«Η δουλειά μου είναι ειδικός ορεινός διαμεσολαβητής. Μεσολαβώ ανάμεσα στην απερίγραπτη ελληνική φύση και τη φαντασία σας. Σύντομα με νέα βιβλία και χάρτες, στην υπηρεσία των σχεδίων και των ονείρων σας» έγραφε σε περσινή ανάρτησή του facebook ο Λευτέρης Τσουρής προαναγγέλλοντας με αυτό τον τρόπο άλλον έναν ταξιδιωτικό και πεζοπορικό οδηγό, αυτόν της οροσειράς της Ροδόπης από την Geopsis, μια εκδοτική εταιρία που δημιούργησε ο ίδιος, με αντικείμενο την διάδοση της πεζοπορίας και την χαρτογράφηση και καταγραφή υποδομών απόδρασης και αναψυχής στη φύση.
Μάλιστα, λίγες μέρες αργότερα, ο Στέφανος Ψημένος, ένας από τους πρώτους και πιο καταξιωμένους χαρτογράφους της χώρας μας, σχολίαζε κρατώντας χάρτη του Λευτέρη στα χέρια του: «Ξέρω από χάρτες, και καταλαβαίνω με πόσο κόπο και με πόσο μεράκι φτιάχτηκε. Τον έφτιαξε ο Λευτέρης Τσουρής που έχει την εταιρία Geopsis. Είναι ο ανταγωνιστής μου. Αλλά του βγάζω το καπέλο».
«Το κοινό μας με τον Στέφανο είναι το κλισέ πάθος για τη δουλειά μας. Η εξήγηση γι' αυτό είναι ότι σε παρακινεί κάτι μέσα σου, που δεν εξηγείται ούτε με τη λέξη φιλοδοξία, ούτε με τη φράση να βγάλω το ψωμί μου, ούτε με άλλα, κοινά για πολλούς, κίνητρα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά σίγουρα βγαίνει στην επιφάνεια μετουσιωμένο ως ποιοτική δουλειά χωρίς εκπτώσεις, με πρώτο μέλημα την σωστή, αισθητικά όμορφη και λειτουργικά ακριβέστατη αποτύπωση του χώρου. Πρόσφατα, σε μια συζήτηση με μια γερόντισσα σε ένα χωριό, άκουσα το εξής: όποιος χρειάζεται διακοπές απ' τη δουλειά του, μάλλον έχει τη λάθος δουλειά» λέει ο Λευτέρης ο οποίος βάλθηκε να καταγράψει με την ομάδα του αυτή την όχι και τόσο δημοφιλή οροσειρά της χώρας μας παρότι είναι η αρχαιότερη (γεωλογικά), κρύβει δεκάδες εντυπωσιακά, φυσικά και πολιτιστικά αξιοθέατα και διαθέτει ένα μεγάλο δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών ήπιων κλίσεων.
Καμία δωρεάν εφαρμογή, google maps, open street maps, mapy κλπ δεν περιέχουν το σωστό, ασφαλές και πλήρες οδικό δίκτυο και μονοπάτια στα βουνά και την ύπαιθρο. Κανείς, κυριολεκτικά, εκτός από εμάς του outdoor, δεν έχει χαρτογραφήσει αυτούς τους δρόμους και τα μονοπάτια.
«Η Ροδόπη δεν είναι δημοφιλής αλλά θέλουμε να την κάνουμε. Με την θετική, βιώσιμη και προσοδοφόρα έννοια του όρου. Η χαρτογραφική τεκμηρίωση και η έκδοση οδηγών, είναι κάτι παραπάνω από δημιουργία εμπορικών προϊόντων. Είναι εργαλεία ανάπτυξης στα χέρια των τοπικών αρχών, των ντόπιων επαγγελματιών και φυσικά βοηθήματα για τους επισκέπτες» λέει ο ίδιος ο οποίος δημιούργησε τον Πεζοπορικό και Ταξιδιωτικό Οδηγό Ροδόπης που δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να γνωρίσει εμπεριστατωμένα αλλά περιεκτικά ολόκληρη την οροσειρά: Την φύση και την ιστορία της, αυτά που την κάνουν μοναδική, τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει (λ.χ. στο οδικό δίκτυο) και μια διαλογή διαδρομών που καλύπτουν τα περισσότερα τοπία της και απευθύνονται σε όλους, από αρχάριους μέχρι πολύ προχωρημένους.
