Καρδιές στην καταιγίδα (1963)
Αυτό που οι ήλιθιοι νομίζουν νοσταλγία
Από όλες τις φορές, αυτές μ' αρέσουν. Που φτάνω στο νησί το βράδι, καταχείμωνο. Λίγοι στο πλοίο. Βρέχει τουλούμια. Και οδηγώ στους άδειους δρόμους για το σπίτι. Δέκα λεπτά διάλειψης. Σκοτάδι. Κάτω απ' τα σπίτια, βλέπω τα σπίτια τα άλλα. Λίγα φώτα στα παράθυρα - βλέπω κεφάλια που είναι πια σκιές. Μπερντές ασπρόμαυρος. Απλός και καταμετρημένος. Με φιλοσοφημένη αφέλεια.
Αφήνω στο ποτάμι το αυτοκίνητο και πάω στο σπίτι, σα να διασχίζω δάσος σκοτεινό, με ένα μόνο φως, και το φαΐ στο πιάτο.
Αυτές οι φορές μ' αρέσουν. Δίχως θόρυβο. Για να δουλεύει η ψευδαισθησία πληρέστερα. Η βροχή μόνο. Σαν το τραγούδι του Άιζακ Χέιζ. Βροχή πάνω από όλες τις πόλεις· τα χωράφια· τις παραλίες του χειμώνα· τα χωριά. Αυτός που αγαπάς κοιμάται, γυρνάει στον ύπνο του, σάλιο κυλάει στο σαγόνι του. Σάλια και όνειρα. Αδιαχείριστο πακέτο.
Μόνο μια νύχτα βρήκα κι αλλού, αυτή την φοβερή βυθιότητα. Το τεταμένο flatline, που στην καθήλωση και στο λήθαργο (αυτό που οι ήλιθιοι νομίζουν νοσταλγία) εκτυλίσσει φαντασμαγορίες ανείπωτες, που μόνος σου τις ζεις και μόνος σου θα τις πετάξεις: Μια νύχτα που οδηγούσα μόνος από Βουδαπέστη - Αθήνα και χάθηκα (αφέθηκα να χαθώ) και πέρασα χωριά στις ακυμάτιστες, άδεντρες πεδιάδες της Ουγγαρίας. Χωριά με δέκα σπίτια, ουέστερν, στις δύο όχθες ενός χωματόδρομου. Ανάμεσα σε δύο παραλλήλους -ουρανό και γή.
Όπως απόψε ας πούμε. Που είμαι εδώ και δεν είμαι. Που βλέπω τη Μιμίκα Καζαντζή και βλέπω ταυτοχρόνως ότι γελάει παλαβωμένα ευτυχής ενώ ιστορεί ένα βάσανο (κανείς δεν ξαναείπε «είμαι δυστυχής» με τέτοιο χαμόγελο). Και γουστάρω τρελά το αδέξιο κουπεπέ του κεφαλιού της, το τολμηρότατο μονοκάμερο πλάνο, την ερήμην ποιότητα του απρόμαυρου φιλμ (σχεδον Νύκβιστ :) - το δειλό φλερτ του μπουζουξή για τα μάτια του καμέραμαν, την αραιή δεξιά οδοντοστοιχία της (αριστερά όχι), το γρύλισμα που κάνει το λυγμό, το αγέρωχο γκομενιλίκι του Θάνου Λειβαδίτη - και τα λοιπά και τα λοιπά, ενώ πέφτει το βράδυ και σκάλωσα στα νύχια της μουσκεμένης κόρης του Χάους, που την σαρώνουν η λύσσα, η φιλότης, οι Όνειροι κι ο Χάροντας - last but not least.
Ζάκυνθος, απόψε
Μη μ΄αρνηθείς, Μιμίκα Καζαντζή. Από την ταινία "Καρδιές στην καταιγίδα" (1963). Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης. Μουσική: Στράτος Καμενίδης
