Η Αλίκη στις πόλεις
Ξαναβλέποντας τη Road Trilogy του Βέντερς (Αλίκη στις πόλεις, Το πέρασμα του χρόνου, Λάθος κίνηση), σε αψογο 4Κ που επιμελήθηκε ο ίδιος στο ίδρυμά του, απόλαυσα εκτός από αυτές τις ταινίες που μ' έφτιαξαν, μια συνέντευξη του ίδιου (με πολύ τρακ, χειρονομίες αμηχανίας, κομπιάσματα κ.λπ.- «Ι 'm not a good talker...»), και μια συνέντευξη της Αλίκης έτσι όπως είναι σήμερα― εκείνο το 9χρονο κορίτσι, που είχα βάλει στην καρδιά μου.
Νάτο!
Μια εξωστρεφής, ισορροπημένη νέα γυναίκα. Προσγειωμένη, ευχαριστημένη. Ούτε ψώνισμα, ούτε νοσταλγία, ούτε κλάψες.
Επειδή, σπάνια βλέπω στα εξτρά, ανθρώπους που να μην είναι σα να πέφτει βόμβα πάνω τους καθώς περνούν τα χρόνια (κυρίως τα παιδιά θαύματα), χάρηκα.
Κι ο Βέντερς, μου φάνηκε κάπως βαρύς, αλλά γερός και ήρεμος. Γερμανικό βουνό.
Άλλωστε ποιός είπε ότι η ευτυχία είναι κάτι το χαρούμενο πάντα; Περισσότερο είναι ο συντονισμός με το ρυθμό της ζωής, ακόμη και με τη μελαγχολία της: σα να κάνεις ποδήλατο. Πότε έχει ήλιο, πότε βρέχει ― σημασία έχει να κάνεις τη βόλτα σου.
