ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ μένω στην Ικαρία, ένα νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου με 8.500 μόνιμους κατοίκους. Πρωτεύουσα και κύριο λιμάνι είναι ο Άγιος Κήρυκος. Η περιοχή που επέλεξα όμως για να κάνω τη μεγάλη αλλαγή για μένα είναι η περιοχή των Ραχών. Μένω με τον σύντροφό μου Xρήστο στον Άγιο Δημήτριο Ραχών και έχουμε ένα όμορφο και ιδιαίτερο, όπως μας λένε, μαγαζάκι, το Sofrano, στον Χριστό Ραχών.
Γνώρισα τον σύντροφό μου σε καλοκαιρινές διακοπές στο νησί. Τότε δεν ήμουν έτοιμη ούτε επαγγελματικά αλλά ούτε συναισθηματικά να αφήσω τη ζωή μου στην Αθήνα. Θέλει κι αυτό μια προετοιμασία αν δεν είσαι ο τύπος του ανθρώπου που ρισκάρει με ευκολία. Δούλευα σε ένα γεωλογικό εργαστήριο ως γεωλόγος και ήξερα πολύ καλά πως δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου.
Λίγο πριν φύγω από την εταιρεία, άρχισα να ασχολούμαι με το ράψιμο και λίγο μετά, σε επόμενες διακοπές μου στο νησί, μου ήρθε η ιδέα για το δικό μου brand, το FYLAKI, από το ρήμα φυλάω (αποθηκεύω) – έτσι ονομάζεται η παραδοσιακή τσάντα της Ικαρίας που είναι φτιαγμένη από δέρμα ζώου, με το τρίχωμά του συγκεκριμένα, και ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται πολύ από βοσκούς. Εμπνεύστηκα από την παράδοση του νησιού που τόσο αγαπούσα και ακόμα αγαπώ, και δημιούργησα το σύγχρονο FYLAKI.
Την Ικαρία, για να την καταλάβει κάποιος, πρέπει να τη γυρίσει και να την ψάξει πολύ. Δεν αρκεί να επισκεφτείς μόνο το παραλιακό κομμάτι με τις υπέροχες παραλίες, που κάποιες φορές θέλουν προσοχή γιατί το Ικάριο Πέλαγος συχνά αγριεύει.
Κάπου τον Σεπτέμβρη του 2019, λοιπόν, αποφάσισα να κάνω την αλλαγή και να ρισκάρω. Κάπου είχα ακούσει πως ίσως οι μόνοι άνθρωποι που ζουν τη ζωή που φαντάζονται όταν είναι μικροί είναι εκείνοι που ρισκάρουν.
Το καλοκαίρι του 2020 ανοίξαμε με τον Χρήστο το μαγαζί μας. Ο Χρήστος είναι αγρότης-κτηνοτρόφος και έχει κάνει και έναρξη οικοτεχνίας, οπότε στο μαγαζί υπάρχουν ντόπια παραδοσιακά προϊόντα όπως μέλι, κατσικίσιο τυρί (καθούρα), σάλτσες, μαρμελάδες, κρασί κ.λπ., και δημιουργίες Ελλήνων σχεδιαστών – μέχρι και πάγκο μαναβικής έχουμε απέξω μόνο με ντόπια φρούτα και λαχανικά. Όλα έχουν ταιριάξει όμορφα και αρμονικά.
Τα καλοκαίρια μας είναι έντονα λόγω του μαγαζιού και της φροντίδας των ζώων και των κήπων, οπότε χρειάζεται να βρίσκουμε στιγμές χαλάρωσης μέσα στη μέρα. Το μέρος που με ηρεμεί πολύ είναι τα Ραξούνια, καταρράχτες στο φαράγγι της Χάλαρης. Εκεί πηγαίνω συχνά και κάτω από τα πλατάνια παίρνω ανάσες δροσιάς, ανασυγκροτούμαι.
Γενικά, το ορεινό τμήμα της Ικαρίας είναι βραχώδες, με απότομο ανάγλυφο και μέγιστο υψόμετρο τα 1.041 μ., κάτι που είναι σπάνιο για νησί και κάνει τον τόπο αυτό πολύ ενδιαφέροντα. Όλες οι εποχές εδώ έχουν κάτι να σου προσφέρουν. Το φθινόπωρο μαζεύουμε άγρια μανιτάρια, την άνοιξη άγρια χόρτα και βότανα, το καλοκαίρι κρίταμο και έτσι, εάν αγαπάς και ανακατεύεσαι με τη φύση, δεν πλήττεις ποτέ.
