Μαρτυρίες για τα χαμένα Νυχτολούλουδα
Ο υπεύθυνος της Carousel Films μού έστειλε αυτό:
"Το 1996-97, διοργάνωσα μια σειρά δισεβδομαδιαίων προβολών στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, με θέμα ταινίες μικρού μήκους παλιότερων δεκαετιών. Ήταν κόλαση, ειδικά για τα φιλμ προ ιδρύσεως ΕΚΚ.
Στην αναζήτηση για την "Όπερα" και τα "Νυχτολούλουδα", έπεσα πραγματικά σε τοίχο. Σε άλλες περιπτώσεις (πχ. το "Σαββατόβραδο" του Παπακυριακόπουλου), τα πράγματα ήταν απλούστερα, κόπιες που έμειναν σε σπίτια μετά από χωρισμούς κι ο κάθε σκηνοθέτης δεν είχε καμιά όρεξη να ξαναβρεί, κόπιες που δεν ήθελαν καν να προβάλλονται αυτοί που τις έκαναν, κόπιες που χάθηκαν σε μετακομίσεις. Με τα πολλά, βρήκα τον Καλογιάννη, σκηνοθέτη του "Λίβιου", της ίδιας παρέας (η ταινία του κάηκε σε πυρκαγιά, ο ίδιος πέθανε λίγα χρόνια μετά). Αυτός μου εξήγησε μια αρκετά περίπλοκη κατάσταση στους κόλπους των τότε ακτιβιστών του ΑΚΟΕ και του ΑΜΦΙ, που είχε οδηγήσει σε πολύ γερές κόντρες, ως και ξεκατινιάσματα του Βελισσαρόπουλου με άλλους γκέι. Ο Καλογιάννης ήταν σίγουρος ότι με τον θάνατο του Βελισσαρόπουλου, κάποιος από το σινάφι πήγε εξ επί τούτου και πήρε τις κόπιες από το σπίτι, με σκοπό να μην παιχτούν ποτέ ξανά, επειδή ήταν του Βελισσαρόπουλου και μόνο. Μου σύστησε και 2-3 ονόματα να επικοινωνήσω, έτσι κι έκανα, αλλά τίποτα. Κάπου σε κάποιο πατάρι θα αραχνιάζουν, πιθανότατα συγγενών των συγγενών, αν δεν έχουν πεταχτεί και σε κανένα σκουπιδοτενεκέ.
Πλάκα πλάκα, η "Οπερα", ο "Λίβιος", τα "Νυχτολούλουδα" συνθέτουν ένα παράξενο, μοναχικό, χαμένο μπουκέτο."
O Φώντας Τρούσας μου έστειλε μια φωτοτυπία από το βιβλίο του Λεωνίδα Χρηστάκη "Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας" εκδ. Κάκτος
