Είχα δει κάποια βίντεο στο Ίντερνετ, αλλά δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είναι το freebord. Κι αυτό γίνεται με σανίδι και θυμίζει το skate ή το longboard, ωστόσο το σανίδι του σου επιτρέπει να κάνεις και στροφή 360 μοιρών. Ο Στάθης, που έχει το freebord.gr, απόρησε όταν του τηλεφώνησα. «Πού μας βρήκες;», με ρώτησε. «Είναι το πιο underground extreme sport που γίνεται αυτό τον καιρό στην Αθήνα».
Το ραντεβού δόθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου στον Υμηττό. Μας περίμεναν 5-6 άνδρες από 25 μέχρι 40, με σανίδες στα χέρια, για να μας δείξουν τι είναι αυτό το περίεργο άθλημα. «Ουσιαστικά, η σανίδα του freebord είναι σαν του longboard, με δύο έξτρα ρόδες στη μέση (caster wheels)» εξηγεί ο Δημήτρης. «Αυτές περιστρέφονται και σου δίνουν τη δυνατότητα να περιστρέφεις το σανίδι, ενώ τσουλάς. Η τεχνική του freebord είναι ακριβώς η ίδια με του snowboard και συνήθως γίνεται σε κατηφορική άσφαλτο, downhill».
«Το άλφα και το ωμέγα είναι η ισορροπία. Αν βρεις αυτό, μετά ξεκινάς να το κουλαντρίζεις όπως θες. Είναι θέμα Μηχανικής και Φυσικής, πού θα ρίξεις το βάρος σου, ενώ τσουλάς», λέει ο Στάθης. «Εμείς ξεκινήσαμε να κάνουμε μια χρονιά που δεν είχε πέσει πολύ χιόνι, γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε snowboard και είχαμε αρρωστήσει».
Πλημμυρίζεις με τόση αδρεναλίνη και το μυαλό σου γεμίζει εφεδρίνες. Νιώθεις σαν παιδί. Σε κάνει "natural" και ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα, εφορία, δουλειές.
Ο Υμηττός είναι hotspot για longboard-άδες, για skate-άδες, για downhill-άδες. Έχει μονόδρομο και πολύ καλή κλίση. «Από πάνω μπορεί να έχεις δέκα συνεχόμενα χιλιόμετρα ride», μας ενημερώνει ο Στάθης όσο ανεβαίνουμε με το αμάξι το βουνό. Το freebord είναι ένα δύσκολο άθλημα και, ειδικά στην αρχή, λίγοι έχουν την υπομονή να μάθουν. «Σε κάποιους μπορεί να πάρει και μήνα για να καταφέρουν να τσουλήσουν. Το δύσκολο είναι να νιώσεις σίγουρος ότι μπορείς να κατέβεις έναν δρόμο με κίνηση. Με το που θα φας τις πρώτες τούμπες και παραμείνεις στο σανίδι, ανοίγει το κουτί της Πανδώρας. Τις δυνάμεις που νιώθεις, όταν κάνεις freebord δεν μπορεί να σου τις προσφέρει κανένα άλλο άθλημα. Δυνάμεις που έχεις διαβάσει μόνο στη Φυσική τις βιώνεις πάνω σου και πας κόντρα σε αυτές. Σκέψου κάτι που κάνεις πάνω στο χιόνι, να το κάνεις στην άσφαλτο. Προσπαθείς να έρθεις σε αρμονία με τις δυνάμεις που θέλεις να πολεμήσεις. Πλημμυρίζεις με τόση αδρεναλίνη και το μυαλό σου γεμίζει εφεδρίνες. Νιώθεις σαν παιδί. Σε κάνει "natural" και ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα, εφορία, δουλειές. Στο κεφάλι σου έχεις μόνο το γλίστρημα και είναι ευτυχία αυτό».
Η ανακάλυψη του freebord οφείλεται σε έναν φοιτητή Μηχανολογίας στο Σαν Φρανσίσκο, εκεί όπου έχουν γεννηθεί τα περισσότερα αθλήματα σανίδας. Το ξεκίνησε το 1996, ως εργασία μεταπτυχιακού. Έκανε πολλά πειράματα και όταν θέλησε να το εξελίξει σε επιχείρηση, έψαχνε για χρηματοδότη, αλλά καμία τράπεζα δεν του έδινε δάνειο, μόνο πιστωτικές. Έβγαλε δώδεκα και τις χρησιμοποίησε όλες, αργότερα βρήκε συνέταιρο, στο τέλος το έδωσαν σε riders. Οι riders διατήρησαν τον underground χαρακτήρα του και το προώθησαν. Δεν ήθελαν, όμως, να έρθει μια πολυεθνική να το αγοράσει και να το κάνει κάτι άλλο, πιο mainstream, χωρίς χρώμα. Από τότε οι ίδιοι οι riders το εξελίσσουν. Η κεντρική εταιρεία που φτιάχνει τα σανίδια στεγάζεται σε ένα γκαράζ κάπου στο Σαν Φρανσίσκο και εκεί δουλεύουν πέντε άτομα. Οι πιο δραστήριοι riders είναι οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και οι Ελβετοί. Το freebord είναι ένα άθλημα «μικρό» από επιλογή, αλλά «μετράει» στην παγκόσμια κοινότητα. Όσοι ασχολούνται, δεν έχουν καμία σχέση με κάτι extreme και αφύσικο, είναι παιδιά απλά και καθημερινά, «νερντς». «Έτσι είναι όλα τα παιδιά της κοινότητας. Πας Γερμανία, ρίχνεις ένα μήνυμα και σκοτώνονται όλοι να σε φιλοξενήσουν, να σε ξεναγήσουν», λέει ο Στάθης.
