Σκόρπια πέταλα από το λουλούδι του Σατανά
Στίγκας και Ιερώνυμος πιασμένοι απ΄το χεράκι, ο γάμος των ομοφύλων, το σκοτεινό Παρίσι, ένας bro 9000 ετών από την Ιορδανία, 2 ανδρικά γυμνά, 1 μυγδαλιά που άνθισε, μόδα για αυτοκτονίες κι ένα ερημικό σπιτάκι ― ψηφίδες ενός θρυμματισμένου κόσμου για το μήνα Φεβρουάριο
ΑΦΟΥ ΑΝΘΗΣΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ θα βγάλουμε πάλι άκρη. Την κλαίγαμε, είναι πάνω από 60 χρονών. Έβγαλε κόλες στον κορμό, η μισή είχε ξεραθεί. Και περιέργως πριν 3-4 χρόνια γύρισε το παιχνίδι. Πάνε και οι κόλες, πάνε τα εκζέματα, πάνε οι ξεραΐλες. Σήμερα έλαμπε στο φως, ολάνθιστη στο κτήμα του φίλου μου, στο νησί.
Dylan Thomas,
«Η δύναμη μέσα στην πράσινη θρυαλλίδα που σπρώχνει το λουλούδι»,
μτφρ. Λύντια Στεφάνου
Η δύναμη μέσα στην πράσινη θρυαλλίδα που σπρώχνει το λουλούδι
Σπρώχνει και τα χλωρά μου χρόνια. που ανατινάζει τις ρίζες των
δέντρων
Αυτή ο καταλύτης μου.
Και δεν έχω φωνή να πω στο κυρτωμένο ρόδο
Πως ο ίδιος λυγίζει τη νιότη μου πυρετός του χειμώνα.
Η δύναμη που σπρώχνει το νερό μέσ’ απ’ τους βράχους
Σπρώχνει το άλικο αίμα μου. που στερεύει τα κεφαλάρια
Μεταμορφώνει τα δικά μου σε κερί.
Και δεν έχω φωνή να ξεστομίσω στις φλέβες μου
Πως το ίδιο στόμα ρουφάει τον χείμαρρο του βουνού.
Το χέρι που φτιάχνει τη δίνη του νερού μέσα στη λίμνη
Ταράζει την κινούμενη άμμο που δένει στο νερόμυλο τον άνεμο
Φουσκώνει το νεκρικό ιστίο μου
Και δεν έχω φωνή να πώ στον κρεμασμένο
Πως απ’ το χώμα μου βγαίνει του δήμιου ο πηλός.
Τα χείλη του χρόνου κολλάν σα βδέλλες στο στόμα της πηγής
Ο έρωτας στάζει και συνάζεται, μα όταν στη γη κυλήσει το αίμα
θα γαληνέψουν οι καημοί.
Και δεν έχω φωνή να πω σ’ ένα άνεμο περαστικό
Πως ο καιρός έχει φτιάξει μια θήκη ουρανού γύρω στ’ αστέρια.
Και δεν έχω φωνή να πω στο μνήμα του εραστή
Πως το ίδιο σκουλήκι κουλουριασμένο σέρνεται προς την κλίνη μου.
Άντε, μάς τα ζαλίσατε____ Αν και καταλαβαίνω το θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων, σιχαίνομαι την υποκριτική, παρασιτική δύναμη της Εκκλησίας. Έχω ζήσει και ως φιλοπερίεργος νέος διάφορα σκηνικά στα darkroom των ιερών, που αρκούν για να σιχαθώ δια παντός αυτό το μαυροντυμένο στίφος που από μπροστά κάνει το σταυρό του ενώ από πίσω του περνάνε τρένα.
Η υπομονή μου ομολογώ έχει τελειώσει. Την ίδια ώρα που ο Πάπας δηλώνει «Σας πειράζει όταν ευλογώ ομοφυλόφιλους, αλλά δεν σάς πειράζει όταν ευλογώ μαφιόζους;», ο δικός μας Αρχιεπίσκοπος δέχεται με χαμογελάκια τον πίθηκο που ηγείται των «Σπαρτιατών», ονόματι Στίγκα.
