ΕΝΑ ΞΥΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ χωρίς ίντερνετ και τουαλέτα στο δάσος της Σλοβενίας και ένα ζευγάρι που θα περάσει εκεί δύο νύχτες. Θα μπορούσε να είναι σκηνή από θρίλερ. Φυσικά, ο θεατής θα γίνεται έξαλλος με το ζευγάρι που επιλέγει να μείνει εκεί. Το ζευγάρι ήμασταν εμείς. Και τελικά ζήσαμε να διηγηθούμε την ιστορία.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ήταν όταν κλείσαμε το ταξίδι στη Σλοβενία, που αποφασίσαμε να μείνουμε τέσσερις μέρες στη Λιουμπλιάνα και δύο ημέρες στη Μάριμπορ, καθώς βρήκαμε ένα υπέροχο, ξύλινο σπίτι στην πλαγιά του δάσους, με τέλεια θέα. Όπως συμβαίνει πάντα όταν ψάχνεις κάτι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και χωρίς να εφαρμόσεις τα κατάλληλα φίλτρα στην αναζήτηση, αυτό δεν πήγε καλά.
Φτάνοντας σε μία κατηφόρα, ο οδηγός μας είπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να περπατήσουμε στο μονοπάτι. Μόνο που, καθώς προχωρούσαμε, περάσαμε μία ξύλινη κατασκευή και τότε ακούστηκε η φράση: «Λοιπόν, από δω είναι το μπάνιο».
Οι μέρες στη Λιουμπλιάνα ονειρικές. Έτσι, με την ίδια καλή διάθεση, μπήκαμε στο νοικιασμένο αμάξι ώστε να φτάσουμε στο δάσος της Μάριμπορ όπου βρισκόταν το σπίτι. Ίσως η πρώτη ένδειξη θα έπρεπε να ήταν πως ο διαχειριστής του σπιτιού θα ερχόταν να μας πάρει γιατί δεν θα το βρίσκαμε αλλιώς.
Ακολουθήσαμε ένα πράσινο, αγροτικό φορτηγό σε έναν στενό δρόμο γεμάτο στροφές, καθώς ανεβαίναμε στο βουνό, και πανύψηλα δέντρα δεξιά και αριστερά. Κάποια σπίτια διάσπαρτα – όπως μας ενημέρωσε αργότερα, αυτή η τοπική κοινωνία έφτιαχνε και πουλούσε προϊόντα όπως λικέρ, κρασί, μαρμελάδες κ.λπ.
Φτάνοντας σε μία κατηφόρα, ο οδηγός μας είπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να περπατήσουμε στο μονοπάτι. Μόνο που, καθώς προχωρούσαμε, περάσαμε μία ξύλινη κατασκευή και τότε ακούστηκε η φράση: «Λοιπόν, από δω είναι το μπάνιο».
Αφού μας πήγε στο ξύλινο σπίτι που βρισκόταν περίπου διακόσια μέτρα πιο κάτω, μας πληροφόρησε πως δεν υπάρχει σύνδεση στο ίντερνετ καθώς «εδώ έρχονται όσοι θέλουν να ξεφύγουν από τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής» – και από τον πολιτισμό έρχομαι να προσθέσω.
Εκείνος έφυγε –ευτυχώς έμενε σε ένα σπίτι λίγα μέτρα πιο πέρα, οπότε υπήρχε μία ψευδαίσθηση ασφάλειας– και μας άφησε μόνους, παγωμένους στο σπίτι των είκοσι τετραγωνικών. Στην πραγματικότητα οφείλω να πω πως η θέα από την πλαγιά ήταν μαγική. Ένα μικρό κουζινάκι και μία κουκέτα ήταν ό,τι χρειάζεται κάποιος που θέλει να ηρεμήσει μακριά από την καθημερινότητα και να κάνει ένα detox.
Περάσαμε το απόγευμα στη βεράντα να απολαμβάνουμε τον ωραίο καιρό και τη θέα. Ώσπου, ήρθε η ώρα που θες να κάνεις το σκρόλινγκ σου. Θες πως ήταν «απαγορευμένο», θες πως δεν είχαμε με τίποτα να ασχοληθούμε, η απουσία του ίντερνετ ήταν αισθητή μετά από λίγες ώρες.
Σχεδόν ντρέπομαι να το πω, αλλά με ένα hot spot και απεριόριστα data είδα video στο YouTube και μίλησα με τους φίλους μου και ενημερώθηκα για όλα όσα γίνονταν πίσω στην πατρίδα. Και το βράδυ ήρθαμε αντιμέτωποι με το θέμα: Σκοτεινό μονοπάτι και εξωτερική τουαλέτα. Πρόκληση; Ναι. Το αντιμετωπίσαμε γενναία; Πάλι ναι.
Ωστόσο, κάπου εδώ να αναφέρω πως η τουαλέτα ήταν μία ξύλινη κατασκευή, πολύ ρουστίκ αισθητικής, ενώ στο ντους υπήρχε μία μεγάλη τζαμαρία που έβλεπε την καταπράσινη πλαγιά. Ας ακούγονταν όλο το βράδυ ζωάκια να πηγαινοέρχονται στις φυλλωσιές όσο καθόμασταν στη βεράντα, και γρύλλοι μες στην απόλυτη ησυχία. Μόνο για την αίσθηση του να κάνεις ντους βλέποντας το καταπράσινο δάσος, θα το ξαναέκανα. Νομίζω.
Στην πραγματικότητα, μπορεί αυτές τις δύο ημέρες να μην τις έλεγες ιδανικές ως προς τον συναισθηματικό μου κόσμο, ωστόσο, τώρα που έχουν περάσει μερικοί μήνες, θα πω πως ήταν μία ωραία εμπειρία. Είναι από αυτές τις καταστάσεις που όταν περάσουν, μπορείς να τις εκτιμήσεις πραγματικά. Αν μη τι άλλο, έχω μία ιστορία να λέω για τότε που έμεινα σε ένα δάσος της Σλοβενίας χωρίς τουαλέτα και ίντερνετ.
