«ΟI MANTONEΣ και οι γάτες του Ερμιτάζ, οι αστροναύτες της Μόσχας, ο Λομονόσοφ και το όραμα για μια αριστοκρατία της επιστήμης, το όραμα αγροτών και εργατών για έναν δίκαιο κόσμο ταριχευμένο πια στο μαυσωλείο της νεορωσικής μπίζνας, η ομορφιά του Πέτερχοφ σε παίρνει απ’ το χέρι σε πάει περίπατο στη Βαλτική και σε γαληνεύει, η προκλητική πολυτέλεια κάθε ανακτόρου σε ταράζει, γίνεται μετά Χριστόν προφήτης και δίνει χρησμό πως ήταν αδύνατο να μη γίνει επανάσταση, όλα έχουν ένα όριο, οι εννιακόσιες μέρες της πολιορκίας του Λένινγκραντ κραυγάζουν πως δεν υπάρχουν όρια όταν υπερασπίζεσαι την ελευθερία, η υπόγεια οικουμενική ομορφιά του μετρό της Μόσχας, η υπέργεια ανυπέρβλητη ομορφιά της Αγίας Πετρούπολης, το Κρεμλίνο και το κόκκινο τηλέφωνο μιας εποχής ολόκληρης, ο πόλεμος και ο Ψυχρός Πόλεμος, ο πόλεμος και η ειρήνη, ο Ναός του Αγίου Ισαάκ, οι Ναοί των Τριών Ιεραρχών, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι και Τσέχοφ, οι δύσκολοι, δύστροποι άνθρωποι που αγαπάμε μέσα απ’ τη ρωσική λογοτεχνία και μας μαθαίνουν να τους συγχωρούμε όταν εμφανίζονται και στη ζωή μας, οι ωραίοι άνθρωποι που δεν κάνουν θόρυβο, σαν να μη θέλουν να ενοχλήσουν ούτε τον δήμιο τους... Όλα αυτά είναι λίγα απ’ τα πολλά που είναι η Ρωσία για το γραφείο ταξιδίων Melodrakma και για μένα προσωπικά» λέει ο Γιάννης Λυμτσιούλης με ενθουσιασμό για το ταξίδι που οργάνωσε με κάθε ρίσκο, το πρώτο ταξίδι μετά την καραντίνα που έγινε οργανωμένα σε χώρα του εξωτερικού.
Στο Ερμιτάζ, όπου ήμασταν το μοναδικό γκρουπ, ήρθαν όλοι οι εργαζόμενοι να μας χαιρετήσουν με χαμόγελα και να δώσουν το χέρι, γιατί ήμασταν οι πρώτοι ξένοι που έβλεπαν μετά από όλη αυτή την περιπέτεια. Μας κοιτούσαν παράξενα.
«Γκρίζος πόλεμος και πολύχρωμη ειρήνη» λέει κάποιος από τους τολμηρούς ταξιδιώτες, προσπαθώντας να μαζέψει τις αναμνήσεις και τα κομμάτια του παζλ από τη Ρωσία. «Ένας γίγαντας, μια σύγχρονη αυτοκρατορία με λαό πονεμένο, που στο πέρασμα των αιώνων αποδεικνύει ηχηρά και ισχυρά ότι θέλει να είναι παντού και πάντα πρώτος: στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στον αθλητισμό, στα μπαλέτα, στη μουσική. Μια πανδαισία πολιτισμού, λαμπερών προσώπων αλλά και σκοτεινών χρόνων καταπίεσης. Πολύχρωμα ρούχα και κόκκινα αστέρια που συνταιριάζονται με τους χρυσούς τρούλους των εκκλησιών. Μια Αγία Πετρούπολη κόσμημα στο στέμμα. Μια Μόσχα πρωτεύουσα στη δίνη των ουρανοξυστών. Διάστημα, κοσμοναύτες, αστροναύτες και γη με νερά, ποτάμια, σιντριβάνια και πλούσιο υπέδαφος. Όλα μαζί!»
Το ταξίδι στη Ρωσία ο Γιάννης το έστηνε εδώ και καιρό, η καραντίνα όμως του χάλασε τα σχέδια γιατί ισοπέδωσε τα πάντα στον χώρο του τουρισμού – είναι από τους κλάδους που έχουν πληγεί περισσότερο και θα κάνουν καιρό να συνέλθουν. Ωστόσο, αυτό που έζησαν στη Ρωσία είναι κάτι που δύσκολα θα ξαναζήσει ταξιδιώτης: ήταν το πρώτο γκρουπ που έφτασε μετά από ενάμιση χρόνο στα περισσότερα από τα μέρη που έκαναν restart και η υποδοχή του ήταν πανηγυρική.