Ο Λευτέρης γεννήθηκε στα Ιωάννινα της Ηπείρου και έπειτα έζησε και μεγάλωσε στη Καβάλα. Με γονείς αρχαιολόγους, περιπλανήθηκε ως παιδί σε κάστρα, αρχαιολογικούς χώρους και άγνωστες πτυχές της ελληνικής υπαίθρου. «Ακολουθείς τους γονείς σου, ό,τι κι αν επαγγέλλονται» λέει ο ίδιος. «Εμπνέεσαι από αυτούς και βρίσκεις κάθε ευκαιρία να ζήσεις ένα παραμύθι. Βρες μου ένα παιδί στον πλανήτη που να μη θέλει να του πουν μια ιστορία. Οι δικοί μου δε μου είπαν απλώς ιστορίες, αλλά με κουβαλούσαν μέσα στις ιστορίες, σε κάθε νησί, λόφο, βουνό και παραλία που υπήρχε τοιχογραφία προς τεκμηρίωση».
Ίσως από τότε ήταν που κόλλησε και το μικρόβιο της εξερεύνησης. «Αποφάσισα να σπουδάσω Γεωγραφία νομοτελειακά. Ποια άλλη επιστήμη εκτός από αυτήν της εποπτείας του χώρου και της φύσης θα μου έλαχε, μ' αυτή τη δίψα για εξερεύνηση του χώρου και για ανακάλυψη της μεσογειακής φύσης; Σου ακούγεται παλαιά η γεωγραφία; Βγάλε από το ανθρώπινο οικοδόμημα την εποπτεία, διαχείριση και τεκμηρίωση του χώρου (αυτό είναι συν τοις άλλοις η Γεωγραφία) και παρακολούθησέ το να καταρρέει. Χωρίς Netflix θα ζήσουμε, χωρίς Γεωγραφία θα δυσκολευτούμε» λέει ο Λευτέρης ο οποίος σπουδάζοντας Γεωγραφία και ταξιδεύοντας σε ολόκληρη τη χώρα, απέκτησε την αντίληψή, πως οι μικροί ορεινοί τόποι και οι παραδοσιακοί τους τρόποι, αποτελούν μια μοναδική πηγή βιώσιμων και ήπιων προς το περιβάλλον πρακτικών, που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία μας σήμερα.
Εξειδικεύτηκε στη χαρτογραφία στο πανεπιστήμιο. Έκανε ένα master που είχε από 3D γραφικά και γραφιστική, μέχρι σκηνοθεσία και μουσειολογία. Έκτοτε αφιερώθηκε στην παραγωγή βιβλίων, χαρτών, ψηφιακών χαρτών και μικρών εφαρμογών με στόχο την ανάδειξη ξεχασμένων ορεινών (και όχι μόνο) περιοχών με ιστορική και αισθητική αξία και ιδιαίτερο πεζοπορικό και ορειβατικό ενδιαφέρον. Κι επειδή η δίψα της νέας γνώσης δύσκολα σβήνει, παρακολουθεί κατά καιρούς εξ' αποστάσεως μαθήματα σε πανεπιστήμια, από ιστορία των Βίκινγκ μέχρι ανάπτυξη φωτογραφικής γλώσσας και international politics στην περιοχή του Καύκασου. Αν κανείς θελήσει να του βάλει ταμπελάκια θα χρειαστεί αρκετά: χαρτογράφος, γραφίστας, φωτογράφος, συγγραφέας outdoor εμπειριών.
Ο Λευτέρης σήμερα ζει τον μισό χρόνο στη Σουηδία και τον άλλο μισό στην Ελλάδα. Ο ίδιος λέει χαριτολογώντας ότι ζει σε απόλυτη ταύτιση με το όνομά του. Ελευθέριος ετυμολογικά σημαίνει αυτός που ενεργεί ως ελεύθερος άνθρωπος. «Έχω ανάγκη την ελευθερία να κινούμαι στο χώρο, κάτι που η φύση και τα βουνά προσφέρουν απλόχερα. Είναι απεριόριστα, αέναα, ελεύθερα και δημοκρατικά. Ό,τι σπούδασα, το έβαλα στην υπηρεσία της δουλειάς μου, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να μοιραστώ εμπειρίες, γνώσεις και ιστορίες, πράγματα από τα οποία η ελληνική φύση βρίθει».