Ο Στίγκας, frontman ενός καταδικασμένου εγκληματία χρυσαυγίτη, έκανε μια εμετική ομιλία στη Βουλή τις προάλλες, όπου καταδίκασε την «εκπούστευση της Ελλάδος» καταλήγοντας «Μας κατηγορούν όλοι ότι είμαστε ομοφοβικοί. Από πού και ως πού; Γιατί είμαστε από αυτούς που σπρώχνουμε αντί να μας σπρώχνουν;»
Να μπεί κανείς στον πειρασμό να του απαντήσει; Είναι τόσο προλγωσσικός και έκνομος, με τη γελοία περικεφαλαία καρφιτσωμένη στο πέτο, που όχι το «Συμπόσιο» δεν έχει ακουστά· όχι ότι μια ίδια περικεφαλαία φορούσαν οι 300 εραστές του Ιερού Λόχου δεν έχει σκεφτεί· αλλά ούτε το ότι μια χαρά σπρώχνουν και οι ομοφυλόφιλοι δεν μπόρεσε να κάνει εικόνα. Που σιγά το κατόρθωμα, ρε γίγαντα!
Ε, λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο που διασπείρει ρατσιστικό μίσος με το καντάρι, τον δέχεται μετά από 2-3 μέρες, ανάμεσα στα χερουβείμ και τα σεραφείμ του γραφείου του (που τού τα επιχρυσώνουμε εμείς!) ο υπομειδιών Αρχιεπίσκοπος― να κουβεντιάσουν για το γάμο των ομοφύλων. Λες και τους πέφτει λόγος. Λες και η εκκλησία νομοθετεί. Λες και θα τους ρωτήσουν οι gay, αν επιτρέπεται να ζήσουν.
Ο κόσμος τούς γράφει κανονικά- κι αυτοί νομίζουν ότι τον μαστιγώνουν. Κάνοντας hijack στο θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων. Φτάχνοντας τσίγκινες απομιμήσεις του πατριωτισμού.
Τι ενώνει αυτούς τους ετερόκλητους, οργίλους τύπους; Τους ενώνει μια ληγμένη μισαλοδοξία για ό,τι είναι διαφορετικό από τα γούστα τους. Μια γραφικότητα, στα σύνορα της αστειότητας. Σε λίγο θα σηκώνουν τα σεντόνια των Ελλήνων, για να ελέγξουν την ορθότητα της στύσης τους, μιλώντας για αφανισμό του έθνους, για συντέλεια του κόσμου.
Μόνο που ο κόσμος δεν κακοκαρδίζεται ασκόπως...
Σα να τους λέει: «Αντίο, κουκλίτσες μου. Η Ελλάς σάς ευγνωμονεί για την αζημίωτη παραμυθία τόσων αιώνων, όμως αρκετά... τώρα είναι καιρός για ύπνο, είναι ζεστή η στρωμνή με το σανό στο σταύλο, έχει φρέσκο νερό η ποτίστρα, τα περιστέρια ήδη κοιμούνται στους περιστερώνες...
Το έθνος έγκωσε· ο χειμών παρήλθε. Κοιμηθείτε, κοιμηθείτε... Στα βάθη του ύπνου θα σμίξουν όλα τα νερά...»
Ο θάνατος θά'ρθει και θα'χει τα χάπια σου _____ Είχα δει την φοβερή φωτογραφία του Στάβερη με τον καλόγερο στο παγκάκι του Ζαππείου και σκέφτηκα να κάναμε ένα editorial μόδας (ο θεός να το κάνει) με σκηνές αυτοκτονίας. Θέλαμε να τρολάρουμε τα περιοδικά μόδας με τις αγράμματες διευθύντριες και τους πτωχαλαζόνες στυλίστες που στην Ελλάδα ήταν (και είναι) ένα κάπως στενάχωρο, θαμπό παρεάκι. Αυτό όμως που ήρθε ήταν ένα αριστούργημα― ένα τρολάρισμα θείο. Πέρασαν πολλά χρόνια για να βγω από την τότε αγωνία της επιβίωσης, μεροδούλι-μεροφάι, και να δω ότι ενόσω δουλεύαμε νυχθημερόν με σκυμένο κεφάλι (και «κεφάλι» γενικώς), αυτό που φτιάχναμε είχε ψυχή και αληθινή τόλμη.