Το σπορ έχει μεγαλύτερη απήχηση σε άτομα από τριάντα και πάνω. Κάνουν και πιο πιτσιρικάδες, αλλά λιγότεροι. Υπάρχει και μια κοπέλα που ασχολείται, η Δώρα, και είναι από τους πολύ καλούς. «Απαιτεί αφοσίωση, δεν το κάνεις στην πλατεία. Έχει τράβηγμα, πρέπει να ανέβεις στο βουνό. Δεν είναι ποζέρικο άθλημα. Μας βλέπεις, είμαστε ντυμένοι με τζιν και t-shirts. Είναι το πιο casual extreme sport στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή. Κάνουμε freebord τα τελευταία πέντε χρόνια και η καλύτερη περίοδος είναι όταν αλλάζει η ώρα κι ερχόμαστε κάθε μέρα μετά τις δουλειές μας. Είμαστε όλοι πολύ διαφορετικοί και μπορεί, αν βρισκόμασταν σε ένα μπαρ, να μη μιλάγαμε μεταξύ μας. Είμαστε 5-6 μέρες σε ταξίδι, κάμπινγκ, κοιμόμαστε και ξυπνάμε μόνο με αυτό, γίνεται ωραίο "χουζούρι" μεταξύ μας. Όταν κατεβαίνουμε τον δρόμο, δημιουργούνται ζευγάρια και γίνονται τρελά κόλπα. Φαντάσου να πηγαίνεις με 60 χλμ., να είσαι σε απόσταση ενός μέτρου από τον άλλον και να "ζωγραφίζεις" την άσφαλτο. Κάνεις μέχρι και 28 χλμ. συνεχόμενο ride πάνω σε ένα σανίδι. Δεν το κάνουμε ούτε για να βγάλουμε λεφτά ούτε τίποτα. Αντίθετα, βάζουμε λεφτά. Αγοράζουμε εξοπλισμό παρέα και ίσως πάρουμε κάποια έκπτωση».
Οι σανίδες που χρησιμοποιούν κοστίζoυν 250-300 ευρώ. Πολλοί φτιάχνουν και μόνοι τους, custom. H νομοθεσία σε θεωρεί πεζό, αν κάνεις skateboard, longboard και freebord στον δρόμο, αλλά οι ταχύτητες που αναπτύσσονται ξεπερνάνε τα 60 χλμ. την ώρα. Τo κράνος στο freebord είναι απαραίτητο, κοστίζει 50-60 ευρώ και δεν ανεβαίνει κανένα βίντεο στο YouTube, αν κάποιος rider δεν το φοράει. Έχει σκοτωθεί ένας κι έτσι η freebord έκανε μια μεγάλη καμπάνια και έδωσαν όρκο όλοι οι freeborders ότι θα φοράνε πάντα κράνος.
«Έπρεπε να φέρουμε τις ακτινογραφίες μαζί, να μας βγάζατε φωτογραφίες», λένε λίγο πριν ξεκινήσουν να κατεβαίνουν τον Υμηττό και γελάνε. «Έχουμε ολόκληρο άλμπουμ: μαγνητικές, αξονικές χέρια-πόδια-κεφάλι, ό,τι θες».
Οι τραυματισμοί στο freebord όπως και σε όλα τα extreme sport είναι μέσα στο παιχνίδι, όλοι έχουν μια ιστορία να πουν και είναι συνήθως αυτή η φορά που θα τους κάνει να το σταματήσουν ή να εθιστούν. «Είμαστε όλοι σακατεμένοι. Έχουμε σκάσει στο νοσοκομείο τα ξημερώματα τρεις μαντράχαλοι με "ανοιγμένο" κεφάλι, γεμάτοι αίματα, και να μας ρωτάνε "πού έγινε ο τσαμπουκάς, ρε παιδιά;". Αν έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι μπορεί να πέσεις και να "παίξει" πόνος, κάνεις τα πάντα για να μη συμβεί αυτό. Το παίρνουμε στην πλάκα πλέον και αυτό μας κρατάει προσγειωμένους. Το σημαντικό είναι να μη σπάσεις κόκαλα και πας χειρουργείο, το γδάρσιμο δεν είναι τίποτα», λέει ο Μανώλης.
«Η αδρεναλίνη μας αρέσει, να βαράνε τα ζουμιά μας κόκκινο. Όταν φύγετε, θα κάτσουμε εδώ μέχρι το βράδυ, θα λιώσουμε. Στο τέλος θα ακούσουμε τη μουσικούλα μας και αύριο πάλι».
Ιnfo:
www.freebord.gr
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.