— Τι βρήκατε στη Μόσχα; Πώς ήταν η κατάσταση όταν φτάσατε;
Κατ' αρχάς, ένα πράγμα που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όλοι μάς κοίταζαν λες και ήμασταν εξωγήινοι. Πλησίαζαν να μας δουν από κοντά. Στο Μουσείο Κοσμοναυτών είχαν δύο χρόνια να δουν τουρίστες. Στο Ερμιτάζ, όπου ήμασταν το μοναδικό γκρουπ, ήρθαν όλοι οι εργαζόμενοι να μας χαιρετήσουν με χαμόγελα και να δώσουν το χέρι, γιατί ήμασταν οι πρώτοι ξένοι που έβλεπαν μετά από όλη αυτή την περιπέτεια. Μας κοιτούσαν παράξενα.
Από την άλλη, εμείς πήγαμε με διπλές μάσκες και φόβο, κουκουλωμένοι, με κρυμμένο ολόκληρο το πρόσωπο. Ήμασταν οι μόνοι που κυκλοφορούσαμε έτσι. Οι περισσότεροι Ρώσοι δεν φορούσαν καθόλου μάσκα και οι ελάχιστες εξαιρέσεις που τη φορούσαν είχαν τη μύτη έξω, ακόμα και οι εργαζόμενοι σε μαγαζιά. Έτσι, σιγά-σιγά, από την τρίτη μέρα η μάσκα άρχισε να κατεβαίνει όπως στο στριπτίζ: πρώτα βγήκε η μύτη, μετά το στόμα και στο τέλος την είχαν όλοι κάτω απ’ το σαγόνι.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλα τα events ήταν sold out, γινόταν χαμός, όλα γεμάτα και ούτε ένας τουρίστας, μόνο ντόπιοι – Μαρίνσκι, Μπαλσόι, όλα γεμάτα!. Και κάθονταν χωρίς αποστάσεις, χωρίς κενές θέσεις, αλλά με μέτρα. Δεν βρήκαμε ένα μπάχαλο, έλεγχαν τη θερμοκρασία, αλλά δεν υπήρχε υστερία. Διπλή μάσκα –όπως πήγαμε εμείς, σε κατάσταση τρόμου– δεν είδαμε πουθενά, ούτε σε εξωτερικούς χώρους ούτε σε εσωτερικούς.
— Η εστίαση πώς ήταν;
Όπως παλιά, πριν από τον κορωνοϊό, όταν πηγαίναμε και καθόμασταν στα μαγαζιά χωρίς αποστάσεις. Δεν ισχύουν οι αποστάσεις στη Ρωσία και είναι όλα ανοιχτά, ο κόσμος έφαγε σε διάφορα εστιατόρια, κάποιοι μάλιστα πήγαν σε κάτι αριστουργήματα παλάτια που έχουν γίνει πλέον εστιατόρια και η αίσθηση ήταν ότι η ζωή εκεί έχει επιστρέψει. Ήταν σαν να είμαστε μπροστά έναν χρόνο, έτσι όπως ελπίζουμε να είμαστε του χρόνου, χωρίς να έχουμε εγκαταλείψει τίποτα.
— Πόσους νεκρούς και πόσα κρούσματα είχαν; Το ξέρουμε;
Είναι σαν να ζητάμε να μάθουμε τώρα τι ακριβώς έγινε με τον κορωνοϊό. Ακούμε, διαβάζουμε, υποθέτουμε, αλλά τίποτα βέβαιο. Πόσους νεκρούς και πόσα κρούσματα είχε η Ρωσία δεν το ξέρουμε και ίσως να μην το μάθουμε ποτέ, γιατί ενδεχομένως οι πληροφορίες να ελέγχονται, αλλά δεν είναι η μόνη χώρα όπου συμβαίνει αυτό.
Από την άλλη, η Δύση προσπαθεί συνέχεια να απαξιώσει τα ρωσικά εμβόλια… Τη μια μέρα προσπαθούν να κάνουν ντιλ και να τα αγοράσουν και την επομένη δεν το εγκρίνουν. Εγώ είδα μια Ρωσία την οποία θαύμασα και είδα και Έλληνες οι οποίοι απέδειξαν ότι ο άνθρωπος είναι το πιο προσαρμοστικό ον στον πλανήτη, πιο πολύ και από τον χαμαιλέοντα. Ένα μεγάλο κέρδος από το ταξίδι ήταν ότι την τρίτη μέρα έγινε ένα θαύμα και οι άνθρωποι χαλάρωσαν τόσο πολύ, που θυμήθηκαν πώς είναι να ζεις χωρίς τον φόβο.