Μια άλλη δραστηριότητα που με χαλαρώνει πολύ είναι η βόλτα με τη βάρκα μας απογευματινές ώρες, που ο ήλιος αρχίζει να δύει. Ξεκινάμε από το λιμανάκι στο Γιαλισκάρι και φτάνουμε μέχρι τον Κάβο Πάπα. Αν είμαστε τυχεροί, που συνήθως είμαστε, πιάνουμε και κανένα ψαράκι!
Η Ικαρία, εκτός από πολλά και ενδιαφέροντα σηματοδοτημένα μονοπάτια, έχει και πολλά όμορφα μαγαζάκια, όπου μπορεί κάποιος να γευτεί τα πολύ νόστιμα ντόπια κρέατα και παραδοσιακά μαγειρευτά, όπως το μαεριό και το σουφικό. Τα δικά μου αγαπημένα εστιατόρια είναι το «μαγέρικο» και το «CousinA» για μαγειρευτά και ψητά και η πολύ όμορφη ταράτσα του «Ταμπουρά» με εκλεκτούς μεζέδες και υπέροχα live με ρεμπετο-παραδοσιακό τραγούδι. Επίσης, μην ξεχάσει κάποιος να επισκεφτεί την υπέροχη αυλή της Φιλίτσας στις Καρυδιές και τα Μπακαλιαράκια στον Άγιο Δημήτριο.
Την Ικαρία, για να την καταλάβει κάποιος, πρέπει να τη γυρίσει και να την ψάξει πολύ. Δεν αρκεί να επισκεφτείς μόνο το παραλιακό κομμάτι με τις υπέροχες παραλίες, που κάποιες φορές θέλουν προσοχή γιατί το Ικάριο Πέλαγος συχνά αγριεύει· και το ορεινό της τμήμα έχει πολύ ενδιαφέρον να το περπατήσει κάποιος και να επισκεφθεί το Σελίνι, το Δάσος του Ράντη, να φτάσει μέχρι Μαγγανίτη και Καρκινάγρι και να μην ξεχάσει να κάνει μια βουτιά στην παραλία του Να, και μετά να πάει για φαγητό στην ταβέρνα της Θέας.
Πολύ ενδιαφέρον έχει και η αρχιτεκτονική της Ικαρίας. Οι κατοικίες των Ικαριωτών για πολλούς αιώνες ήταν γνωστές ως «χυτό», δηλαδή με μονόρριχτες στέγες από πλάκες με κλίση παράλληλη με το έδαφος και μονόχωρες, εξού και η παροιμία «σπίτι όσο να χωρείς τόπο όσο να θωρείς». Τριγύρω από τα σπίτια υπήρχε αυλότοιχος και ξερολιθιά που έκρυβε το σπίτι, για να μην το βλέπουν οι πειρατές.
Γενικά, οι Ικαριώτες είναι πολύ ικανοί και πολυάσχολοι άνθρωποι. Έχουν όλοι τα ζώα, τους κήπους και τα σπίτια τους ανοιχτά, είναι έτοιμοι να διακόψουν ανά πάσα στιγμή αυτό που κάνουν για να πιουν έναν καφέ ή ένα κρασί με τον επισκέπτη τους – και μετά συνεχίζουν. Έχουν τους δικούς τους χρόνους, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα μέσα στην ημέρα από το σύνηθες.
Το κομμάτι στο οποίο δυστυχώς υστερεί το νησί είναι αυτό της υγείας. Οι δομές και οι παροχές είναι περιορισμένες, όπως και στα περισσότερα νησιά, και είναι κρίμα γιατί είναι ένας τόπος που έχει πολλά παιδιά και ηλικιωμένους οι οποίοι συχνά χρειάζονται ιατρική περίθαλψη και γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων.
Κάτι άλλο δεν θα ήθελα να αλλάξω από το νησί, γιατί νομίζω πως είναι ωραίο να κρατάς έναν τόπο όπως έχει διαμορφωθεί από τους ντόπιους και να κρατάνε και οι ντόπιοι ό,τι χρειάζονται ή ό,τι τους λείπει από τους «ξένους» που επιλέγουν να μείνουν στον νησί τους.
Εάν, λοιπόν, αρέσει σε κάποιον η επαφή με τη φύση και οι ασχολίες που έχουν να κάνουν με αυτήν, η Ικαρία είναι ιδανικός τόπος για να ζήσει, με δυσκολίες φυσικά, αλλά εγώ προσωπικά νιώθω πολύ χαρούμενη και περήφανη που τα έχω καταφέρει και συνεχίζω να ζω εδώ.