Ο ίδιος έχοντας περάσει όλη του ζωή εξερευνώντας την Ελλάδα επιβεβαιώνει ότι η χώρα μας είναι μια αστείρευτη πηγή ανακαλύψεων. «Δεν χορταίνεται και δεν τελειώνει. Μπορείς να ανακαλύπτεις την ελληνική φύση ξανά και ξανά, για μια ζωή» λέει και ξεκινά να περιγράφει κάποια στιγμιότυπα από μέρη της χώρας μας που αγαπά πολύ:
«Θέση πανοραμικής θέας κάτω από την κορυφή Σκολιό (2905μ) στον Όλυμπο.Έκανα το τζιπ camel trophy για να βρεθώ στο οροπέδιο Γούρνες, κατάπια δύο γεμιστά και έτρεξα πάνω για να προλάβω να βγάλω την φωτογραφία που ήθελα από την δυτική όψη του Στεφανιού και του Μύτικα (ηλιοβασίλεμα αρχών Σεπτεμβρίου). Η θέα στο βραχώδες τοπίο της πολύ λιγότερο προβεβλημένης μεριάς του Ολύμπου κλέβει τη φωνή.
Βαρδούσια, το ωραιότερο βουνό της Ελλάδας. Η μορφολογία των κορυφών τους είναι σαν να έπιασε ένας γίγαντας ένα τσεκούρι και να έκοψε το βουνό με μανία, κάθετα. Εκεί πηγάζει ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ελλάδας,. Στην πλατεία της Μουσουνίτσας (Αθανάσιος Διάκος) το πρόβειο γιαούρτι και το πρόβειο παγωτό μυρίζει παράδοση.
Παρθένο Δάσος Φρακτού. Αν υπάρχει κάτι παρθένο στην ελληνική φύση, είναι αυτό: αναπτύσσεται κυριολεκτικά χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση οποιουδήποτε είδους για πάνω από 200 χρόνια. Εκεί, η ερυθρελάτη μαζί με την σημύδα και τα άλλα δέντρα και βλάστηση, μοιάζουν να θέλουν να ζωντανέψουν και να σ' αρπάξουν όπως στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Εκεί, η φύση σε ταπεινώνει και σου ξυπνά κάθε τι πρωτόγονο μέσα σου.
Ικαρία. Κάβο Πάπας, δυτικό άκρο του νησιού. Ο Φάρος εκεί εποπτεύει τα λυσσαλέα κύματα και το σεληνιακό τοπίο το εκτιμούν λίγοι. Στάσου εκεί ένα πρωί και θα μυρίσεις τη θάλασσα, θα ξέρεις τι είναι το Αιγαίο. Δράκανο, ανατολικό άκρο του νησιού. Περπάτα προς τον αρχαίο πύργο ένα καλοκαιρινό βράδυ χωρίς φεγγάρι για να βιώσεις τον πιο καθαρό, έναστρο ουρανό που είδες ποτέ με τον γαλαξία να διαγράφεται σχεδόν όπως στις αστροφωτογραφίες».
Ωστόσο, λατρεύει τα ταξίδια γενικώς. «Αν υπάρχουν μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ πολύ εκτός Ελλάδας, είναι τα νησιά Kuril, ένα ηφαιστειακό τόξο στην άκρη της θάλασσας του Οχότσκ βόρεια της Ιαπωνίας, το νησί Franz Joseph Land και τα Svalbard στον Αρκτικό ωκεανό».
Του ζητάω να μου πει αν υπάρχει κάποιο ταξίδι που να του έχει αλλάξει τη ζωή και τι είναι αυτό που συνέβη εκεί που στάθηκε τόσο καθοριστικό. «Υπάρχουν πολλά. Αυτό που μας δένει με ένα τόπο δεν είναι μόνο η φύση του, αλλά οι άνθρωποί του κι αυτά που ζήσαμε εκεί. Αυτά μας παροτρύνουν, μεταμορφώνονται σε κίνητρα, μεράκι και κάποιες φορές για κάποιους, σε δουλειά.
