Under my Skin
Είπα να σβήσω τα παλιά...
Μου είπαν να γδυθώ εντελώς και να φορέσω μια διάφανη ρόμπα από πεπιεσμένο χαρτί. Ο γιατρός θα εξέταζε τις ελιές μου. Το δωμάτιο μικρό, γυμνό, με άσπρο νέον, κατεβασμένο στόρι – δεν είχα καν το κινητό μου να χαζέψω. Ακουγόταν μόνο ο βόμβος του αιρ-κοντίσιον και βηματισμοί από τον διάδρομο.
Δεν ξέρω πώς, κι έτσι όπως καθόμουνα, σε μια γελοία, ντροπαλή στάση στο δερμάτινο κρεβάτι, επανήλθε ολοζώντανα στη μνήμη μου κάτι που ποτέ δεν είχα ξανασκεφτεί. Η στιγμή, ένα απόγευμα του 1976, που έφτασα στη Μονή Βατοπεδίου, 17 χρονών, μετά από ημερήσια πεζοπορία, και μου έδωσαν ένα κελί απέναντι από τα ερείπια μιας ιερατικής σχολής. Σοκαρισμένος από την επιθετική θηλυπρέπεια των καλογήρων της συγκεκριμένης μονής, που χάλαγε τις εξιδανικεύσεις της νεαρής μου ηλικίας, δεν πήγα στην απογευματινή Τράπεζα κι έμεινα μέσα γράφοντας τις ρομαντικές μύξες που συνήθως γράφουμε στα 17, εκτός κι αν μας λένε Ρεμπό.
Ήταν τόσο απότομη και άσχετη αυτή η ανάκληση, που ήταν σαν να αφορούσε έναν ξένο– έναν πεθαμένο που έτυχε να ξέρω. Προσπάθησα, μετ’ επιτάσεως που λένε, να θυμηθώ εκείνο το κεφάλι που είχα, εκείνο το χέρι που έγραφε τις ποιητικές μπούρδες. Θυμήθηκα το ρολόι, αλλά όχι το χέρι.
Κι όμως –έπιασα το χέρι μου και το κοίταζα σαν τρελός επιστήμων–, κι όμως αυτό εδώ το χέρι με τις ελιές, είναι ΤΟ ΙΔΙΟ χέρι που έσερνα στα μοναστήρια, είναι ΤΑ ΙΔΙΑ μάτια, τα ίδια δάχτυλα, τα ίδια πόδια (εδώ, κοίταζα τα πόδια, όχι με τρέλα πια, αλλά με απορία): Μου ήταν αδύνατον να ταυτοποιήσω το τωρινό μου σώμα με εκείνο το παιδί. Πώς κάθε φλοιός του δέντρου σκεπάζει τον παλιό, αν και τα φύλλα θάλλουν – έτσι σκεπάζονται οι εποχές του ανθρώπου.
Τι να πει κι η Λένι Ρίφενσταλ! Αν το χέρι της που έσφιγγε το χέρι του Χίτλερ, ήταν το ίδιο χέρι που έπιανε ένας μαύρος Νούβιος για να την οδηγήσει στην Αφρική– η γυναίκα αυτή θα δικαζόταν όχι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά για απάτη εις βάρος της ανθρώπινης φύσης.
Κι όμως, η διαβόητη Λένι εξέφραζε με βλάσφημο τρόπο αυτό που ζούμε όλοι. Σαφώς, εμείς δεν έχουμε έναν Χίτλερ να σπρώξουμε κάτω από το χαλάκι, έχουμε όμως την αναλογούσα διάψευση: πράγματα που δεν πήγαν τόσο καλά όσο υπολογίσαμε, είτε από βλακεία μας είτε επειδή έτσι είναι η ζωή.
Οπότε, η λειτουργία αυτή της μνήμης (ή μάλλον της συνειδητής αμνησίας) είναι υπόθεση επιβίωσης. Αντοχής. Ξεχνώντας τους εαυτούς μας που πέθαναν, «ξεχνάμε» ότι κι ο τωρινός μας εαυτός πεθαίνει.
– Λογικά, έχεις ζήσει τις 4 από τις 5 ζωές σου, μου είπε ένας φίλος μου το βράδυ που του περιέγραφα την ιστοριούλα και μια λεπτή ανατριχίλα χύθηκε απ’ το σβέρκο μου. Ισχύει. Και δεν αντέχεται.
Οπότε, τι όφελος έχει να το σκαλίζουμε; Είναι σαν να σκίζουμε το ωραίο κορμί της Σκάρλετ Γιόχανσον (στο Under the Skin) για να ανακαλύψουμε μια τρύπια, αδειανή σαμπρέλα.
Μην το ψάχνεις. Και βάζε αντηλιακό.