Ένας bro 9.000 ετών στην πηγή των γαζέλων____ Σε μια αίθουσα του Λούβρου όπου σπανίως συναντάς άλλον (πράγμα σπανιότατο σ' ένα μουσείο κατεστραμμένο από τον υπερτουρισμό), βρίσκεται αυτό το άγαλμα που σου κόβει την ανάσα. Όταν το πρωτοείδα, πριν διαβάσω τι είναι, με διαπέρασε ένα ρίγος, κυριολεκτικά. Όλα με παραξένευαν πάνω του: η λίγο πλάγια κλίση του κορμού, τα πέλματα που στρέφουν προς τα μέσα (σαν κάτι αμήχανους έφηβους), το πλακουτσό σώμα, η μάυρη πίσσα που ορίζει τις κόγχες των ματιών. Μια σχεδόν διαστημική κατατομή του προσώπου. Διάβασα έπειτα, ότι αυτό είναι το αρχαιότερο έκθεμα του απέραντου Μουσείου. Χρονολογείται από το 9000 π.Χ. και βρέθηκε το 1985 στην Ιορδανία, σε ένα σημείο κοντά στο Αμμάν που ονομάζεται Ain Ghazal (H πηγή των γαζέλων), έναν οικισμό της Προ-κεραμικής Νεολιθικής εποχής με τεράστιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον.
Διαβάζω στη Brittanica:
Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών, οι αρχαιολόγοι βρήκαν πολυάριθμα ειδώλια που χρονολογούνται πριν από την ανάπτυξη της κεραμικής. Πολλά από αυτά ήταν μικρές φιγούρες ζώων, από τα οποία περίπου τα μισά ήταν άγρια βοοειδή. Άλλα ειδώλια απεικόνιζαν έγκυες γυναίκες. Τα πιο αξιοσημείωτα αγάλματα ήταν ανθρώπινες μορφές από ασβεστοκονίαμα που είχε αλειφτεί πάνω σε δεμάτια από κλαδιά, καλάμια και άλλα χόρτα. Είχαν κοντά σώματα και πόδια, αλλά μεγάλα κεφάλια με γουρλωμένα μάτια που ήταν κατασκευασμένα από λευκότερο υλικό από το υπόλοιπο ειδώλιο και είχαν περιχαραχτεί με μαύρη χρωστική ουσία, πιθανώς πίσσα. Μερικά από τα ειδώλια είχαν δύο κεφάλια. Τα αγάλματα αυτά βρέθηκαν προσεκτικά θαμμένα σε δύο κρύπτες. Ανακαλύφθηκε επίσης ότι ορισμένοι από τους νεκρούς του χωριού ήταν θαμμένοι κάτω από τα δάπεδα των σπιτιών και ότι σε μερικά κρανία είχαν δοθεί πρόσωπα που είχαν διαμορφωθεί με ασβεστοκονίαμα- παρόμοια διαμόρφωση κρανίων είχε παρατηρηθεί και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους στη Μέση Ανατολή.
Μελέτες έδειξαν ότι οι πρώτοι κάτοικοι καλλιεργούσαν κριθάρι, ρεβίθια, φακές και σιτάρι και ότι είχαν εξημερωμένες κατσίκες, αλλά έτρωγαν και μεγάλη ποικιλία άλλων φυτών και ζώων. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η διατροφή τους περιορίστηκε σε εκείνα τα φυτά και τα ζώα που καλλιεργούνταν, σημαίνοντας την αρχή ενός αγροτικού τρόπου ζωής. Ίχνη κεραμικής βρέθηκαν επίσης κατά το τελευταίο μέρος της ύπαρξης της πόλης. Ωστόσο, τα στοιχεία DNA έδειξαν ότι ούτε η γεωργία ούτε η χρήση της κεραμικής εισήχθησαν από έναν νέο πληθυσμό, αλλά ότι οι κάτοικοι της ʿAin Ghazal πέτυχαν αυτήν την πρόοδο μόνοι τους. Η ανακάλυψη αυτή βοήθησε να καταρριφθεί μια ευρέως διαδεδομένη θεωρία σχετικά με το πώς συνέβησαν αυτά τα ορόσημα της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Πέσε λίγο ακόμη _____ Αυτό που κατάλαβε ο Γκαλιάνο στην τελευταία του συλλογή, είναι η μόνη διέξοδος. Έτσι όπως ξεπέφτει συνέχεια το Παρίσι, λίγο ακόμη αν γινόταν πιο σκοτεινό και κολασμένο, θα μπορούσε να ξαναβρεί τον εαυτό του― κι από μια πόλη τουριστικής πλήξης όπου περιμένεις στην ουρά μέχρι και για να ρευτείς, να ξαναγίνει εκείνη η πόλη του Αtget, η κάπως βρώμικη και ομιχλώδης, όπου περπατάς ανέμελος και δακρυσμένος στους δρόμους, έχοντας πίστη σε όσα θεωρούνται πια άσκοπες πολυτέλειες ― δηλαδή την ποίηση, την Τεχνη, τα βιβλία και ίσως τον έρωτα.