Θα σου πω μια ιστορία απ' τα 16 μου. Πακετάρουμε και μπαίνουμε στ' αμάξι του πατέρα μου που μας οδηγεί στη Νικήσιανη Παγγαίου. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το μονοπάτι Μαύρα Νερά, εγώ και ο ξάδερφός μου. Το χάνουμε. Ανεβαίνουμε άναρχα, αναρριχόμενοι με τα χέρια. Σταματάμε αποκαρδιωμένοι. Στην απέναντι πλαγιά βλέπουμε κάποιες φιγούρες, τους κάνουμε νοήματα και τους φωνάζουμε. Σε λίγο, πρόσκοποι με σκοινιά μας βοηθούν να κατέβουμε πίσω στο μονοπάτι. Βάζουμε πλώρη για την ψηλότερη κορυφή «Μάτι». Μας πιάνει αυγουστιάτικη καταιγίδα, γυρνάμε μούσκεμα εν μέσω κεραυνών και παρακαλούμε τον φύλακα των Δασικών Καταλυμάτων να μας επιτρέψει να μείνουμε εκεί το βράδυ.
Στο ξύλινο σπιτάκι αγνοούμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί γιατί μας φιλεύουν κανονικό φαΐ, μια οικογένεια μορμόνων. Η φιλόξενη οικογένεια φεύγει και αργότερα, μέσα στη νύχτα, ο Δημήτρης βλέπει ένα αμάξι να ανεβαίνει. Βγαίνει έξω και φωνάζει "εεεε, πατριώτη!". Το αμάξι παρκάρει και βγαίνουν πέντε 20χρονοι που μας κατσικώνονται για το μισό βράδυ. Που και που σηκώνονταν από τον λήθαργο της μαστούρας φωνάζοντας το χόρτο μας ενώνει (ευτυχώς φύγανε και μας άφησαν). Την επόμενη ημέρα, περπατάμε 27χλμ στην άσφαλτο, αφού δεν γνωρίζουμε την ύπαρξη του σπουδαίου παλιού μονοπατιού της Αυλής και γυρνάμε στην Καβάλα. Κάτι είχε αλλάξει μέσα μας για πάντα.
Αυτό ήταν και το πρώτο ψηλό και δύσκολο βουνό που ανέβηκα και από τότε δε σταμάτησα. Όλη αυτή η εμπειρία συνολικά συνέβαλε στο να σπουδάσω γεωγραφία και αργότερα να ιδρύσω τη Geopsis. Με άλλα λόγια μου καθόρισε τη ζωή».
Από τότε πάντως που δημιούργησε την Geopsis, έντεκα χρόνια πριν, έβαλε σαν σκοπό του να καλύψει με εκδόσεις χαρτών και οδηγών, έντυπους και ψηφιακούς, όλη την ορεινή Ελλάδα, απ'άκρη σ'άκρη, με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να εξυπηρετούν όλους τους ενδιαφερόμενους, από εντελώς αρχάριους στο βουνό μέχρι έμπειρους αναρριχητές.
«Τι περιέχουν; Ό,τι χρειάζεται για να διαβάσεις τον χώρο και να κατευθυνθείς με ασφάλεια στην φύση και τα βουνά. Επίσης, ό,τι χρειάζεσαι για να οργανώσεις το ταξίδι σου, να ονειρευτείς και να φανταστείς πώς θα φαίνεται αυτό που περιμένεις. Πλήρες οδικό δίκτυο και μονοπάτια, σημεία ενδιαφέροντος, τοπογραφικές πληροφορίες ανάγλυφου, τοπωνύμια και ιστορικές πληροφορίες.
