Μοther και Τρεις πινακίδες...
Ταινίες το Σαββατοκύριακο
Είδα στη σειρά το Μοther και το Τρεις πινακίδες...
Το δεύτερο, είναι μια από τις πιο απολαυστικές ταινίες που έχω δει πρόσφατα- παρά το βαρύ της θέμα της. Μια ρωμαλέα ερμηνεία της ΜακΝτόρμαντ, ρυθμός γοργός κι αβίαστος, εφευρετικότατο σενάριο, αυτή η νέα ωραιάσχημη αισθητική (υποτίθεται επειδή έχει τερματιστεί η oμορφιά και είναι λίγο ντροπή μετά από όλα όσα έχουμε δει, να δείχνουμε ματωμένα δειλινά), μια τραγωδία στη ντιπ Αμερική, με έγκλημα και κάθαρση... ή περίπου. Δεν ξέρω άν θα έβαζα τα 4½ άστρα του Θοδωρή (ίσως 4), για ένα λόγο: η ταινία, αν και υπέροχη, πέρασε και ελάχιστα την ξαναθυμήθηκα.
Αντίθετα, το Mother του Αρονόφσκι, ήταν μια αλαζονική, μεγαλομανής ταινία, που νόμιζε ότι είναι εικονοκλαστικό αριστούργημα... αλλά δεν είναι. Ξεπερασμένης αισθητικής και ενίοτε κιτς. Είχε ωστόσο μια κεντρική ιδέα τόσο πανούργα και ενοχλητική (για τον τρόπο που προσπαθεί να οικονομηθεί η ζωή, να προστατευτεί η ανθρώπινη φύση μέσα σε ποικίλες καβάτζες -το μικροαστικό σπιτάκι, τα παιδιά, την καλλιτεχνική δημιουργία κ.λπ...- από το μοιραίο, αναπότρεπτο σκόρπισμα που εντέλει την αναγεννά), που δεν την ξεχνάω λεπτό. Την είδα κι ήθελα να πάρω ένα γκασμά να γκρεμίσω το σπίτι μου (λολ). Δεν ήταν σπουδαία ταινία, αλλά μια ενδιαφέρουσα χειρονομία σκοταδιού και απαισιοδοξίας. Καμμιά έκπληξη που αμέσως μετά τον χώρισε η Λόρενς.
Ποιό είναι το παράδοξο: Αν και στο Mother θα έβαζα μόνο 2½ άστρα, ενώ το Πινακίδες... ήταν οι δυό πιο ευχάριστες ώρες του Σ/Κ μου, το Mother είναι η ταινία που θα ήθελα να ξαναδώ κάποια στιγμή.
Ο κινηματογράφος που διαρκεί είναι εκείνος που είναι παράτολμος και αινιγματικός.
Οι διασκεδαστικές ταινίες είναι καλές κι αυτές, αλλά διαρκούν δυό ώρες.
______________________________________________________
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ
Maya Deren. «Eίναι η μητέρα όλων μας»
Maya Deren, Meshes of the Afternoon (1943). Ένα από τα ωραιότερα art films της ιστορίας του κινηματογράφου. Έχει επηρρεάσει κόσμο και κοσμάκη. Πολλά μυστηριώδη και αινιγματικά κολλήματα της indie/hipster αισθητικής (ναι, υπάρχει τέτοια :) έχουν εδώ την πρώτη ρίζα τους. Σφριγηλή και ενδελεχής, λες και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα― δεν πετάς καρέ. Οι άνθρωποι του κινηματογράφου την ξέρουν και την εκτιμούν. Καιρός να την γνωρίσει το μεγαλύτερο κοινό.