Βέβαια, το ανάποδο καλπάζει. Σε αυτή τη δολοφονική εποχή που όλα πια είναι χρήματα, όλα γίνονται ολοένα πιο χαζά, ομογενοποιημένα και corporate― για να υποδεχτούν την Ολυμπιάδα.
2 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ «EDIPO RE» TOY ΠΑΖΟΛΙΝΙ, 2 ΑΝΔΡΙΚΑ ΓΥΜΝΑ, 1 ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ 1 ΣΠΙΤΑΚΙ
Η Ελπισία____ Aσχολείται με τη φωτογραφία, οπότε δεν με παρεξήγησε όταν της είπα, Κάτσε να δοκιμάσουμε αυτό το φιλμ, δεν έχω άλλον άνθρωπο να μού ποζάρει. Αλλά δεν θυμάμαι τι μου έλεγε με τόσο πάθος. Κάνουν τόσες μέρες να σου εμφανίσουν τα φιλμ, που ξέχασα. Οπότε η μόνη λύση: να στήσω το δικό μου σκοτεινό θάλαμο. Στάβερη, έρχομαι.
Τι ταινιάρα!____ Πολλοστή φορά που τη βλέπω, και κάθε φορά κάτι άλλο με γραπώνει, το art direction, ο αισθησιασμός, η ορμή του πόθου που είναι μοιραίος και τυφλός, τα κοστούμια του Ντονάτι, η πορσελάνινη Συλβάνα Μάγκανο, το cameo του Παζολίνι κ.λπ. Ίσως έχω σκαλώσει, ίσως όμως είναι και αριστούργημα, δεν ξέρω πια τι είναι καλό και τι όχι, σε αυτό το μάελστρομ των απειράριθμων ερεθισμάτων που σε κεντάνε σα μύριες καρφίτσες όμως καμμιά δεν σε ματώνει― bdsm για νυσταγμένους. Ξέρω όμως ότι αμέσως μετά έβαλα να δω τη «Μάμα Ρόμα» κι ένοιωσα ναυτία και βαρεμάρα― πολύ γερασμένη· το δε παίξιμο της Μανιάνι, ανυπόφορο, ψευδεπίγραφα λαϊκό, αντί για χύμα, χυδαίο καλλιτεχνικά. Μπανάλ ταινία, εντέλει.
Αγόρι Νο.1 ____ Κάνει διακοπές στην Αθήνα. Και γράφει στο Ημερολόγιό του: «Σήμερα πήγαμε στην Πλάκα και φάγαμε σε ένα εστιατόριο που το λένε Ο Πλάτανος... Κάνει ζέστη και το δωμάτιο δεν έχει ερ-κοντίσιον. Ο Ζοακίμ πάει στο περίπτερο να φέρει μπύρες. Με εκνευρίζει που ροχαλίζει στον ύπνο του...»
Αγόρι Νο.2____ Αποκοιμήθηκε μιλώντας με μια φίλη του στην κάμερα. Το δωμάτιό του ένα ρημαδιό. Η γάτα του όμως τον αγαπάει. Η γάτα του έστρωσε και κοιμάται δίπλα του.
Ένα σπιτάκι έξω απ' τη Λούχα _____ Το είδα σήμερα, κάνοντας βόλτες με το αυτοκίνητο μετά το μεσημεριανό ― τι άλλο να κάνεις; Πολύ του γούστου μου. Στην ερημιά...