Θέλω να τονίσω το εξής: καμία δωρεάν εφαρμογή, google maps, open street maps, mapy κλπ δεν περιέχουν το σωστό, ασφαλές και πλήρες οδικό δίκτυο και μονοπάτια στα βουνά και την ύπαιθρο. Κανείς, κυριολεκτικά, εκτός από εμάς του outdoor, δεν έχει χαρτογραφήσει αυτούς τους δρόμους και τα μονοπάτια. Η Google δε θα επένδυε τόσα χρήματα για να το κάνει, το OSM είναι εφαρμογή από χομπίστες (πολύ καλή κατά τα άλλα) και οι περισσότερες εφαρμογές που είναι δωρεάν (ή δωρεάν και με επί πληρωμή έκδοση) βασίζονται στα δεδομένα Open Street Maps. Στην Ελλάδα είμαστε τρεις εταιρίες στην ουσία που κάνουν outdoor χαρτογράφηση. Εμπιστευτείτε μας γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί ούτε ξέρει να το κάνει σωστά και ολοκληρωμένα».
Μάλιστα με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού η εταιρεία επίσπευσε και την ψηφιακή μετάβαση των χαρτών και οδηγών σε ψηφιακές εφαρμογές. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι με μια εφαρμογή μέσω της οποίας κατεβαίνουν οι χάρτες Geopsis, το κινητό σου (ή το tablet σου) μεταμορφώνεται σε ένα GPS που δεν χρειάζεται ίντερνετ, ούτε καν σήμα τηλεφωνίας. «Μέσα στο app (που ονομάζεται Avenza Maps), οι χάρτες μας που φαίνονται ακριβώς όπως οι έντυποι, δίνουν τη δυνατότητα στον χρήστη να δει τη θέση του ως μια μπλε κουκκίδα, να καταγράψει σημεία και διαδρομές και να τοποθετήσει φωτογραφίες με συντεταγμένες. Εκτός από την αυτονόητη λειτουργικότητα και ευκολία που παρέχει, δίνει και κάτι άλλο. Μια εξαιρετική, συμπυκνωμένη ματιά σε ολόκληρα βουνά. Απλά βγάζεις το κινητό, ανοίγεις τον κάθε χάρτη, ζουμάρεις και αυτό είναι. Ξέρεις πόσες φορές έλυσα διαφωνίες ορειβατών, διλήμματα για το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε και αδυναμία ανάγνωσης έντυπου χάρτη στο σκοτάδι, απλά βγάζοντας το κινητό από την τσέπη;» λέει ο ίδιος.
Μου εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται η ομάδα του. «Είμαστε ο ορισμός της ευελιξίας. Τα βουνά της Ελλάδας είναι αμέτρητα, ένας και μόνον χάρτης για να δημιουργηθεί σωστά και χωρίς εκπτώσεις στην ακρίβεια και την οπτική ευκρίνεια, θέλει πάνω από 5 μήνες εργασίας. Ένας οδηγός θέλει πάνω από 9 μήνες. Δεν περισσεύει χρόνος και έτσι το γραφείο οφείλει να βρίσκεται οπουδήποτε. Στο τζιπ δίπλα στην όχθη του Εύηνου, στη σκηνή σε ένα πλάτωμα της Γκιώνας στα 2300μ, στο καφενείο του Ναπολέοντα στους Καλαρρύτες. Είμαστε αυτοί οι χαρακτηριστικοί τύποι που στέκονται με ένα drone σε μια άκρη κοιτώντας ψηλά, με ένα τρίποδα δίπλα στο γκρεμό να πετύχει η λήψη στο ηλιοβασίλεμα, κάτω από το αιωνόβιο πλάτανο του χωριού να συζητούν δυνατά με τους γέροντες που διαπληκτίζονται με στεντόρεια φωνή ότι το οροπέδιο λέγεται Κουστελάτα και όχι Kωστηλάτα. Τα υπόλοιπα πίσω στο γραφείο, είναι πολλές ώρες στον υπολογιστή και στο facebook, συνεννοήσεις, τηλέφωνα, τυπογραφεία».
Στη συνέχεια μου μιλάει για ένα μέρος που χαρτογραφεί αυτήν την περίοδο, την Πίνδο, καθώς η Geopsis είναι ζωτικό κομμάτι του έργο, Μονοπάτι της Πίνδου - Pindus Trail αφού υποστηρίζει τεχνικά και χαρτογραφικά το έργο αυτό, συμμετέχοντας ακόμη και στη σύνταξη των μελετών. «Αν εξετάσεις την Πίνδο από Βορρά προς Νότο, θα δεις ότι είναι η φυσική συνέχεια των βουνών της Δυτικής Βαλκανικής χερσονήσου, ενώ ο Κορινθιακός κόλπος φαντάζει σαν μια λίμνη που διακόπτει την φυσική συνέχεια της οροσειράς προς τα νότια, στα βουνά της Πελοποννήσου.