Φυσικά, παίρναμε όλα τα μέτρα προστασίας, αλλά ζήσαμε για λίγο όπως πριν. Και φαίνεται ότι η ανάγκη των ανθρώπων να ταξιδέψουν θα υπερισχύσει του φόβου, το καλοκαίρι θα γίνουν πολλά ταξίδια. Ο κόσμος έχει κάνει ένα βήμα. Το γεγονός ότι τον Μάιο, συγκεκριμένα 15 Μαΐου, μόλις επετράπη, φύγαμε για Ρωσία, λέει πολλά για το μέλλον. Για κάποιους ανθρώπους το ταξίδι είναι ανάγκη μεγάλη και πολιτιστικό γεγονός. Τέτοιοι άνθρωποι ταξιδεύουν μ' εμάς, με τη Melodrakma. Άνθρωποι ευγενείς και συγχρόνως απαιτητικοί στην ποιότητα του ταξιδιού.
Υπάρχει ακόμα ανησυχία, όμως λίγο το εμβόλιο, λίγο ο χρόνος που περνάει και ο καιρός που φτιάχνει κάνουν τα πράγματα να κινούνται και νομίζω ότι θα πάμε καλά το καλοκαίρι. Στη Ρωσία έχουμε ακόμα δύο ταξίδια, ένα τον Ιούλιο και ένα τον Αύγουστο. Του Ιουλίου έχει συμπληρώσει ήδη τις συμμετοχές μόνο από τον ντόρο που έγινε στα social media: οι άνθρωποι γύρισαν ευτυχισμένοι – του Αυγούστου κοντεύει να συμπληρώσει.
Τώρα έχουμε ένα ταξίδι-αφιέρωμα στο ιταλικό σινεμά, στην Ιταλία. Γίνεται μια πολύ ωραία έκθεση στην Τσινετσιτά για το συνολικό έργο, με τα σκηνικά και τα κοστούμια, του Φελίνι. Θα επισκεφτούμε και θα ξεναγηθούμε στην Τσινετσιτά. Είναι ήδη sold out και έχει δημιουργηθεί λίστα αναμονής. Αυτό με κάνει αισιόδοξο. Πάμε στη Νάπολη, στο Αμάλφι και φεύγουμε απ’ τη Ρώμη, λόγω Τσινετσιτά, με κεντρικό θέμα το σινεμά.
Γενικά, αυτό που προσπαθούμε στη Melodrakma είναι να υπάρχει ένα DNA σε κάθε ταξίδι, να υπάρχει κάτι που το αναβαθμίζει πολιτιστικά και σου δίνει μια ευκαιρία να το κάνεις σαν να πήγες μια επίσκεψη σε μουσείο ή σε γκαλερί. Όλο το ταξίδι είναι μια «γκαλερί». Κάθε ταξίδι, κάθε μέρα, τα φτιάχνουμε σαν να διαβάζεις ένα θεατρικό έργο, με όλα τα μυστικά που έχει η συγγραφή του θεάτρου. Εμείς είμαστε ένα μικρό γραφείο, ας πούμε μια μικρή μπουτίκ, που κάνουμε λίγα πράματα, αλλά δουλεύουμε πολύ για να τα κάνουμε καλά.
— Πού αλλού θα πάτε το καλοκαίρι;
Επειδή κάνουμε πολύ στοχευμένα πράγματα, θεματικά, φτιάχνουμε κάτι που πείθει τους ανθρώπους να κάνουν το παραπέρα βήμα και νικούν τον φόβο τους. Είναι μια αίσθηση ταξιδιού που, επιμένω, είναι πολιτιστική αναβάθμιση. Ο κόσμος, επειδή όλο αυτό το διάστημα δεν είχε θέατρο, δεν είχε μέρη να ακούσει μουσική, δεν πήγε σε συναυλίες ούτε σινεμά, είχε πολύ μεγάλη ανάγκη να εισπράξει με την καρδιά και το μυαλό κάτι που να τον κάνει να επιστρέψει εκεί όπου ήταν και να του θυμίσει πως είναι άνθρωπος με ανάγκες πέραν του να φάει και να πιει, να του θυμίσει ότι υπάρχουν σπουδαία πράματα στη ζωή, υπάρχει ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, υπάρχει ο Φελίνι, ο Παζολίνι, ο Βελάθκεθ, ο Γκόγια, το Ερμιτάζ, η επιστήμη, η τόλμη του ανθρώπου, ο Γιούρι Γκαγκάριν, η μουσική, ο Μπετόβεν, ο Χατζιδάκις, ο Κουρεντζής…
Αυτό το πρώτο ταξίδι στη Ρωσία, αυτό το ταξίδι που μόλις κάναμε, ήταν ένα αφιέρωμα στην προσφορά της χώρας αυτής στην οικουμένη. Ακολουθούν η Νάπολη και το σινεμά, ύστερα θα πάμε στο Μεξικό, σ’ ένα ταξίδι-αφιέρωμα στη Φρίντα! «Το καρτέλ της Φρίντα» είναι ο τίτλος του.
