάρισα

Ταξίδια / 48 ώρες στη Λάρισα

Από τα αρχαία θέατρα που κρύβονται στο κέντρο της, μέχρι το καλλιτεχνικό χωριό της που ζωντανεύει κάτω από τον ήλιο, η πόλη αυτή δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση στάση προς τη Θεσσαλονίκη, αλλά προσφέρει πολλά μαζί με το τσίπουρο Τυρνάβου και τον χαλβά Φαρσάλων.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Οι άνθρωποι του χωριού είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Επέλεξα να ζήσω ανάμεσά τους και όχι σε παλάτια. Κοντά τους όμως νιώθω βασιλιάς».

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ζώντας κοντά στους ανθρώπους του χωριού νιώθω βασιλιάς»

Ο Νίκος Πατερέκας μετακόμισε ξαφνικά στη Νέα Αβόρανη, έγινε αγρότης και, αν και κάποια αγαπημένα του πρόσωπα μπορεί να μην τον στήριξαν σε αυτή την απόφαση, πορεύεται με οδηγό την υπόσχεση που έδωσε όταν έχασε τους παππούδες του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στον Βόλο

Ταξίδια / 48 ώρες στον Βόλο

Από ένα έργο του Πικιώνη και ένα ιστορικό κινηματοθέατρο μέχρι τα παραδοσιακά τσιπουράδικα και τα βιομηχανικά μνημεία, ο Βόλος αποκαλύπτει την πολυπολιτισμική του κληρονομιά. Εδώ, το παλιό συναντά το νέο, με την παραλία και τα Παλαιά να είναι μόνο η αρχή για μια συναρπαστική εξερεύνηση.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«Η ψυχική ισορροπία που κερδίζεις φεύγοντας από την Αθήνα σου ανοίγει ορίζοντες»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η ψυχική ισορροπία που κερδίζεις φεύγοντας από την Αθήνα σου ανοίγει ορίζοντες»

Η Χαρά Δελή άφησε τη δουλειά της ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα για να ζήσει από τη σαπωνοποιία στην Τρίπολη. Αν και η μετάβαση δεν ήταν εύκολη, τώρα δεν φαντάζεται τη ζωή της χωρίς τον χρόνο που απέκτησε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Το καφέ του Wes Anderson, τo δεινοσαυράκι του Duomo κι άλλες 8 στάσεις σ’ ένα τριήμερο στο Μιλάνο

Ηχητικά Άρθρα / Το καφέ του Wes Anderson, τo δεινοσαυράκι του Duomo κι άλλες 8 στάσεις σ’ ένα τριήμερο στο Μιλάνο

Το Μιλάνο μπορεί να έχει μια απωθητική μουσολινική αισθητική στα κτίρια και τον χειρότερο κόσμο που μπορείς να συναντήσεις σε κέντρο πόλης, αλλά δεν είναι ούτε άσχημο, ούτε αδιάφορο.
M. HULOT