Η Πίνδος έχει μια ασύλληπτη ποικιλομορφία τοπίων, γεωμορφολογίας, κλίματος, ιστορίας και φυσικά ανθρωπογεωγραφίας. Κάθε στροφή των ορεινών δρόμων της κρύβει και μια έκπληξη, κάθε βουνό και ποτάμι της έχουν τη δύναμη να τυλίξουν τον επισκέπτη σε έναν ιστό αισθήσεων. Τα μονοπάτια της και η κορυφές της προσφέρουν αστείρευτο απόθεμα ενδορφινών και αδρεναλίνης. Στην Πίνδο, θα φρεσκαριστείς στα νερά της παραλίας του Αχελώου στη Γλύστρα μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα, θα ψάχνεις το μπουφάν σου μια κλασσική αυγουστιάτικη νύχτα στην Αρτοτίνα την ώρα που οι κάμποι και οι πόλεις τηγανίζονται στον καύσωνα, θα περπατήσεις με το βλέμμα καρφωμένο στην τέχνη των μαστόρων της Ηπείρου στο Συρράκο, θα στέκεσαι έχοντας χάσει τη φωνή σου μπροστά στον καταρράκτη Καμήλι στο Ματσούκι που χύνεται με χειμαρρώδη μανία από έναν κάθετο βράχο μέσα στο φαράγγι – τούνελ».
Τέλος, η κουβέντα περιστρέφεται αναπόφευκτα στο αν υπάρχει πεζοπορικό ενδιαφέρον στην χώρα και την γενικότερη αίσθηση που υπάρχει ότι τα ελληνικά βουνά είναι υποτιμημένα. «Αν σου πω ότι υπάρχει και είναι τεράστιο θα με πιστέψεις; Και από τους Έλληνες και από τους ξένους. Πως να μην υπάρχει, με την ελληνική επικράτεια να αποτελείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70% από ορεινούς όγκους; Οι Έλληνες, κυρίως μέσω συλλόγων, δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον που έχει καθαρά αυξητική τάση. Από το εξωτερικό δε μειώθηκε ποτέ και προέρχεται κυρίως από Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Αγγλία, Γαλλία και δευτερευόντως από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μεγάλη αύξηση παρουσιάζει η επισκεψιμότητα από το Ισραήλ ενώ τελευταία βλέπουμε ολοένα και περισσότερους Αμερικανούς.
Εγώ υποστηρίζω ότι τα ελληνικά βουνά δεν είναι υποτιμημένα. Όχι όλα και όχι ανέκαθεν. Δες παραδείγματα όπως το Ζαγόρι, ο Όλυμπος, τα Τζουμέρκα και το Πήλιο. Δες τα βουνά της Κρήτης. Πάρε τα δεκάδες παραδείγματα συγκεκριμένων τοποθεσιών πάνω ή στους πρόποδες βουνών που απολαμβάνουν μεγάλης επισκεψιμότητας, όπως τα Λουτρά Πόζαρ στο Καϊμάκτσαλαν, ή η λίμνη Πλαστήρα στα Ανατολικά Άγραφα. Με βεβαιότητα σου λέω ότι το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει τις περισσότερες από τις ομορφιές που κρύβουν. Πιστεύω ότι η αίσθησή σου ότι είναι υποτιμημένα, προέρχεται από την σημαντική έλλειψη λειτουργικών υποδομών σε κάθε βουνό, όπως δρόμοι πρόσβασης, καταφύγια ή και ξενώνες και φυσικά ανοιχτά και συντηρημένα μονοπάτια με λογική δικτύωσης και βιωσιμότητας».
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την Geopsis εδώ αλλά και να δείτε μια εξαιρετική επιλογή φωτογραφιών και βίντεο από τις αποστολές του Λευτέρη Τσουρή εδώ.
σχόλια