Τι άλλο να σου πω; Το ταξίδι π.χ. στη βόρεια Ισπανία είναι η «φρεγάτα» μας. Καθώς εγώ μένω μόνιμα στην Ισπανία πάνω από είκοσι χρόνια, αλλά και λόγω της ιδιαίτερης σχέσης μου με τη Χώρα των Βάσκων, έχουμε φτιάξει ένα εκπληκτικό ταξίδι σ’ αυτή την απίθανη περιοχή που λέγεται βόρεια Ισπανία. Μπορείς να πας με πολλούς τρόπους, αλλά νομίζω ότι εμείς, ειδικά σ’ αυτό το ταξίδι, έχουμε τη μυστική συνταγή, όπως η κόκα-κόλα. Φτιάχνονται διάφορες κόλες, αλλά… Αυτό το ταξίδι το έχουμε προγραμματισμένο για Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο,
Το Μεξικό είναι το μόνο μακρινό ταξίδι που έχουμε μέχρι τον Σεπτέμβριο, όλα τα υπόλοιπα είναι στην Ευρώπη. Νορβηγία και Σουηδία μέσα απ’ τη γραφή του Ίψεν και του Στρίντμπεργκ, Σικελία μέσα απ’ το πρίσμα του ποιήματος του Καβάφη «Ποσειδωνιάται», Καταλονία, ένα αφιέρωμα στον σουρεαλισμό και στην αναρχία. Στην Πορτογαλία και στη δυτική Ισπανία, την άγνωστη σε πολλούς Ισπανία με τη Σαλαμάνκα, το Κάθερες, την Άβιλα. Ένα ταξίδι-αφιέρωμα στην εποχή που οι δυο χώρες ήταν αυτοκρατορίες, πριν ξεπέσουν σ’ αυτό που με ευκολία λένε οι Βόρειοι πολλές φορές υποτιμητικά «Νότος της Ευρώπης».
Ο κόσμος, νομίζω, χρειάζεται το ταξίδι, πολύ περισσότερο το ωραίο ταξίδι, και νομίζω ότι είναι αποφασισμένος να πάρει το ρίσκο. Αν στις 15 Μαΐου γέμισε ένα ολόκληρο γκρουπ… Α, και ετοιμάσαμε και κάποια πράματα για την Ελλάδα, ένα πρόγραμμα «PAX GRECA»: Η Ελλάδα για Έλληνες.
— Πώς τα βλέπεις τα πράγματα από δω και πέρα;
Πιστεύω ότι θα ξαναγυρίσει το καλό, ο τουρισμός ως εμπειρία, να είσαι εκεί και όχι να παρακολουθείς τα μέρη μέσα από εικόνες και βίντεο. Δεν μπορεί να είναι virtual κατάσταση το ταξίδι, είναι σαν το θέατρο. Παρότι ήρθε το σινεμά, παρότι ήρθε η τηλεόραση, παρότι ήρθε το Διαδίκτυο, το θέατρο παραμένει ζωντανό, οι άνθρωποι θέλουν να δουν παραστάσεις ζωντανά, να νιώθουν την ανάσα των ηθοποιών.
Το ίδιο και το ταξίδι! Θα κουραστούν να βλέπουν καταπληκτικά βίντεο, η ψυχή ζητάει άλλο πράμα, η ψυχή θα πιάσει τον κόσμο από τ’ αυτί και θα τον σύρει σε ταξίδια για να του θυμίσει ότι είναι άνθρωπος που θέλει να μυρίσει, ν’ αγγίξει, να είναι η ζωή βίωμα και όχι τρισδιάστατο δρώμενο σε κάποια οθόνη.
Νομίζω πως ο τουρισμός θα επιστρέψει αυτό το καλοκαίρι. Όσο μπορέσει, θα επιστρέψει και εύχομαι σιγά-σιγά όλα τα ταξιδιωτικά γραφεία να γεμίσουν τα ταξίδια που προγραμμάτισαν, να έχουν λίστες αναμονής σε όλο τους τον προγραμματισμό, γιατί αυτό θα βοηθήσει να μη χαθεί καμία θέση εργασίας.
https://www.melodrakma.com/travel/
